Ýskeleye yürüdüm, iyot kokusu muydu içime çektiðim, denizin kendisi mi bilmiyorum. Rüzgâr dalgalarla oynaþtaydý, beni gördü bir esiþlik yüzüme deniz suyu vurdu, teþekkür etmedim, bu kadarcýk yaðmur hissi gönlüme yetmedi ki!

Martýlarý seyrediyordum, aþk geldi kondu omzuma, ayakucum uçurum deðildi, uçurumlar içimdeydi oturdum bir kayanýn ucuna. Sevince insan böyle severmiþ, düþünce aklýna dengesini kaybeder, düþmeyi göze alýrmýþ. Kaç kere düþtüðümü hesaplamaya çalýþtým, ellerimdeki yara izleri pek ipucu vermedi, sonra vazgeçtim hesaptan öylece býraktým, kendimi aþkýn daraðacýnda buldum.

Hep derdim zaten inkâr etmiyorum, unutmak insan doðasýnda yoktur. En fazla benim gibi ötelersiniz unutmak istediklerinizi, / nereye kadar / iþte böyle bir kayanýn ucuna iliþene kadar.

Her þeyi orada býrakýp duraklara yürüdüm…

Dün akþamüstü durakta karþýlaþtýk, Havadan sudan konuþtuk, bir denizin kumsalýnda yalýn ayak yürür gibi, yüzeysel derinlerden uzakta emniyetteydim. Ýçimin gözleri yaþardý hissettirmedim, göz bebeklerime baktý gülümsediðimi sandý. Söyleyecek fazla bir þeyi yoktu belki, “Ýyi misin?” dedi, “Ýyiyim!” dedim… / iyi / deðildim gözlerime de sonunda yalan söylettim.