Hepsinin aðzý açýk kalmýþ, benim yaþadýklarýmdan ziyade, Ustamýn hapiste kalmasýna çok üzülmüþlerdi. Dikkatlice yüzlerine baktým, bana karþý en ufak bir vahlanma yoktu. Ölümden kurtulmuþ, paçayý zorda olsa kurtarmýþken  yaþadýðým zor anlarýnýn sanki buradakiler için bir anlamý yoktu. Baþladýlar:

---Ustanýn ailesi ne olacak?

---Acaba içeriden çýkabilecek mi?

---Kaç yýl ceza alýr vs.

    Hayret dedim içimden, ölseydim bile bunlarýn umurunda olmayacaktý herhalde. Ýçim sýzladý, yaþadýðým bunca sýkýntýyý ne diye anlatmýþtým ki. Hele babamýn o umursamaz tavrý, içimde görülmeyen yaþlarýn boþalmasýna neden olmuþtu. Bir an yaþadýðým hayatý sorguladým, niye dönmüþtüm buraya, ne için, kim için? Derin bir nefes alarak kalkýp yatacaðým dedim, ardýndan kendi odama çekildim. Artýk için için aðlamaya gerek yoktu, gözlerimden akan yaþlarý elimle silerken yalnýzlýðýmý bir kere daha anlamýþtým. Üzerime yorganý çekerken Mine’nin tatlý bakýþlarý, sýcak bedeni, aldýðým hazlar ruhumu ýsýtýyordu. Bana erkek olduðumu hissettiren kadýndý, onu nasýl unutabilirdim.

    Kardeþlerimin yanýma gelip benimle oynamak istemeleri ile uyandým. Çocuklar büyükler gibi deðildi, sevgi doluydular. Onlarla bir hayli boðuþup gönüllerini aldým, giyinip salona doðru çýktým. Herkes kalkmýþ yemeklerini yemek üzereydiler, elimi yüzümü yýkayýp bende oturdum.

    Ýyi bir kahvaltýdan sonra, babam ve dedem iþe gitmek için evden ayrýlýrken benimle ilgilenmek akýllarýna bile gelmemiþti. Bu evde sanki bir yabancýydým. Çocuklar dýþarýya çýkmýþ, çoktan oyunlarýna dalmýþlardý. Günlerden hafta sonu olduðu için büyük kardeþim okula gitmemiþ, bu yüzden küçük kardeþimle beraber bahçede oynuyordu. Babaannem ile bir süre sohbet edip köyden havadis sordum. Olaný biteni bildiði kadarý ile bana anlattý. Dýþarýda gezeceðim diyerek izin aldým ve çocukken çok kere sýðýndýðým ýrmak kenarýna yöneldim. Mevsim sonbahar olduðu için tarlalarda ve ýrmak kenarýnda pek insan yoktu. Bir kaç kiþi ayaküstü hoþ geldin dedikten sonra yanýmdan ayrýldýlar. Uzun yýllar en iyi dert ortaðým, acýlarýmý paylaþtýðým, huzur bulduðum yer, ýrmaktý. ‘’Acý ve tatlý günlerimin her anýnda huzur dolu güzellik ve sakinliðine koþtuðum, dertleþtiðim ýrmak yine sana geldim. Fakat bu sefer sýkýntýlarým, duygularým, umutlarým çok daha zor ve karmaþýk, bakalým bana ne kadar yardýmýn olacak?’’

    En çok sevdiðim, pek çok kere dibinde uyuduðum söðüt aðacýnýn yanýndayým. Kuru otlarýn üzerine oturup ýrmaðý seyre daldým. Dikkat ettim ýrmak bu gün sanki daha farklý akýyor, ya da bana öyle geliyordu. Hafif esen rüzgârýn ve ýrmak suyunun çýkardýðý ahenkli sesleri dinlerken baþýmý aðaca dayadým ve  gözlerimi kapattým.

    Önceleri burada annemin hayalini arar, onun ninnilerini hatýrlamaya çalýþýrdým. Hiç bir zaman evimde bulamadýðým o içten sevgiyi burada bulduðumu hissederdim. Þimdi durum çok daha farklýydý. Beni çok sevdiðini söyleyen bir sevenim vardý, hem de içten ve çok samimi. Ben böyle sevgiye alýþkýn deðildim, korkuyor ve endiþe ediyordum. Yýllarca özlemini duyduðum bu sevgiye kavuþmuþtum, ancak onun uzaðýnda ve kafamda onunla ilgili çözemediðim sorularla.

