BÝR YOLCULUK HÝKÂYESÝ

Ahmet Ýlhan [email protected]

Doðuda yer alan ilçelerimizden birine gitmek için yola çýktýk. Önce Doðu’da yer alan tüm ilçe ve köylerimizin sakinlerinin yaptýklarý gibi, Doðu Garajýna gitmek için belediye otobüslerinin kalktýklarý duraða gittik. Eski stadýn yanýnda aðzýna kadar dolu otobüse zar zor bindik. Otobüstekiler bu yolculuða alýþmýþ görünüyorlardý. Ellerinde poþet araç gereç türü þeyler vardý. Otobüsün içini bir köylü gürültüsü almýþtý. Ya ayný köyden olanlar, ya da tanýþ olanlar yüksek sesle konuþuyorlardý.

Otobüs doðu garajýna vardýðýnda, gideceðimiz dolmuþun kalkmasýna yarým saat vardý. Yazýhanelerin önü deðiþik ilçe ve köylere gidecek minibüslerle doluydu. Etrafta köylerine gitmek için bekleyen köylüler vardý. Ya hal hatýr soruyor, ya da þakalaþýyorlardý. Bir an bu doðu ve batý garajý icadýný düþündüm. Sanki köylüleri, þehirlilerden ayýrýyormuþuz gibi geldi. Köylülere köylülüklerini hatýrlatýyormuþuz gibi geldi. Her nasýlsa köylülerle þehirlilerin arasýný ayýracak bir yol bulmuþtuk. Onlarý bir kenarda tutuyorduk. Onlarý bir yerlerden toplayýp o yere getiriyorduk. Þehrin merkez ve taþra nüfuslarý düþünüldüðünde trafik sýkýþýklýðý bahanesini haklý kýlacak kadar yoðun bir geliþ gidiþ var mýydý? Bunlar rakamlarla tespit edilmiþ miydi? Yapýlan doðru muydu? Ne kadar tartýþýlmýþtý?

Kara kývýrcýk saçlý minibüs þoförü yolcularý çaðýrýnca düþüncelerimden uyandým. Hem yolcular, hem de þoför çok neþeliydiler. Aralarda dolduktan sonra minibüs hareket etti. Þoför burnuyla kokluyormuþ gibi yaparak yolculara sordu:

—Size de geliyor mu? Bana bir ilaç kokusu geliyor. Yolcular da kokluyormuþ gibi yaptýlar.
—Hayýr, biz öyle bir koku almýyoruz. Þoför dikiz aynasýndan yolculara bakarak devam etti:
—Bu Ramazan baþýmýza bir iþ geldi. O gün yolculardan biri elma ilacý almýþ. Kovada sallanan ilaç taþýp, koku yayýlýnca yolcular bir hal oldular. Yolcularýn tümünü ýrmaðýn kenarýna yýktým. Hepsi boþaltýyorlardý. Oruçlarý da heba oldu. Benim yanýmdaki cam açýk olduðu için bana bir þey olmamýþtý. Onun için sordum.

Yolculardan biri akþama köyden dönüþün hangi saatte olacaðýný sordu. Yanýmdaki arkadaþýma baktým. Gittiðimiz yer bir ilçeydi. Ýnsanlar yaþadýklarý yerden hala köy olarak bahsediyorlardý.

Þoför yolcularýn hepsini isimleriyle tanýyordu. Yolda bir kadýn, yol üzerindeki bir köyde indirildi. Yolcular þoföre takýldýlar;
—Biraz aþaðýda indirseydin de yürüseydi, dediler. Þoför;
—Hasta zavallý. Daha geçenlerde ameliyat oldu. Bakmayýn bugün diri göründüðüne. O gün hali çok periþandý, diyerek cevapladý.
Yolculuk boyunca hani köylerin çok meþhur lakaplarý vardýr ya her kimse lakabýyla anýlýr. Öyle lakaplarla ifade edilen yarenlikler dinledik. Vaktin nasýl geçtiðini bile anlayamadýk.

Ýlçeye vardýðýmýzda Belediye Baþkanýný ziyaret ettik. Niyetimiz yeni seçilen Baþkana hayýrlý olsun demekti. Yeni Baþkan kollarý sývamýþtý. Kaymakamlýða ilk baþlayan ve büyük bir heyecanla iþe koyulan kaymakamlar gibiydi. Ancak olumsuzluklar kolunu kanadýný kýrýyordu. Daha baþlar baþlamaz bir þokla karþýlaþmýþlardý. Gelirleri, nüfuslarýna orantýlý hale getirilmiþti. Gelirleri personel maaþlarýnýn yarýsýný bile karþýlamýyordu. Ýlk aylýklar yarým olarak ödenmiþti.

Baþkan bir ayýný bile doldurmadan nasýl bir iþle karþý karþýya olduðunu anlamýþtý. Kendisini tanýyorduk. O zorluklar karþýsýnda pes edecek biri deðildi. Ben ne yazacaðýmý düþünürken O espriyi patlattý;
—Köyün Belediye Baþkaný ile görüþtük yazarsýn dedi. Hep beraber gülüþtük. Þirin ilçemizi ardýmýzda býrakýrken Baþkanýn kahýrlý kahkahalarý kulaðýmda çýnlýyordu.