Kýsým 4

                                                            Gerçekler                                                                     

    Vücudum rüzgara kapýlmýþ yaprak misali, derinden derine hiçbir þey hissetmeden uçuyor ama nereye? Tatlý bir boþluk içindeyim. Nerede ve olduðunu anlamaya çalýþarak bu rüyadan uyanmak istiyorum. Yavaþça gözlerimi açtým, yan tarafýmda çalýþan makinelerin dýþýnda etrafým çok sesiz.

    Kafamý oynatýp bakmak istedim, fakat boynumun dönmediðini fark ettim. Yukarýda ýþýk yanýyor ve sadece yanan ýþýða bakabiliyorum. Bir odadayým ve neler yaþadýðýmý hatýrlamak istiyorum, aklýmda sadece bir cümle:

---Usta üzerimize geliyor, dikkat!!!

    Kafamý biraz daha zorlayýnca Mehmet’in ‘’Allah’’ diyen sesini hatýrladým. Gerisi yoktu.

   Neler olmuþtu da ben bu odadaydým, ya Mehmet! O neredeydi? Bu oda da neyin nesiydi? Yan gözlerle etrafýmý iyice araþtýrdým, burasý ev deðil, bir hastane odasýna benziyordu. Tekrar aklýmý toparlamaya çalýþtým, herhalde kaza yapmýþtýk. Öyle ya, yoksa burada ne iþimiz vardý.

   Tekrar uykuya dalýyorum, kabuslar içindeyim. Üzerimize ýþýklar geliyor, geri çekilip tekrar geliyor, baðýrmalar, tuhaf sesler, büyük bir gürültü, sonrasý yok. Ayný kabuslarla defalarca ayýlýp tekrar dalýyorum, ancak tam olarak bir türlü aklýmý toparlayamýyorum. Vücudum yok gibi, tatlý bir hafiflik içerisindeyim.

    Karþýmda beyaz elbiseler içerisinde birileri konuþuyorlar. Birisi eðilip gözlerimin içine baktý, sonra diðerleri. Gözlerimi kapatýp tekrar açtýðýmý görünce durup tekrar baktýlar. Bana bir þeyler söylediler, anlamamýþtým. Bir kez daha gözlerimi açýp dikkatlice yüzlerine baktým.

---Nihayet, hele þükür.

---Evet Hocam, nihayet kendine geldi.

    Kendine gelen kimdi diye düþündüm, kimin hakkýnda konuþuyorlar.

Ben miydim yoksa? Off! Þu kafamý bir toparlayabilsem diye düþünüyorum. Tekrar dalýyorum, ýþýklar, sesler, geçen zaman ve sonrasý.

    Birinin elimi tuttuðunu anladýðýmda, yeniden kendime gelerek ona bakmaya baþladým. Daha dikkatli baktýðýmý görünce sevinçle:

---Bakýn kendine gelmeye baþladý, bakýn!

Ben de, karþým da durup bana bakanlarý daha iyi seçmeye baþladým. Beyaz elbise içinde birkaç kiþi bana bakýyor ve kendi aralarýnda konuþuyorlardý. Bir þeyler demek ister gibi aðzýmý oynatmaya baþladým. Dudaklarým susuzluktan kavrulmuþ gibi yanýyor vücudumdan sýzýlar geliyordu.

---Neredeyim?

Diyebilmiþtim. Hepsi dikkatlice bana bakarak yanýma geldiler. Ýçlerinden biri daha yakýna gelip:

--Beni duyabilecek misin bakalým?

Duyduðumu anlatmak için gözlerimi kapatýp açtým, anlamýþtý.

---Geçmiþ olsun, kurtuldun gibi, iyi dayandýn, þimdi iyice dinlen sonra tekrar konuþuruz.

    Herkes gittiklerinde odada yalnýz kalmýþtým. Ah bir kafamý oynatýp etrafýma bakabilsem! Sadece tavana bakacak vaziyette yatýyorum ve vücudumdan gelen acýlarý yeni yeni hissetmeye baþladým. Her yanýmdan aðrýlar ve acýlar geliyordu, buna raðmen hiçbir yerimi oynatamýyor, tavandaki lambanýn dýþýnda herhangi bir þey de göremiyorum.

