yönlendirmesi ile önceden hazýrlandýðý belli olan bir masanýn yanýna geldiler. Bu ana kadar suskun olan genç:

---Buyurun Sevgi Haným,

---Teþekkür ederim zahmet ettiniz, þehir de bir yerde de oturabilirdik.

    Özenle hazýrlanan kahvaltý sofrasýna oturduklarýnda ikisi de açtý, ancak hiç biri yiyeceklere dokunamýyor, diðerinin hareketlerini kolluyordu. Turgay dayanamadý:

---Afiyet olsun Sevgi, yemekler soðumasýn, herhalde sende benim gibi açsýndýr.

Dedi ve ardýndan yemeðine baþladý. Sevgi’de yavaþ hareketlerle yemeðe baþladýðýnda uzun zamandýr böyle bir sofrayla karþýlaþmadýðýný biliyordu. Neredeyse iki aydýr bu genç delikanlý zaten karmaþýk olan hayatýný iyice karmaþýk hale getirmiþ, çok kere yemek yemeyi unutur olmuþtu. Gölün bu güzelliðinde kendini tutamadý ve iþtahla yemeðine devam etti. Yemek bitmiþ taze çaylar içiliyordu. Turgay uzanarak bir hamlede Sevgi’nin ellerini tuttu, gözlerinin içine baktý.

---Benden kaçmanýn nedeni nedir Sevgi? Bilmediðim bir þey varsa nedenini bilmek benim hakkým, sana duyduðum bu aþk beni periþan ediyor. Lütfen benden bir þeyler saklama. Þayet benden hoþlanmadýysan bunu bana açýkça söyle. Bende yaþadýðým ýstýraptan kurtulayým.

    Sevginin her yanýný bir sýkýntý sarmýþ, Turgay’ýn avuçlarý arasýnda kalan elleri titremeye baþlamýþtý. Bu genç adam ilk kez kendisine Sevgi diye hitap ederek, aradaki mesafeyi kapatmýþtý. Onun yanýndayken duyduðu huzuru anlýyor, kendisini son derece etkileyen bu duygularý sadece kendisi biliyordu. Ýçinde Turgay’ karþý büyüyen aþkýný ona söyleyemezdi, kendi kendine verdiði söz her an karþýsýna bir duvar gibi çýkýyordu. Ellerini Turgay’ýn ellerinden kurtardýðý an, koyu yeþil gözlerinde biriken yaþlar yanaklarýna süzüldü. Turgay Sevgi’nin aðladýðýný fark ettiði an büyük bir endiþe ile:

---Ne oldu Sevgi, neden aðlýyorsun, seni kýrdým mý yoksa?

Sevgi hala susuyor, Turgay’a bakmaya bile korkuyordu.

---Söyle bana aþkým, seni üzen, korkutan þey nedir? Allah aþkýna söyle.

Sevgi artýk dayanamayacaðýný anladý, baþý dönüyor kulaklarý uðulduyordu. Yerinden kalkýp dýþarý yönelmeden önce karþýsýnda duran genç adama:

---Ben aþktan korkuyor ve kaçýyorum Turgay, sana aþýk olmaktan korkuyorum.

    Sevgi Hýçkýrýklar içinde gölün kenarýna doðru koþarak uzaklaþýrken, Turgay duyduklarýna bir anlam verememiþ, karþýsýndaki kadýnýn da kendisine ilgi duyduðunu anlamýþtý. Peki bu korkunun kaynaðý neydi, insan aþýk olmaktan neden bu kadar korkardý?

    Hava bahar olsa da serindi, Sevgi’nin üzerinde kalýn bir þey yoktu, Turgay arabadan bir üst alarak gölün kenarýnda hýçkýrýklar içindeki genç kýzýn yanýna gitti. Üzerine paltoyu örterken, Sevgi’nin baþýný kaldýrdý, gözlerine baktý. Karþýsýndaki yaþlar içinde kalan koyu yeþil gözlerde korkuya karýþýk büyük bir aþkýn varlýðýný hisseti. Bu kadýn da kendisine aþýktý, hem de derin bir aþkla.

---Sen benden mi, yoksa aþktan mý kaçýyorsun Sevgi, bu gerçeði bilmeliyim?

---Aþktan Turgay, aþýk olmaktan.

Turgay, ter ve gözyaþý içinde kalan Sevgi’yi üþümesin diyerek kolunu omuzuna doladý ve içeriye götürdü. Gözlerinde hala yaþlar vardý, fakat bu sefer sessizce aðlýyordu.

---Seni aþktan korkutan nedir Sevgi, bunu bilmek istiyorum, belki bir çýkýþ bulabiliriz.

