“Sende gördüðümü görecekler diye ödüm kopuyor.” *

Kuþandýklarý rolleri en iyi þekilde icra eden ikiyüzlü insanlarý ürkütmeden yaklaþtý, usul usul geldi oturdu kýþ mevsimi eskimiþ þehrin üzerine.. Günün yorgunluðu geceye uzadý, kýþ ayazlandý, kýþ esti, kýþa yaðdý bütün sokaklar, kül rengi bulutlarýn göz yaþlarý ýslattý þehri; kýþ, soðuða boyadý evlerin duvarlarýný sessizce. Ve ben, dört duvar arasýna sýðamayan ben, yer yüzüne de sýðamadým, gökyüzü dar geldi, okyanuslar gözüme bir damla dahi görünmedi.. Sabah ayazýnda çiy tuttu hayallerim buz gibi. Kalbimin çýldýrdýðý derin uçurumlarda köpürdeyen yanardaðlarýn yamaçlarý ve bunca zaman korktuðum uç noktalarda bir baþýma dolanmanýn umarsýzlýðý ruhumda. Zamanýn ortasýnda çýrýlçýplak, çaðlarýn ortasýnda tek ayak üstünde durma cezalýsý bir çocuðun sýkýlgaçlýðý ruhumun sayfalarýnda. Kýþtý, soðuktu, yaðmurdu, çamurdu, kara gebe fýrtýnalar çýktý. Pazar yerinin artýðýnda eþinen çöplük kargalarý görünmez oldu. Ölüm yeniden moda oldu evsizler duraðýnda. Öylesine sýradan ve bir o kadar normal ki ölüp ölüp dirilmek þimdi bu eskimiþ þehirde. Bilemezsin.. Ben bile o kadar öldüm, o kadar gömüldüm ki; artýk mezarlarýmý dahi kaybettim.

Azgýn dalgalarýn kýyýya attýðý yorgun bir bedenim þimdi ben bu ömrümü çalan þehirde. Düþtüm, yuvarlandým, üstüme basýp geçtiler, gözlerimi baðlayýp iþkenceler ettiler, zalimce güldüler, hunharca eðlendiler, sarhoþ kahkahalarýna katýk ettiler.. Yýkýlmadým! Yýkýlmadým yine de, Amerikan filmlerinin ölmek bilmeyen, dokuz canlý, küllerinden doðan kült kahramanlarýnýn kliþe hareketleri gibi her defasýnda kan revan halde doðrulup sol kolumu havada yumruk yaparak baðýrdým defalarca: “Acýmadý ki.. Acýmadý ki..” Ne acýmamasýydý! Acýyacak yerim kalmamýþtý iþin gerçeði..

Kendimden baþka hiç kimsenin olmadýðý bir gecenin zifiri ortasý.. Herkesin zafer iþareti yaptýðý bu þehrin daimi kaybedeni olarak en büyük ve en þerefli yenilgiye sahip olmanýn gururu(?) göðsümde.. Aynaya baktýðýmda hep yanýbaþým ýssýz, hep bir yaným eksik, hep yarýmým. Olduðum gibi. Kendimi hep bildiðim gibi. Eksik ve yarým.. Elli küsür yýl öncelerinin þarkýlarýný acýlarýma katýk yapýp demleniyorum yýldýza hasret simsiyah gökyüzünün altýnda. Avucumda küllerim.. Alev alev.. Yanýyorum yine bu gece. Sanma ki bu vurdumduymaz gecelerin üzerime çöküþünü dert ediyorum ýþýðýn karanlýða mapus olduðu dört duvar aralarýnda. Benim derdim güneþimin olduðu gibi gecelerimin de sahibiyle ayný yalnýzlýkta piþmiyor oluþuma.

