Ekrem, eski Ekrem deðildi. Temel eðitimini Muþ’taki özel okulda ve kaldýðý öðrenci yurdunda aldýðý toplumsal hareketin telkinleri doðrultusunda baðlandýðý cemaatin ideolojisine göre þekillendirdiði bir yaþama kaptýrmýþtý kendisini. Ortaokul diplomasýný aldýðý yýl okuduðu okulun sahipleri onu, çok istekli olduðu askeri lise sýnavlarýna yollayacaklarýný söylediler. Bunun için form doldurmadan önce cemaate ne derece baðlý olduðunu anlamak için özel bir mülakata tabi tutuldu. Mülakatta bir tek soru sordular ona: “Hoca Efendiyi korumak için elinde bir el bombasý olsa onun pimini çeker misin? Kendini hoca efendi için feda eder misin?” Ekrem, “evet” dedi. Bu cevaptan sonra da formlarý doldurdular.  Abiler tarafýndan Genelkurmay’dan temin edilen askeri lise sýnav sorularýna özel olarak çalýþtýrýldýktan sonra askeri lise sýnavlarýna girdi. Sýnava giderken Ekrem’e bir fanila verdiler; bu kullanýlmýþ bir fanilaydý. “Hoca efendinin giydiði bu atlet seni her kötülükten koruyacak ve zihnini açacak,” dediler. Ekrem o fanila sýrtýndayken girdi sýnava ve onun kerametiyle Ýstanbul’daki Kuleli Askeri Lisesinin yazýlý ve mülakat sýnavlarýný dereceyle kazandý.

*

Ekrem, ablasý Selma’nýn sokakta bulduðu sevgiliyle yaptýðý düðüne gelememiþti. Eniþtesinin terör örgütüne katýlýp daða çýktýðýný Bulanýk’a, ailesiyle vedalaþmaya gittiðinde diðer ablasý Semra’dan öðrendi.

“Selma'nýn kocasý Osman, ülkemizle savaþmak için daða çýktý. Evet, utanýlacak bir durum! Patronum, böyle söyleyerek iþime son verdi. Babam da kahvehaneye her gidiþinde ayný þekilde hakarete uðruyormuþ. Bu yüzden oradan ayaðýný çekince, adam resmen bunalýma düþtü. Osman, Terörle Mücadele Þubesinin kara listesinde yer alan bir teröristmiþ. Polisler ikide bir kapýmýzý çalýp onunla ilgili bilgi istiyorlar,” demiþti ablasý.

Ekrem, “satýn evi, benimle Ýstanbul’a gelin,” dedi babasýna.

Baba Hüsnü Duman, eski yaramazlýklardan tamamen sýyrýlýp aðýrbaþlý, oturaklý bir hale bürünmüþ, beþ vakit namazýný aksatmadan kýlan, gurur kaynaðý oðulun bu teklifine kafasý yattý.

Evi satýlýða çýkartýr çýkartmaz sattýlar, bitiþiklerindeki komþularý kendi arsasýný geniþletmek için istedikleri parayý verip satýn aldý.

Ekrem, diðer ablasý Selma için kaygýlanýyordu. Ziyaretine gidip kaygýlarýný ona da söyledi. “Ailecek Ýstanbul’a göçüyoruz, kalma buralarda, bizimle gel,” dedi.

“Yerim kocamýn yanýdýr,” dedi ablasý.

“Kocam dediðin adamla resmi nikâhýn bile yok. Herif daða çýkmýþ bir vatan haini,” dediðinde de her þeyi bildiðini ve artýk o da ayný düþünceleri taþýdýðýný söyleyerek onunla evlendiði için bir piþmanlýk duymadýðýný belirtti.

Selma, “bizim de kendimizi ifade etmekte özgürlüklerimiz var! Niyetimiz bu rahatlýk içerisinde edep sýnýrlarýný aþarak çatýþmalar yaratmak deðil. Bize baský yapýlmasýn, siyasi görüþlerimize saygý gösterilsin. Bu fýrsatý hak ediyoruz biz,” diyordu.

Onu yanýldýðýna ikna edebilmek imkânsýzdý. “Beni hiç düþünmüyor musun? Yarýn bir gün teröristle yaþayan bir ablam olduðu duyulursa askeri lisede tutarlar mý beni?” diyerek sitem ettiyse de umursamadý ablasý.

 “Her koyun kendi bacaðýndan asýlýr,” dedi.

Onun kararlýlýðýna saygý duymaktan baþka yapabileceði bir þey yoktu.

Ekrem, o yazýn sonunda onu okutan büyüklerinin görevlendirdiði bir ‘abinin’ refakatinde, yanlarýna babasýný da alarak Ýstanbul’a gidip okuluna yerleþtirildi,

*

Hüsnü Duman Ekrem’i okuluna yerleþtirdikten sonra ailesini oturtacaðý bir ev aradý, buldu. Maslak’ta oturan dayýsý kahveci Samet’in alt katýnda, yarý bodrum evi kiralayýp temin ettiði eski eþyalarla dayadý, döþedi. Bulanýktakilere haber verip hemen gelmelerini söyledi.

Anne Haným Duman ile büyük kýz Semra þahsi eþyalarýný yanlarýna alýp yola çýktýlar. Diðer eþyalarýnýn ederi istenilen nakliye ücretinin yarýsý bile deðildi, eskiciye satýlabilecekleri satýp ötekileri evle birlikte býraktýlar. Ýstanbul’a ulaþýp Hüsnü Duman’ýn hazýr ettiði gecekonduya yerleþmeleri iki günlerini aldý. Baþladýklarý yeni yaþamlarýnda onlarý kimse tanýmýyordu, ilgilenmiyorlardý da...

