Acýmadý ki..

Bahar geldimi tabiat canlanýr, gökyüzü aydýnlanýr, insanlar yenilenir ya; þenlikler, festivaller baþlar, güneþ boy gösterir, soðuk, gri ve kasvetli günler yerini artýk kuþlarýn þen cývýltýlarýna býrakýr, günler uzar, havalar ýsýnýr; beni de her bahar ayrý bir hüzün kaplar yine yeniden.. Çünkü ben sevdiklerimi hep baharda kaybettim, çünkü ben insanlarý hep baharda kaybettim, kayýp gittiler avuçlarýmdan bir bir..

Küçüktüm.. Kýsa pantolonlu, terli tiþörtlü, ellerin toprak koktuðu, avuçlarýn ve dizlerin kabuk baðlamýþ yaralarla dolu olduðu yýllar.. Ne yana dönsen soðuk betona teslim olmamýþ zamanlar.. Sokaklarýn camdan cama balkondan balkona komþu muhabbetlerinin yaþandýðý vakitler.. Þimdi söylerken bile sanki üzerinden yýllar deðil de yüzyýllar geçmiþ gibi gelen dönemler..

Kýzlý erkekli geç vakitlere kadar sokakta oyunlar oynardýk. Körebe, saklambaç, istop, birdirbir, ip atlama, sek sek, tek top, yakar top.. Öyle þimdiki gibi her yanda birer park yoktu ki, sokak oyun alanýmýzdý, sokak güvenli alanýmýzdý, komþu teyzeler komþu amcalar, abiler, ablalar gönüllü bekçilerimizdi, birimiz düþse hemen koþa koþa gelirlerdi baþýmýza birþeyimiz var mý diye.. Suyumuzu da, ekmeðimizi de paylaþýrdýk birbirimizle..  Hava kararýnca annelerimiz balkonlara çýkar "hadi evladým ezan okundu akþam oldu eve gel yemek yiyeceðiz" derdi.. Hep de beþ dakika daha anne yaa diye cevap verirdik.. O "beþ dakika" hepimize bütün gün oynamaktan daha deðerliydi.. 

Dedim ya küçüktüm.. Can dostum "arkadaþ" ile geçerdi bütün vakitler.. Oyun oynayacaksak birlikte, oynamayacaksak birlikte, kavga edeceksek birlikte, güleceksek birlikte.. Birbirimize tekme tokat giriþip, ertesi gün hiç bir þey olmamýþ gibi birbirimize morluklarýmýzý sorup kahkahalar atan da bizdik.. Birimize bir þey dendiðinde diðerimiz hemen karga tulumba giriþirdik. Çocuk aklý.. Karþýlýksýz dostluktu belki de.. Su katýlmamýþ saf dostluk.. "Birbirinize mi baðlýsýnýz, biriniz oynamazsa öbürünüz de oynamýyor" diye dalga geçerdi sokakta çocuklar bizimle.. Aldýrmazdýk..

Meslek lisesinin bahçesinde þimdiki gibi o ucube o kimin hangi kafayla tasarladýðýný hala merak ettiðim zevksizlik abidesi ek bina yoktu. Toprak saha vardý, okullar arasý maçlar da orada yapýlýrdý o tarihte, bize kocaman gelirdi o saha, koþ koþ bitmek bilmezdi, biz de ortadan ikiye bölerdik alaný, iki maç yapýlýrdý ayný anda.. Þimdiki nesil gibi oyun kafelerinde bilgisayar baþýnda pleysiteyþýn baþýnda deðil gerçek sahalarda gerçek toplarla kýran kýrana yapýlýrdý maçlar.. Öyle ki iki sahanýn tarafý da dolu olurdu, hatta ön taraftaki beton basket sahasýnda bile maç olurdu, üstüne sýrada beklerlerdi oynamak için bir de..

