Þu an farkýna vardým ki yazýlarýmda ele aldýðým konular genellikle; ayrýlýk, ölüm, aþk acýsý, terkedilmiþlik, ötekileþtirilmiþlik, yalnýzlýk, ýssýzlýk, karþýlýksýz sevgi, depresyon, nefret, kin, savaþlar, kavgalar ve geçim derdi gibi karamsar konular. Sevgi, neþe, aþk, mutluluk, esenlik, iyilik, dostluk, huzur, barýþ, birleþme gibi olumlu ve umut dolu konularý tercih etmediðimi fark ettim. Bu acý verici farkýndalýðýn ardýndan kendi kendimi sorgulamaya baþladým. Gerçekleþtirdiðim özeleþtirinin temel sorusu þuydu; Acaba ben pesimist bir insan mýyým?
 
            Montaigne’nin meþhur Denemeler isimli eserinde birebir yazamasam da þu an þöyle bahsediyor bu durumdan; “Bazý insanlar sineklere benzer. Nasýl ki sinekler pürüzsüz yüzeylerde tutunamazlarsa, bazý insanlarda hüzün ve karamsarlýk olmadan yaþayamazlar.” Durdum ve düþündüm; acaba bende bir sinek miydim? Kocaman bir karasinek, hani herkesin tiksindiði, siyah kýllarý olan ve uçtuðunda etrafa rahatsýz edici bir výzýltý yayýlan. Evet, ironi içeren bir durum olacak ama bu his benim kendimi daha da kötü hissetmeme neden oldu. Yoksa ben baþka türlü yaþamasýný beceremiyor muydum? Sonra düþündüm bu konu üzerine. Zira benim ömrümün büyük bir bölümü düþünmekle geçer.
 
Ben bu düþünme durumunun bir lanet olduðuna inanýyorum. Düþünmeden geçen bir saniyem bile oluyor desem sanýrým yalan söylemiþ olmam. En azýndan bilinçli haldeyken böyleyim. Yani uykudayken de düþünüyor muyum bir þeyleri bilemiyorum. Ama uyanýkken devamlý suretle zihnimde bir þeyler oluyor. Yürürken, otururken, yemek yerken, bir þeyler izlerken, kitap okurken, konuþurken ve hatta gülerken. Belki de bu yüzden yazmak bana bir tür terapi seansý gibi geliyordur. Yazarken zihnimdekileri boþaltabiliyorum çünkü ve yazdýktan sonra zihnimi hafiflemiþ hissediyorum. Aksi halde kafamda çok büyük bir yorgunluk hissediyorum. Hatta bazen felç olmuþ gibi oluyorum. Ýþte o zaman gerekli ya da gereksiz yazmak kurtarýyor beni. Bu yüzden çoðu gezilerde yanýma bir defter ve kalem alýrým. Çünkü bilgisayara ulaþma imkânýný özellikle gezilerimde bulamýyorum.
 
Asýl mevzumuza dönecek olursak; neden ben hep karamsar konular üzerinde yazýlar yazýyordum? Yoksa iflah olmaz bir karamsar mýydým ve hatta kötümser birisi miydim? Þöyle bir zihin süzgecinden geçirdim kendimi ve yaþadýklarýmý. Ardýndan böyle birisi olmadýðým sonucuna vardým. Ben karamsar deðildim ve her gerçekleþen hadisenin arkasýnda kötü bir þeyler arýyor da deðildim. Hatta budalalýk seviyesinde bir olumlu bakýþ açým vardý hayata ve insanlara. Çok çabuk güvenip, çok çabuk inanýyordum insanlara ve dahasý güvenmek için deliller arýyordum. Ayrýca kin tutmuyor, çabuk unutuyordum. Ýnsanlara ikinci ve hatta üçüncü, dördüncü þanlar veriyor, çabuk affediyordum. Her zaman iyi bir þeyler olacaðýna inanýyor, en kötü durumda bile iyiye dair bir umut taþýyordum içimde. Tam da meþhur yazar Dostoyevski’nin bahsettiði türde bir budalalýða sahiptim. Peki, neden kaynaklanýyordu bu yazýlardaki karamsarlýk?
 
