GÖKKUÞAÐI

Roman

                                                  KISIM II

                                                       Ýhanet

     Düþünceli fakat sakin, acele etmediðim bir yolculuktan sonra Turhal’a geldim. Asýl sýkýntý þimdi baþlayacaktý. Ustamýn evine varýnca olanlarý nasýl anlatacaðým diye endiþeleniyorum. Merakla ve sabýrla dönüþümüzü bekleyen bu güzel insanlara böyle kötü haberi vermek kolay olmayacaktý ama bu iþ benim görevimdi ve yerine getirmeliydim. Þehirde hiçbir yere uðramadan doðruca evlerine doðru yol alýrken

þimdiden terlemeye baþlamýþtým bile. Evlerinin önü araba koymak için müsaitti ve Ustam'da arabayý her zaman oraya býrakýrdý. Arabayý güzelce park ettikten sonra içindeki eþyalarý alarak aþaðý inip arabanýn kapýlarýný kapattým. Evin bahçe kapýsýný açtýðým vakit öðlen sonu, hava bulutlu ve büyüklerimin dediði gibi sýkýntýlýydý. Yaðmur henüz yaðmamýþ yaðmak üzere olabilirdi. Çocukluðumdan beri böyle sýkýntýlý havalardan nefret ederim, nedenini de bilmiyorum ama annemin öldüðü günde böyle bir hava olduðunu anlatýrlardý, belki de ondandýr.

     Bahçe kapýsýndan içeriye girdiðimi gören küçük kýz koþarak yanýma gelirken:

---Anne! Anne! Babamlar geldi, koþ koþ…

Eðildim onu yanaklarýndan öptüm, elimdekilerden bir kaçýný verdim. Oldum olasý Ustamýn çocuklarýný kardeþim gibi severdim. Çocuklar bir baþkaydý, ne kötülük bilirler nede darýlma, hemen gönülleri alýnýrdý. Hele küçük bir hediye verirsen daha baþka oluyor, sevgiyle sana yaklaþýyorlardý. Ustamýn eþi kapýda göründü.

---Hikmet hoþ geldiniz oðlum, hani Cemal Amcan?

Kadýna dönüp öylece bakakaldým. Belli ki kocasýný çok özlediði için ilk sözü nerde diye sormuþtu. Yoksa bir þeyler mi hissetmiþti, bunlarý düþünürken, ben olduðum yerde kalakaldým. Cevap alamayan kadýn tekrar:

---Hikmet oðlum, sana dedim duymadýn mý,  nerede Amcan?

Evin kapýsýna yaklaþýrken kýsýk bir sesle,

---Yenge içeri gelin içeride konuþalým.

Kadýn bir þeylerin olduðunu anlamýþ olmalý ki, telaþla:

---Hadi çocuklar içeri girin.

Hep birlikte eve girince ben salondaki divana oturdum. Zavallý kadýn bir þeyden haberi yoktu ve benim anlatmamý merakla bekliyordu.

---Cemal çarþýda mý kaldý oðlum?

---Hayýr yenge, Düzce’de kaldý.

Böyle pat diye aðzýmdan çýkan bu kelime ile þaþýran kadýn:

---Ne Düzce’si oðlum?

---Ustam orada kaldý yenge.

Kadýn bu sözlerime bir anlam verememiþ olmalý ki, heyecanlanarak bir sandalye aldý karþýma oturdu. Zaten dýþarýda da bir hayli uzun kaldýðýmýzdan oldukça meraklandýklarý hallerinden belliydi. Kýzlarda yanýma oturmuþlar ne söyleyeceðim diye bana bakýyorlardý. Nereden baþlayýp anlatmalýyým, Allah’ým ne zor iþ bu. Þu an anlatacaklarýmdan sonra onlarýn nasýl üzüleceklerini biliyor, sýkýntýdan terliyorum. Neden ben? Of ne zor iþmiþ kötü bir haberi söylemek.  Ýyide onlarý üzmeden nasýl haber verilir ki, gençlik, cahillik bu ya nasýl baþlayacaðýmý bile bilemiyorum.