    Ey Irmak! Bana nasýl yardýmýn olacak, anlat bakalým. Ne yapmalýyým, nereye gitmeliyim?

    Yüreðimden þu duygular þiir gibi geçiyordu.

               Yýllarca sevgiyi aradým,

               Uzaklarda buldum.

               Sýcaklýðýyla kavruldum.

               Hele bakýþlarý yok mu?

Kendi kendime hayret ettim, ben böyle þeyleri diyebilecek biri olmuþtum.

----Ey ýrmak! Bak gördün mü? Beni senden çok seven biri var, bana neler söyletiyor? Senin pabucunu dama atacak, hadi bakalým…

    Yaslandýðým aðacýn altýnda ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Mine’nin hayaliyle karýþýk düþler arasýnda bocalýyorum. Irmaðýn karþý kýyýsýnda beyazlar içinde bir kadýn bana seslenerek yanýna gitmemi istiyor. El sallýyor, aðaçlar arasýnda hareket ediyor. Kalkýp adým atmak istediðimde birden irkildim, uykuya dalmýþým dedim ama gördüklerim sanki gerçek gibiydi. Uzunca bir zaman gördüklerimi düþündüm. Kimdi o kadýn acaba, annem miydi, yoksa Mine’mi?

     Biraz üþüdüðümü hissedince kalkýp köye doðru yürümeye baþladým. Bundan sonra ne yapacak, nasýl bir iþ tutacaktým? Ýçinden çýkamadýðým bu sorular aklýmý kurcalayýp duruyordu. Köyde kalamazdým elbet, tarla iþlerini sevmediðim gibi çok da bilmiyordum. Yeni bir ustamý bulmalýydým, yoksa þehre inip baþka iþ mi bakmalýydým? Mine geldi aklýma, yoksa onun yanýna mý dönmeliydim?

    Bir haftadýr evdeyim, hiç bir þey yapmýyor, akþamlarý odama geçip uzun, uzun düþünüyor, Mine ile hayaller kuruyordum. Minenin yanýndayým, beraber yaþýyor, ben yeni bir araba almýþ çalýþýyorum. Askere gidip gelince evlenecektik, evlenmek….

    Gündüzleri arada bir ýrmak kenarýna gidiyor, sonradan kahvehanede arkadaþlarýma uðruyorum. Eskisi gibi çok samimiyetimiz yoktu ama yinede oturup çay içip sohbet ediyoruz. Dedem, bütün köye benim yaþadýklarýmý ballandýra ballandýra anlatmýþ. Her kes bana yaþadýklarýmla ilgili sorular soruyor, birde benden dinlemek istiyorlardý. Anlatmaktan býkýp yorulduðumda bazen, usandýrdýnýz beni diyordum.

    Millete anlatacak masal, konuþacak hikâye lazýmdý. Bazen anlattýklarýmýn deðiþik þekillere sokulduðunu, farklý biçimlerde anlatýldýðýný duyuyordum.

    Beni sevmeyen Dedem, yaþadýklarýmý ne çabuk anlatmýþtý. Öyle ya torunu bir kahramandý artýk, kendi torunu, hem de çok sevdiði torunu! Bu arada eve köyün genç kýzlarýnýn sýk sýk geldiklerine þahit oluyorum. bu kýzlar neden böyle sýk geliyorlar diye düþünürken bir gün Babaannem bana:

---Köyün kýzlarý sana vurgun, bilesin Hikmet. Hele senin o yaþadýklarýný duymuþlar ya daha çok ilgilenir oldular. Pek de güzeller ama sen onlarla hiç ilgilenmiyorsun oðul.

Yaþadýklarýmý, duygularýmý, Mine’ye olan sevdamý, onunla beraber olduðum anlarý duysalar ne yaparlardý? Mine’den baþkasýný gözüm görmüyordu ki.

Ne demeliydim nineme, gönlümde bir çocuklu benden büyük dul bir kadýn mý var diyecektim?

