Kendi þarkýmý söylemek için düþtüm bu hayata ben yýllar yýllar önce. Her satýrýnda, her mýsrasýnda ben olacak, beni anlatacak bir þarký için.. Yoksa baþkalarýnýn þarkýlarýný söylemek, baþkalarýnýn þarkýlarýnda var olmaktan kolay ne vardý! Dümdüz, çift þeritli bomboþ asfalt bir yolda, hep ayný hýzda ilerlemeye benzerdi hayat o zaman..  Rutin, tek düze, heyecansýz, amaçsýz ve anlamsýz..

Oysa benim yollarým hiç düzlüðe eriþmedi! Benim yollarým kah patika oldu, kah uçurumun hemen kenarýnda; üflesen aþaðýya uçacaðým.. Kimi zaman dað bayýr aþtým güneþ tam tepemde, alnýmda boncuk boncuk terler, kimi zaman karla boranla boðuþtum, üzerimde bir gömlek bir ceket.. Ben bilmiyor muydum kolayý seçmeyi? Yoksa baþkalarýnýn þarkýlarýný söylemek, baþkalarýnýn þarkýlarýnda yaþamaktan kolay ne vardý!

Kendi þarkýný söyleyeceksen, þarký dediðinin de bir anlamý olmalýydý, bir þeyler anlatmalý, bir þeyler katmalýydý sana, seni anlatmalýydý, sadece baþkalarýna deðil, sana da anlatmalýydý üstelik; unuttuðunda hatýrlamaný, düþtüðünde tutunmaný saðlayacak, zorluklarý aþmanda destekçin olacak; günlük deðil, mevsimlik deðil, ömürlük bir þarký olmalýydý söylediðin..

Severken sýnýr koymadým yüreðime, kýrmýzý çizgilerim olmadý; yüreðimin sev dediðini sevdim, hesapsýzca, çýkarsýzca! Ne geçmiþe takýldým, ne de geleceði sorun edindim kendime.. Sevilmek de derdim olmadý, önemli olan sevebilmekti benim kitabýmda.. Kim ne söyleyecekmiþ umurumda mý oldu sanki.. Asla!

Baþkalarýnýn yazdýðý bir hayatýn figüraný deðil, kendi hayatýmýn baþrol oyuncusu olmayý tercih ettim. Ýpleri baþkalarýnýn elindeki kalpsiz kuklalar gibi düþünmeden yaþamaktan kolay ne vardý yoksa! Kendinin sandýðýn ama sana sadece üçüncü sýnýf bir oyuncu rolü yazýlmýþ hayatlarý yaþamaktansa, diþimle týrnaðýmla, umutlarýmla, hüzünlerimle, kimi zaman kahkaha kimi zaman da gözyaþlarýmla büyüttüðüm kendi hikayemde, hayatýmýn orta yerinde, merkezinde, "ben" olmayý seçtim..

Gelenlere hoþgeldin, dedim, sefalar getirdin; gönlümü açtým, yüreðimi sundum, gidenlere eyvallah dedim, uðurladým, arkalarýndan gözyaþý dökmedim! Giden ben olduðumda; kýrmadan, dökmeden, incitmeden, yüreðimin burkulduðu yerde, aldým baþýmý gitmesini de bildim.. Ne kimsenin ahýný aldým ne de kimseye ah ettim.. 

Yüreðimin kapýsýndan girmek kolaydý belki, ama orada konaklayabilmek, ama orada kalýcý olabilmek, ama oranýn kiracýsý deðil de sahibi olabilmek.. Belki de yüreðimin sahibini aradým onca zaman.. Ben bir denizdim, kimine umman kadar büyük gelen, kiminin gözündeyse küçük bir su birikintisi..

Suyum kimine sýcak geldi, kimine tuzlu; kimine soðuk geldi, kimine dalgalý.. Kimi   yüzmeyi beceremeyip boðuldu, kimi geçip gitti denizimden boylu boyunca.. Suyumun kabul etmedikleri oldu, attým sahile o kalpsiz bedenleri.. Suyuma su karýþtýrmaya kalkanlarýnsa, bakmadým gözlerinin yaþýna.. Kimi zaman dingin kimi zaman kendine bile hýrçýn mavi sularýmda benimle bütünleþecek rengi aradým asýrlarca.. Dibine kadar tertemiz bir denizdim ben, berrak, duru ve keþfedilmeyi bekleyen..  

Sabahlara kadar bir baþýnalýðýmla sulanan yastýklarýn karanlýk gecelerinde uyudu insanlar mýþýl mýþýl öteki yarýlarý zannettikleri insanlarla; dudaklarýnda sahte gülümsemeler, yüzlerinde yalancý mutluluklar..  Ayný havayý soluduk, ayný geceyi yaþadýk, ayný güne uyandýk hep bir yerlerde.. Ayný þehirlerin, ayný bölgelerin, daha da olmadý ayný ülkenin insanlarýydýk.. Kimbilir belki ayný havayý çektik ciðerlerimize, ayný gök kubbenin altýnda ayný yýldýzlarý sayýp ayný güneþe selam durduðumuz gibi..

Mutlu olanlar, mutluluðu arayanlar, mutlu olduðunu zannedenler. Neydi acelemiz.. Nereye yetiþmeye çalýþýyorduk.. Bu yaþadýðýmýz sanki kaç perdelik bir oyundu; yanlýþ insanlarla olduðunu bile bile sürdürmeyi marifet sandýðýmýz.. Belki de yanlýþ olduðunu bildiðimizden gerçek aþkýn gerçek mutluluðun gerçek huzurun peþinden gitmek yerine, aramak yerine, kovalamak yerine, vazgeçmiþliklerimizle elimizdeki hayatýn hepsini bir çýrpýda tüketmeye çalýþýyorduk..