---Yenge sakin olun, Ustam iyi fakat anlatacaklarým sizi üzecek, yinede size anlatmak zorundayým, beni affedin.

Kadýncaðýz olanlarý anlamaya çalýþarak:

---Oðlum kaza desem araba geldi, baþka ne olabilir?

---Yenge hele sakin ol, bu senin bildiðin bir þey deðil, benim bile aklým almadý zaten.

---E hadi anlat o zaman.

Mutlaka anlatacaðým da neresinden baþlasam ki diye düþünüp durdum bir süre. En iyisi olanlarý baþýndan itibaren tamamý ile anlatmalýydým, öyle yaptým. Fakat Mine’yi atladým. Çünkü o benimle ilgili olduðu için bilmesine gerek yoktu. Ben anlattýkça yüzü renkten renge giriyordu.

---Deme oðlum?

---Vay canýna:

---E sonra?

---Cemal ha! Bunu da yaptý ha!

---Vay geberesice! Baþýmýza bunlarda mý gelecekti.

Çocuklarda þaþkýnlýkla anlattýklarýmý dinliyor, büyük kýz olan biteni anlýyor, fakat küçük kýz ikide bir:

---Anne babam gelmeyecek mi?

Diye söylenip duruyordu. Þaþkýn ve kýzgýn olan yengem bir süre sonra aðlamaya baþlamýþtý. Kolay deðildi tabii, kocasýný ya uzun zaman sonra görecek, beklide hiç göremeyecekti. Kýzlarda anneleri ile aðlamaya baþlamýþlardý. Ne yalan söyleyeyim bende için için aðlýyordum. Gözlerim dolmuþ halde sözümü bitirmeye çalýþýyorum. Sesim titrerken hapishanede ustamdan ayrýlýþýmý, onun o mahzun halini anlatýrken ev aðlama sesi ile dolmuþtu. Yengemin aðlamasýnda kýzgýnlýk, nefret ve sevgi vardý, lakin hepsi birbirine karýþýyordu. Onun ruh halini anlamak, benim gibi genç olan biri için oldukça zordu. Fakat yinede bir þeyler seziyordum. Anlaþýlan kadýn kocasýna bir hayli kýzýyor, çok da seviyor ama ihanete uðramanýn ýstýrabýný derinde yaþýyordu. Öyle ya! Buda bir çeþit ihanet olmalýydý. Anlatacaklarýmý tamamladýðým sýralarda Yengemin aðlamasý daha sesli ve içli bir hal aldý. Aradan ne kadar zaman geçtiðinin farkýna henüz varmamýþtým ki, birden içeriye Cemal Amcamýn Babasý giriverdi. Yanlarýnda büyük anne, kýzlarýn dayýsý  da bulunuyordu. Büyük kýzda onlarla birlikte içeriye geldiðine göre hýzla evden çýkýp haber vermiþ olmalýydý. Dede gür bir sesle ve heyecanla:

---Anlat bakalým evlat, neler oluyor, nedir baþýnýza gelenler? Çok sýkýlmýþ olmama raðmen ayný hikâyeyi bu kez onlara anlatacaktým, bir su istedim.

---Amca oturun hele telaþ etmeyin anlatacaðým, olan oldu zaten. Ben anlattýktan sonra siz ne yapacaðýnýza bakýn.

Karþýma oturduklarý an yaþadýklarýmýzý en baþtan bir daha anlattým, onlar ilgi ve merakla, birazda þaþkýnlýkla dinlediler. Arada bir soru sordular, cevap verdim, anlatmaya devam ettim. Ýyice terlemiþ, sýcak havanýn etkisiyle sýrýlsýklam olmuþtum. Fakat bu sefer içimde hüzün yoktu, çünkü ikinci kere anlatýyordum. Ustamýn kayýn babasý güngörmüþ biriydi. Çok telaþ etmeden eliyle sakalýný sývazlayarak anlattýklarýmý dinliyor, Ustamýn kaynanasý ise aðlýyordu. Belki kýzý için, beklide Ustam içindi, o an bunu bilemezdim. Anlatacaklarýmý tamamlayýp zor bir görevi yerine getirince, içimde tarif edemediðim bir huzur doldu. Karþýmda telaþla aðlayan, sýzlayan insanlar arasýnda, Kayýn peder sakindi. Belli ki olanlar olmuþ þimdi ne yapýlmasý gerektiðini düþünüyordu. Bir müddet ayakta dolaþýp durdu ardýndan bana dönerek:

---Oðlum, Cemal Amcan sana ne yapmamýz gerektiðini söyledi mi?

