Ekrem, yaþýnýn icabý yaramaz bir çocuktu, günlerini mahallenin altýný üstüne getirerek geçiriyordu. 

Sokak sakinlerinden gençten bir adam Hüsnü Duman’ýn kapýsýna dayandý, yanýnda üstü baþý yýrtýlýp çamura bulanmýþ bir oðlan vardý. Haným Duman açtý kapýyý.

“Kocan evde mi?” dedi adam.

“Evdedir…”

“Çaðýr bir hele!”

Hüsnü Duman, kapýdaki öfkeli erkek sesini duydu, geldi. “Ne vardý Nizam?”

“Senin oðlandan þikâyetim vardýr Hüsnü abey! Oðlumu ne hale koymuþ, göresin diye aldým geldim. Þuraya bak, her yaný yara bere… Benim oðlumu dövmeye ne hakký var? Oðluna hiç terbiye vermez misin sen?”

Hüsnü Duman, adama bir karþýlýk veremedi. Sinirlendi. Öfkeyle içeri seslendi. “Ekrem! Gel ulan buraya!”

Ekrem baþýna gelecekleri biliyor, sindiði yerden kapýda olanlarý gözleyerek akýbetini bekliyordu. Çaðýrýlýnca çýktý, geldi.

Hüsnü Duman, “gene ne boklar yemiþin ulan böyle!” diye baðýrarak karþýladý onu.

“Ama baba…”

“Kes sesini!”

“Ama o da okuldayken benim defterimi yýrttýydý.”

Kapýdaki oðlan atýldý hemen.  “Yalancý!”

Ekrem oðlana, “yalancý asýl sensin!” diye cevap yetiþtirdi.

Hüsnü Duman, “tamamdýr komþu, ben onun kulaný çekecem,” diyerek Ekrem’in kulaðýna yapýþtý, çekiþtirmeye baþladý.

Adam, “bir daha olmasýn, yoksa ben ne yapacamý biliyom,” diye söylenerek oðlunu aldý, götürdü.

Hüsnü Duman, hem oðlunun kulaðýný çekiþtirip onu acýyla kývrandýrýp inletiyor, hem de söyleniyordu. “Yeter artýk ulen! Her gün biri þikâyete gelmekte! Öðretmenlerinden þikâyet, komþulardan þikâyet… Mahallede kýrmadýk cam çerçeve býrakmadýn! Evden çýktýktan geri þikâyetçiler dayanýyor kapýma. Avradýný *iktiðim deyyusu, ne bu senden çektiðim lan! Geberteyim mi seni, ha!”

Ekrem, bir an kulaðýný kurtardý, sokak kapýsýný açýp kaçmaya baþladý.

Hüsnü Duman onun arkasýndan hareketlendiyse de oðlan kaçýp uzaklaþmýþtý. “Tazý gibi koþuyor namussuz!” diye söylenerek arkasýndan bakýp kaldý.

*

Öðretmeni, “Ekrem, evladým, sen devlet yatýlý sýnavlarýna girmiyor musun?” diye sordu.

Girmeyecekti. Babasý Hüsnü Duman, sýnavlara müracaat etmek için form satýn alacak para istediðinde ‘olmaz!’ demiþti. “Babam beni berber Rýfký amcanýn yanýna verecekmiþ öðretmenim,” dedi. “Rýfký amcanýn yanýnda yetiþip berber olacakmýþým.”

Öðretmeni acýyla gülümsedi. Pýrýl pýrýl bir çocuðun okutulmayýp berber çýraðý yapýlmak istenilmesi yüreðini sýzlattý. Dar kafalý ebeveynleri tarafýndan hiç edilen milyonlarca zeki çocuk vardý bu ülkede. Sýrf bu yüzden kýt yetenekli insanlar imkânlarý olduðu için köþe baþlarýný tutuyor, memleket zarar görüyordu. “Haydi, sen þimdi evinize git!” dedi; “babana öðretmenim seni çaðýrýyor de! Yarýn okula gelsin!”

Ekrem, eve gider gitmez söyledi bunu babasýna.

Hüsnü Duman öfkelendi. “Ne edecekmiþ beni? Yarýn sabahýn köründen akþama kadar iþte olacaðým ben, gidemem…”

Ekrem boynunu büküp odasýna çekildi. Onun diðer tüm çocuklardan farklý olarak, bir þey için babasýna ýsrar etmek lüksü yoktu. Otorite katýydý.

Hüsnü Duman öðretmenin niçin çaðýrttýðýný merak etmiþti, karýsýna, “hele bi git yarýn sabah da, sor öðretmene! Bi haltlar mý karýþtýrmýþ bu oðlan,” dedi.

Haným Duman, ertesi sabah, “babasý ameleliðe gittiðinden gelemedi. Ondan için ben geldim. Bir suç mu iþlemiþtir bizim oðlan?” diyerek vardý öðretmenin yanýna.

