Sevdaya uzak uçtuðum daðlarýn,

Sert yamaçlarýnda üþüyen tüylerimle hissettim hep aþkýn gözyaþlarýný.

Direndiðim olmazlarýn zirvesinden bakmaya çalýþýp sevdanýn yedi rengine;

Taklalar atarak yuvarlandým hep, soðuk yüreklerin sert kayalýklarýna.

Yine de uçmadý uçurtmalarým, yine de yetmedi kanatlarýmýn hak gücü;

Sevemedim yýðýlmalarýn leþi olduðum manþetleri ve dirilmedi hiç monaroza.

Büyük iskenderin zýrhýndaki hibe gibi saklý kalmýþ ýspartaküs düþlerle,

Kuramadým yüreðimin romasýný, yýkamadým þeytan aþkýnýn bizans kalesini.

Kapýldýðým bir rüyanýn son saniyelerinde kalýp saatlerce,

Yeniden çizmek istedim tüm kahramalarý, binkez öldürmek istedim uyandýðým sabahlarý.

Göz kýrpan gecenin ter içinde kalýþýna þahit olduðum yataktan doðrulmak,

Bir bardak suda önce boðulmak sonra dirilmek hiç istemedim, isteyemedim.

Sýkýldý mýsralarým yýldýzý konuþmaktan, yataklara düþtü güneþin yaðmurlarý,

Benim dýþýmda herkes gökler gürlesin, dünya kabuk deðiþtirsin istedi  ama olmadý;

Dinlemedi bulutlar, esmedi iþte istediðim rüzgarlar.

Tabiat ana aðladý, gören gözler çaðladý, hatta bilmeyen yürekler daðlandý;

Kilidi bozuk kalbimin çözülmedi düðüm aynasý, yýkýlmadý inancýmýn saman kulesi.

Yaktým yanmadý, yandým olmadý, savdým aldýrmadý.

Çok isterdim bir girdapta sýr olup kaybolmayý lakin;

Kýramadým ki þu kalbimin kalemini….

Bülent KAYA