ÞEKERSÝZ ÇAY

Babam köyün muhtarýydý. Hem de iyi Demokrat Partiliydi. Tek parti döneminin acýmasýz uygulamalarýna doðrudan þahit olmuþtu. Benim Ýmam-Hatip’te okumamý istiyordu. Günün þartlarýnda köyden bir çocuðun þehirde okumasý kolay deðildi. Babamýn masraflarý karþýlayacak kadar variyeti vardý. Kardeþim ve amcaoðlumla birlikte þehre gidecektik. Nenem yanýmýzda kalacaktý.
Ýmam-Hatip’e yakýn tek odalý bir ev tutmuþtuk. Her ihtiyacýmýzý orada karþýlýyorduk. Avlu içindeki tuvalet ortak kullanýlýyordu. Köyden neredeyse yiyeceðimiz her þey geliyordu. Nenem hamur yoðuruyor mahalle fýrýnýnda ekmek yaptýrýyorduk. Evden ve köyden uzak kalmak dýþýnda pek de sýkýntýmýz yoktu.
Aramýzda, bayramda köye gitmeyi konuþtuk. Nenem köye gidiþ geliþ yol masrafýnýn bize bir ay yeteceðini söyledi. Gitmekten vaz geçtik. Evdeki en büyük erkek olarak sabah bayram namazýna gitmeye karar verdim. Abdest aldým ve camiye gittim. Geç kalmýþtým. Son cemaat mahalli bile dolmuþtu. Ayakkabýlar çýkarýldýktan sonra üzerine basýlan muþamba kaplý tahtadan giriþte kendime bir yer buldum ve bayram namazýna katýldým. Tam namaz kýlarken birden havalandýðýmý hissettim. Zaten ufak tefek bir çocuktum. Ýri yarý bir adam iki omzumdan tutarak beni havaya kaldýrdý. Saftan çýkardý ve benim yerime o geçti. Mahcup ve öfkeli bir þekilde kala kaldým. Ýri yarý adamýn kel baþýný ve geniþ omuzlarýný görüyordum. Ayakkabýlarýmý alarak aðlaya aðlaya eve doðru koþtum. Bayram namazýný kýlamamýþtým. Aðladýðýmý gören Nenem bende bir hal olduðunu anlamýþtý. Beni kucaðýna basarak niçin aðladýðýmý sordu. Ben de olanlarý anlattým.”Üzülmememi, henüz bana namazýn farz olmadýðýný “söyledi. Teselli etti. Ancak hala ne zaman camide bir çocuk görsem, ya da arkadan kafasý kel iri bir adam görsem o aný hatýrlar ilk günkü gibi öfkelenirim.
Nenem bizi güzelce giydirdi. Köyümüzden öðretmen olan ve þehirde oturan Ali öðretmenin evine bayramlaþmaya gönderdi. Biz köylü çocuðu olduðumuz için öyle öðretmenin evine gitmek, bayramlaþmak gibi þeylerden çekinirdik. Hele Ali öðretmen foterli, bize hiç benzemeyen bir adamdý. Nenemle birkaç kez evlerine gitmiþtik. Hanýmý Vesile teyze farklýydý. O öyle sosyetik deðildi. Biz o zamanlar baþý açýk olanlara böyle derdik. O öðretmen hanýmý olduðu halde baþýný açmazdý. Bizi de çok severdi.
Evlerine vardýðýmýzda Vesile Teyze yine öyle sevgiyle karþýladý. Ellerini öptük. Bayramlaþtýk. Bize çay getirdi. Tam içecekken kapý çalýndý. Birçok misafirler geldiler. Bunlar Ali Öðretmenin arkadaþlarýydýlar. Hepsi de Ali Öðretmen gibi kravatlý, memur insanlardý. Ben, gerçi babamýn muhtarlýðýndan, böyle insanlarý çok görmüþtüm. Ancak yine de utangaçlýðým tuttu. Özellikle hanýmlarýn etekleri kýsaydý. Öyle geliþi güzel oturuyorlardý. Kalkmak istedik, kalkamadýk. Çaylarýmýz da daha yeni gelmiþti. Ýçmeden kalkmak olmazdý. Çaydan bir yudum aldým. Þekeri yoktu. Vesile teyze kalabalýk gelince þeker vermeyi unutmuþtu. Ben de utandýðýmdan isteyemiyordum. Zaten terin suyun içinde kalmýþtým. Kardeþim ve amcaoðlum benden de beterdiler. Öyle bana bakýyorlardý. Sonunda mecbur kaldým. Hayatýmda ilk þekersiz çayýmý içtim. Diðerleri de beni izlediler. Artýk kalkabilir, bu sýkýcý ortamdan kurtulabilirdik.
Ýyi ki Vesile teyzemiz cebimize avuçla kâðýtlý þeker koymuþtu. Eve gelinceye kadar soyup soyup yedik.