…
Nurten Teyze.. kadýn kýsmý hiç gazete okur muydu, okuyabilir miydi? Okurmuþ. Evlerine girince hemen sol yanda büyük bir yemek masalarý vardý, bir gün onu masanýn üzerine açtýðý gazeteyi okurken görürdüm. Hem benim gibi, tanýdýðým kadýnlar gibi gazetenin resimlerine bakmýyordu, harbi harbi yazýlarýný okuyordu.

Ben o zamanlar henüz 6-7 yaþlarýndaydým belki biraz daha küçük belki bir kaç ay daha büyük, ne fark ederdi ki. Bir kadýn gazete okuyordu, benim için þaþýlacak kadar önemliydi bu görüntü ve ben bu görüntüyü hafýzamdan hiç silmedim. Benim için dokunulmasý çok güç bir yerdeydi artýk Nurten Teyze, ona nasýl ulaþabilirdim ki, o gazete okuyordu.

Benim bildiðim kadýnlar kalem bile tutamýyordu, demek ki Nurten Teyze yazý da yazabilirdi. Benim elime kalemi veren bu kadýn mýydý bilmiyorum ama aklýma kalemi veren Nurten Teyzeydi. Þimdi yaþýyor mu acaba, nerededir, ne haldedir, kaç yaþýndadýr. Yüzü elleri buruþmuþ, beli kambur mudur? Her ne halde olursa olsun o benim kalemim, o benim yüreðim olmuþtur.

Emin Dayýnýn kiracýsýydýk biz, Nurten Teyze onun gelini ve Nazan… sevgili Nazan da biricik torunu, Nurten Teyzenin bir tanesi sevgili kýzý. Yüzünü hiç hatýrlayamadýðým bu kýzýn sesi nasýl kazýnmýþsa hafýzama, hiç sesini unutmadým, çocuk kelimelerle hep “çadýrýmýn üstüne þýp dedi damladý.. “

Sonra Kaya Abi vardý, evlendiðine üzüldüðümü hatýrlýyorum, neden üzülmüþtüm onu bile bilmiyorum, evlenip o zamanlarda Asma Polis Karakolunun üstünde bir eve taþýnmýþlardý. Çocuklarý çok mu severdi, bizimle oynar mýydý da severdim onu hatýrlamýyorum. Adý KAYA idi ve ben erkek isimlerini bilirdim... Hasan, Hüseyin, Osman, Ali, Þaban, Ýbrahim.. Kaya diye isim nasýl olurdu ki. Þu benim bildiðim daðlarda gösterilip bu kaya derlerdi öyle miydi? Yüreði kaya gibi miydi bu abinin …

Emin Dayýnýn kirada oturduðumuz evinden çýkýp, merdivenlerden aþaðýya inildiðinde merdivenlerin en sonunda su doldurduðumuz çeþme vardý. Bir iki adým ilerleyince de saðlý sollu dükkânlar. Elinde fiziksel özrü olan bir abi vardý, çekirdek satardý. Gazete kaðýdýndan yaptýðý külahlara çekirdek dolduruþunu izlerdim ancak illa gözlerim ellerindeydi. Hep eline bakardým, büyüdükçe bakýþlarýmýn beni utandýracaðýný bilmezdim, bilmezdim o ellerde hayatýn nasýl güzel olduðunu. Hem benim bildiðim dükkâncýlar hep yaþlýydý, bu çekirdekçi gençti. Bir iki de dergi olurdu dükkânda gözüme takýlan ve duyduðumuz hikâyelere kapýlýr bu abi yoksa.. derdim içimden.

Babam için aldýðým gazetelerin bulunduðu reyonlarý pek severdim, kâðýt kokusu olurdu, o koku beni çekiverirdi içine, ben gazetelerin resimlerine bakarken kaybolurdum, zamaný unutur her seferinde azar iþitirdim geç kaldým diye. Azar yaramazlýðýmdandý, geç kaldýðýmda bilinirdi ki mutlaka yol kenarýnda bir yerde oyuna takýlýp kalýrdým ancak gazetelere takýldýðýmý pek bilmezlerdi, söylemezdim. Küçüktüm ancak bakkala gidecek kadar büyüktüm, çok yaramaz, çok hareketliydim, bir þekilde baþýmýn çaresine bakmayý bilirdim.

