Uzun cümlelerin içinde belirtisiz nesneleri ararken belirgin bir þekilde yitiriverdim yere göðe sýðdýramadýðým o takdire þayan akýllý olma halimi. Bu yüzden; Yaþasýn Kýsa Cümlelerin Keskinliði!  Elbette o da zihninize acýtan bir kesik atmazsa ki kâðýt kesiði gibi. Kâðýdýn kesmesine anlam verememiþtim oysa. Ta ki baþýma gelene kadar. Ýnsan böyle iþte; kendi baþýna bir iþ gelivermedikçe o iþin kimyasý hakkýnda sahip olduðu tüm düþünceler önyargýnýn dikenli tellerle çevrilmiþ sýnýrlarýnýn dýþýna çýkamýyor. Önyargýnýn sýnýrlarý çoðu zaman insanýn ömrüm dediði þey olup çýkýveriyor o da ayrý bir yazýnýn konusu elbette.

Þimdi böyle bahar bahar, çiçeklerle sarmalanmýþ aðaçlar, el deðmemiþ mavilikteki gökyüzü, türlü kokularla esen limonata tadýndaki rüzgâr nasýl olur da geçirmez kendinden âdemi? Ya da âdemoðullarýný ve adem kýzlarýný? Olmadý þimdi Adem eþeysiz çoðalmadý ya Havva’nýn hakký nereye gitti? Ama kim ister her muhabbette annesinin ismi durmadan geçsin? Benim bildiðim bu topraklarda insanlar analarýyla deðil babalarýyla anýlmak isterler. Her ne kadar yüzyýllarca yetimler yuvasý olsa da bu topraklar, racon böyle iþlemektedir aðýr aðýr. Bu aðýrlýðýn altýnda yitirilenlere ise hiç girmek niyetinde deðilim. Aðýrbaþlýlýk iyidir olabilen için ama hep düþünmüþümdür bu konuyu esasýnda kendimce; insan aðýrbaþlý mý doðar; aðýrbaþlý mý olur diye. Yani ruhunda havai fiþekler patlarken ve bahar yelleri eserken gönlünde gerçekten de aðýrbaþlý olabilir mi insan? Ben beceremedim elbette ve becerenlere olan hayranlýðým da hala devam etmekte.

Ne yapsam olmuyorlar yaný baþýmda nazlý nazlý dururlarken ve ben bir hayal kýrýklýðýndan diðerine koþarken obez zihnime inat; geçip giden ömrün güncesinde gördüm boy boy hatalarýmý. Bu bir tür yüzleþme miydi yoksa bir tür yüzsüzleþme miydi kendimce bilemiyorum þimdi. Bilmek de istemiyorum açýkçasý. Ömrüm boyunca bilmek istedim oysa. Ancak her bildiðimde yeni bir yara açtým yüreðimin aþýlmaz duvarýnda.  Bilmemek miydi huzurun anahtarý yoksa hatýrlamamak mý? Ýkisini de yapamadým ömrümce maalesef. Ne yeterince bilemedim ne de yeterince hatýrlamadým. Karýþýk oldu deðil mi? Yani hep bildim ve hep hatýrladým. Hatta ilk ben bildim ve ilk ben hatýrladým. Aferin beklerken ötelendim, itildim ve hatta kakýldým. Bilseydim cehalet bu kadar güzeli bu kadar huzurlu, bu kadar keyifli hiç yormazdým þimdi obezliðinden þikâyet ettiðim zihnimi. Ama böyle öðretmediler bize. Daha ilkokul sýralarýnda ilmin ve fennin aydýnlattýðý zihinler taþýmanýn insaný nasýl taçlandýracaðýný anlattýlar durmaksýzýn. Sanýrým en çok da ben inandým anlatýlanlara. En çok ben bilmek istedim zira. Ama ne soyluydum ne de asil, annesi babasý olmayan bir rezil.  Genetik mirasý oluþmamýþ bir sokak köpeði misali o kapýdan o kapýya kovulan bir fakir. Alýþýlýr mý böylesine? Alýþýlýr elbette, zira insanýn alýþamadýðý tek þey nedir?

Yanlý olmayan bir yalnýzlýðýn müzmin taraftarý olarak mevsimlerin geçiþlerini izledim bir bir. Sonra bir baktým ki seyrü sefer defterimde ne bir iz var ne de bir kir. Meðerse yaratan temiz kalmam için örmüþ bahtýma o aþýlmaz sandýðým duvarlarý. Bu farkýndalýk ne büyük mutluluk sanýrým bunu anlatamam. Ama gösterebilirim diye umut ediyorum. Þimdi üzülmüyorum artýk çünkü daha az acýyor.
 
(Fotoðrafý daha bu sabah gün doðumunda çektim, taze taze)