Nasýl bir hayatým vardý Allah’ým? Bu güne kadar hep sevgiyi aramýþ, buldum derken hep kaybeden olmuþtum. Þimdi de kaybeden yine ben, evladým yerine koyduðum Mehmet’i de kaybetmiþtim. Ýçimde büyük bir isyan dalgasý oluþtu. ‘’Allah’ým! Neden hep ben kaybediyorum? Suçlarým varsa bedelini ödemedim mi? Sevdiðim kadýný, kýzýmý, büyüklerimi bir bir kaybettim, yetmedi mi? Allah’ým! Mutlu olmak bana haram mý?’’

    Arkama yaslanýrken yalnýz kaldýðým odamýn camýndan tekrar dýþarý baktým.  Bahar ayýnýn yaklaþtýðý bu zamanda sakin ve ahenkli bir þekilde yaðan karý izlerken, gözlerimden akan yaþlarla yaþadýðým acý dolu yýllara dalýp gittim.

   Bekçi Amcadan ayrýldýktan sonra bindiðim kamyonun þoförü Bolu’da bir süre mola vereceðini söyleyince, arabadan inip Bolu otogarýna gittim. Amasya, Tokat tarafýna giden bir otobüs bekledim, çok geçmeden bir otobüs geldi. Yer olup olmadýðýný sordum, tamam var dediler. Otobüse bineli epey olmuþ, ancak yaþadýðým o tarifsiz anlarýn etkisinden bir türlü kutulamýyordum. Dünya güzeli bir kýzým var ve ben ona kýzým diyemeden ondan ayrýlmak zorunda kalmýþtým. Bu genç yaþýmda her insanýn kolayca yaþama þansýnýn olamayacaðý olaylar yaþamýþ, hayatýn en acýmasýz yüzüyle defalarca karþýlaþmýþ, sonunda kaybeden olarak bilinmeyenlere doðru yol alýyordum. Bundan sonra yaþamanýn bir anlamý olmalý mý diye? Uzun uzun düþündüm. Fakat hayatýma son verme gibi kötü bir iþ yapacaðýmý sanmýyordum. Böyle bir þeyi yapamaya cesaret edemezdim.

    Yanýmda oturan bir yolcu, benim bu kadar durgun ve düþünceli halimden bir þeyler anlamýþ olmalý ki bana dönerek:

---Ne o evlat! Arabaya bindiðinden beri yüzün hep asýk, gözlerin dolu, çok düþüncelisin hayýrdýr?

   Yüzüne baktým temiz yüzlü, gözleri sevgi dolu biriydi. Fakat o an içimden konuþmak gelmedi. Ona dönerek:

---Zor yýllar yaþadým amca, çekilmesi zor yýllar. Bu yaþýmda hayatýn tüm acýlarýný en aðýr biçimde yaþadým. Ne ben anlatayým, nede sen dinle.

    Böyle söyleyince adamcaðýz ýsrar etmedi, sadece yüzüme manalý bir þekilde baktý. Otobüs yolda iki defa mola verilmiþ, bende aþaðý inerek sadece çay içmiþ, yemek yeme isteðim yok olup gitmiþti. Aklým hep geride kalmýþ, gözlerimin önünde her an güzel kýzým ve gülümsemesi duruyordu.

    Nihayet, akþamýn karanlýðý kavuþmadan Turhal’a indim. Þu an için kendi köyüme dönmeyi düþünmedim, çünkü orada beni sevgiyle karþýlayacak kimsem yoktu. Ne babamýn, ne dedemin beni görmek isteyeceklerini sanmýyordum. Eski ustam olan Cemal Amcaya uðramak istedim. Aftan oda yararlanmýþ olmalýydý, doðruca onlarýn mahallesine doðru yürümeye baþladým.

   Turhal!  Buraya gelmeyeli üç yýl olmuþtu. Bu kýsa süre içinde bile hayli deðiþmiþ, büyümüþ, güzel bir þehir olmuþ. Cadde ve sokaklarýnda yürürken buralarý özlediðimi anladým, ne de olsa Baba vatanýmdý. Doðduðum, çocukluðumu yaþadýðým yerdi. Buralarda ne çok anýlarým vardý. Köyde geçen günlerde, okul hayatýmda, arkadaþlarýmla þehre eðlenmeye geldiðimiz zamanlarda, benim için unutulmaz hatýralar saklýydý.