Ayaða düþmüþ sözcüklerimi, satýrlarýmý, kanayan ellerimle birer birer topladým yerlerden, üstüme silerek temizledim, üç kere alnýma koyarak öpüp cebime iliþtirdim. Ýnsanlar için özene bezene yanyana kelimeler getirmekten, anlamlý cümleler kurmaktan, anlaþýlamayan derdimi anlatmaya çalýþmaktan yoruldum. Kendi içimde baðýrdýðým sesim kulaklarýmý saðýr eden sessiz çýðlýklara dönüþüyor sadece beni çýldýrtan kimsenin umrunda olmayan. Yazýlý ve sözlü alfabenin yetmediði zamanlardan bir gece.. Kapýlarýn ardýnda biriktirdiðim yýllanmýþ, sonsuza kadar çekiþtirilebilecek hatýralarým. Üzerine kilit üstüne kilitler vurmuþum! Anahtarý yedi denizin yedi ayrý dibine gömmüþüm. Koçbaþlarý kýracakmýþ kapýlarý heyhat! Yaþadýklarýmý biliyor musun, sen gel bana onu anlat! Beni yargýlamak kimin ne haddine! Yüzümdeki her çizginin bir hikayesi var hepsi kendi içerisinde.

Yine süsledim tüm acýlarýmý allý pullu. Senhanemde ne denli sensizim nereden bileceksin! Beynim yanýyor; aðaçlar, kayýnlar, gürgenler, çamlar, ormanlar yanýyor beynimin labirentlerinde, kocaman kocaman dalgalar kývýlcým olup ateþ alýyor, ateþler yangýnlara devriliyor beynimde bir dönüþüm girdabýnda, ben yanýyorum, þehir yanýyor, ben yanýyorum, dünya yanýyor, ben yanýyorum, ateþ küle dönüyor, kül rüzgara karýþýyor, rüzgar poyraza, poyraz lodosa, lodos deliborana, deliboran fýrtýnaya vuruyor kendini; gelip daðýlýyorum bir toz bulutuyla inci saçlarýna.. Saçlarýnýn kokusunda kayboluyorum. Bilmiyorsun.. Duymuyorsun.. Görmüyorsun..

Sahi, saçlarýný anlatsana bana sevgili. Kokusunu. Altýn rengini.. Ýnci parlaklýðýný.. Nasýl taradýðýný, rüzgarda nasýl savrulduðunu. Anlat sen, geceler gündüze kavuþsun, anlat sen, dereler denizle buluþsun, anlat sen, turuncu maviye kavuþsun, anlat sen dillerde þimdi bizim sevdamýz okunsun. Desinler bir sevdalý Murat, yitip gitti mapus bir sevdanýn peþinde.. Nereden bilsinler benim bu sevdaya gönüllü mapusluðumu.. Özgürlüðün caný cehenneme, benim esaretim sen olduktan sonra. Dünyanýn en güzel tatlýlarýnýn caný cehenneme, dudaklarým dudaklarýnla buluþtuktan sonra.. Ölümün caný cehenneme, tenim teninde kaybolduktan sonra.. Bütün dünyanýn da caný cehenneme, yanýmda sadece sen olduktan sonra.. Ve sen geçerken aklýmdan.. Bitmek bilmeyen kervanlar gibi.. Akýp giden katarlar gibi.. Sonu gelmeyen vagonlar gibi.. Sesi bütün denizi çýnlatan vapurlar gibi.. Ve sen geçerken aklýmdan.. Aklým baþýmda deðil ki..

Sonra gecenin deminde bir dem. Hüzün kýrýklarý gecenin renginde raký olur içersin yudum yudum. Saki doldurur kadehi boþaldýkça, ufaktan demlenir bünye gecenin ayazýna. Adabýndandýr, bir kere kalkar kadeh raký masasýnda. Buz koyulmaz raký bardaðýna, hakaret sayýlýr bir nevi masanýn kralýna. Yine adettendir hani, memleket meselelerinden girilir, futbol ezber edilir, vatan kurtarýlýr, en son esas meseleye gelinir de aþkla ve hasretle devam edilir mezeler karýþýrken rakýyla yavaþtan kana. Fonda her daim Bergen, Tüdanya, bazen Orhan, bazen Ferdi, kimi zaman da Müslüm baba.. Sabaha çok vardýr daha, daha çok vardýr raký þiþesinde balýk olmaya. Tek içilmez bu meret sevgili, ondan bir yanýmda gölgem, bir yanýmda hasretin, öbür yanýmda her daim ayný sýcaklýkla bana gülümseyen resmin..

Aþk üç hafli diyorlar.. Yalan! Aþk sen harfli sevgili. Sen kadar.. Senden ibaret.. Öyle ki yüreðim binlerce yýldýr hep sana ilticada.

*Özdemir Asaf