Çok geçmedi, kýþ aylarý bastýrdý. Bulanýk’ta satýlan evin parasý suyunu çekmeye baþladý. Hüsnü Duman, kýzý Semra’yý "gidip bir iþ bulup aþýmýza katký yap, kýzým," diyerek iþ aramaya yolladý.

Semra, Bulanýk’tan da alýþýk olduðu için hazýr giyim maðazalarýnda aradý iþ, buldu da; çalýþacaðý yer oldukça büyük, modern bir maðazaydý.

Yeni patronu otuzlu yaþlarýn sonlarýnda þirret bir herifti, çalýþanlarýna göz açtýrmýyordu. Müþteri olmadýðýnda dahi oturmasý yasaktý. Baþlarda arada bir oturmaya cesaret ediyordu, fakat fýrçayý da yiyordu.

“Oturman için para vermiyorum sana!"

"Þey... Müþteri yokken bacaklarýmý azcýk dinlendireyim dediydim de..."

"Müþteri yok diyerek oturman mý gerekiyor? Kalk, bir paspas çek ortalýða!"

"Baþ üstüne!"

 *

Hüsnü Duman, kendisi için bir türlü iþ bulamýyordu, koca kýþý evle kahve arasýnda geçirmiþ, dayýsý kahveci Samet’e yardým ederek üç beþ kuruþ kazanmaya çalýþmýþtý. Samet dayý altmýþýný geçkince, zayýf fakat diri bir adamdý. Yaþýndan dolayý saçý, býyýðý aðarmýþsa da gür ve kývýr kývýrdý. Tütün içmekten diþleri sapsarý olmuþtu. Kahvehanesi ayakaltý bir yer olduðundan müþterisi boldu. Çay ocaðýný kendisi idare ediyor; zaman zaman da iþinin püf noktalarýný öðrettiði yeðeni Hüsnü Duman’a emanet ediyordu.

Hüsnü Duman, ustasý olduðu bir mesleði olmayýnca kazancý bol bir iþ bulamýyor, mecburen vasýfsýz iþlerde çalýþýyordu. Mesleði vardý aslýnda, o tuðla ocaklarýnda eline su dökülmez bir ustaydý, fakat geçerli bir meslek deðildi bu; tuðla ocaðý diye bir þey yoktu buralarda.  Tuðla da, kiremit de fabrikalarda üretiliyordu. Yaþý çoktandýr kýrký geçmiþti ve iþ talepleri yaþý bahane edilip o fabrikalarýn kapýsýndan çevriliyordu. Bazý bazý kahveden birkaç arkadaþýyla deniz kýyýsýna balýk tutmaya iniyordu. Ýstanbul’un balýðý da iþi gibi kýttý. Kýt olmayan þeyi ise yaðmuruydu. Mayýs ayý boyunca hiç eksik olmamýþtý. Yaðmur bereketti. Seviyordu yaðmuru. Köyündeki o kýraç topraklara yaðsýn diye az mý yaðmur duasýna çýkarlardý. Çok deðil, burada bir günde yaðanýn yarýsý orada yaðsa köyce þükür namazýna dururlardý. Allah, lazým olan yere vermiyordu da, bu asfalt sokaklara yaðdýrýp onca yaðmuru sebil ediyordu. Oysa tüm bu yaðmur ona muhtaç topraklarý iyicene bir doyursa, o toprak kokusu her yaný sarýp, her karýþýndan bir yeþillik fýþkýrmaz mýydý? Onun da bir hikmeti olsa gerekti. Ýstanbul’da her þey boldu ya, gariban için deðil… 

Mayýs sonuna doðru, þimdiye kadar ara ara çiseleyen yaðmur birden bire gök gürültüleri içinden sicim gibi boþalmaya baþladý. Günün yarýsý bu þekilde geçtikten sonra yaðmur sularý sel olup Ýstanbul sokaklarýna aktý, evlerin alt katlarýný bastý. Hüsnü Duman’ýn evi, eþyalarý aniden bastýran sulara gömüldü. Canlarýný zor kurtardýlar. Bu Hüsnü Duman için kýrk yýl düþünse akýl edemeyeceði bir felaket olmuþtu. Televizyon, buzdolabý gibi para eder eþyalarý beline kadar yükselmiþ sularýn içinden alýp Samet dayýyla yardýmlaþarak tavan arasýna taþýdýlar. Yoðun yaðmur durulup da selin arkasý kesilince, çoluk çocuk el birliðiyle, evin içine dolan sularý kovalarla dýþarý attýlar. Eve çöken çamuru, kiri arýndýrdýlar. Suyun içinde kalmýþ yataðý, yorganý, kilimi, kýlýk kýyafetleri yýkayýp kuruttular. Evi yeniden barýnýlacak hale sokana kadar Samet dayýnýn evinde barýndýlar.

“Bir yandan bu felaket, bir yandan iþsizlik… Keþke hiç gelmeyeydim buralara be dayý!” diyerek yakýndýðý bir gün Samet dayý,

“Sana bir köfte arabasý yapalým. Kahvenin önünde tükürüklü köfte sat,”  dedi.

Bundan önce pek fazla etkilenmedi. “Beceremem,” dedi. “Hem bir araba yapmak kolay mý? Dünyanýn parasý…”

Samet dayý, “orasýna karýþma sen. Her bir düzeneði ben kuracaðým. Sermaye benden, çalýþmak senden, kârý yarý yarýya bölüþürüz,” deyince kafasý yatar gibi oldu.

“Ýyi ya, yapmasýna yapalým da, parasý bölününce ikimize de yeter mi ki?”

“Yettiði kadar… Hiç yoktan iyidir.”