---Kýzlarla ilgilenecek zamaným deðil, daha çok zaman geçmeli,

Diye geçiþtiriyordum. Bu konulara mesafeli olduðumu bilsinler istemiþtim. Bu þekilde bir hafta daha geçmiþti ki bir akþam babam bana:

---Hikmet böyle yatmakla olmaz, kalkýp bir iþte çalýþmalýsýn. Köyde yapacak pek iþ yok, olsa da yapmazsýn zaten, bir düþün bakalým ne yapacaðýný?   

Ben hala olaylarýn etkisi altýnda kendimi toparlamak isterken babamýn bana söylediklerine þaþýrmýþtým. Yeni bir iþe henüz hazýr deðildim ama babam da bunun farkýnda bile deðildi.

---Tamam, olur, bakarým.

Dedim. Akþam odama kapandým, evdekilerin bana yabancýlaþtýðý apaçýk ortadaydý. Baksana, babam bile benim yaþadýklarýmýn önemini anlayamamýþ, nasýl bir sýkýntý çektiðimi görmemiþ olacak ki, evdeki varlýðýmdan rahatsýz olmuþtu. Çok üzüldüm ama elden ne gelir. Babamda olsa buranýn reisi oydu, beni büyük olarak görüyor, kendi baþýmýn çaresine bakmamý istiyordu.

     Ama ya ben? Hala olaylarýn etkisi ile bazen geceleri kendimi karakolda, bazen eþkýyanýn elinde buluyor, baðýrarak uyanýyordum. Bazen de Mine ile sabahlýyor, terden sýrýlsýklam kalkýyordum.

    Bizimkiler cahildi ama aslýnda beni de sevmedikleri için böyle davranýyorlardý. Ne olurdu bana biraz ilgi gösterip güler yüzle baksalardý. Çocukluðumdan beri bu ilgiye ve sevgiye muhtaçtým. Aradýðým sevgiyi kendi evimde bulamamýþ, o sevgi uzaklarda bir yerde karþýma çýkmýþtý ve umutla beni bekliyordu.

     Sabah kahvaltýdan sonra Annemin babasýna gideceðimi söyledim. Nede olsa onlarda Dedemdi ve anneannemdi. Hem buradan sýkýlmýþtým hem de buradan gitmemi ister gibiydiler, bu nedenle gitmeme itiraz etmediler. Bende veda ederek evden ayrýldým. Kardeþlerim gitmemi istemiyorlardý, ama yapacak bir þeyde yoktu. Onlarý doyasýya öptüm, ellerine harçlýk verdim.

     Þehre indikten sonra Anneannemlerin köyüne giden arabaya binip öðleden sonra köye varmýþtým. Sevgi dolu gönül iþte böyle olmalýydý. Anneannem beni görünce sevincinden oturdu kaldý oracýkta. Yaklaþýp sarmaþ dolaþ olup, öpüp koklaþtýk. Ben onlarýn kýzlarýndan kalan çok deðerli bir hatýraydým ama hayat bu uzun zaman uzak kalmýþtýk.

---Ne çok annene benziyorsun oðlum, kokun bile ayný.

Benden sevgilerini esirgemeyen bu insanlar bambaþkaydý. Bu insanlarýn yanýnda büyümek bana nasip olmamýþ, onlarda bende birbirimize hasret yaþamýþtýk.

    Eve girdiðimde Dedemin yattýðýný görünce çok üzüldüm, nedenini sordum. Önemli olmadýðýný söyledi anneannem, yaþlýlýktan olmalý ki biraz hýrpalanmýþ, yeni yeni toparlanýyor dedi. Sarýldýk hoþ beþ derken akþam oldu.

---Burada kalmaya geldim Dede, ne dersin? Biraz dinlenmeye ihtiyacým var, biraz sýkýntýlýyým. Babamlarda fazla kalamadým, çok da istemediler beni.

Dedemin gözlerinin içi gülüyordu.

---Ýstediðin kadar oðlum, geç bile kaldýn.