“Yok, bir suç iþlemedi,” dedi öðretmen. “Ekrem, onu devlet yatýlý sýnavlarýna sokmayacaðýnýzý söyledi. Ortaokulu da okutmayýp berber çýraklýðýna verecekmiþsiniz, öyle mi?”

“Babasý öyle münasip görmüþtür.”

“Ekrem, sýnýfýmýn en parlak çocuðu! Okutmazsanýz, yazýk edersiniz çocuða.”

“Babasý bilir.”

“Mademki her þeyi babasý bilir, sen niye geldin?”

“Bi munzurluk ettiyse öðenmek için…”

“Tamam, hiçbir munzurluk etmedi. Gidebilirsiniz!”

Haným Duman boynunu kýrýp çýktý, gitti.

Öðretmeni Ekrem’in illaki okumayý sürdürmesini arzu ediyordu. Okul müdürlüðüne gelen bir yazýyý hatýrladý. Ýl merkezindeki bir özel vakýf okulundan gelmiþti. “Okulunuzdaki yoksul aile çocuklarýndan, zeki, çalýþkan ve spor dallarýndan herhangi birisinde yetenekli olanlara burslu eðitim verilecektir,” diye yazýyordu. Okul müdürünün odasýna gitti, o yazýyý çýkarttýrdý. “Öðrencilerimden Ekrem Duman’ý vakýf okulunun fakir çocuklarý için ayýrdýðý bu kontenjandan yararlandýrmak istiyorum,” dedi.

Okul müdürü onun bu düþüncesine karþý çýkmadý, “fakat o okul cemaate ait, biliyorsun,” dedi. “Çocuðu cemaatin kucaðýna atmýþ olmayacak mýsýn?”

“Ben cemaatin hiçbir kötü faaliyetini görmedim. Kurduðu tüm okullarda üst seviyede eðitim verip, memlekete hayýrlý olacak insanlar yetiþtiriyorlar.”

“Mademki öyle diyorsun, götürüp kaydettir. Vebali de sevabý da sana ait…”

Öðretmen, Ekrem’i bir kenara çekip, “seni il merkezindeki yatýlý paralý okula kaydettireceðim,” dediðinde,

Ekrem. “babamýn parasý yok öðretmenim, göndermez,” diye cevap verdi.

“Parayla deðil, bedava okuyacaksýn. Para vermeden orada yatýp kalkýp, orada yiyip içeceksin.”

“Annemden, ablalarýmdan ayrýlacak mýyým yani?”

“Okul zamaný… Her tatilde geleceksin.”

“Ýstemem öðretmenim. Ben annemi býrakamam…”

Öðretmen, yakýn bir zaman önce sýnýftaki öðrencilerine hangi mesleði yapmak istediklerini sorduðunda Ekrem’in büyük bir arzuyla, ‘ben subay olacaðým!’ dediðini hatýrladý. Onu en zayýf yerinden vurdu. “Okuyup subay olmak varken berber çýraðý olup müþterilerin kýrpýlan saçlarýný süpürmek daha mý iyi?”

“Orda okuyunca subay mý olacaðým?”

“Subay olacaksýn. Ama okula kaydolabilmen için önce okuldaki öðretmenlerin yapacaðý imtihaný kazanman gerekecek. Ha… Bir de iyi bir koþucu olup olmadýðýný görmek için koþturacaklar seni. O koþuyu kazanabilirsen atletizm bursuyla okuyacaksýn orada…”

“Babam yollamaz…”

“Þimdi babana bir þey söyleme bence… Hele seni götüreyim, imtihaný kazan, babana ondan sonra haber veririz. Ben konuþur, ikna ederim onu.”

“Tamam madem…”

Ekrem’in babasýndan kaçarken iþe yarayan hýzlý koþma yeteneði normal þartlarda önünden bile geçemeyeceði paralý bir okulun kapýlarýný onun için ardýna kadar açtý.

Hüsnü Duman baþta biraz kem küm ettiyse de oðlunun o okulda çok iyi bir Müslüman olarak yetiþtirileceði ve onun cebinden hiçbir masraf çýkmadan okumayý sürdüreceði anlatýldýktan sonra kerhen de olsa okula kaydolmasýna razý oldu. Ekrem, ortaöðrenimini, okuduðu özel vakýf okulunun sporcu bursuyla sürdürmeye baþladý. Atletizme yatkýnlýðý nedeniyle ilgili öðretmenlerce özel olarak yetiþtirilmeye baþlandý. Günleri antrenmanlarla dersler arasýnda geçiyordu. Bir zaman sonra okulunu atletizm müsabakalarýnda temsil ederek, kendi yaþ gruplarýnda çok sayýda madalya ve ödül kazandý.    

*