Bir gün,

Bulutlarý gözlerimle þöyle bir aralayýp çektim baharý gökyüzünün baðrýndan.

Sonra,

Hislerimden büyükçe bahçe, duygularýmdan da çiçeklerle dolu aþk yarattým yüreðimle.

Kalp limanýma,

Attým demirlerini gönül vapurunun, sonra uzanýp yaþamýn güvertesine çektim üzerime güneþi.

Aþk tesadüfleri severdi ya;

Bende ilk defa tesadüf olmak, bir bakýþa cennet olmak istemiþtim.

Bilmiyordum severken haddi aþacaðýmý,

Bilmiyordum özlerken hatalý kul olacaðýmý.

Bilmiyordum dermanlýyken dertli olunmayacaðýný.

Sev dedi feryat, özle dedi gönlüm.

Bende sevdim sebep bin iken, öldüm hiç neden yokken.

Mutlu zamanlarda,

Gezerken omuzlarda diri diri, kýskanýrken tabutlar beni.

Nice sonra,

Tam da kýyýlarý dövüyordu ki dalgalar, mektubu düþtü avuçlarýma,

Ýçi boþtu. Bitmiþti. Bitmiþtim. Kayalara vurmuþtum son nakaratta.

Tarih olmuþ hayallerimin,

Beyaz saçlý merdivenlerinde yemlerken güvercinleri,

Bir çocuk yanaþtý kirpiklerime, aðlýyorsun; neden diye sordu.

Öyle dalmýþým ki ayrýlýðýn acýsýna,

Ýçimdeki herþey can çekiþiyor, gözyaþým ondan bir hatýra dedim soluksuz.

Çocuk, bir daha sormadý neden gülmüyorsun diye,

Düþürdü baþýný düþtüðüm yere, sonra kaldýrmadý hiç ellerini güneþe.

Bülent KAYA

ÝSTANBUL / 20 / 03 / 2013