Çaylarýný içip bitirmiþlerdi.

Ümmühan, “bir de yazlýðý dolaþalým da, kýrýðý, gediði var mý, yok mu, bir bakalým,” diyerek ayaklandý.

Halil, “galiba, pansiyon olarak kiraya veriyorsunuz yazlýðý, deðil mi?” diye, cevabýný zaten bildiði þeyi sordu.

Ümmühan da, onun bildiði þekilde, “evet,” dedi.”Aðustos onbeþine kadar. Sonra kendimiz geliyoruz…”

Halil çay paralarýný ödedi.

*

Sahil yolu boyunca yürümeyi sürdürdüler. Ümmühan, bir þarký mýrýldanmaya baþladý. " W’ill Always Love You..." Sustu.

Halil Kaya, birden dikkat kesildi onun mýrýldandýðý þarkýya, "1974’müydü, 75’miydi, ne, rahmetli hocam Amerika dönüþünde bir kýrkbeþlik plak hediye etmiþti bana. Þarkýnýn bestecisi Dolly Parton söylüyordu. Bayýlýrým bu þarkýya.”

“Biliyorum o plaðý. Nereden ezberledim sanýyorsun þarkýyý? Senin evdeki plaklarýn arasýndan bulmuþtum ben de…”

“Benim odamý mý karýþtýrdýn ben yokken?”

“Hayýr, caným... Nisa teyze getiriyordu odandan, arada bir beraber dinliyorduk. Salonda yani…”

“Öyledir inþallah! Haydi, söyle biraz..." Ümmühan, þarkýyý sonuna kadar söyledi.

Halil Kaya, ”Þahane söyledin, yahu. Ne güzel sesin varmýþ!” dedi.

Ümmühan, ona, "Benimle evlendiðin vakit, sana her gün söyleyeceðim bu þarkýyý..." diyerek güldü.

Halil, konuyu aceleyle deðiþtirmek isteðiyle, "Arabayý almaya gidelim mi?” diye sordu.

Arabayý býrakmýþ olduklarý þehir merkezinin aksi istikametinde yürüyorlardý. “On dakikalýk yer, gideceðimiz... Yürüyelim de yolda sana þarkýlar söyleyeyim...”

Sahil yolu boyunca, yolun yarýsýný kat ettiklerinde Ümmühan onun elini tutup çekiþtirmeye baþladý, “Haydi koþ! Eve benden önce varabilirsen, bugün ne istersen iste yapacaðým…”

Halil umutla atýldý, “Söz mü?...”

“Namus sözü!...”

“Aþk meþk diye kafa ütülemeyeceksin…”

“Tamam.  Ama ben önce varýrsam, sen de benim isteklerimi yapacaksýn!”

Halil, kývýrttý. “Aaa… O, olmadý…Karþýlýklý iddia yok…”

Ümmühan, onu kandýrmak isteyerek, “Tamam,” dedi; “Senin bütün isteklerin, benim ise bir tek isteðim…”

Halil razý olmadý. “Sen bir tek istekle bile, þimdi, ilaný aþk ettirirsin bana!”

Ümmühan, “Yok, aþklý meþkli bir þey istemeyeceðim… Sadece bir þey yapmaný isteyeceðim…”

“Ne gibi?”

“Daha düþünmedim caným! Nasýl olsa sen kazanýrsýn. Ben kazanamam. Olur da, düþer, bacaðýný filan kýrýp koþamaz hale gelirsin de, ne bileyim, ya da bacaðýna kramp filan girip… Bir þekilde ben kazanýrsam... O zaman buluruz bir þey… Mesela, elliye kadar tek ayaðýn üstünde say, filan gibi bir þey yapmaný isterim senden…” Dilinin tam tersine, gözleri, oðlanýn baþýna açacaðý iþi düþündüðünü, tuzaðýný hazýrladýðýný söylüyordu.

“Tamam anasýný satayým!” diye atýldý Halil Kaya. Doktora yapmýþ, ama salaklýklarýndan kurtulamamýþ Halil Kaya! Gerçi, kýzýn, lisanslý bir atlet, þampiyon bir beþ bin metreci olduðunu hiç duymamýþtý ki, nereden bilsin! “Ev buradan ne kadar çeker, tahminin?” diye sordu.

“Bin metreyi az bir þey geçer herhalde…”

“Tamam… Haydi, koþmaya baþla sen!”

“Yok! Seninle ayný anda baþlayalým. Sonra, avans verdiydim de onun için, diye mýncýklarsýn belki!”

“Sen bilirsin!”

Ýkisi yan yana gelerek, start vaziyeti aldýlar.

“Haydi! Koþ!”

Hemen baþlattýlar koþuyu.

Ümmühan mahsusçuktan az hýzlýca baþlayýp Halil’in hýzlý tempo tutturmasýný saðladý, sonra yavaþ yavaþ kendisini geçmesine izin verdi. O, rölanti tempoda koþarken, oðlan alýp baþýný gitmiþti bile… Aralarý gitgide açýldý, açýldý… Yirmi metre, elli metre… Ýlk yedi yüz, sekiz yüz metre bittiðinde aralarýnda ki mesafe yüz metreye kadar çýkmýþtý. Halil arada bir geri dönüp bakýyor, aralarýný gitgide açtýðýný görerek koþmuyor, adeta mutluluktan uçuyordu… Ama, hýzý da o ilk anlarda ki hýzý kadar deðildi. Ýþte, bundan sonra Ümmühan temposunu arttýrdýkça arttýrdý. Yüz metre indi elli metreye, sonra yirmi metreye… Son yüz metrede, Halil’in az önce mutluluktan taktýðý kanatlarý, kýz, bacaklarýna taktý, yanýndan rüzgar gibi geçti, gitti. Kýz koþuyu tamamladýðýnda Halil, dili bir karýþ dýþarýda, adeta sürüne sürüne geliyordu.

Ümmühan, “Zürafanýn kocasý maymuna benzedin!” diye baðýrdý ona yazlýk dairelerinin bulunduðu apartmanýn önünde.

Halil’i beklemeden, apartmandan girdi, çantasýndan çýkarttýðý anahtarla yazlýðýn kapýsýný açtý. Evi, adeta ýþýk hýzýyla dolaþarak, bütün pencereleri açtý. En son açtýðý pencereden evin önüne baktý, Halil’in henüz geldiðini, bitap bir þekilde apartmanýn kapýsý önündeki eþiðe oturup (adeta yýðýlýp) kaldýðýný gördü. Sempatiyle baktý oðlana. “Haydi, içeri gel! Ýçerde dinlenebileceðin daha rahat yerler var,” diye seslendi.

Halil yorgunluktan nefesini toparlayýp cevap bile veremedi.

Kapýnýn önüne vardý, kolundan tuttuðu oðlaný çekiþtirerek ayaða kaldýrýp, içeri sürükledi. Getirdi, salondaki çekyatýn üstüne býraktý. Onu orada býrakýp, arka taraflara geçti.