---Evet amca. Hala mahkeme devam etmekte, mahkemenin daha sonrasýnýn Bolu’da olma ihtimali olduðundan kendisini de Bolu cezaevine gönderebilirlermiþ. Bir avukat tutarsanýz iyi olacaðýný ve bu konuda kararýn size ait olduðunu söyledi. Zaten kendi de çok üzgün. Adamcaðýz nasýl bir pisliðe bulaþtýðýný anladý ama kurtulamadý. Ona yardým edin, bunu sizden bekliyor.

     Bir müddet daha oturdum, Ustamdan kalan parayý teslim edip bazý eþya ve evraký býraktým. Ýþim bittiði için burada kalmanýn bir anlamý olmadýðýna kara verdim. Ayaða kalkýnca yengem atýldý:

---Gidiyor musun oðlum?

---Evet yenge, bende çok yoruldum eve gidip biraz dinleneceðim, kalýn saðlýcakla, Allah yardýmcýnýz olsun. Her yolum düþtüðünde size ve Ustama uðrayacaðým. Siz ne yapacaðýnýzý düþünün.

    Büyüklerin ellerinden öperken bu insanlarla olan iliþkimin bittiðini, kendime yeni bir dünya kuracaðýmý anlamýþ olarak herkesle ve kýzlarla vedalaþtým.

    Akþam yaklaþtýðý için köyümüze giden arabalarýn kalktýðý kahveye doðru hýzla yol alarak, son giden arabalara yetiþmek istiyordum. Üzerimden aðýr bir yük kalkmýþ gibi kendimi hafiflemiþ hissettim. Geriye dönüp uzaklara, ta uzaklara baktým, daðlar belli belirsiz görünüyordu. Mine, o daðlarýn ardýnda bir yerde beni bekliyordu. Mine aklýma gelince onunla yaþadýðým anlarýn sýcaklýðýný hissettim. Hayatýmda bu güne kadar beni böyle sevgi dolu kucaklayan olmamýþtý. Onun sýcaklýðýný her an hissediyor, bana tattýrdýðý hazzý yeniden yaþýyordum.

    Son arabaya yetiþmiþ, baba evine dönüyorum. Buradan ayrýlalý üç ay kadar olmasýna raðmen evdekilerin beni aradýklarý, merak ettikleri yoktu. Ama benim için yinede baba eviydi ve döneceðim son yer orasýydý.

    Arabada iki tane çocukluk arkadaþýmý görünce bana hoþ geldin diyerek sohbete baþladýk. Onlarla konuþurken benim farklý ve olgun bir adam gibi konuþtuðum, arabadaki yaþlý bir köylümüzün dikkatini çekmiþ olmalý, bana dönerek,

---Hikmet oðlum sen çabuk akýllanmýþsýn, iyi laflar ediyorsun.

Biraz þaþýrýr gibi oldum, yaþadýðým olaylarýn etkisi ile bu kýsa sürede gerçekten çok deðiþmiþ, hayatýn acýmasýz gerçekleri ile yüz yüze gelmiþtim. Demek ki hayatý yaþamadan anlamak kolay olmuyordu. Öyle ya! Nereden bileceklerdi Hikmet bu kýsa zamanda neler yaþadý.

    Hava kararýrken köyümüze vardýðýmýz zaman, arkadaþlar kahvehanede oturup bir çay içelim diye ýsrar edince onlarý kýramadým. Kahvehaneye giderek orada bir müddet sohbet ettik. Bu sefer çok geç kaldýðýmý ve nedenini sordular, yaþadýklarýmý anlatmak istemedim. Hani insanlar bazen yaþadýklarý basit olaylarý büyüterek, böbürlenerek anlatýrlardý ya! Ben böylesi hikâyeleri dinlemeyi sevmezdim. Þimdi olanlarý burada anlatmak bana hem zamansýz, hem de yanlýþ gelmiþti. Ýþ çoktu diyerek geçiþtirdim. Ancak pek durgun ve düþünceli oluþum gözlerinden de kaçmamýþtý. Beni iyi tanýyan bir arkadaþým,

---Sende bir þeyler var Hikmet, çok deðiþmiþsin nedenini bilemem ama seni çok etkilemiþ. Yoksa insan üç, dört ayda bu kadar deðiþmez.