Anneannem sevincinden ne diyeceðini þaþýrmýþ, duyduklarýna inanasý gelmiyor gibiydi. Evleri çok güzel deðildi, hatta yoksul bile sayýlýrlardý, ama gönülleri çok zengindi. Köyde herkes onlarýn dürüst ve temiz insanlar olduðundan bahsederdi. Ebem, benim için içeri odada bir yatak hazýrlamaya baþlamýþtý bile. Ebe diyorum buralarda ninelere ebe derlerdi. Daha sonra akþam yemeði hazýrlýðýna baþladý. Yardým edeyim dedim, lakin istemedi. Dedemde sevinçten olacak herhalde kalktý, giyindi. Ebemin yaptýðý taze çayý karþýlýklý içmeye baþladýk. Ebemi de yanýma çaðýrýp yaþadýðým olaylarý biraz kýsaltarak onlara da anlattým. Ebem çok þaþýrmýþ:

---Vah oðlum vah! Neler yaþamýþsýn sen, Allah korumuþ seni.

Dedem ise daha farklý þeyler söyledi.

---Hayat bu oðlum, insanýn baþýna neler geliyor bak. Bazen gazeteler yazdýðýnda okurduk. Þimdide senin baþýna geldi, kendini çok kolla oðlum, çok.

    Ýþte evlat sevgisi buydu, benim yaþadýklarýmý kendileri yaþamýþ gibi etkilenmiþler ve korkmuþlardý. Gönülden sevgi derler ya ben bu sevgiyi þimdi ve çok önceleri bu evde bulmuþtum.

    Günler geçtikçe bu eve alýþtým ve beni seven bu insanlarla güzel günler geçirmeye baþladým. Bazen dedeme yardým ediyor, beraber odun hazýrlýyor, bazen de bahçelere gidip çitleri onarmasýna destek oluyordum. Köy büyük olmadýðý için kahvehane yoktu. Akþamlarý dýþarý çýktýðýmda beni tanýyan köyün gençleri ile cami önünde veya bir evin köþesinde sohbetler ediyorduk. Tam olarak bilinmese de yaþadýðým olaylarýn bir kýsmý burada da duyulmuþ olacak ki, gençler bazen bu konuda soru soruyorlardý. Onlarý fazla kýrmadan elimden geldiðince anlatmaya çalýþýyordum.

     Geceleri yalnýz kaldýðýmda yaþadýklarým da benimle beraber olmaya baþlýyordu. Ne yapacak nasýl bir yol izleyecektim. Mine beni dört gözle bekliyordu herhalde. Muhteþem kadýn...Hayatýmýn en güzel anlarýný onun yanýnda yaþamýþ, erkek olarak dayanýlmaz hazlar tatmýþtým. O hayatýmýn ilk kadýnýydý, kim bilir beklide hep öyle kalacaktý. Onu düþünmeden edemiyor, saatlerce yatakta dönüp duruyordum. Saçlarý, bakýþlarý, pürüzsüz teni, dudaklarý…  Off! Aklým, karmakarýþýk duygulara tutsak kalmýþ, ondan baþka bir þey düþünemiyordum.

     Çok çalýþkan ve iyi bir öðrenci olamadým, hatta küçükken benim için çok da yaramaz derlerdi. Buna karþýlýk hiçbir kimseyi incitmemiþ, izinsiz hiçbir bahçeye girmemiþtim. Baþkalarýna zarar vermeyi sevmez, dürüstlüðe önem verirdim. Bu nedenle baba evime benimle ilgili hiç þikâyet gelmezdi. Benim tek dünyam köyümüzün yakýnýndaki ýrmaktý. Irmak benim can yoldaþýmdý.

   Henüz bu genç yaþýmda önceden bilmediðim önemli olaylarý yaþamýþtým. Cahildim ve olaylarýn beni böyle etkilemesine karþý koyamýyordum. Büyüklerimden dinlediðim ve bana da çok doðru gelmeyen bir þeyler yaþamýþ ve hala etkisinden de kurtulamýyordum. Mine ile olan birlikteliðimi çok zaman sorguluyor ancak bir sonuca ulaþamýyordum. Þimdi doðru bildiðim ve özen gösterdiðim deðerlerime ters bir durumla karþý karþýya kalmýþtým. Dul bir kadýnla birlikte olmuþ ve o can alýcý gözlerdeki derin bakýþlarla büyülenmiþtim.

