Umut etmek istiyorum. Güzel günlerin geleceðine dair umut etmek. Ama buna inanmýyorum. Belki de benim lanetim bu inançsýzlýktýr. Aslýna bakýlýrsa bir zamanlar inancý kuvvetli birisiydim. Sarsýlmaz bir inancýmýn olduðuna düþünürdüm. Ama yanýlmýþým. Çünkü neye inanmýþsam insanlar birer birer inançlarýmý yýktýlar, yer ile yeksan ettiler. Hayýr hayýr günah keçisi aramýyorum, suçu insanlarýn üzerine atacak da deðilim. Ben yalnýzca var olan durumu izah ediyorum o kadar. Ýnsanýn inançlarý yýkýlýrsa bir daha hiçbir þeye inanmamaya baþlýyor. Her þeye þüphe ile yaklaþýyor o zaman insan. Bu durumun elbette bana özgü bir þey olduðunu düþünmüyorum. Muhtemelen benim milyarlarca insan arasýnda benim hissettiklerimi hisseden birçok insan mevcuttur. Mevcut mudur? Bu konuda yalnýz deðilim öyle deðil mi? Yoksa yalnýz mýyým? Aslýna bakýlýrsa inanmaya hazýrým ve hatta tüm kalbimle inanmak istiyorum. Ama yalnýzca bir iþaret bekliyorum. Ömrüm boyunca beklediðim bir iþaret. Buna ne derseniz deyin umurumda deðil. Ýster adý iþaret olsun, ister adý mucize olsun, ister adý keramet olsun, ister adý alamet olsun umurumda deðil. Ama bekliyorum iþte.
 
Býktým usandým hayal kýrýklýklarýna uðramaktan. Býktým usandým beklemekten. Bana hiç sýra gelmeyecekmiþ gibi hissetmekten býktým usandým. Bir zamanlar umutlu olan bu bekleyiþ tüm heyecanýný yitirdi ve bir eziyete dönüþtü. Neyi beklediðini bilmeden beklemek ne büyük eziyettir biliyor musunuz? Ýnsanlar dünyada yani yaþantýlarýnda kendi cehennemlerini inþa ediyorlar ve çýkýþ kapýsý inþa etmeyi unutuyorlar. Bir hayal etsenize insanýn en korkunç cehenneminin en korkunç zebanisi kendinden baþka kim olabilir. Ama ben bekledim. Ömrüm boyunca bekledim ve her defasýnda kapýlar yüzüme kapandý ve bazý kapýlar hiç açýlmadý. Ömrümün bir bekleme safhasýndan ibaret olduðunu düþünür oldum. Belki de inançsýzlýðýmýn aðýr yükü altýnca can çekiþiyorum. Ama ne kadar çabalasam da inanamýyorum. Ýnsanlara, insanca duygulara, var olduðunu düþündüklerinizin var olduðuna inanamýyorum. Bu þüphe beni zehirliyor ama öldürmüyor. Kafamdaki ve yüreðimdeki þüpheden yakamý sýyýramýyorum.
 
Ben güvenmem. Güvenirmiþ gibi göründüðüm anlarda bile güvenmiyorumdur. Çünkü hayat bana iyi bir oyuncu olayý öðretmiþtir. Hiç þaþýrmadýðým bir olaya sanki ömrümde ilk defa þahit oluyormuþ gibi þaþýrabilirim, hiç sevmediðim birisini dünyadaki her þeyden çok seviyormuþ gibi davranabilirim, öfkemi maskeleyebilir ve nefretimi gizleyebilirim. Siz buna iki yüzlülük diyebilirsiniz ama ben bunu hayatta kalma içgüdüsünün eseri olarak bakmaktayým. Ancak ne kadar maskelersem maskeleyeyim gerçek her zaman sýrýtýyor; mutsuzum. Mutsuzluðum her sabah doðan güneþ, yüzünüze çarpan rüzgar, parmaklarýnýzýn ucunu ýsýran soðuk ve yaðan kar kadar gerçek ve somut. Mutsuzluðumu her sabah uyandýðýmda yaný baþýmda buluyorum. Peþimi hiç býrakmayan, zift gibi kapkara ve yapýþkan bir beden gibi mutsuzluk. Her nefes aldýðýmda yanýmda varlýðýný hissediyorum onun. Ondan kurtulmak için neler denemedim ki ben? Kitaplar okudum, þiirler yazdým insanlarýn arasýna girdim, çalýþtým, kilometrelerce yol katettim ama ondan bir türlü kurtulamadým.  Sonunda ben ile mutsuzluk arasýndaki farký ayýrt edemez hale geldim. Ýnsan aynadaki yansýmasýndan kaçabilir mi? Aynayý kýrmak kendisine çözüm olabilir mi? Üzgün uyanmaktan býktým usandým artýk.
 
Doktora da gittim. Ýlaçlý tedaviler de gördüm. Ama hiçbir iþe yaramadý. Çünkü inanmýyordum, inancýmý kaybetmiþtim ve hükümsüzdüm. Ne yapsam olmuyordu, olduramýyordum. –Di’li geçmiþ zamanlara hapsolmuþtum ve bu hapishaneden çýkamýyordum. Hüznün müebbet mahkûmu gibiydim. Hala da öyleyim. Ruhum bedenime sýðamýyor gibi ve bedenim yosun tutmuþ asýrlýk bir kayaya benziyor, yerinden kýpýrdayamayan çirkin bir kaya parçasýna.  Gezegenin var olmasýndan beri ayný yerde duruyorum sanki. Ne rüzgar, ne yaðmur, ne fýrtýna, ne kasýrga bir toz parçasý dahi kopartamýyor bedenimden. Oysa ben en küçük zerreme kadar parçalanmak istiyorum ve dünyanýn her bir yerine daðýlmak. Okyanuslara, daðlara, ovalara, denizlere, göllere ve akarsulara daðýlmak. Bir tür yok oluþ istediðim ama aslýnda her yerde ve her zaman diliminde var olmak. Çok þey mi istiyorum? Aslýnda varlýkla yokluk arasýnda bir yerde olduðum için böyle hissediyor olabilirim.
 
Hislerim, en azýndan hala hislerim var çoðu insanýn aksine. Ancak bu kadarý elbette yetmiyor bana herkes gibi…