    Yine uyku, yine kâbuslar. Her defasýnda daha fazla þey hatýrlamaya baþlýyorum. Mart ayý ortalarý, yanýmda muavinim Mehmet’le Ankara’ya gidiyoruz. Elma daðý rampalarýný çýkarken akþam vakti olmuþ, zamansýz yaðan karlý bir yolda yavaþ yavaþ yol alýyoruz. Birden karþýdan gelen aracýn hýzla kayarak bizim yola girdiðini ve benimde arabamýzý yolun dýþýna attýðýmý hatýrladým, sonrasý yoktu. Ben kendime gelmiþ, hastanede olduðumu anlamýþtým, yanýmdaki Mehmet, ona ne olmuþtu? Son olarak Allah diye baðýrdýðýný hatýrladým. Oda baþka bir odada olmalý diye düþündüm. Ben yaþadýðýma göre herhalde ona da bir þey olmamýþtý. Uzun yýllardýr bu yollarda çok tehlikeler atlatmýþ, fakat kaza yapmamýþtým. Þoförlükten usanmýþ olmama raðmen yapacak baþka iþimin olmamasý, hem de yola gittikçe içimde biriken boþluðun bir þekilde dolmasý nedeniyle diþimi sýkýyor yola devam diyordum. Dolaþmak bana iyi geliyordu. Memlekette biraz fazla kaldýðým zaman, aklým her an içinden çýkamadýðým düþüncelere dalýyor, geçmiþle boðuþup duruyordum. Yalnýzlýðýmý paylaþacak birisi de olmadýðý için sürekli kendimle mücadele ediyordum.

    Aklým yerine geldikçe, yaþadýðým yýllarý, anýlarý, hayalleri, bilinmeyenleri, hatýrlamaya baþlamýþtým. Tekrar tekrar uykuya dalarak çok zaman geçirdim. Sabah saatleri olmalý ki yine beyaz elbiseli doktorlar gelmiþti. Artýk onlarý daha iyi seçebiliyordum. Üç veya dört tane doktor vardý, içlerinden biri hayli yaþlý. Diðerleri ona hocam diye hitap ediyorlar. Yanýma geldiklerinde Hocalarý:

---Uyanmýþsýn, bu gün nasýlsýn bakalým?

---Ýyiyim, iyiyim.

---Ooo dilinde açýlmýþ. Dedim ya çocuklar, baksanýza bu adam ne badireler atlatmýþ, vücudundan belli. Demek ki zamanýnda hayli sýkýntý çekmiþ ve kötü olaylarla karþýlaþmýþ, böylesi az bulunur. Bunu iyi anlayýn, bazý vücutlar ölüme son derece dirençli olur, kolay teslim olmazlar. Bu hasta da onlardan biri.

---Aðrýlarýn var mý?

---Biraz.

---Olacak o kadar, herkes senin kadar þanslý olamýyor.

---Ya Mehmet?

   Yüzüme dik, dik bakarak:

---Bir haftadýr burada yatýyorsun, nihayet tam olarak ayýldýn. Seni baþka odaya alacaklar, orada daha rahat edersin.

---Mehmet dedim, Mehmet?

    Bana cevap bile vermeden yanýmdan ayrýlýp gittiler. Demek beni duyamadýlar diye düþündüm, yoksa niye cevap vermesinler. Öyle ya mademki ben kurtuldum Mehmet’te kurtulmuþtur. Evladým, canýmdý o benim, yýllardýr yanýmda kendi oðlum gibi severek büyüttüm onu. Çok saygýlý, akýllý, becerikli bir oðlandý. Beni çok sever, bir dediðimi iki etmeden her sözüme koþardý. Öz oðlum olsa bu kadar sever miydim acaba? Daha kaç yaþýnda yanýma gelmiþti ki? Yýllarca benimle yatýp kalktý. Kaderlerimiz birbirine çok benziyordu, çünkü oda benim gibi yetim kalmýþtý.

   Yakýnda askere gidecek, onu çok güzel bir törenle askere uðurlayacaðým. Neyse, buradan bir çýkalým, memlekette iyice dinlenir, ondan sonra askere uðurlarým. Hayattaki tek dert ortaðým can yoldaþýmdý. Genç bir çocuk olmasýna raðmen çok akýllý ve anlayýþlý biriydi. Zaten bu yüzden onu çok sevmiþ, kendi oðlumun yerine koymuþtum. Ufak tefek bir yapýsý vardý ama yapýsýndan beklenmeyen kuvvet ve beceri sahibiydi. Arkadaþlar onu kendi yanlarýna almayý istedikçe ben asla olmaz demiþ, o da benden vazgeçmemiþti. Onunda aradýðý sevgiyi ben de bulduðuna emindim. Ona nasýl deðer verdiðimi çok iyi biliyordu.

   Uykuyla karýþýk geçen zamanýn ardýndan hastabakýcýlar geldi, beni yeni odaya götüreceklerini söylediler. Hiç hareket edemediðimi bildikleri için kalabalýktýlar. Hep birlikte bir sedyeye koyarak, beni baþka bir odaya götürdüler. Bu oda daha ufak fakat diðer ses çýkaran aletler yoktu. Aman! Ýyi ki o aletler bu oda da yok, insanýn sinirini bozuyorlardý. Bu arada kolumdaki serumu da çýkardýklarýna göre demek ki yemek yiyebilecektim.