Bu yolun yolcusuyuz madem, hepimiz kendi masalýmýzýn prensleri, prensesleriyiz, nedense vazgeçtik; aramaktan vazgeçtikçe kendimizi de kaybettik, kaybolduk karanlýk dipsiz kuyularda, korktuk belki de bir adým ötemizde neler olacaðýndan, olabileceðinden; yoksa elbette çürük elmalar da olacaktýk kimimize bu arayýþta, bulana kadar ruh ikizimizi..

Yüreðimin kapýlarýný sonuna kadar açtým dedim ya, bir gün dur dedim kendime, bir bak dedim kendime, kazandýklarýný ve kaybettiklerini terazinin iki küfesine de koy ayrý ayrý.. Baktým ki aslýnda bu kapýdan girenlere olan duygularýmýn sonsuz bir yoðunlukta olmadýðýný anladým..

Döndüm, bir de geriye baktým.. Deðer verdiðim insanlar meðer hep usumda büyüttüðüm ben'li sevdalarmýþ, ütopik aþklar, gerçek olmayan kahramanlar.. Meðer hep benim usumda güzelmiþ bu sevdalar sadece.. Benim satýrlarýmda, benim þiirlerimde, benim þarkýmda güzelmiþ.. Olmasýný istediðim sevdalarý yaþýyormuþum bir baþýma, kendi masallarýmda..

Bir gün gördüm ki yüreðimin kapýsýndan girenler kocaman birer hiçmiþler aslýnda, bugün deðil isimlerini cisimlerini bile hatýrlamadýðým.. Piþmanlýðým yoktu, keþke'lerimi bir þehirlerarasý otobüsün altýnda ezmiþtim fi tarihinde, keþkelerim yoktu,  aldanmýþlýðým vardý, bir de harcanmýþ yýllarým.. Þarkýmý söylemeye devam ediyordum ben, kendi þarkýmý söylemeye..

Ýnsan, yýllarýný boþa harcadýðýný, harcanmýþlýðýný, yüreðinin, ömrünün gerçek sahibini bulduðu zaman anlýyor.. Aþkýn þarabýnda demlendiðinde yürekler, heyecaný yýllar geçse de ilk günkü gibi sürdüðünü anladýðý zaman; yokluðunun kocaman bir boþluk, kocaman bir kimsesizlik yaratacaðýný anladýðý zaman, iþte o zaman diyorsun ki; ben hep bu sefil bu biçare bu yalnýzlýðýn kýblesindeki ömrümün cahiliyye devrinde yaþamýþým bin yýllarca.. Ne büyük körmüþüm Allah'ým, ne büyük saðýr!

Aþk bu iþte! Birbirimizi tanýmadan önce bir yerlerde bir baþýmýza söylediðimiz þarkýlarýn ayný þarký olduðunu gördük; birbirimizi topladýk, toplamýmýzdan çýkan sonuç ikimizin þarkýsý oldu, bizim þarkýmýza dönüþtü, kendiliðinden; birbirimizin hayatýnda geçici roller çalmaktansa birlikte bir hayat inþa ettik kendimize, kendimizce, yan yana, el ele, yürek yüreðe, kalplerimizde tükenmeyen bir sevdayla, ateþi sönmeyen bir aþkla..

Birimizin dilindeki cümleyi diðerimiz tamamladý, birimizin hüznünde birlikte aðladýk, sevincinde birlikte coþtuk.. Birlikte eðlendik, birlikte yandýk.. Ne yakýlmadýk þehirler býraktýk sevdamýzda, ne yýkýlmadýk meyhaneler.. Virane ettik ocaklarý bu sevda uðruna! Öyle büyüktü ki, öyle kocaman; Karadeniz ile Marmara Denizi gibi; birbirimize aktýk, birbirimizin sularýna karýþtýk, birbirimizi kucaklayýp birbirimizin olduk coþkun seller gibi..

Bir insan için kendini hiçe sayýp onun için hayatýný feda edebiliyor musun? Herþeyden sýrf onun için vazgeçebiliyor musun? Peki o insaný görmediðinde, göremediðinde içinde hep birþeylerin eksik olduðunu hissediyor musun? Bir burukluk oluyor mu yüreðinde, özlemlerin gözyaþlarýna katýk oluyor mu sessiz ve sabahsýz geceler boyunca? Gözlerin arýyor mu her surette, elin telefona gidiyor mu aradý mý, arayacak mý, ne zaman arar diye, rüyalarýný süslüyor mu, ellerinin dokusunu, teninin kokusunu, gözlerinin buðusunu arýyor musun ýssýz kaldýðýn vakitlerde?

Mecnun'un çöllerde Leyla'sýný aradýðý gibi, Ferhat'ýn Þirin'i uðruna daðlarý deldiði gibi, Kerem gibi, Yusuf gibi, aþklarý için canlarýný feda eden gerçek aþýklar gibi seveceksen dibine kadar seveceksin, yaþayacaksan sonuna kadar yaþayacaksýn, alev alev yanacaksýn, yandýkça "daha olmadým" diyeceksin, ta ki küllerin sevgilinin teninde kaybolana kadar..

Hayat kaç vakit geçireceðimizin belli olmadýðý bir durak.. Bir konaklama.. Bu konaklamada gerçek aþký bulanlara ne mutlu.. Bu konaklamada gerçek aþký yaþayanlara ne mutlu.. Bu konaklamada gerçek aþkla yaþayanlara ne mutlu.. Bana ne mutlu.. Ve bugün anladým ki, en güzel þarký birlikte söylenendir.. Seninle söylenen..

**

www.muratyuksel.com.tr

twitter.com/mavikaradeniz