Eskiden mi eskiden, hayatýmýn ilk üçte birinde -þimdi otuzaltý yaþýndayým- dedem daha hayatta iken çok sevdiðim baða giderdik.

 Üzüm baðýmýza ki þimdi ormanlaþmaya yani deyim yerinde olacak; 'bakarsan bað bakmazsan dað olur' özlü sözü hayata geçmeye baþladý çoktandýr. Yani hala bir baðýmýz var ama ne arayaný ne soraný var. Kendi halinde, doðanýn hünerli ellerinde, yaþamaya devam ediyor. Biraz bayýrlýdýr bu bað. Üzümden baþka birçok aðaca da toprak olmuþtur. Bað olur da aðaç olmaz mý? Elma, dut ve sanýyorum bir de erik aðaçlarý vardý. Benim için cennet bahçesiydi. Bahçede gezinir, mücadele eder -dikenlerle, çukurlarla, bayýrlarla, kimi zaman da çiçekleri ezmemek için – meyvelerden tadardýk. Ya babam, ya dedem olurdu ya da ikisi de. Bazen kuzenlerim, bazen de misafir akrabalarýmýz. Neyse aþýlý bir dut aðacý vardý ki iki renk meyve veriyordu. Kýrmýzýsýndan yersen, elin yüzün makyaj yapýlmýþ gibi allý, pembeli olurdu. Bu oyundu biraz benim için.Ýzin vardý bulaþmaya, bulaþtýrmaya. Çatal, býçaklarýmýzý ya da bardaklarýmýzý çalýlarýn içine yuvalardýk. Bir dahaki geliþe kadar. Orada yemek yemek ayrý bir zevkti. Ýþtahýnýz kabarýr yer de yersiniz, hayatta küçük birer parantezdi bunlar çünkü. Bir de minik ateþimiz olurdu. Minik, elim kadar kayalarla çevrelenmiþ. Burada azýklarýmýzý duman kokusuyla piþirir tütsüler, sohbetle ve doðanýn kokusu eþliðinde lüpletirdik. Yüzelli kök asma bulunurdu baðýmýzda. Asmalar özgür bedenini saða sola savurmuþlar, budanma ile boylarý yarým metre kalmýþtý. Her bir kökte sekiz, on üzüm salkýmý ortalýðý mor, kýrmýzý renk tonlarýna bürürdü. Oldu mu diye tadýna bakardýk her gidiþte. Ya da belki ekþi olarak yemek için. Koruk denir olmamýþ salkýmlara. Çok yiyesiniz gelmez. Çalýlar kökdeþ olmak isterlerdi ama buna izin verilmezdi; verimi arttýrmak için. Þimdi aklýma geliyor; armut aðacý vardý bir tane de bayýrýn en üstünde; yola komþu. Tadý hoþtu. Taze koparýp da hatta güneþ ýþýðýndan ýlýk bir halde diþlemek, hele ki daha mideniz yorulmadýysa baþka bir keþifti. Orada burada sakince yoluna devam eden bir karýþ boyundaki sevimli kaplumbaðalar içinize mayhoþ bir neþe verir, ben rüyada mýyým diyebilirdiniz. Daha býkmamýþtýk. Sadece yaðmur yýkardý kuru, yanmýþ topraðý; taneleri doyururdu. Ýçimde bir ukdedir bu baða tekrar gidip oturmak, seyreylemek doðanýn akýþýný ve hatta akmak onunla birlikte.

Kimi zaman yabancý baðlara da girer hatta dereye inerdik; tepenin arkasýndaki. Tepeyi aþmak bodur bir yolculuktu. Çeþit çeþit otlar, çiçekler, çalýlar çaðlardý. Genelde yabani bitkiler seyahatimizin ayrýlmaz süsüydü, masalcý hocasýydý. Doðada herkese uygun bir masal yok mu? Hatta her psikolojiye? Yýlanlarýn olduðunu bilirdik ama korkmazdýk çok; týrsmazdýk. Kolaçan etmezdik fazla. Belki babamlar önderlik ediyordu ondan. Kararsýz patikalar süzülüyordu deremize. O da baþka bir aþktý: Tatlý su. Platonik deðil; doðanýn sevgisi yok mudur insanlara, hayvanlara; kucak açmaz mý? Eski insanlar buralarda yaþamlarýný geçirdiler. Tepeyi aþýnca dere cennette baþka bir köþe idi bizim için. Hatta burada yosunlara þiirini kaydetmek durumunda kalmýþ babam ki hep sorarým babama tekrar anlatsýn diye. Babamla, dedemle ve kuzenlerle geldiðimiz bir yaz günü saðanaða tutulmuþtuk, ziyafet sýrasýnda. Yýldýrým korkusunu yaþamýþtýk. Hayýr doða bize bunu yapamazdý (yýldýrým düþemezdi). Buna inandým biraz da. Sýrýlsýklam yarýkeyifle yaðmurun dinmesini bekledik. Yemeklerimiz suya boðulmuþtu. Neyse derenin keyfi baþkaydý: Doðanýn dinginliðini bizzat yaþamaktý. Babama þiirleri için esin veriyordu bu doða parçasý. Deðiþik ötücü kuþlarý ve kaplumbaðalarý da saymazsak yazýmýz yarým kalacak. Hatta kaplumbaðalarýn tak tak diye çiftleþmelerini. Sudaki balýklar... telaþsýz, dingin, huzurlu. Hiç yýlan gördüðümü anýmsamýyorum.
Zehirsiz karayýlan olduðunu söylüyordu rahmetli dedem bilgeli bir edayla ama ne hikmetse bana denk gelmedi. Topraðý, bitkileri okþayýþýný, bitkilerin içinde pýrýl pýrýl süzülüþünü ya da telaþlý kaçýþýný izleyemedim.Artýk bað dað olduðu için çekip çevirmeye cesaret kalmadý. Bir dolu iþ istiyor. Baðýn üzümünü eve gelince yemek baþka bir zevk, keyifti, yorgun günün ardýndan. Uzun uðraþlarla eve taþýrdýk. Eskilerin yoðurtçularý gibi. Belki bir at arabasý, belki de zorlu bir yürüyüþle ki 40 dk alýrdý yürümekle. Kumlu, topraklý, hatta bazen yumuþak yollarda yürümek zorunda kalýrdýk; zaman geçmezdi. Sepet sepet mor, kýrmýzý üzümle...

Yirmi senden çok oldu hoþgörünüz eksiklikleri lütfen.