   Birazdan bir hastabakýcý elinde bir tepsiyle odama geldi, bir tabak içinde çorba vardý. Yataðýmýn arkasýný kaldýrarak çorbayý içirdi. Ýþi bitince ona bir þey sormak istedim.

---Bakar mýsýn? Benimle buraya gelen genç bir delikanlý olmalý, o nerede?

   Adam manalý manalý yüzüme bakarak:

---Bilmiyorum, Doktorlara sorun.

Dedi. Aklýma kötü kötü þeyler gelmeye baþladý. Allah Allah, Mehmet nerede olmalý, niye yanýma gelmiyor? Yoksa o da mý yatýyor? Anlaþýlan o da yaralandý, kalkamýyor diye düþünmekten kendimi alamadým. Ýyi de neden hakkýnda kimse bir þey söylemiyor, baþka taraflarda yatýyor herhalde. Saatler geçtikçe sýkýntým artýyor, hele kalkamamanýn verdiði ýstýrap ile daha çok bunalmaya baþlamýþtým.  Ne zaman sonra nasýl oldu bilmem, ellerimi oynatmaya baþladým. Yavaþça yukarý kaldýrýp indiriyor, parmaklarýmý büküyordum. Ya ayaklarým! Onlar nasýldý acaba? Biraz sýzý vardý ama herhangi bir hareket yoktu. Birde þu boynumu kýmýldatabilsem derken elimle boynumu tuttuðum zaman, boynumda bir þeyin baðlý olduðunu anladým. Boyunluk takmýþlar ve çýkartmamýþlardý. Anlaþýlan bu nedenle boynum tam olarak dönmüyordu. Ýyi dedim kendime, yakýnda onu da çýkartýrlar rahatlarým biraz.

    Uykulu uykusuz geçen saatler sonunda sabah olmuþtu. Bir müddet sonra Doktorlar gelerek beni muayene ettiler. Ellerimin oynadýðýný görünce:

---Tamam, boyunluðu alýn bakalým, durumu þimdi nasýl?

     Boyunluk çýkartýlýnca rahatladým, usulca baþýmý saða sola çevirdim. Hocalarý olan Doktor yanýnda duran genç ve güzel bir Doktor kýza dönerek:

---Bak Sevgi, bu hasta bundan sonra senin, ben fazla gelemem. Sen durumu bana anlatýrsýn tamam mý?  Nasýl kanýný verip kurtardýysan, iyileþtirip ayaða kaldýrmakta senin görevin olsun.

---Tamam hocam.

    Sonra bana dönerek,

---Bundan sonra Doktorun bu kýzým.

Dedi. Ardýndan hep beraber odadan çýktýlar. Söylenenlere þaþýrýp kaldým. Bu genç Doktor kýz bana kanýný vermiþ, kurtulmamý saðlamýþtý. Nasýl bir iþti, bu kimdi bu kýz ve neden bana kanýný vermiþti? Hele bir daha gelsin, anlarýz o zaman.

    Böyle düþünceler içerisinde dalmýþken kapýdan o genç Doktor girdi ve yanýma geldi.

---Merhaba, nasýlsýn bakalým?

---Merhaba kýzým hoþ geldin, þu yataðýmý biraz kaldýrýr mýsýn?

---Tabii hemen.

    Yataðýmýn kolunu çevirerek beni oturur duruma getirdi, karþýma geçerek bana bakmaya baþladý. Ben de dikkatli bir þekilde onun yüzüne baktýðým an, gözlerine, saçýnýn rengine, bakýþlarýna takýlýp kaldým.

---Ne o Amca, neden öyle baktýn?

---Amca, sana diyorum sana?

---Kusura bakma kýzým, öylesine dalmýþým, hele þu sandalyeye otur da anlat bakalým þimdi?

---Neyi anlatayým?

---Bana sen mi kan verdin?

---Evet.

---Neden?

---Ýçimden geldi

---Nasýl yani?

---Belki inanmayacaksýn ama size anlatayým. Annem, sýkýldým diyerek bir süreliðine memlekete gitti. Annemin gidiþinden sonra evde yalnýz kaldýðým an bilmem ki nedendir, içimde bir sýkýntý vardý. O gün nöbette de hayli sýkýlmýþ oturduðum yerde uyuklarken, ani bir þekilde irkilip korkmuþtum. Elimi yüzümü yýkayýp ne olduðunu anlamaya çalýþýrken, bir kaza haberini aldýk. Bir müddet sonrada siz ve yanýnda birisi ile buraya getirildiniz. Sizin durumunuz aðýrdý ve acilen kan aramaya baþladýk, kanýn zor bulunan kandý, kan gurubumuzun uyuþtuðunu bildiðim için kan bulamayýnca, hiç düþünmeden size kanýmý verdim. Verdiðim kan iþe yaradý ki, hayat tutunmayý baþardýnýz.

