Açýk demir porte kapý önünde girenlere üst baþ aramasý ve kimlik kontrolü yapan polis memurunun suratýndan düþen bin parça. Kerhane kapýsý beklemek aðýr bir duygu, canýný sýkýyor olmalý. Onun yerinde ben duruyormuþum gibi hissedebiliyorum bunu, içimi bir hüzün kaplýyor.

Hep o polis memurunun öyküsünü yazmak istemiþimdir. Öykümdeki kahramanýn bir adýnýn olmasý da gerekmez. Ya Ali’dir, ya Veli. Bir ad kullanmayý gereksiz buluyorum. Zira ben Ali derim, bakarsýn adamýn adý Abdülrezzak çýkýverir. Birine, kapýdaki þu polisin adý nedir, diye sorsam? Yok, sormam. Gerek yok. Allah’ýn bir garip polisi iþte. Hepsinin sýrtýndaki elbise, baþýndaki þapka, belindeki tabanca ayný, birbirlerinin ayný yumurta ikizi gibiler. O olmazsa öteki olacak nasýl olsa. Devlet koskoca kerhane kapýsýný polissiz býrakacak deðil ya. Bankalara, hastanelere ‘kendi özel güvenlik memurlarýnýzla kendinizi koruyun’ diyerek polis görevlendirmeye kýyamayan devletin kerhaneleri polisle korumasý içimi burkuyor.

Þehrin ayak altýnda bir yerinde kerhane. Avlu içinde yanyana beþ ev var. Burasý halk arasýnda açýkça genelev veya kerhane demeye utanýldýðýndan, beþevler adýyla anýlýyor.

“Anam ananý beþ evlerde görmüþ bu gün!”

“Ýyi de senin ananýn ne iþi varnýþ beþ evlerde?”

Kulübenin içine yenice girmiþti. Gelen olmadýðýnda vaktini küçük kulübesinde oturup bacaklarýný dinlendirerek geçiriyor olmalý. O ara bir gelen olmasýn diye dua ettiðine eminim. Kapýya bu defa ben geliyorum. Karþýlamaya çýkmýyor. Kulübenin penceresine dayýyorum burnumu, içeri bakýyorum. Loþ. Ýçeriyi net olarak göremiyorum; gerçi göreceðim de ne olacak? O dýþarýyý gayet net görüyordur nasýl olsa. Onun, beni gördüðünü bilmek yeter. Polis altýna bir sandalye çekmiþ, küçük masasý baþýnda oturmuþ, sigarasýný tüttürüyor. Niye bakýyorsun ulan der gibi ters ters bakýyor bana. Az tedirgin oluyorum. Çekiliyorum. Kulübenin önünden az yana geçip polisin sigarasýný içip bitirmesini bekliyorum. Cesaretli olabilsem kulübenin kapýsýný açar, kimliðimi çýkartýr, “memur bey, yapacaksan yap þu kontrolünü de içeri geçeyim,” derim. O üstümü ararken ben evlerin kapýlarýna bir göz atar, hangi eve gireceðime karar vermeye çalýþýrým. Belki de ona hangi eve gitmemi tavsiye ettiðini sorarým. Öykümün kurgusunu kafamda oluþturmaya baþlarým. Deðiþmeyen kural önce kafamda bir kurgu oluþturmak. Þu evdeki avrat bir içim su, diyerek gösterdiði eve dikerim gözlerimi. Giderim, evin pencereleri önüne yýðýlmýþ abazalarýn arasýna karýþarak tavsiye ettiði kadýný bir görmeye çalýþýrým. Kadýn ona alýcý gözlerle baktýðýmý fark eder, kapýya gelir, “hadi girsene içeri babalýk!” diyerek kolumdan çekiþtirirerek içeri sokar beni. Polis memuru iyi niyetle tavsiyede bulunur, ama ben onu kadýn tavsiye etmek üstüne vazife mi diye horlarým. Ýyi davranýr suç, kötü davranýr suç. Sonunda polisliði de býraktýracaklar adama.

Bu tür öyküler yazmayý sevmem, çok sýradan görünürler gözüme. Polis memuruna hangi kadýný tavsiye edersin diye bir soru sorulabilir mi? Ben kadýn pazarlayýcýsý mýyým, demez mi? Normal olan, girersin içeri, herkes gibi birinci evin camekanýndan baþlarsýn kadýnlarý seyretmeye, beþinci eve kadar devam edersin. Kafana yatmýþ bir kadýný belledinmi de dönersin, o kadýna girersin. Sýrf senin bir kadýný görüp bellemen de yetmez. Kadýnýn seni kabul etmesi de gerekir. Kabul etmek zorundadýr aslýnda, hiç birinin sen yaþlýsýn, sen çirkinsin diyerek müþterisini reddetme lüksü yoktur. Beðenmedikleri bir müþteri oldu mu pazarlýðý yüksek tutarlar. Normal vizite ücreti elli liraysa, yüz liraný alýrým, derler ki, müþteri caysýn.