   Nihayet evlerine vardýðýmda hava kararmýþtý. Kapýyý çalýp bekledim, çok geçmeden içeriden sesler gelmeye baþladý, ardýndan da kapý açýldý. Kapýda o eski heybetiyle Cemal Amcam vardý. Ýyice beyazlaþan saçlarý ile karþýmda durdu, beni görünce çok þaþýrmýþ olmalý ki bir süre konuþmadý. Selam verdiðim zaman kendine geldi.

---Hikmet oðlum, sen ha!

---Evet usta, ben geldim.

---Gel evlat, hele gel bakalým. Sende kurtulmuþsun oralardan, gel içeriye.

    Sen de kurtulmuþsun sözünden anladýðým kadarý ile baþýma gelenleri duymuþ olmalýlar. Yoksa nereden kurtulacaktým.

---Ýçeri girince karýsýnýn ve kýzlarýnýn bir hayli neþeli olduklarýný gördüm.

    Çocuklar sevinçle koþarak yanýma geldiler. Geçen zaman içerisinde bir hayli geliþmiþ ve kocaman kýz olmuþlardý. Küçük kýz:

---Bak Hikmet Abi, babam geldi artýk, yanýmýzda.

Büyük kýz:

---Hikmet Abi, Allah babamýzý bize kavuþturdu, af çýkaranlardan Allah razý olsun.

Kýzlarla sarmaþ dolaþ olup sevinçlerini paylaþtým. Kolay deðil, babalarýndan birkaç yýl ayrý kalmýþlar, hatta umutlarýný bile kestikleri anlar olmuþ olabilirdi. Ama þimdi babalarý yanlarýnda, onlar için bundan mutlu ne olabilir ki?

   Hep beraber karþýlýklý oturduðumuz anda, bir süre konuþmayýp birbirimize uzun uzun bakmaktan kendimizi alamadýk. Yaþananlar sanki koca bir yalandý. Neden sonra:

---Yeni mi çýktýn Hikmet?

---Evet Amca, iki gün oldu. Siz benim baþýma gelenleri biliyor musunuz?

---Evet oðlum, baþýna gelenleri tam olarak deðil ama Bolu‘da cezaevine düþtüðünü öðrenmiþtik. Aftan çýkar diye bekliyorduk, bak sende kurtulmuþsun.

---Evet Amca, sonunda kurtulduk oralardan. Sen ne zaman çýktýn?

---Bir hafta oldu, Allah bir daha düþürmesin oðlum. Mahpusluk zor þey, çekmeyince anlamýyor insan

---Biliyorum Amca, hem de çok zor.

    Baþýmdan geçenleri çok ayrýntýya girmeden anlatarak meraklarýný gidermiþtim. Fakat kýzýmdan hiç bahsetmedim, zaten ne gerek vardý, ben bile unutmak için elimden geleni yapacaktým. Bu gece burada kalacaðým için gece boyu uzun süre sohbet edip dertleþtik. Ertesi sabah yemekten sonra tekrar görüþmek dileði ile ayrýlmýþ, Cemal amcamýn ýsrarlý yönlendirmesi sonucu, nede olsa babam ve dedemdir diyerek köyümüze gitmek üzere yola çýktým. Köyümüzün arabasýný beklemek üzere bizim köylülerin bulunduðu kahveye gitmiþ çay içiyordum. Tanýyan köylülerimiz etrafýmý sararak sürekli soru sormaya baþladýlar. Buradan þunu çok iyi anladým ki, insanýmýz çok meraklýydý. Aklýna ne gelirse soruyor, alakasý olmayan, uydurulmuþ, yalan yanlýþ bilgileri benimle paylaþmak istiyordu. Bunalmakla beraber hakkýmdaki yanlýþ olan söylentilerinde doðrusunu anlatmaya çalýþtým.