Sevgi gözyaþlarýný silerken Turgay’a hak veriyordu. Kendisini bu kadar derin ve büyük bir aþkla seven insanýn gerçekleri bilmeye hakký vardý.

---Öðrenmeyi çok mu istiyorsun? O zaman yarýn hafta sonu, beni Düzce’ye götürür müsün?

    Turgay bu davete bir anlam verememiþ, fakat gerçekleri öðrenmek için karþýsýna çýkan bu fýrsata da sevinmiþti.

---Elbette Sevgi, aramýzda ki bu aþka bir faydasý olacaksa sevinerek kabul ederim.                             Sevgi eve döndüðünde yaptýðý bu davranýþýndan dolayý kendine çok kýzdý. ‘’Hani verdiðim söz’’ diyerek bütün gece oturduðu yerde duygularýný ve yaþadýklarýný düþündü. Ya Turgay’a karþý hissettikleri, onun sevgi dolu bakýþlarý, huzur veren konuþmalarý, yüreðini saran ve uzun zamandýr karþý durmaya çalýþtýðý aþk. Bu bunalýmýn sona ermesi gerektiðini düþündü. Karþýsýndaki genç adamýn ne günahý vardý elbette onun gerçekleri bilmeye hakký olmalýydý. En doðru kararý verdim diye kendini uzun süre teselli etti.

    Sabah sekizde Turgay Sevgi’yi evinden aldýðýnda genç kýzýn oldukça uykusuz ve solgun olduðunu gördü. Bu duruma sebep olduðu ve onu üzdüðü için piþmanlýk duydu, lakin ona karþý duyduðu aþk içini yakýp kavuruyordu. ‘’Sona ermeli, her þey

açýða çýkmalý’’ diye düþündü. Bu iþin sonu gelmeliydi.

    Hemen hemen hiç konuþmadan iki buçuk saatin sonunda Düzce’ye vardýlar. Sabah yemek yemedikleri için Sevgi çarþýya uðramalarýný istedikten sonra Turgay’a arabada beklemesini söyledi. Girdiði dükkanlardan yeterince bir þeyler alarak tekrar arabaya döndükten sonra yolu tarif ederek, on dakika içinde þehrin kenarýndaki bahçeli eve geldiler.

    Turgay yiyecekleri arabadan aldýðýnda, Sevgi anahtarla evin kapýsýný açmýþtý bile. Turgay bu evin Sevgi’ye ait olduðunu ve þu an içeride kimsenin olmadýðýný anlamýþtý. Fakat bu boþ evde ne vardý ve neyi öðrenecekti. Büyük bir merak ve heyecan sarmalýnda olacaklarý beklemeye baþladý.

    Sevgi aheste hareketlerle evin mutfaðýna giderek çayý ocaða koyduktan sonra çarþýdan aldýklarýný salondaki masanýn üzerine hazýrlamaya baþladý.

---Sende açsýn Turgay, önce birer çay içip bir þeyler atýþtýralým, sonra benimle ilgili olan ne varsa öðreneceksin, yeter ki sabýrlý ve sakin ol.

    Çay demlendikten sonra hazýrlanan sofrada karþýlýklý oturup çaylarýný yudumlarken, Sevgi’nin kýsa sürede hazýrladýðý güzel yiyecekleri yolculuðun da verdiði açlýkla yemeye baþladýlar. Ýkisi de sessiz ve durgundu. Ara sýra göz göze gelseler de Sevgi hemen gözlerini kaçýrmayý baþarýyordu. Belli ki duygularýnda hala büyük bir tedirginlik saklýydý.

    Yemeðin tamamlanmasýnýn ardýndan çaylarý tazeleyen Sevgi:

---Birer bardak daha çay içelim sonra konuþuruz, meraklandýðýný biliyorum Turgay, sakin ve sabýrlý ol.

    On dakikalýk bir zaman ya oldu ya da olmamýþtý, Sevgi Turgay’a dönerek:

---Hazýr mýsýn?

Turgay merakla:

---Hazýrým Sevgi, bitsin artýk bu merak.

---Beni takip et ve sessiz ol.

    Sevgi bahçe kapýsýný açarak evin arka kýsmýna doðru yürümeye baþladý. Turgay neden bahçeye çýktýklarýna bir mana veremeden Sevgi’yi takip etti. Bahçenin arkasýnda evden ayrýlýp otuz metre kadar yürüdükleri zaman Sevgi durdu ve eliyle bir yeri iþaret ederek:

---Bu iki mezarý görüyor musun? Ýþte benim sýrrým burada Turgay.