Haftasonuydu.. Son maçlar da bitmiþ, saha boþalmýþtý, bizi de oynatmýþlar mýydý hatýrlamýyorum þimdi, iyi oynardým, iyi de kaleciydim, "Arkadaþ" ile yol tarafýndaki kalenin arkasýna uzanmýþ, baþýmýzýn altýna plastik toplarýmýzý almýþ, sohbet ediyorduk.. "Arkadaþ," dedim, "Ne zaman gidiyorsun lan," "Gitmiycem oðlum ben, burada kalýcam, bütün arkadaþlarým burada ki, herkes burada, okulum da burada hem" "Olur mu lan," dedim, "Arkadaþlarýn buradaysa anan baban orada.. Seni býrakýrlar mý sanýyorsun, okulunu aldýramadýklarý için bu sene buradasýn, bir aya kalmaz sen de gidersin.."  "Gitmiycem, al bak topun üzerine yazýyorum bu dediklerimi, tarihi de atýyorum, sende kalsýn bu top, seneye bu zamanlara kadar sakla, sana yediricem bu topu zamaný gelince.." Küçük elleri ile cebinden çýkardýðý tükenmez kalem ile plastik topun üzerine o günün tarihini atýp "Ýstanbula gitmiycem hep burada kalýcam" yazmýþtý, sonra bana verdi topunu, toplarý deðiþtik, dediði gibi bir daha oynamadým o topla, kaldýrdým bir kenarda durdu..

Kan kardeþiydik. Bir daha ayrýlmayalým diye kanlarýmýzý kardeþ yapmýþtýk, öyle bir dostluktu bizimkisi.. Sonra okullar kapandý, babasý geldi, aldý götürdü, giderken vedalaþamadýk bile, vedalaþmadýk belki de, sessiz bir isyandý birbirimize.. Birbirimize söyleyecek çok þeyimiz varken hiç bir þey söyleyemedik.. Bir anda çýktý gitti sokaðýmýzdan, þehrimizden, hayatýmýzdan, hayatýmdan.. Gittiði arabanýn ardýndan koþtum, koþtum, koþtum, nefesim kesilinceye kadar, dizlerimin üzerine düþünceye kadar.. Kimse bilmezdi ki bizi, kimse bilmezdi ki bizim öykümüzü.. Birbirimize verdiðimiz sözleri.. Yaþadýklarýmýzý.. Hayallerimizi.. Elimden tutarak kaldýran teyzenin "bir þeyin var mý oðlum?" diye sorduðunda gözlerimden yaþlar arkadaþýmýn gidiþinin acýsýndan mý yoksa dizlerimin kanamasýndan mý akýyordu bilmiyorum, sadece "acýmadý ki.." demiþtim..

Sonra gittim o topu buldum, "Arkadaþ"ýn yazýp býraktýðý topu; dizim kanýyordu, caným yanýyordu, gözümden yaþ akýtmadan içten içe aðlýyordum, sahi dizimin acýsýna mý yanýyordum, yoksa onun gidiþine mi.. Lan, hani birlikte büyüyecektik biz? Lan hani ikimiz de polis olacaktýk? Lan hani birlikte evlenecektik? Lan bu yaptýðýn sýðdý mý þimdi insanlýða? Lanlarýn ardý arkasý kesilmedi.. Küfürler havada.. Bu hayatýmdaki ilk gidiþti, son olmayacaktý.. Mutfaktan aldýðým ekmek býçaðý ile plastik topu paramparça ettim.. Öðreniyordum.. Bazý yollarýn dönüþü yoktu..

Büyüyordum.. Hayatýma giren, "Arkadaþ" yerine koyduðum bir çok insanýn vakti geldiðinde hayatýmdan çýkýp gitmelerini yaþadým.. Hep acýmadý ki dedim, dik durdum, güçlü durdum. Taþ toprak zeminli sokaðýmýz asfaltýn soðuk yüzüyle tanýþýrken önce evimizin karþýsýndaki tek katlý eski ev yýkýlýp yerine yüksek bir bina yapýldý, sonra çýkmaz sokaðýmýz artýk çýkar oldu, yemyeþil tarlalarýn ortasýndan yol açtýlar, açýlan yolun iki yanýna da binalar diktiler, güleryüzlü komþularýn sesleri kesildi, pencereler artýk gündüzleri de sýmsýký kapanýr oldu, çocuklar atari salonlarýný keþfetmeye baþladý.

