Mýsralarýn öyküsüne serildim; satýr arasýnda ömrün sarkýtlar ekledim ruhumdaki buz kütlesine lakin yetmedi akabinde ýsrarlar dikitleri iliþtirdim geçmiþte kalan öfkemi ve büyümeyi reddettiðim ölçüde sevebildiðim kadar sevdim insanlarý.

Ne nakkaþtým.

Ne þair ne de terzi.

Yeri geldi: bir dudaðý yerde bir dudaðý gökte lalalar teþrif etti yüreðimin sarayýnda aðýrladýðým kadar kâinatý lal hecelerden çektiðimden de öte çekincelerimi sonlandýrdým ve kanat açtým:

Önce aþka.

Sonra ise ölüme.

Öyküm deðildi yazdýðým öykülerim hatta romanlarým hiç deðil ne de olsa evrendeki en ulu Þair idi Rabbim þiirlerin biçtiði yüreðimde önce içimdeki huzuru iþledim en derine huzuruna çýktýðým Rabbime sadýk bir kul olmanýn verdiði þuur ile þüheda mazimi karaladým tek bir çentikle içim çekilirken yetmedi içim kýyýlýrken ve zorba beþerden kaçamadýðým kadar zoraki bir þýk olsa bile yaþamak…

Ölümü seçerdim belki de eðer ki kalemle tanýþýklýðým olmasaydý bu güne kadar.

Yine de defalarca ölebildiðim minvalde yeniden doðabilmenin verdiði o coþkuya müdahil oldum ve karakalem sevdamda karakaþýný kara gözünü sevdim önce yârin oysaki gözlerimi alamadýðým beyaz ufkun bitiminde ansýzýn beliren bir sözcüðe mahal verip boydan boya serildim þiirin kesilirken ayaklarý yerden þiire meylettim lakin yetmedi vaktim þaire öykündüm ve muhatabým olan meleklerle ettiðim münazarada gördüm ki: dokunulmazlýðý vardý kalbimin ve iþte kabrime giden yolda sevdim delicesine sevdim ve yâdýnda dünümün yaramý büyüttü þiir.

Hem þiirdim hem öykü.

Þair deðildim ama her anýmla doluydum þiirle aðýtlar yaktýðým kadar baðrýma saplanan kalemle daim kýldým yolculuðumu.

Þahsýna münhasýr bir sevgiyi dikte edendi mademki kalemim…

Mademki emir eriydim kalemimin.

Ç/atýk kaþlý bir hurafe idi kaygan zemine gömülü sýrlarýn aþka dair yemin ettiði ve adeta bir gönül yorgunluðu sabit kat sayýsýnda aþkýn ardýþýk duygularýn baþýnýn t/acý illa ki aþk.

Uykuda þehir uykuda þiir.

Uyumsuz addedilen sefil þair.

Ýklimlerle seviþen rüzgârýn müdavimi ve yalnýzlýðýn muhakeme ettiði sözcüklerin yitiminde yetilerin kýyama durduðu þairin içindeki yetim çocuðun sürmanþet yenilgisi.

Yorgun bir minvalde zaman.

Yalýtýlmýþlýðýný hazmetmeye yakýn duran þair ve yiten kelam.

Acýnýn arifesi illa ki aþka düþmeli yolu þairin illa ki de acýtmalý canýný yüreðine esen rüzgârýn korunda yalnýzlýðýn tefe konduðu ömrünün baharýný yaþamadýðý kadar ikinci bahar mýdýr bekleyen yakýnýnda?

Manen delik bir iç cep.

Dökülen her zerre mühimmatý þairin elbet dokunulmazlýðýn kalesinde yaþarken kalemin d/okunduðu her minvalde salkým saçak yaþarken hayatý.

Sözcükler derin dondurucuda týpký þairin de kendini ve aþký dondurduðu gibi üþümekle iþtigal þehit düþen geceye bir çelme de rüzgâr takarken ve iþte takas usulü yerleþik cinnetin ilk þerh düþtüðü hali hazýrda cennete öykünen ruhu þairin þiir nasýl ki kýblesi evrenin.

Ah, azgýn dalgalar.

Maneviyatýmýn düþkünlüðü sevgiye gözüm açýk gördüðüm düþler bazen karabasan misali nasýl ki karanlýk bastýðýnda gözden kaybolur beyaz bulutlar.

Öykündüðü kadar masumiyete öldürdüðü nefsinin iz düþümünde atan þafaðý zamanýn atýlasý bir kurþun gibi seken her muradýn peþinde.

Tahliye ve de tasfiye edemediði ne çok þey saklý evren bazen kuram dýþý bir sevdayý dahi dayatabilirken ve iþte aþka düþtü mü de yolu insanýn hele ki aþkla sevdiði gözünden de düþtü mü ve iþte akýþýnda yaþlarýn yas dolu bir minvalin sancýsýnda sanrýlarýn baskýsýnda basmakalýp yaþamak ne ki aþký þiar edinmiþ rahmetin gölgesinde açan çiçekler misali göðün tininde aþkýn titrinde batýl düþlerin deðil pembe hayallerin mimarý.