    Yan yana kazýlmýþ iki mezarýn baþýna geldiklerinde Sevgi ellerini açtý ve dua etmeye baþladý. Turgay’da Bildiði kadarýyla mezardakiler için dua etti. Duasýný bitiren Sevgi eve doðru yöneldi ve evin ön bahçesinde bulunan ve bir hayli eskimiþ tahta oturaða otururken Turgay’ýn oturmasýný iþaret etti. Turgay hala kafasý karýþýk halde olanlara bir anlam vermeden Sevgi’nin dediðini yaptý, karþýsýna geçip oturdu. Sevgi’nin anlatacaklarý ya onu tamamen kaybetmesine, ya da büyük bir aþkla geleceðe doðru yürümelerine vesile olacaktý.

---Gördüðün o iki mezarda annem ve babamla beraber büyük bir aþk yatýyor. Ben yirmi beþ yýl varlýðýndan habersiz öz babamla bir tesadüf sonucu çalýþtýðým hastanede karþýlaþtým. Önceleri durumu kabullenmekte zorlandým, zaman geçtikçe babamýn, anneme ve bana olan sevgisiyle büyük bir mutluluðu yakaladým. Babamla annem arasýnda büyük bir aþk yaþanmýþ, ben daha doðmadan annem ve babam elde olmayan acý olaylarýn sonucu ayrýlýnca, yirmi beþ yýl birbirlerinden habersiz yüreklerindeki büyük aþkla yaþam savaþý vermiþler. Birbirlerine duyduklarý aþk zaman içersinde azalacak yerde dayanýlmaz boyutlara ulaþýnca, babam hiç evlenmemiþ, annem tüm geleceðini bize baðlamýþtý. Ýki yýl kadar önce babamla annem tekrar evlenip bu eve yerleþtiler. Bende sýk sýk buraya gelerek mutluluklarýna ortak oluyor, babamýn yýllar yýlý içinde biriken evlat sevgisini doyasýya tadýyordum. Ama kader birbirine deli gibi aþýk bu iki insana aþklarýný ve mutluluklarýný çok gördü. Annemin aþkýna ve evlat sevgisine hasret geçen zor yýllar, babamý zamanýndan önce yýprattýðý için, babamýn yorgun kalbi bu mutluluða çok fazla dayanamadý ve altý ay önce ani bir kalp krizi sonrasý aramýzdan ayrýldý. Ölüm haberini aldýðým an þoktaydým. Babama henüz doyamadan, onun sevgi dolu bakýþlarýna, baba sýcaklýðýna veda etmiþtim. Cenaze için geldiðimde annem bir ruh gibi olduðu yerde duruyor, ne aðlýyor, ne de konuþuyordu. Gözleri boþluða takýlý kalmýþ, yaþadýklarýna inanmak istemiyor, sadece’’Neden Hikmet, neden gittin’’ diyordu.

    Komþularýn ve akrabalarýn tüm ýsrarlarýna raðmen, babamýn mezarýný bahçeye kazdýrdý. Sanki ondan ayrýlmak istemiyordu. Yirmi beþ yýl gönüllerinde yaþayan ve dinmeyen aþkýný kaybetmenin verdiði ruhsal bunalýmlarla boðuþtuðu belliydi. Ben annemin yanýnda on gün kadar kaldýðýmda, annemin durumu hiç iyi deðildi. Yemeden içmeden kesilmiþ, sabahlara kadar uyumadan mezarý seyrediyordu. Ankara’ya dönme zamaným gelince annemi yanýmda götürmek istedim, þiddetle itiraz etti. ‘’Babaný burada yalnýz býrakamam’’ dedi.

    Hafta sonlarý buraya gelmeye devam ettim, lakin annem gün geçtikçe daha kötü oluyor, bitkin ve çok solgun bir hale geliyordu. Babamýn ölümünün üçüncü ayý, bir telefon aldým. ‘’Annen dediler…’’ onu da kaybettiðimi anlamýþtým. Periþan bir halde, ne yaptýðýmý, ne diyeceðimi bilemeden kýsa sürede Düzce’ye geldiðim zaman teyzelerim benden önce gelerek, cenaze hazýrlýðýný tamamlamýþlardý. Annemi de babamýn yanýna defnettik. Babamýn ölümünün ardýndan annemin yaþadýðý buhranlý dönemi, belki de o an ben yaþýyordum. Aðlamayý unutmuþ, olanlarý kabullenmekte zorlanýyordum. Yirmi beþ yýl sonra bulduðum babamý, hayatta bana en büyük destek olan annemi, hatta en yakýn arkadaþýmý kaybetmenin verdiði duygusal sarsýntý benim için çok aðýrdý.

    Bu arada sözlerine devam eden Sevgi, cebinden bir zarf çýkardý ve içini açtý.

