Ne güzel isimlerdi. Anasý olacak seçmiþ en güzel isimleri ona vermiþti. Onunla yaþadýðým dönemde bir kaç kez ona kýzým olursa adý sevgi olsun demiþtim. Demek kýzýna istediðim ismi vermiþti. Ama neden?

    Akþam bu evde misafir olmuþ gece yataðýmda saatlerce gözyaþý dökmüþtüm. Kendi çocuðum beni tanýmadan bir baþkasýna baba demekte. Kader bana bu oyunu da insafsýzca oynamýþ, sevgi denen þeyi benden çalmýþtý. Kýzýma verebileceðim baba sevgisinden bile mahrum kalmýþtým. Peki ya Mine, sabah gelirse ne yapacak, nasýl davranacaktým? Ona bir kötülük yapmayý aklýma bile getirmiyordum, lakin yüreðimde derin aþkla ya ondan kopamaz, hesap sormaya kalkarsam diye saatlerce düþünüp durdum.

    Geç saatte uyumama raðmen yinede erken kalktým. Evdekilerde erken kalkarak yemek hazýrlamýþlardý. Bana gösterilen yakýnlýktan son derce mutluydum. Yemek bitmiþ merakla Minen’nin gelip gelmeyeceðini düþünüyor, biraz daha oyalanmak istiyorum. Bu arada Bekçi Amcaya dönerek:

---Kýzýma sizde göz kulak olun, onu kollayýn demiþtim.

   Zaman hýzla geçmiþ yemek biteli neredeyse yarým saat olmuþtu. Mine görünürde yoktu. Bekçi amcama:

---Mine gelmeyecek herhalde,

Dedim, artýk gitme vaktiydi.

    Gitmek için ayaða kalktýðýmýz sýrada kapý çalýndý, o an nefesim kesildi sandým. Bana yine bir þeyler oluyordu. Aman Hikmet saki ol aslaným diye içimden söylendim. Ev hanýmý kapýyý açtýðýnda Mine aðýr adýmlarla salona doðru geldi, iki metre kadar uzaðýmda durdu. Her yaným buz tutmuþ halde gözlerine baktým, güzel gözleri yalvaran bakýþlarla bana bakýyor, biraz solgun yüzünden affet der gibi masum ve çaresizlik okunuyordu. Hayatýmýn tek kadýný, muhteþem güzellikteki aþkým, sabahlara kadar seviþtiðim dünya tatlýsý kadýn þu an karþýmda ve ben ona sarýlamamýþtým.

   Benim kadýným þu an bir baþkasýnýn kadýnýydý, üstelik deliler gibi birbirimize sarýldýðýmýz o haz dolu anlarýn ardýndan bana oynadýðý oyun ve son sözleri yeniden aklýma geldi. ‘’Aptal adam, koca bebek’’O an kendimi kaybettiðimi fark bile edemedim, bana yapýlan tüm telkinleri ve verdiðim sözleri unutmuþtum. Bana yaptýðýnýn hesabýný sorma vakti gelmiþti. Yüzüm korkunç bir hal almýþ olmalý ki, Mine’nin bakýþlarýnda þimdi büyük bir korkunun izleri vardý ve bir iki adým geriledi. Ona kötü bir þey yapacaðýmý hissetmiþ gibiydi. Sað elim yavaþça cebimde bulunan býçaðý kavradý. Mine’ye doðru tam bir adým atmýþtým ki, evin aralýk kapýsýndan ‘’Anne, Anne diyerek gelen kýzýmý gördüm. O an kuvvetli bir tokat yemiþ gibi kasýlýp, olduðum yerde kaldým. Bu durum kendime gelmeme yetmiþti. Mine çocuðu kucaðýna alarak bize dokunma der gibi sýmsýký sarýlarak göðsüne bastýrdý. Elimin kendiliðinden cebimden dýþarý çýktýðýný anlamamýþtým bile. Kýzýmýn annesine dokunamayacaktým, yüzümdeki korkunç ifadenin de kaybolduðunu hissetim. Yan tarafta duran Bekçi Amcama seslendim:

---Gidelim Amca.

Ayakta duran Mine’nin yanýnda usulca geçerken beni büyüleyen gözlerine baktým, yaþlarla doluydu. Artýk hiçbir þey düþünemiyor, bir an önce buralardan gitmek istiyorum.

   Nereye gideceðime karar veremeden yol boyu yürüdüm. Bekçi Amca ne olur ne olmaz diye benim arkamdan gelmiþti. Bir müddet yürüdükten sonra bana seslendi:

---Yeter artýk evlat, bu halde nereye gideceksin? Hele bir sakinleþ, dinlen, sonra ne yapacaðýna karar verirsin. Mine keþke gelmeseydi, karþýlaþma seni çok kötü etkiledi. Cebindeki býçaðý iyi ki kullanmadýn, çok daha kötü þeyler yaþanabilirdi.

     Tecrübeli insan olmak ne güzeldi. Bekçi Amca cebimde býçak olduðunu anlamýþ, son ana kadar müdahale etmemiþti. Beni boþ bir kahvehaneye oturttu, ardýndan bir çay söyledi. Sonra da:

---Son kararý senin vermen çok hoþuma gitti, artýk bundan sonra o kadýna dokunmayacaðýna eminim delikanlý. Ne de olsa kýzýnýn annesi, sen bir anneye kýyamazdýn.

Gözümden yaþlar boþanýyor, doyasýya aðlýyorum.

---Onu çok sevmiþtim Amca, canýmdan çok.

Bir süre sakinleþmeyi bekledikten sonra Bekçi Amcayla beraber ana yola geldim ve Tokat’a gidecek bir araç beklemeye baþladým. Çok geçmeden bir kamyon durdu, þoför eski tanýdýklarýmdandý. Bu ana kadar yanýmdan ayrýlmayan Bekçi Amcamýn elini öperek vedalaþtým. Adamcaðýz hayli duygulanmýþ, gözleri dolmuþtu.

    Arabaya binip koltuða oturduðumda kafamdaki düþüncelerinde benimle beraber yola çýktýðýný biliyordum. Yaþadýklarým beni asla býrakmayacaktý.

    Kaderin bir oyunu, yýllarca beni buralara baðlamýþ, bir parçamý da buralarda býrakmýþtým. Ýçim sýkýlýyor, akþamdan beri dinmeyen gözyaþlarým hala yanaklarýma akýyordu. Bu halimi gören þoför:

---Ne oldu birader, bu hal ne böyle?

Dediðinde ona dönerek:

---Çok sevdiðim bir yakýnýmý kaybettim, onun acýsý,

Dedim. Adamcaðýz inanmýþtý, daha bir þey sormadý.

   Yeþillikler arasýnda yol alýrken, yaþadýklarýmýn rüya olmasý için, þu an canýmdan bile vazgeçebileceðimi kimse anlayamazdý. Yaþadýðým bu buhranlý dönemi atlatmak için sevgi dolu birilerine ihtiyacým vardý. Ahmet dedem ve anneannemden baþkasý beni kolay kolay anlayamazdý ve ben onlarýn þefkatli kollarýna dönüyordum.

3. Kýsým sonu.