Polis memuruna, hadisene diyemiyorum, kýzacaðýný biliyorum. “Memur bey bir baksanýz da artýk, içeri geçsem!” desem kaþlarýný çatar. “Patladýn mý? Karýlar kaçmýyor ya… Bekle de iki dakika þu sigaramý içeyim!” diye azarlar.

Akþam evine gidince karýsýnýn, “görev yerin kerhane olunca, kerhane karýlarýyla sýký fýkýsýndýr sen. Kimbilir her gün biriyle düþüp kalkýyorsundur,” diyerek adamýn kafasýnýn etini yediðini düþünüyorum. Hele ki, yataða girdiklerinde sabahtan akþama kadar ayakta durdum, yorgunum deyip karýsýna sýrtýný dönüyorsa bu laflarý iþitmesi kaçýnýlmazdýr sanýrým. Kadýn milleti deðil mi, köküne kibrit suyu! Zorla zývanadan çýkartýrlar adamý. Polis de aklýndan illa ki, “yarýn gidip o karýlardan biriyle yatmazsam bana da…” diye geçirecektir. Mesleði insanlarla uðraþmak olanlar genelde sinirli karakterlerdir, bir de karý dýrdýrý çekmeye gelemezler. Hayvanat bahçelerinde kafesler içinde tutulan kurt, sýrtlan gibi hiperaktif hayvanlarýn, hep ayný güzergahta durup dinlenmeden, bir oraya bir buraya gidip geldiklerini görürüz. Kafesin içindeki en uzun yol bu güzergahtýr. Ben hep polislik mesleðinin o kafese, yapýlan iþin o uzun güzergahta gidip gelmek olduðuna ve polisin de gidip gelen o interaktif hayvana benzediðine inanmýþýmdýr.

Ýstisnalar kaideyi bozmaz ama, benim öykümdeki polis kahramaným yufka yürekli, sakin biri de olabilir. Karýsý da öyle dýrdýrcý, kýskanç biri deðildir belki. Karý koca yataða girdiklerinde yasak savar gibi de olsa öpüþüp koklaþýp seviþmiþler ve birbirlerine birer iyi uykular öpücüðü kondurup, sýrtlarýný birbirlerine öyle dönmüþ olabilirler. Polis uyumak için gözlerini yumarken beni düþünebilir. Mesela, aklýndan, ‘bu gün kerhaneye altmýþ yaþlarýnda bir adam geldi, kulübemin camýna burnunu dayadý,’ diye geçirebilir. Yatak odasý karanlýk. Karýsý horlamakta. Baþýný çevirip bakar karýsýna. Öyle onun horultusundan rahatsýz olduðunu belli eden bir bakýþ deðildir bu. Karý koca birbirinin horultusuna da, osuruðuna da katlanmayý bilmeli. Yastýðýný az oynatýp horultusunu kesmeye çalýþýr. Kesilir horultu. Yine uyumaya döner. Yine beni getirecektir aklýna. ‘Burnu cama dayandýðýnda amma komikti ha,’ diyerek gülümseyecek kendi kendine. ‘Adama niye öyle ters ters baktým ki? Keþke, içeri girmesini iþaret etseydim. Oturtup, bir sigara da ona ikram etseydim. Ona ikinci evdeki Aysel’i tavsiye edip, benim selamýmý da söylersen, seni memnun etmeden salmaz deseydim,’  diye düþünürken uyuya kalacak. Belki… Niye olmasýn?

Birden hareketlendim, yine kulübenin önüne geldim. Kulübenin kapýsýný aralayýp polise beni niye bekletip durduðunu soracaktým. Güç tuttum kendimi. Adamcaðýzýn kulübeye girdiði daha beþ dakika bile olmamýþtý. Bacaklarý dinlenmemiþ, sigarasý henüz bitmemiþ olabilirdi.