Ne diyeyim, düþüncesinde haklýydý ama dedim ya þu an anlatmayý uygun bulmadým, çok ta yorulmuþtum. Bir an önce eve gitmek, þöyle yýkanýp dinlenmek istiyordum. Sonra görüþmek üzere vedalaþarak çantamý aldým ve eve yöneldim.

    Evim, annemle yaþadýðým, onu kaybettiðim yer. Ev bizimdi, ama artýk bana yabancý gibiydi. Uzun zamandan beri dýþarýda kaldýðým için eve olan eski sevgimde kalmamýþtý. Ýkinci bir annenin olmasý, babamýn ilgisizliði, benim buralardan iyice uzaklaþmama neden olmuþtu. Evde iki tane kardeþim daha vardý, bir araya gelince oynaþýp þakalaþýyor, birbirimizi seviyorduk ama büyüklerin bana karþý isteksizliði kardeþlerimle aramda mesafe olmasýna neden olmuþtu.

    Evin ýþýklarý yanýyordu, yaklaþýp kapýyý çaldým, içeriden babam çýkarak kapýyý açmýþtý.

---Ýyi akþamlar Baba;

---O! Hoþ geldin Hikmet, uzun zaman oldu, hele gel bakalým.

Babam bana oðlum diye hitap etmezdi, ne vardý oðlum deseydi, belki daha içten ve samimi olurdu. Çok mu zor geliyordu bana oðlum demek. Ýçeri geçtim, sýra ile büyüklerin ellerinden öptüm. Herkes evdeydi ve yeni yemekten kalktýklarý belliydi. Yüksek divana otururken kardeþlerim sevinçle birbirlerine:

---Abi gelmiþ, bak Abi.

Kucaðýma alýp onlarý bir güzel sevdim hoþlarýna gitmiþti. Sevilmek kimin hoþuna gitmezdi ki?

--- Aç mýsýn Hikmet? .

---Doðrusu açým Songül anne, evde yerim diye dýþarýda bir yerde yemedim.

Babamýn evlenmesinden sonra üvey anneme her zaman Songül anne derdim. Anne diyemedim, oda yadýrgamadý. Sakin bir kadýndý. Yemek konusunda beni ayrý tutmadýðý için onu severdim. Dayakta atmazdý ama aramýzda her zaman bir mesafe dururdu. Ýçinden gelerek beni sevmediðini biliyordum, çocukluk yýllarýmda beni hýrpalamadýðý için buna da þükür diyordum.

    Eve bu kez geliþimde konuþmalarým ve tavýrlarým büyüklerinde dikkatini çekmiþ olmalý ki, Songül annemin hazýrladýðý yemeði iþtahla ama efendice yerken merakla bana bakýyorlardý. Saðdan soldan konuþurken bir ara Dedemin beni dikkatle süzdüðünü fark ettim. Çok anlamlý bakýyor, sanki beni ilk defa görüyor gibi bakýþlarý etkiliydi. Yemeðimi sohbet ederken bitirmiþ, çayýmýzý içiyorduk. Dedem dayanamamýþ olmalý biraz daha yakýnýma gelerek:

---Hikmet, anlat bakalým neler oldu bu gidiþinizde, Sende bir gariplik var? Önemli bir þeyler olmuþ gibi, seni bu kadar kýsa zamanda bu kadar etkilediðine göre.