     Zaman zaman düþüncelerimde, yaþamadýðým anne sevgisi ile Mine’ye olan sevgimin karýþtýðýný hissediyor, birbirinden ayýrmaya çalýþýyordum. Mine’ye duyduðum bu aþýrý sevgi içinde anne özlemi mi vardý acaba? Onu annemin yerine mi koyuyordum yoksa? Ama nasýl olurdu, onunla yakýn iliþkide bulunmuþ, birlikteliðimizden çok da mutlu kalmýþtým. Onun vücudu okþamak, öpmek koklamak, bir erkeðin yaþayabileceði en güzel anlarý yaþamak! Hayýr, hayýr, bu sevgi anne sevgisinden farklýydý. Yaþadýðým o anlarý ve sevgileri birbirine karýþtýrmamalýydým. O kadýný annemin yerinde düþünmek asla olamazdý. Böyle düþünceler aklýma geldikçe hemen kendimi toparlýyor, Mine’ye duyduðum aþký ve onu arzuladýðýmý hissediyor ve onu annemden çok ayrý bir yere koymayý baþarýyordum.

     Aradan bir ay kadar zaman geçmiþ, kýþ mevsimi kendini iyice hissettirmiþ, aralýk ayýnýn sonlarýydý. Bu süre içinde Ebem benim, otururken, kalkarken, yemek yerken derin düþünceler içinde olduðumu fark etmiþ olacak ki:

---Oðlum sende bir hal var, ne oldu sana, niye böyle düþüncelisin?

Diyordu. Her seferinde yaþadýðým sýkýntýlardan diye atlatýyordum. O da inanmýþ gibi bir tavýr takýnýyor belki de gerçekten inanýyordu, ancak aklýmýn nerelerde olduðunu bilemezdi kadýncaðýz.

     Derken bir gün þehre indiðimde kendi köylülerimizin oturduðu kahvehaneye geldim,  gördüðüm birkaç arkadaþla sohbet ederek çay içiyorduk. Köyümüzden Dedem emsali bir amca bana yaklaþtý:

---Hikmet evlat, Deden seni köye bekliyor, bu günlerde gelirsen iyi olur.

Dedi.

---Kötü bir þey mi oldu Amca?

---Yok, yok öyle deðil ama nedenini ben de bilmiyorum.

---Saðol amca gelirim.

Dedim. Ne olmuþtu da Dedem beni çaðýrýyordu, hayret diye içimden geçirdim. Yoksa beni mi özlemiþti. Sanmam, fakat yinede gitmeliydim. Ama þimdi deðil, bir iki gün sonra olmalýydý. Akþam evde yemek yerken kendi köyümüzden Dedemin beni çaðýrdýðýný söyledim.

---Nedenini bilmiyorum ama gitsem iyi olur herhalde, yoksa bana iyice darýlýrlar.

Dedem söz alarak,

---Git oðlum, nede olsa büyüklerin, belli ki sana bir iþleri düþtü.

Yataða yattýðým zaman uzun bir süre neden çaðrýldýðýmý anlamaya çalýþtým, bir sonuca varamadan uykuya daldým. Rüyamda Mine ile beraber ýrmak kenarýnda geziyor, bazen yýkanýyor, doyasýya kucaklaþýyorduk.

     Ýki gün sonra akþama doðru köyümüze geldim. Beni gören eþ dost selam verirken dikkat ettim, insanlar bana farklý bakýyorlardý. Bakýþlardan bunu anlamak hiçte zor deðildi. Bu günlerde kendime çok da özen gösteriyor, temiz giyinip devamlý týraþ oluyorum. Boyum posum da yerinde. Eve giderken, evlerinin önünde oturan kadýn ve kýzlarýn yan gözlerle bana baktýklarýný fark etmiþtim. Ýlgilerini çektiðim açýkça belli oluyordu.

     Eve varýp oturdum, koþarak yanýma gelen kardeþlerimle doyasýya kucaklaþtýk. Elimde deðildi, onlarý çok seviyordum. Yaþayamadýðým sevgiyi onlarla fazlasýyla paylaþýyordum. Büyüklerden çok farklý, içten, gözleri sevgi dolu, yüzleri hep gülüyordu. Dedem, babam gelmiþ, akþam yemek sofrasýna oturulmuþtu.

---Hayýrdýr Dede, beni çaðýrdýðýný duydum, neden ki?