Siyah beyaz mutlu hayatýmýzda bir gün televizyonlarýmýz renklendi, ekranýn bir köþesinde magic box yazýsý ile star tv girdi hayatýmýza, A Takýmýný, görevimiz tehlikeyi, hayat aðacýný dahil ettik hayatýmýza, Kuzen Larry'i tanýdýk, Ninja Kaplumbaðalar, He-Man, Votran, Transformers, Heidi yeni arkadaþlarýmýz oldular.. Sokak oyunlarýný özledik, hep birlikte bir evde toplanýp oyunlar oynayýp sohbetler etmeyi özledik, aramýzdan ayrýlýp giden arkadaþlarýmýz oldu, arkadaþlarýmýzdan özlediklerimiz oldu.. Ama hep "acýmadý ki.." demeye devam ettim.. Öðrenmeye devam ettim.. Anladým ki bazý yýllarýn da dönüþü yoktu..

Aþýk oldum.. Nasýl olduðunu anlamadým. Öylece.. Bir anda.. Pat diye.. Zaten aþk hep öyle deðil midir, bir anda gelir, seni bulur, yakalar, sýtmaya yakalanmýþçasýna titretir, kalbin hastalanýr, gözlerin kör olur, kulaklarýn ondan baþkasýný duymaz.. Uykularýn haram olur, geceler geçmek bilmez.. Ýþte tam da öyle oldu.. Hani nasýl aþýk olunuru da bilmeden aþýk oldum. Özel radyolarýn yeni yeni filizlendiði yýllar, küçük bir masa radyosunun cýzýrtýlý sesinde, kýþ akþamlarýnda mutfak masasýnýn kýyýsýnda onlu hülyalara dalar gidersin, þarkýlardan fal tutarsýn, sýradaki þarký ikimizin olsun dersin, güzel bir aþk þarkýsý çalarsa mutlu olursun, özlem þarkýsý çýktýðýnda ah çekersin, ayrýlýk þarkýsýysa çalan bunu saymýyorum, sýradaki bizim olsun dersin.. Onun yanýndayken her þeyi unutursun, konuþmasam da olur dersin, yanýmda ya, benimle ya, benim ya..

Bir bahar günü, kuþlar cývýl cývýl öterken, güneþli bir bahar günü, sýcak, onunla dolu bir rüyanýn ardýndan uyandýðýn o günün keþke yaþanmamýþ olmasýný dilersin.. Acýlara gebe bir günün baþlangýcýdýr o gün.. Canýnýn yanýðýnýn gecelerce geçmeyeceði, yastýðýný gözyaþlarýnýn suladýðý  sabahsýz gecelere gebe bir gün.. Her nefesinde yeniden birlikte olabilmek için dualar ettiðin günlere gebe bir gün.. Öðrenmeye devam edersin, aþký da eklersin öðrendiklerine, anlarsýn ki bazý insanlarýn da dönüþü yoktu ve ayrýlýk da sevdaya dahildi..  Canýn yanýyor mu diye soran arkadaþýna sadece "Acýmadý ki.." dersin.. Her defasýnda..

Ölümler de var bu hayatta.. Ve bazý gidenlerin artýk hiç dönemeyecek olduklarýný bilmek insana onulmaz yaralar açýyor.. Karþýmýza çýkan, hayatýmýza kýyýsýndan köþesinden veya tam ortasýndan dahil olan her insan aslýnda hayat yolunda bizlere birer tecrübe, birer deneyim, birer sýnav.. Ama yokluk, insaný isyanlara kadar götüren bir durum. Hayat devam ediyor, insanlar nefes alýyor, nefes veriyor, yiyor, içiyor, çalýþýyor, büyüyor, yaþlanýyor, seviþiyor, ayrýlýyor, yani bir þekilde dünya dönmeye hayat sürüp gitmeye devam ediyor, sen olsan da olmasan da..