   Nihayet arabamýz gelip de binince rahatlamýþ, sorulardan kurtulmuþtum. Öðlen sonuna doðru eve vardým. Af çýktýðýný ve benimde kýsa zaman sonra çýkýp geleceðimi tahmin etmiþ olmalýlar ki, Babam ve Dedem geliþime hiç þaþýrmadýlar ve beni yüzleri asýk bir þekilde karþýladýlar. Bakýþlarýndan niye geldin der gibi bir anlam çýkarmak zor deðildi. Yaþadýklarýmla ilgili bana doðru düzgün soru bile sormadýlar. Akþam yemeðinin ardýndan Dedem camiye, Babam odasýna çekildi. Onlarýn bu umursamaz tavýrlarý benim için önemli deðildi, böyle bir karþýlaþmayý tahmin ediyordum. Fakat Babaannemin ilgisizliði, mümkün oldukça benden kaçýþý, beni her þeyden çok üzmüþ, keþke buraya gelmeseydim diye uzun uzun düþünmüþtüm. Bu arada asýl þaþýrdýðým ve hayret ettiðim þey, Üvey annemim benimle son derece ilgilenmesiydi. Yemek sonunda kardeþlerimle oturup oynaþýrken, sürekli soru soruyor, neler yaþadýðýmý öðrenmek istiyordu. Özellikle birlikte olduðum kadýnla ilgili sorduðu sorular beni hayli bunaltmýþ, fakat çok güler yüzlü davranmasýndan dolayý onu kýrmadan sorularýný basit cevaplarla geçiþtirdim. Yýllar sonra Üvey annemin bana olan bu ilgisinin nedenini hiç bir zaman anlayamadým.

   Evimizde fazla kalmak istemediðim için ikinci günün sabahý Annemin köyüne gittim. Ebemle dedemin beni karþýlamalarý dayanýlacak manzara deðildi. Koca adam ve ebem, gözyaþlarý içinde beni sevgiyle baðýrlarýna bastýlar. Ben de duygulanmakta onlardan aþaðý kalmamýþtým. Ne kadar saklasam da gözlerimden yaþlar akýp gidiyordu. Bu yaþlarýn böylesine yoðun akmasýnýn bir nedeni de, geride kalan kýzýmýn verdiði acýydý.

   Ahmet dedem hayli çökmüþ bir görüntü içindeydi. Adamcaðýz zaten uzun süre hastaydý, anlaþýlan hastalýðý ilerlemiþti.

    Evde akþam yemek yedikten sonra karþýlýklý çay içiyorduk. Dedem yaþadýklarýmla ilgili sorular sorunca dilim döndükçe bir þeyler anlattým. Fakat burada da bir kýzým olduðunu ve onu görmek için tekrar Düzce’ye döndüðümü anlatmadým. Fakat ebemin bakýþlarýndan, anlattýklarýmdan ikna olmadýðýný anlamýþtým. Bilge kadýn bir þeyler sakladýðýmý fark etmiþti. Neden bilmiyorum, ileriki zamanlarda da bana Düzce ile ilgili soru sormamýþ, belki de anlatmamý beklemiþti. Geride bir kýzým olduðunu ve oralarda býraktýðýmý onlara anlatamazdým?

    Ebemler de bir iki hafta kalmýþ iyice dinlendim derken bir gün askerlik þubesinden arandýðýmý söylediler. Askerlik yaþým gelmiþ, hapiste olduðum için askere gidememiþtim. Af çýktýðýný bildiklerinden tekrar muhtarlýktan sormuþ olmalýlar. Bir sabah Turhal askerlik þubesine varýp durumu öðrenmek istediðimde, derhal askere gideceðimi söylediler. Hem de birkaç gün içinde. Ne yapalým, Vatan görevi dedim ve köye giderek hazýrlýða baþladým.

   Bin dokuz yüz yetmiþ üç yýlý ekim ayý sonuna doðru devre kaybý olarak Bilecik merkez Ulaþtýrma Er Eðitim Alayý acemi birliðine Þoför adayý olarak varmýþ, çokta sýkýntýlý olmayan bir askerlik dönemim baþlamýþ oluyordu. Acemi eðitimi sýrasýnda gösterdiðim baþarý, insanlarla dost geçinmem, emirlere dikkat etmem ve vücudumun düzgün yapýsý, yakýþýklý olmam buradaki komutanlarýn dikkatini çekmiþ olmalý ki, Usta er olarak ayný yerde kalmamý saðlamýþlardý.

