Ölümü gör, hafýz ölümü gör gün yüzü görmesem bile günde ýþýsýn sözcükler.

Nefsime sunduðum dirayetim ve kesilen nefesim aslýnda adaklarýmda saklý caným anneme vermek istediðim nefesim.

Rengiyle müsemma bir gün:

Sabah ýþýltýsý öðle yangýný gece de oldu mu can pazarý.

Tahliye oldu olacak ruhum tasfiye edemediðim bedenim tamiri ile meþgulüm yüreðimin dirheminde saklý kederim.

El-aman demeden el ayaktan düþmeden sakit olsun bu gün rivayet olsa ne ki mutluluk ve baðdaþ kurduðum evren:

Hayatýn b/ataðý bense güneþim madem balçýk neden bulaþýr ki üstüme baþýma ve sývanmadýðým kadar nefretle sýnavýmla hemhal sevdiðim kadar kendimi sevebilecek miyim sahi en çok kendimi?

Öznemden mustarip.

Öykündüðüm on sene evvelim.

Ölümsüz neþri sözcüklerin gel gör ki kalem de ben de ölümlü ve ölgün gün ýþýðýnda saklý rehaveti çarçur ettiðim kadar ömrü mizacýma en yaraþan hep mi hüzün hep mi özlem?

Baðýmsýz ruhum bedenimden.

Baðcýyý sormadým hem üstelik yemediðim kadar üzümü salkým saçak duygularýma etmediðim itibarý ve yeter ki Rabbim sonlandýrsýn süregelen yangýný.

Mukayyet olmalýyým aklýma.

Münazara ettiðim kadar yüreðimle.

Muvaffak olsam ne olmasam ne yaþarken ve ellerimden kayýp gidenler yeter ki olsun dönüþü muhteþem.

Bir avazda sevdim.

Ansýzýn da öldüm.

Altýna imzamý attýðým her akit vakti dolan her þiir bense beklemedeyim.

Renkler coþkulu iken dünümde.

Karanlýðýn hicabý içimde.

Kaybolmakla bulmak arasýnda bir yerdeyim kendimi yeter ki düþmeyeyim elden ayaktan düþsem ne ki düþmaným gözümden yeter ki düþ pembesi olsun gönlüm ve hayallerim gerçek olsun en azýndan günümü aratmasýn yüce Tanrý.

Bir beti benzi attý ki günün.

Bir batýnda doðan gün ve gece.

Avazým çýktýðý kadar susarken kalemle hemhal bazen sessiz bir çýðlýk iken yansýttýðý kalemin bazen bir þiir nice nesir kölesi olduðum sevginin ve aþkýn hâkimiyeti en çok da içimde barýnan Ýlahi Ateþ en çok sevdiceðim güneþ ve aþkla koþtuðum sonum aþina olduðum hüzün aþikâr insanlýðýmý yaþatmakla mükellefim.

Hazin olmasýn yeter ki gün.

Hazzýna filan da düþkün deðilim ömrümün.

Vaktim yettiðince seveceðim.

Vaktim gelmeden belki de göçeceðim.

Vakitli vakitsiz esen rüzgâr:

Bil mukabil kaderim: benden bu kadar.

Çabam ve çehrem ve çivisi çýkmýþken dünyanýn.

Ve iþte bir çivi daha çaktým bedenime acýmý hissetmediðim kadar derinlerde uyukladýðým ne ki delik cebimden dökülen duygularýn her biri manen âþýk madden neyim ki neyler þu sefil bedenim neyler ruhum içime doðan güneþim varsa yoksa itikadým ve iman gücüm.

Ýzindeyim de Ýlahi Iþýðýn anbean andýðým yüce Rabbim.

Gizindeyim duygularýn.

Saðdýcým aþk solumda yatan aslansa annem artçý depremlerin t/uzaðýnda olmadýðým kadar yalnýzlýðýn bataðýnda ama yarýnlara Allah kerim yâdým ve dünüm ve yaðdýðým ve yaðmalandýðým yarenim Rabbim ve içimdeki köz dýþýmdaki her söz rengiyle müsemma bir hayal bir pembe dünya varsýn olsun ikbalim varsýn olsun dünde kalsýn anýlarým yeter ki günümü aratma yüce Mevla’m…