---Cenaze için gelenler azaldýðýnda, annemin yatak odasýnda ondan kalan hatýralarýna bakarken bana hitaben yazýlmýþ bir mektup buldum. Zarfýn içini açmadan önce annemin bana neler yazdýðýný bir an düþündüm, içinde öldükten sonra öðrenmem gereken bir þeyler olmalýydý. Yataðýn üzerine oturup zarfý açtým. Ýþte o zarf, þu an elime aldýðým bu zarftý.

Sevgili Kýzým;

Seni ve aðabeyini bir baþýnýza býrakarak aranýzdan ayrýldýðým için beni affedin. Babandan ilk ayrýldýðým zaman, senin ve abinin varlýðý beni hayatta tutmaya yetmiþti. Uzun yýllar babanýzýn aþkýyla yanarken sizlerin sayesinde yaþamaya çalýþtým, ama hiçbir zaman babaný unutamadým. Ona duyduðum aþk gün geçtikçe büyüdü, büyüdü beni aþtý, üzerimde kaldýramayacaðým bir yük oldu. Buna raðmen sizler için direndim. Babaný tekrar gördüðüm anda uzun zaman yaþadýklarýma inanamadým. Çok mutlu olmuþ, yaþadýðým acý dolu yýllarý unutmayý baþarmýþtým. Lakin hayat bize mutluluðu çok gördü kýzým, bir kez daha birbirimizden ayrýlmýþtýk. Bu kez, bu ayrýlýða dayanamayacaðýmý biliyordum. Babanla aramýzda ki aþk, herkesin kolayca anlayabileceði bir aþk deðildi.

    Biz yaþadýðýmýz aþkýn aðýrlýðý altýnda ezildik kýzým. Sen bizim büyük aþkýmýzýn meyvesi olarak dünyaya geldin. Eminim sende bu aþkýn izleri kalmýþtýr. Bu nedenle karþýlaþabileceðin büyük bir aþktan uzak kalmaya çalýþ, bizim gibi böylesi büyük aþklarýn aðýrlýðý altýnda ezilme.

                                                                                                                 Annen Mine.

---Bu mektubu okuduktan sonra, babamla annem arasýnda yaþanan aþkýn büyüklüðünü bir kez daha anlamýþtým. O gün, kendime söz verdim ve asla aþýk olmayacaðým demiþtim. Þayet bir gün evleneceksem, bu evlilik sevgi ve saygýya dayalý mantýk evliliði olmalýydý. Ben annem gibi hayata ve aþka direnecek güçte deðildim.

Þimdi senden neden kaçtýðýmý, neden korktuðumu anladýn sanýrým Turgay, seni ilk fark ettiðim an, gelecek günlerde baþýma nelerin geleceðini tahmin etmiþ, senin sevgi dolu bakýþlarýnýn bana verdiðin huzur ve güvenle, zaman içinde sana aþýk olacaðýmý anlamýþ, bu aþktan kurtulmak için seni kýrmayý bile göze almýþtým. Lakin bizleri saran bu aþka karþýlýk verdiðim direnme mücadelesinde maðlup olduðumu anladýkça, kendi kendime verdiðim sözü tutamayacaðým için büyük bir bunalým yaþýyordum.

    Turgay Sevgi’nin anlattýklarýný büyük bir dikkatle ve sabýrla dinlediðinde, Sevgi’nin neden asýk yüzlü olduðunu, kendinden kaçtýðýný anlamýþ, Sevgi’nin de kendisine karþý büyük bir aþkla baðlandýðýný hissetmiþti.

---Seni çok iyi anlýyorum Sevgi, þayet annenle baban arasýnda yaþanan büyük aþk gibi bir aþký Allah bize nasip ettiyse ben bu aþktan kaçmam, varsýn sana duyduðum aþk bize çile ve acý yaþatsýn, yeter ki sen benim yanýmda ol.

    Turgay oturduðu yerden kalkarak Sevgi’ye yaklaþtý, ona ellerini uzattý.

     Sevgi, Turgay’ýn kendisine karþý duyduðu büyük aþktan artýk emin olmuþtu. Genç adam, aþký için her zorluða hazýrdý. Kendi ruhunda ve yüreðinde de Turgay’a karþý gittikçe büyüyen aþka yenildiðini kabullendiði an, kendi kendine verdiði sözlerin ve annesinin uyarýlarýnýn bir öneminin kalmadýðýný biliyordu. Turgay’ýn kendisine uzanan ellerini tutarak ayaða kalktýðý zaman birbirlerine sýký sýký sarýldýlar. Sýcak nefesleri yüzlerini yalarken dudaklarý bir daha ayrýlmamak üzere birleþiyordu. Ne var ki gelecek, onlar için çile ve ýstýraptan baþka bir anlam ifade etmeyecekti.

 SON