Online Üye
Online Ziyaretçi
Adını bu defa doğru yazacağım. Ne zaman adını bu defa doğru yazacağım desem, o defa muhakkak yanlış yazıyorum. Adındaki bir harfe tutunmamışken henüz bir diğer harfe koşuşuyor lisan bilincim. Diğer harf kendiliğinden uzaklaşıyor berikinden. Nihayet öteki hece tek başına bir anlam ifade etmediğinden çözülüp dağılıyor. Birbirine uzak harfler kalıyor bundan sonra. Adın yazılamadığıyla kalıyor. Hayır, adını bu defa doğru yazma teşebbüsünde bulunmayacağım. Çünkü boşa çabadır, üzerimde harflerin birbirinden bunca uzaklığına dair bir lisan-ı kıyım nefeslenip dururken adını doğru yazmak.
Çoğu zaman adını söylemekten kaçındığım da yalan değil üstelik. Sesin havada nasıl dağıldığına dair uzunca bir risale okumuştum uzunca bir zaman evvel. Nefesin manasını, havanın mahiyetini, nefesin bir ses olarak bir lisan üzere şekil bulup havaya karışmasının hikmetini anlatıyordu. Seslerin izlerinden bahsediyordu. Oysa ben adını susmakla meşhur olmuştum kendi içimde. Ciğerlerim patlarcasına çığlık çığlığa adını susmakla…
Adınla ne alıp veremediğim var, ne bileyim Sevgilim. Ne yazılası, ne söylenesi tarafımdan…
Yazmak veya söylemek eylemlerinden öte bir şey arıyorum belki adına dair, ne biliyorsun. Hem ne biliyorsun, belki ben bir duruş arıyorum adına benzeyen. Yazmak veya söylemenin oldukça basit olduğunu düşünüyorum belki adının ihtişamı düştükçe hayalime. Allah’ım, adı ona ait olduğu için mi bu kadar güzel yoksa o güzel olduğu için mi adı ona ait. Hem ne biliyorsun Sevgilim, belki de benim derdim adını yazmak veya söylemenin sınırlı anlamlarından kurtarıp yaşamak veya ölmenin sırrına eklemektir. Ne bileyim… Buna benzer bir şey işte, adını yazmak veya söylemek benim için; elimle dilim arasında. Arasat’ın kıyısında.
Yaz ortasında birden bastıran bir yağmur telaşı gibisin. A benim cânım, benden adını bir yazmak veya bir söylemek alacağın olsun.
Yazarın
Önceki Yazısı