Uçsuz bucaksýz sapsarý bir sonsuzluðun içinde yüzdüðümün farkýndayým. Sonsuzluðun da bir kýyýsý vardý; inanmasý güç ama eðilip baktým! Aðzý bir uçuruma açýlýyordu ve baþka daha derin bir sonsuzluðu iþaret ediyordu. Ürküntüyle karýþýk, zaman üstü bir sarhoþluktu yaþadýðým! Hayali bir yolculuktu yaptýðým,ama katý gerçekten daha hayret vericiydi...

Hayatým da en büyük yalnýzlýðý oradan döndüðümde yaþadým. Yoðun bir çeliþkiyle gerilmiþti; hem ruhum, hem bedenim! Buradan öteye gitmekten korktuðuma göre, ne yapabilirdim? Ýki yol kalýyordu bana;ya içimin erdemine dönecektim,ya eþyanýn katý gerçeðine...Eþyanýn katý gerçeðine hep þüpheyle baktým! En büyük gerçek,gözlerimin bana tam gerçeði söyleyecek yetenekte olmadýðýydý. Elimle tuttuðumla, gözümle gördüðüm arasýnda da bir fark vardý. Yoksa aklýmýz, ancak bu farký görecek kadar mýydý? Yoksa bu farký aradan kaldýrmak için miydi aklýmýz? Bir miktar topraðý iki parmaðýmýn arasýna alýp, zerreye dönüþtürünceye dek ufaladým. Topraðý toz yapýp,tozu boþluða savurdum...Biliyordum; taþ ve demir sertti, ama,taþý bir makinayla kýrabileceðimi, demiri ateþle eriteceðimi biliyordum. Sonuçta aklýmýn görevinin, eþyayý binbir hale sokarak hayata katmakla, dahasý hayatý kolaylaþtýrmakla ilgili olduðuna inandým. Aklýmýn görevi hayatýma hizmetten ibaretti, ötesi yoktu!

Ýçimde ki bir his, aklýmdan ibaret olmadýðýmý söylüyordu. Ýçimde yaþattýðým erdemli bir hayal alemi vardý. Bunu aklýmla biliyorum. Bu hayalimi de aklým mý üretiyordu diye düþledim. Bundan halen çok emin deðilim....

Bütün bunlarýn üzerine içimde yaþattýðým bir alemin olduðu da doðru. Bunu reel dünyadan çok, orada gezindiðimde anlayabiliyorum. Orasý daha derin ve geniþ. Ürküntü verici ama, reel dünya kadar karmaþýk deðil. Kendi içinde bir devinimi olduðu da doðru. Fark ettiðim çýplak gerçek, orada kötülüðün olmadýðý.. Çünkü sokaklarda asýk bir yüzle dolaþýrken,içime döndüðümde,yüzümün hemen tebessüme boðulduðunu fark ediyorum. Orada hiç düþmaným yok ve günah iþlemiyorum.

Gerçekte ne yapýyorum ben?.Zaman zaman dýþýmda yaþayýp, bir süre sonra içime mi ölüyorum? Dünya ve ötesi arasýnda ki ince farkta bu kadar mý? Benim alemimde bu her gün gerçekleþen bir þey...Her gün ölüp, dirildiðim doðru deðil. Ama her gün iki alemde yaþadýðým doðru. Bunu bir kapýdan girer gibi yapmýyorum, vites deðiþtirmek gibi bir þey de deðil. Gece ve gündüzün yer deðiþtirmesine daha çok benziyor sanýrým. Reel dünyanýn perdeleri inerken,hayal dünyamýn perdeleri ayný hýzla açýlýyor. Bu geçiþ anýnda yaþadýðým süre, kaydedilemeyecek kadar zaman olarak kýsadýr.

Ýþte, hergün böyle, ihtiyacým olduðunda aranýza dönerim. Canýmý sýktýðýnýzda yüzmeye giderim...Bir farkla; benim denizlerim, sarý, hem sapsarý... Uçsuz-bucaksýz ve sonsuz...