Öncelikle bunun nedeni yaþadýklarýmdan kaynaklanýyordu. Kolay hazmedilir þeyler yaþamadýðýmý fark ettim. Yaþadýklarýmý elbette çoðu insan yaþamýþtýr ve yaþamaktadýr. Hatta daha beterleri içinde yaþayan insanlar da mevcuttur. Kendimi bulunmaz inci tanesi gibi göstermek gibi bir kaygým olmadý hiçbir zaman. Çok özel ya da çok ulaþýlmaz þeyler yaþadýðýmý da düþünmüyorum. Ýnsanlarda böyle bir eðilim vardýr çünkü yaþadýklarýný yalnýzca kendilerinin yaþadýklarýný düþünürler. Ben böyle bir düþüncenin yanlýþ bir düþünce olduðunu seneler önce anladým. Evet, her insan kendince deðerlidir ama diðerleriyle kýyas yapmamalýdýr. Kýyas yaptýðý anda kýyas yapýlanlardan birinin deðeri otomatik olarak düþer. Velhasýl-ý kelam hoþ þeyler yaþamadým. Yazýlarýmýn konularýnýn karamsar duygular içermesi yaþamýmýn karamsar anýlardan oluþuyor olmasýndan kaynaklanýyor. Elbette ben tercih etmedim bu durumu. Kimse nerede ve ne þekilde doðacaðýný seçemiyor netice itibarýyla.
 
Bir de þöyle bir durum var ki durumu daha enteresan bir boyuta taþýyor; eðer yukarýda bahsettiðim, Dostoyevski’nin bahsettiði tarzda ve þekilde bir budalalýða sahipseniz insanlar bu budalalýðýnýzý içgüdüsel bir biçimde hissedip sizin iyi olmamanýz, iyi hissetmemeniz için uðraþýyorlar. Bu davranýþýn denklemini henüz çözebilmiþ deðilim ama tespit edebiliyorum. Þöyle ki bir insan kötü ise o insanýn ýslahý için diðer insanlar el ele verip çaba sarf ediyorlar ve bundan kesinlikle gocunmuyorlar. Ama kötü bir durum içindeki iyi insaný içinde bulunduðu kötü durumdan kurtarmak için kýllarýný bile kýpýrdatmýyorlar. Hatta kötü durum içindeki o iyi insanýn yardým çýðlýklarýna kulaklarýný týkýyorlar ve yardým için uzanan ellerini geri itiyorlar. Çok enteresan ve çok saçma temeller üzerine inþa edilmiþ bir insan davranýþý. Bu saçma davranýþýn temelinde öncelikle menfaat müessesesi bulunuyor elbette ardýndan kýskançlýk, fesatlýk þeklinde birçok hissiyatý sayabiliriz rahatlýkla. Ama çoðu zaman insanlar bu durumu içgüdüsel olarak sergiliyorlar.  Yani bu durumu örneklerle çeþitlendirebilirim, üstelik kendi deneyimlerimle yapabilirim bunu.
 
Kýsa ömrüm çeþitli mücadelelerle geçti. Bu mücadeleler içerisinde en çetin olaný elbette geçim derdidir. Hemen hemen herkesin de baþýndadýr bu dert. Aslýnda insanlýðýn lanetidir bu. Atamýz ve babamýz Adem cennette anamýz Havva ile yaþarken bir hata yaptýlar ve yasak olan bir þey yaptýlar. Yaratýcý her türlü nimetten kolayca faydalanabileceklerini ancak bir aðaçtan ve o aðacýn meyvelerinden uzak durmalarýný kendilerine emretti. Ancak çeþitli nedenlerle bu yasak atalarýmýz tarafýndan çiðnendi. Ceza olarak ise cennetten çýkarýlýp dünyaya gönderildiler. Dünyaya gönderilirken de cezalarý kendilerine bildirildi. Ayný kelimelerle aktaramam þuan ama babamýz Adem çalýþmakla cezalandýrýldý.  Eski Ahit olarak bilinen semavi kitapta da özellikle bahsedilir bu konudan; hiçbir nimete çalýþmadan ulaþamayacaksýn, çalýþmadan karnýn doymayacak diye. Ýþte bu geçim derdi hadisesi atamýz ve ilk insan Adem’den mirastýr bize. Bu konuda daha fazla yazmak isterdim ama asýl konumuzun daðýlacaðý endiþesiyle bu kadar yazýyorum þimdilik. Hatta semavi dinlerin ödül olarak insanlara sunduðu cennet senaryosunda da en büyük ödül zahmetsiz nimettir dikkat ederseniz.
 