Onun hakkýnda okuyucuyu baðlayacak ilginç bir öykü yazabilmem için hakkýnda bazý sýradýþý bilgiler edinmeliyim. Burada dikilip onu gözlemleyerek öðrenemem bunlarý. Ýçeri geçip kerhanenin müdavimlerinden birine sormalýym. Ama kime? Hemen giriþin karþýsýndaki birinci evin badigardýna mý? Olmaz, güvenemem ona. Kendi açýsýndan görür o polisleri. “Ben öykü yazarýyým. Kahramaný kerhane kapýsý bekleyen bir polisin, örneðin þu polisin öyküsünü yazacaðým. Öykü kahramaným nasýl bir kiþilik ?” diye sorsam, “valla o dediðin memur arkadaþý hiç sevmem, kýlýn biridir,” falan deyip kahramanýmý zayýf kiþilikli biri sanmama sebep olabilir yok yere. Ýyisi mi içerdeki kadýnlara sormalý. Ne de olsa erkekten en çok onlar anlarlar. Polis de bir erkek olduðuna göre? Onlarýn erkekte anladýklarý benim öykümde kullanýlabilir mi? Orasý meçhul iþte. Yok, onlardan öðreneceklerimle de yazamam bu öyküyü. Tam o anda askýlýðýnda bir çayla kahveci çýraðý geliyor, polis kulübesine giriyor. Yüzüne henüz cilet vurmamýþ. Sakal niyetine seyrek, sarý tüyleri var çenesinde. Aurt kemikleri çýkýk ama tombulca, gözleri çakmak gibi. Çalýþtýðý mekanýn havasýný yansýtýrcasýna bitirim ayaklarýna yatmýþ bir oðlan. Çayý kapýdan teslim ederek ayrýlýrken ani bir kararla sesleniyorum ona.

“Bakar mýsýn!”

Ters ters bakýyor. “Buyur?”

“Bir þey soracaktým da…”

Susup bekliyor. Ben de bir türlü soramýyorum.

Kýzarak, “de hadi, sor! Ýþim gücüm var benim,” diye çýkýþýyor.

Böyle ayaküstü, aceleye getirerek bir þey öðrenemem ki! “Bana da bir çay getirir misin, diye soracaktým?” deyiveriyorum. Kirli, uzun týrnaklarýna takýlýyor gözlerim.

Bozuluyor. “Müþteriye çay servisimiz yok. Ýçeceksen kantine gel,” deyip gidiyor.

Kulübedeki polis onunla konuþmamýza çýkýyor. Oh! Nihayet!

“Amca, sen ne bekleyip duruyoesun burada?” diye çýkýþýyor.

Þaþýrýyorum. “Elbette ki seni bekliyorum,” diyorum ona. “Kimliðimi kontrol edip, üstümü baþýmý aradýktan sonra salarsan içeri gireceðim.”

Gülüyor. “Gerek yok amca,” diyor, “geç sen. Biz o kontrolleri yaþý küçük olanlara ya da terörist tiplilere yapýyoruz.”

Saçmalýk bu! Kendimi kimlik kontrolüne, üstbaþ aranmasýna bu kadar þartlandýrmýþken, bunlarýn olmamasý öykümü sýradanlaþtýrýr, basitleþtirir. Yok, öylesine sýradan bir öyküyü yazamam ben. Yazmayacaðým, vazgeçtim.

Teþekkür edip giriyorum içeri. Avluda bir evin önünden diðerinin önüne dolaþýp duran bir sürü insan var. Aralarýna karýþýyorum. Ýlk evin kapýsýna ulaþtýðýmda içerdeki kadýnlara bakýyorum. Hepsi þen þakrak gülüþüyor. Bakanlarý içeri çekmek için olmadýk hareketler yapýyorlar. Birisi beni gözüne kestirmiþ olsa gerek, kapýya kadar geliyor.

O da týpký polis gibi, “Amca, sen ne bekleyip duruyorsun burada?” diye soruyor. “Gir içeri! Bu yaþýna raðmen hala tahliye borunda su yürüyorsa vanasýný açýp akýtayým.”

Yaþýmda ne varmýþ ki? Lafý, yaþý yetmiþ, iþi bitmiþ biri olduðuma getiriyor aklý sýra. Kýrmýzý don giyerim ama erkekliðime laf ettirmem.

“Tamam… Yürü, göster odaný!”

“Beþ numara… Çýk, bekle, geliyorum hemen…”

  Hep bir kerhane karýsýnýn öyküsünü yazmak istemiþimdir. Öykümdeki kadýnýn bir adýnýn olmasý da gerekmez. Ya Aysel’dir, ya Nursel; hepsi ayný kaderin yolcularý nasýl olsa...