---Size bir can borcum var o zaman.

---Önemli deðil Amca, kurtuldun ya.

---Size Sevgi demiþti Hocan, doðru mu duy muþum?

---Evet Amca, adým Sevgi.

    Yüzüne tekrar baktýðým zaman, uzun yýllar öncesinden birini hatýrlatmýþtý bana. Bir an karþýmda sanki Mine’yi görür gibi oldum. Ne kadarda benziyordu ona, saçlarý bile aynýsýydý, ya gözleri! Koyu yeþil, sanki kendi gözlerim gibi. Aklým karýþmýþ, þaþýrmýþtým. Yok caným! Bu kadarý da fazla, kendi kendime neler de düþünmüþtüm. Ýnsan insana benzeyecek elbette. Buna raðmen genç kýsa karþý içimde tarif edemediðim bir yakýnlýk, sevgi tomurcuðu yeþermiþti.

    Düþünceli halimi gören Doktor:

---Ne oldu Amca, neden sustun?

---Hiç kýzým, önemli deðil.

---Amca, ben þimdi gideceðim, sonra tekrar gelirim. Hocam emretti ya artýk sizden sorumluyum, yoksa canýma okur.

---Tamam kýzým, þimdi asýl sorumu sorayým da öyle git.

---Söyle bakalým.

---Yanýmdaki yardýmcým Mehmet nerede kýzým? Ayýldýðýmdan beri onu göremedim, o da yaralý herhalde, yarasý çok mu aðýr?

Yaklaþtý, elini omzuma koydu, tatlý bir sesle:

---Haberiniz yok deðil mi?

---Neyden kýzým?

---Maalesef onu kaybettik, baþýn saðolsun.

Bir an Dünya tersine dönüyor sandým, nefes kesilir gibi oldu, zorlukla:

---Þaka yapma kýzým, ne olur?

---Böyle þeyin þakasý olur mu Amca?

    Her yanýmý saran þiddetli bir titreme ile gözlerimden yaþlar boþaldý. Ne dediðimi, ne diyeceðimi bilemeden öylece aðlýyordum. Uzun yýllardýr akmayan yaþlarým gözlerimden boþalmaya baþladý. Bir kez daha kadere yenilip yalnýz kalakalmýþtým.

    Genç Doktor gördüðü hazin durum karþýsýnda, vücudumun verdiði tepkiden çok etkilenmiþ olacak ki, beni sakinleþtirmeye çalýþýrken, herhangi bir olumsuzluk yaþamamam için odadan çýkmadý ve beni teselli etmeye baþladý.

    Yattýðým yerden cama doðru bakmaya baþladým. Bunaldýðým anlarda her zaman uzaklara bakar rahatlardým, þimdide elimde olmayarak gözlerim uzaklarda bir umut arar gibi hem aðlýyor, hem bakýnýyorum.

---Seni de kaybettim ha evlat? Neden hep sevdiklerimi kaybediyorum Allah’ým? Niye ben yok olamýyorum?

    Sözlerimi yüksek sesle söylediðim için genç Doktor da duymuþtu, uzanarak elimden tuttuðu an gözlerimdeki hüzün ve yüreðimdeki hicran bir an yok olur gibi olmuþ, vücudumun her yanýný ýlýk bir sýcaklýk sarmýþtý. Bana ne oluyor Allah’ým, Doktor kýzýn elimi tutmasýndan neden bu kadar etkilenmiþtim?

---Allah’a ve kadere isyan etme Amca, biz insanlar acýlara dayanmak üzere yaratýldýk, sabret, elbette’’ O her þeyin en iyisini bilendir.’’

    Genç Doktordan duyduðum sözler beni kendime getirmeye yetmiþti. Bu genç kýz, böyle sözleri ne de güzel söylemiþti. Kendini çok iyi yetiþtirmiþ olmalý diye düþündüm.

   Gözyaþlarý içinde ne yapacaðýmý bilmeden baþýmý yastýða koyup gözlerimi kapadým. Yaþadýðým uzun yýllarýn arasýnda sýkýþýp kaldýðým, karmaþýk düþüncelere daldým. Doktor kýz sakinleþtiðime karar vermiþ olmalý ki, beni yalnýz býrakýp gitti.