Bende bu hayatta payýma düþeni yaþadým geçim derdi hususunda. Burada aile çok önemlidir. Zira babanýz, dedeniz size hazýr kurulu bir iþ miras býrakmýþlarsa o miras üzerinden alýr yürürsünüz. Bakýn sýkýntý çekmezsiniz demiyorum, var olan üzerinden devam edersiniz diyorum. Ama hiçbir þey yoksa daha fazla çabalamanýz gerekir. Daha fazla çabalamak daha fazla çalýþmayý gerektirir ve daha fazla çalýþmak daha fazla ceza demektir yukarýda bahsettiðim hesaba göre. Ben her zaman çok çabalayan tarafta oldum. Dedemden ya da babamdan bana miras kalan devam ettireceðim bir iþ yoktu. Hatta miras olarak ev, arsa, tarla, bahçe, para gibi metalarda yoktu. Dedem ve babam yaþamlarý boyunca kendi karýnlarýný zor doyurmuþ kimselerdi. Onlarýn yaþam mücadelesi de benim kadar çetindir belki de bilemiyorum. Ýþte bu yaþam mücadelesi içinde çeþit çeþit insan ve çeþit çeþit insan davranýþý vardýr. Kimisi kötü niyetlidir. Her þeyi ve herkesi boþ verip zaten kötü durumdayým, þartlara uyum gösterip illegal yollara sapayým diye düþünür. Yani aklýnýza ne gelirse; kumar, hýrsýzlýk, sahtekârlýk, alkolizm, madde baðýmlýlýðý, Vandalizm ve daha bir çok yaþama biçimini tercih eder. Çevremde bu tür tercihlerde bulunmuþ pek çok insan tanýdým. Kimisi de içindeki iyiliðe kulak verip legal olan yolu tercih etmek ister. Çalýþýr, emek verir, ter döker, çaba sarf eder, insanlarý kýrmak istemez, incitmek istemez; içinde bulunduðu kötü durumu aþmak için çalýþýr da çalýþýr. Ama toplum ilk örnekteki kiþiye tüm kaynaklarýný harcarken ikinci örnekteki kiþiye dönüp bakmaz bile. Kötüyü ýslah etmek için o kadar çok çaba sarf eder ki iyi olaný kötü durumun içerisinden çýkarmak için enerjisi ve kaynaðý yokmuþ gibi davranýr. Bu durumu çok yaþamýþ birisi olarak söylüyorum bunu. Hatta çoðu zaman iyi olmaktan vazgeçip bende kötü olayým diye çok geçirdim içimden. Ama fýtrat iþte deðiþmiyor. Ama kýyýya vuran denizyýldýzlarýný kimse önemsemiyor, herkes köpekbalýklarýnýn peþinde.
 
Velhasýl-ý kelam yazýlarýmda hep karamsar ve kötümser konularý tercih etmememin nedenlerinden ikinci hiç kuþkusuz insanlarýn iyi þeyleri talep etmiyor olmasýdýr. Ýnsanlar neþelerini ve sevinçlerini deðil, öfke ve hüzünlerini paylaþan þair ve yazarlarý tercih ediyorlar. Yani ödül almýþ romanlara, þiirlere, denemelere, tiyatrolara, sinema filmlerine, televizyon dizilerine bir bakýn. Hepsi bir trajedinin üzerine kurulmuþtur. Demek ki insanlar hüzün, öfke, nefret, intikam, çile, savaþ, kavga, hýrs gibi hisleri okumak istiyorlar.  Durum böyle olunca bende yazýlarýmda daha ziyade bu konulara deðindim. Zaten yabancýsý olduðum konularda deðildi. Bizzat yaþadýðým için yazmakta hiç zorlanmadým. 
 
Biliyorum hiç hoþuna gitmeyecek insanlarýn ama þu anda kendimi o kadar iyi hissediyorum ki. Yazýnýn baþýnda depresif bir ruh hali içindeydim. Gece kötü bir riya görmüþtüm, yorgundum, yýlgýndým. Ama yazdýkça ferahladým, ferahladýkça yazdým. Benim için iyi oldu yani. Ama siz yine de beni iyi bilmeyin, bana sýrt çevirmeyin. Ýnsan davranýþlarýnýn çoðunda mantýk örgüsü aramak mümkün deðil zaten. Deve metaforunda olduðu gibi; neremiz doðru ki?