Bendeki deðiþim nasýl olmuþ, nasýl deðiþmiþim, ben bile tam olarak farkýnda deðildim. Ne var sanki aradan üç ay ya geçti ya geçecek. Bu kýsa zamanda yaþadýklarým beni nasýl etkiledi de insanlar bunun farkýna vardýlar acaba. Daha mý büyüdüm, yoksa daha güzel ve anlamlý mý konuþuyorum, ya da hareketlerimde benim fark edemediðim bir deðiþme mi var? Aslýnda yaþadýðým bu sýkýntýlarýn bana en büyük katkýsý kendime olan güvenimi kazanmamdý. Eskiden insanlardan kaçan, kalabalýklara girmeyen biriydim. Belki evdeki ilgisizlikten, öðretmenimin beni sürekli azarlamasýndan, yalnýzlýðý sevmemden olabilirdi. Fakat yaþadýðým olaylarda þunu gördüm: Amir Bey, Doktor Bey ve diðerleri bizim gibi insandý ve onlarýnda hatalarý olabiliyordu. Ben çocuk olarak yaptýðým yaramazlýklardan ne çok çekmiþtim, ama çocuktum nihayetinde. Sonra bu insanlarýn bana gösterdikleri büyük adam muamelesi beni hayli etkilemiþti. Ayrýca Mine ile yaþadýklarým…Ah! Mine diye geçti içimden, yanýnda olmayý ne kadarda özlemiþim. Dedeme dönerek:

---Hayýrdýr dede, beni yenimi tanýyorsun neyim deðiþmiþ ki?

Böyle bir cevap bile kendine güvenin bir belirtisiydi. Dedem bu cevaba hayli þaþýrdý. Koca tilki yaþamýþ görmüþ adamdý, bir þeyler anlamýþ olmalýydý.

---Sen, seni bana anlatma bakalým,  neler oldu bir hal var sende.

Dedem oldum olasý beni sevmiyordu, bunun nedeni annem olmalýydý. Beni bir kere kucaðýna alýp sevmemiþti. Üvey annemi bile ondan çok severdim. Hiç olmazsa bana güzel yemek yedirirdi. Belki babam üvey annemin böyle davranmasýný istiyordu, ama içinden gelmese illaki tam yapmazdý. Ýyide Dedemin bana ilgisi þimdi niye artmýþtý. Yoksa beni adam olmaz, iþe yaramaz biri olarak mý görmek istiyordu. Þimdi efendice oturup güzel laflar edince mi beni fark etti. Yaþadýðým bu sýkýntýlý olaylarýn bana kazandýrdýðý kendime güveni fark mý etmiþti. Babam bile dedeme karþý hiç böyle cevap vermemiþti.

---Evet Dede, bu gidiþimizde çok önemli olaylar oldu, aklýnýza gelmeyecek kadar önemli.

Ýyice meraklandýklarý belliydi, hepsi pür dikkat aðzýmdan çýkacak sözleri bekliyordu. Ne olabilirdi ki anlatacaklarým, ah! Þu merak yok mu? Songül annem birden:

---Hikmet, bende meraklandým, þu oðlanlarý yatýrýp geleyim de öyle anlatmaya baþla.

Tamam dedim ve üzerimdeki ceketi çýkarýp kendi odama yöneldim. Benden baþkasý kullanmazdý odamý. Ýçeri girip ceketi asýp yataðýma uzandým. Mine aklýmda, bakýþý karþýmda öylece durmuþ beni çaðýrýyordu. Daha þimdiden onu çok özlemiþtim. Ýçeriden:

---Hikmet geldim ben.

Songül anne de bayaðý meraklanmýþ olmalýydý. Hâlbuki bu zamana kadar hiçte benimle böyle ilgilenmezlerdi, kalkýp yanlarýna gittim.

---Þimdi sýký durun bakalým size neler anlatacaðým?

    Anlatacaklarým buradaki insanlarla ilgili olmadýðý için rahat bir þekilde anlatmaya baþladým. Polisin bizi almasý, karakolda yaþadýklarým, sonrasýnda mahkemeler. Ardýndan Ýstanbul’a gidiþim, orada yaþadýklarým, hastane günlerim, sonra dönüþüm. Ustamýn baþýna gelenler, hapishane de buluþmamýz, ardýndan olanlarý ailesine nakletmem orada yaþananlarý abartmadan anlatmam hayli uzun sürmüþ, neredeyse gece yarýsý olmuþtu.