Yol kenarýndaki köprüden geçince gittiðim bir fýrýn vardý. Fýrýna her gittiðimde Emin Dayýnýn soldaki küçük dükkânýný süzerdim. Camýnda Kaya ismi yazardý, o yazýyý her gördüðümde kafam karýþýrdý, Kaya diye isim mi olurdu.

Ben Emin Dayýnýn evinde bildiðim çok þeyin yanlýþ olduðunu öðrenmiþtim. Kadýnýn gazete okuyabildiðini, Kaya isminin de kullanýlabileceðini.
Ve;

Ölüm meðer sýralý deðilmiþ. Ölüm sýra ile gelecekti tanýdýklarýma. Önce dedem, sonra Emin Dayý, ya da önce Emin Dayý sonra dedem. Babam bile sýralara uzaktý ölmek için ben çok bekleyecektim.

Bir gün ve ben hala ölmek için küçükken, o benim meþhur sýralamamýn en sonunda iken … küçük arkadaþým Nazan'ýn öldüðünü söylediler. Tepedeki dut aðacýðýnýn yanýnda ayaðý kayýp yuvarlanmýþ beyin kanamasý sonucu vefat etmiþti. O benim bildiðim ölüm sýrasýnda yoktu, onu sýraya almayý bile unutmuþtum. Nazan ölmek için sýranýn en sonundaydý belki de, yine bildiklerim ters dönmüþtü, yine aklým karmakarýþýk olmuþtu.

Tepeden bir yerden cenazesini hatýrlýyorum izlediðim sahne yine bana yabancýydý. Bir adam, babasý dediler iki kiþinin kollarýnýn arasýnda aðlýyordu, baðýrarak, Nazan diye feryat ederek aðlýyordu. Ýyi ama erkekler çocuklarýnýn baþlarýný bile okþamazken bu adam nasýl aðlýyordu ki çocuk için, çocuðu için. Bir yerlerde yanlýþlýk vardý ama ben bir türlü bulamýyordum.

Benim aklýmda hala o þarký vardý “çadýrýmýn üstüne þýp dedi damladý”.
Nurten Teyzenin caný çok yanmýþ mýydý hiç gördüðümü hatýrlamýyorum yüzündeki hüznü, gözlerindeki yaþý, hafýzam anýmsayamýyor bir türlü. Anneler çocuklarýnýn ardýndan nasýl yas tutuyordu acaba?

Emin Dayýnýn o küçük evindeki kiracýlýðýmýz 1975-1980 li yýllardaydý. Küçücük bir evdi bizimkisi o kýrmýzý tuðlalý koca evin zemin katýnda. Ne zaman Zonguldak'a gitsem Asma’dan geçerken o kýrmýzý tuðlalarý hiç deðiþmemiþ boyanmamýþ eve takýlý kalýrým.

Bir türlü gitmeye cesaret edemedim, bildikleri tersine çevrilmiþ o çocuk halimin gidip ellerinden tutmayý baþaramadým. Uzaktan izlerim hep. Bazen rüyalarýma girer bahçesindeki su tulumbasý. Hala durur mu bilmiyorum, hala suyu akar mý acaba?

Yine yetmiþli yýllarda ya da seksenlerin baþýnda Emin Dayýnýn evinden Dilaver taraflarýnda olan Tulumba diye bildiðim bir yere taþýndýk ancak annemin arkadaþlarý oralarda olduðu için sýk sýk gezmeye giderdik. Güzel Teyze. Bu gülüþleri hiç tükenmeyen kadýnýn adý hep ilginç gelmiþtir bana. Mehmet, Muhammet diye oðullarý vardý, birde kýzý adýný anýmsayamadýðým. Annem bildiðim kadarý ile Güzel Teyze ile hala görüþüyorlar, çocuklarýný pek bilmiyorum.

Þimdilerde bu isimlerini saydýklarýmla karþýlaþsam kesinlikle tanýyamam, çocukluðumun unutmadýðým isimleri ve o þarký;

“Çadýrýmýn üstüne þýp dedi damladý
Allah canýmý almadý almadý..”

Ve bir gün Allah sevdiði kulu olan Nazan'ýn sevgili canýný aldý, Cennetine götürdü ..



Nevim Karahan