Ýlk balkonlu evi iþimiz gereði misafirliðe gittiðim on bir yaþýmda tanýdým. Mahkum hücrede nasýl yatar ? Bilemem; ama boðucu bir dünya olduðu muhakkak. Çevreyi iyi tanýmadýðým için korkup ayrýlamadýðým bir günümü o balkonda geçirmek zorunda kalmýþtým. O anda yaptýðým iþ elime geçirdiðim bir tahta parçasýyla demir parmaklýklarý dolanarak melodi tutturmak oldu. Arkasýndan ikaz edildim ve mahkumiyetim gün batýmý son buldu.

Çocukluðumun böylesi bir mecburiyete mahkum olmadýðýna hala sevinirim. Çünkü ben gerçek bir çocuk gibi büyüdüm. Oyuncaklarým çamurdandý, teknelerim kaðýttan, uçurtmamý kendi ellerimle yapmýþ, ilk bisikletimi kendi kazancýmla almýþtým. Bütün oyuncaklarýmýn ustasý bendim. Ben sahici bir çocuktum. Bana beþ yaþýmda insan diye güvenip, önüme yirmi kuzu sürdüler, gönlümce otlattým onlarý, güvenip yedi yaþýmda elime kürek verdiler bostan suladým. Haziran geceleri toprak iþleme pahasýna toprakla köyden kilometrelerce uzakta koyun koyuna yattým. Göðün derinliklerini keþfettim. Adam yerine koyup on iki yaþýmda ev kiralayýp þehre okumaya gönderdiler.

Çocukken bunlarýn birer fetih olduðunu tabiidir ki anlayamazdým. Büyüdüm ve çocukluðumdaki kadar hiç hür olmadýðýmý henüz anladým. Çünkü ben çocukluðumda bütün coðrafyanýn hakimi idim. Aðaçlar benim için büyür, dereler benim için çaðlar, koyunlar benim için kuzulardý. Vadiler benim için korkunç, daðlar benim için yüceydi. Güneþi benim için doðuyor diye bir sabah kucaklamak için yola çýktýðýmda beþ yaþýma henüz basmýþtým. Daðlarýn ardýnda yine daðlar olduðunu, güneþin öteler ötesinden geldiðini o gün anlamýþtým. Artýk ninemin masallarýný daha güzel dinliyor ve anlýyordum. Devlerin dünyasýndan da o gün ürkmüþtüm.

Evet ben geniþ coðrafyada Anadolu’nun biraz kavruk bir topraðýnda çocuk gibi aðlamýþ, çocuk gibi gülmüþ, sevmiþ, sevilmiþtim. Sahici bir çocukluk geçirdiðimi çocuklarým olunca anladým. Delikanlýlýk çaðýna kadar daracýk balkonlara mahkum edilen çocuklar...Etme, yapma, çýkma, bakma! Tekerlemesi ile uðuldayan, bunalan, daralan, oradan ders kitaplarýnýn sýð dünyasýna mahkum edilen çocuklar, çocuklarýmýz... Delikanlýlýk çaðýna gelince, yahut mekan deðiþtirince delilik vehmine kapýlmýþ bir takým çýlgýnlýklara yeltenen gençlerimizi de henüz anlýyorum. Bu bir takým çýlgýnlýklara yönelme iç güdüsünü bu daracýk balkonlarda yakaladým.

Bir tecritler dünyasýnda yaþýyoruz. Tabiatý üç beþ çiçekle nasýl saksýlara mahpus etmiþsek, çocuklarýmýzý da coðrafyadan kopararak daracýk balkonlara mahkum etmiþizdir.
Çiçeklerin dili yok söyleyemezler, ya çocuklar?...