    Çok zaman geçmeden Alay komutanýnýn þoförü olarak seçilmem, geçen zaman içinde genelde üst rütbelilerle vakit geçirmeme neden olunca onlarýn beðeni ve ilgisini kazanmýþ, sevilen bir asker olmuþtum. Askerlik hayatým çok sakin bir þekilde tamamlandý. Bu dönemde yaþadýðým acý bir olay olmasaydý beklide hayatýmýn en rahat ve huzurlu dönemi olacaktý. Askerliðimin üçüncü ayýnda Ahmet Dedem rahmetli olmuþ, cenazesine katýlamamýþtým. Benim için çok deðerli bir varlýk bu dünyadan göçmüþ, ebem de yalnýz kalmýþtý. Askerlik dönemi içinde meydana gelen Kýbrýs Barýþ Harekâtý sýrasýnda meraklý ve heyecanlý geçen günlerim, askerliðimin çok daha çabuk tamamlanmasýna neden olmuþ, çok istediðim halde savaþa katýlmak nasip olmamýþtý.

   Zaman hýzla geçince iki yýl kaldýðým Bilecik’ten teskeremi alýp Turhal’a döndüm. Askerde Ehliyetimi de almýþ bu konuda sýkýntým kalmamýþtý. Baþka bir becerim olmadýðý, köy iþlerini de sevmediðim için, þoförlük yapmayý düþünüyordum. Bu arada askerden geldiðimi öðrenen Cemal Amca beni arayýp, görüþmek istediðini duyunca buluþup konuþtuk. Yeni bir araba alacaðýný fakat þoförlük yapmayacaðýný söyledi, ardýndan alacaðý arabaya hiçbir bedel ödemeden ortak olmamý istedi. Bende bu teklifi kabul ettim, böylece þoförlük hayatým baþlamýþ oldu.

   Turhal ve çevre illere þeker taþýma iþini yapýyordum. Ýþ olmadýðý zamanlarda ebemin yanýna geliyor, evde yalnýz kalan ebem, benimle beraber hasret gideriyor ve mutlu olmak için çabalýyorduk.  Yaþlý kadýn ölmeden önce beni evlendirmek istiyordu. Onu kýrmak istemedim ama hiçbir zaman olumlu cevap vermediðim halde bana hiç darýlmamýþtý.

   Kendi köyüme oldukça az gidiyordum. Kardeþlerimi özlediðim zaman giderek onlarý görüyor, birbirimizden kopmak istemiyorduk. Bir zaman sonra benden küçük olan kardeþim Ýlçede Liseye baþlamýþ, bu sayede daha çok görüþür olmuþtuk.

   Zaman hýzla geçip yýllar birbirini kovaladý derken otuzlu yaþlara gelmiþtim. Çok fazla masrafýmýn olmamasý, arabamýzýn da yeni olmasý nedeniyle iyi para kazanmýþ, Anneannemde köyden bir iki tarla satarak bana vermiþti. Ben de Ýlçe’nin kenar mahallerinden Cemal Amca’nýn evlerine yakýn bir yerde bir arsa alýp içine iki katlý bir ev yaptýrdým. Sakin ve kendi halinde bir yaþantý sürerken Ebemi de yanýma aldým, beraber kalýyor, birbirimize destek oluyorduk. Ebemin bilgeliði burada da kendini göstermiþ, çevresinde ona akýl danýþan, sýrrýný paylaþan çok insan toplanmýþtý.

   Güzel geçen bu yýllar içinde yaþadýðým sýkýntýlý ve anlamsýz bir olay dünya görüþüm üzerinde ve yaþantýmda hayli etkili olmuþtu. Hapishanede kaldýðým yýllarda okumayý alýþkanlýk yapmýþ, elime geçen pek çok kitabý okuma merakým artmýþtý. Özellikle sol söylemlerle ilgili kitaplarla ilgilenir olduðum için yanýmda devamlý birkaç kitap bulunuyordu. Bu dönemde ülkede sað sol çatýþmalarý da hayli artmýþtý. Bir gün Samsun’a giderken Havza yakýnlarýnda arama ve kontrol yapýlýyordu. Bin dokuz yüz yetmiþ dokuz mart ayý olmalýydý. Benimde arabam aranmýþ, kitaplarým alýnmýþtý. Nasýl olduðunu anlamadan arabamla beraber Jandarma karakoluna götürüldüm. Bana Anarþist muamelesi yapýyorlar,  ne söylesem derdimi anlatamýyordum. Çok eski yýllarda olduðu gibi sorgular baþlamýþtý. Neyse ki Cemal Amca’mý aramama izin vermiþlerdi.