Düþünsene, daha bir kaç saat öncesinde birlikte balýk tuttuðun insan þimdi yok. Düþünsene daha bir kaç saat önce birlikte hararetli maç kavgasý yaptýðýn insan þimdi yok. Düþünsene daha bir kaç saat önce iyi ki varsýn lan dediðin insan þimdi yok. Düþünsene ayný ekmeði paylaþtýðýn, ayný bardaktan su içtiðin, ayný sevinçleri paylaþýp ayný hüzünleri paylaþtýðýn insan þimdi yok.. Ýyi insanlarý Allah yanýna erken alýrmýþ derler ya, bir de kýzarsýn neden bu kadar iyiydin lan diye.. Bu satýlmýþ dünyada, bu ikiyüzlü insanlarla dolu dünyada, bu anasýný sattýðýmýn dünyasýnda bu kadar iyi olmak zorunda mýydýn.. Zorunda mýydýn be Sarý! Aklýma her düþtüðünde kendi kendimi "Acýmadý ki" diye teselli ettim hep.. Öðrendim ki acýlar bizimle besleniyor.. 

Menfaatsiz güvenip herþeyini paylaþtýðýn, o dost bildiklerinin seni kendi menfaatleri için kendi çýkarlarý içinr üç kuruþa satmalarýna þahit olur, uðradýðýn bu ihanete þaþýrýrsýn, her daim arkasýnda durduðun insanlarýn, "dostum" dediðin insanlarýn arkandan nasýl kuyunu kazdýklarýný gördüðünde aklýna çocukluk yýllarýn gelir, o saf o katýksýz dostluklar gelir, menfaatsiz dostluklar gelir, ihanete uðramýþ kýrgýn gözlerin, aldýðýn darbelerle yuvarlanýp çoktan dibi görmüþsündür.

Sýrtýný dayadýðýn insanlarýn seni sýrtýndan hançerlemelerini bir þey yapamadan izlersin.. Konduramazsýn çünkü.. Hala iyi tarafýndan bakmaya devam edersin.. Yapmazlar dersin.. Çünkü iyilik yapan iyilik bulur diye düþünürsün hep.. Ýyi gününde yanýndan ayrýlmayan, çevrende dolanýp duranlarýn aslýnda akbabalar olduðunu, etinden sütünden faydalanýp iþleri bittiðinde seni bir kenara attýklarýný bizzat yaþarsýn.. Öðrencilik hayatýnýn en acý derslerinden biri de budur; anlarsýn ki bazý insanlarýn dönüþü olmasa da dönek insanlar vardý dünyada.. Düþtüðün  kör kuyulardan týrnaklarýnla kazýya kazýya çýkarken "Acýmadý ki.." dersin yine..

"Acýmadý ki" dedim ya hani hep ne olursa olsun, baþýma ne gelirse gelsin, biliyorum sen inanmadýn hiç, herkesi kandýrsam da seni kandýramazdým ki, ne kadar inkar etsem de; acýdý be annem! Acýdý.. Sonuna kadar acýdý hem de, dibine kadar acýdý hem de.. Kalbim sökülürcesine acýdý hem de.. Çocuk kalsaydým da dizim kanasaydý keþke sadece, üfleseydin geçseydi, bu kadar acýr mýydý.. Döktüðüm yaþlar kalbimin acýsýndandý hep, ruhumun sancýsýndandý hep, yüreðimin yangýnýndandý hep.. Acýdý be annem! Çok acýdý..

***

www.muratyuksel.com.tr

twitter.com/mavikaradeniz