   Cemal Amca ertesi günü gelince olanlarý anlamaya çalýþtý. Benim aþýrý solcu bir anarþist olarak suçlandýðýmý anlattý ve benim mahkemeye çýkartýlacaðýmý söyledi, ardýndan kamyonu alarak götürdü. Ýki üç gün sonra bende mahkemeye çýkartýlýp tutuklandým. Daha ne olduðunu anlamadan kendimi Samsun cezaevinde bulmuþ, sol görüþlü mahkumlarýn kaldýðý koðuþlardan birine kapatýlmýþtým. Özgürlüðüm bir kez daha kýsýtlanmýþ, oldukça sýkýntýlý bir halde geliþmelerin nereye varacaðýný merak ve endiþeyle beklemeye baþladým. Kýsa sürede gerçeðin ortaya çýkarak beni býrakacaklarýný umut etsem de, günler geçtikçe olumlu bir haber de gelmiyor, endiþelerim beni yiyip bitiriyordu. Bu arada koðuþta pek bir þeye karýþmadan olanlarý anlamaya çalýþýyorum. Vaktim çok olduðu için çoðu zaman bir þeyler okuyor, vakit buldukça namaz kýlarak kendimi rahatlatmak istiyordum. Ýbadeti seviyor, yalnýzlýðýmý paylaþýyordum.

   Neden bilmiyorum, ayný koðuþtaki diðer mahkumlar benden rahatsýz olmuþ olacaklar ki, bana çok ters bakmaya baþladýlar. Hatta, sol görüþlü birinin namaz kýlmasýný kabul etmeyeceklerini, benim bir ajan olabileceðimi düþündüklerinden, aramýzda geçen bir tartýþma sonucunda beni bir hayli hýrpaladýlar. Durum cezaevi müdürlüðüne aksedince beni çaðýrdýlar, olanlarý anlatmamý istediler. Bende her þeyi doðru olarak anlattým. Durumu öðrenen yetkililer beni siyasi olmayan mahkûmlarýn koðuþuna verdiler.

   Aradan bir ay geçmedi ki ilk mahkememde suçsuz olduðum anlaþýlýnca beraat etmiþtim. Hem suçlanmýþ, hem de kýsa sürede beraat edince þaþýrmýþ, böylesi garip geliþmelerin nedeni aklýmda bir soru olarak kalmýþtý. Fakat beni asýl düþündüren yýllarca okuduðum ve ilgimi çeken düþüncelerin, adil ve eþit yaþama fikrini savunan Sosyalizm savunucularýnýn,  din düþmanlýðýný açýktan yapýlmalarý ve inancýmdan dolayý suçlanmamdý. Dýþarý çýkýnca her türlü düþünceye ait eseri, kitabý okumaya devam ettim, ancak aþýrýya kaçan hiçbir eseri okumadým.  Son yaþadýðým bu olay Dünya’ya daha farklý gözlerle bakmama neden olmuþtu. Benim eksikliðim, toplum içine çok fazla girememek ve olaylarý tam olarak anlayamamaktý. Zaten çok geçmeden on iki Eylül Darbesi olunca ortalýk bir hayli sakinleþti ve anarþi ortamý ortadan kalktý.

   Bin dokuz yüz seksen iki yýlýnda Arabamýzý satýnca Cemal Amcamdan ayrýlarak kendime yeni bir kamyon alýp, çalýþmaya devam etmeye baþladým. Bir yýl sonra ebem rahmetli oldu, köye defnedip eve geldiðimde büyük bir boþluk içinde kalmýþtým. Yalnýzlýk yine bana arkadaþ olmuþ, yolumuza birlikte devam ediyorduk. Bu nedenle mümkün oldukça uzaklarda iþ kovalamaktaydým.

    Ayný yýl bir gün yolum Aydýn taraflarýna düþtü. Ýl Emniyetine giderek yýllar önce burada görev yapan Amir Beyi sordum. Aldýðým cevap hayatýmda yaþadýðým acýlara, üzüntülere bir yenisini daha katmýþtý. Amir Bey, Ýlde ki görevinin dördüncü yýlýnda ani bir kalp krizi sonrasý hayatýný kaybetmiþ, cenazesi Maraþ Ýli Elbistan ilçesinde ki aile mezarlýða defnedilmiþ. O güzel adama vefa borcum vardý, bu nedenle arabamý kamyon parkýna býrakýp, otobüsle iki gün yol giderek mezarýný ziyaret edip ona olan minnet duygularýmý anlatmak istedim. Manevi babamý kaybetmenin derin bir hüznü ile arabamý býraktýðým yere döndüm.