Günler akýþmayý sürdürürken yaþamlar duruluyordu. Semra, çalýþtýðý hazýr giyim maðazasýnýn sahibine çýkýp kýz kardeþi Selma için iþ istedi. O þirret patron ummadýðý kadar iyi karþýladý onu, odasýnda oturtup çay ikram etti.

“Kýz kardeþini benim otelde çalýþtýracaðým,” dedi. Otel müdürüne telefon edip, "Baþvurduðunda Selma Duman isimli bayaný otelin restoranýndaki boþ garsonluk iþine baþlat!" diyerek talimat verdi.

Semra, “çok teþekkür ederim efendim, Allah sizden razý olsun!” diyerek iþinin baþýna dönmek istedi.

Adam, "hazýr gelmiþken biraz daha oturun da konuþalým," diyerek onunla sohbet etmeyi sürdürdü.

Maðaza çalýþanlarýnýn sabah dokuzdan akþam yediye kadar o görecek diye bacaklarýný dinlendirmek için beþ dakika oturmaya bile korktuklarý 'büyük patron' ona dakikalarca komplimanlar yaptý. Adam tatlý diliyle yýlaný bile deliðinden çýkartabilirdi; etkilenmiþti.

Finalde adamýn amacýna yönelik sorusu geldi: “Ýþ çýkýþýnda akþam yemeði için bana eþlik eder misiniz?”

Semra, küçük bir þok geçirdi. Ne diyeceðini bilemedi. Evli barklý bir adamýn yapabileceðini ummadýðý bir teklifti bu. Sorgular gibi, “eþiniz?” diye mýrýldandý.

Adam piþkin, “eþimle ilgili yemekte konuþalým!” dedi.

“Þey… Beni evden merak ederler ama…”

“Evinize çok geç yollamayacaðým, merak etmeyin! Telefon edip, maðazada saat ona kadar mesaiye kalacaðýnýzý söylersiniz, olur biter…”

Hayýr, olmaz diyemedi adama. Sanki baþka bir çýkar yolu yokmuþ gibi, “peki efendim,” dedi.

Adam, onu amacýna ulaþtýracak yola ilk adýmý baþarýyla atmýþ olmanýn özgüveniyle hemen ikinci adýmýný da attý. Dahili telefonda maðaza sorumlusuna, “Hamiyet haným, Semra Duman akþamki iþ yemeðinde bana eþlik edecek. Kendisine maðazadaki en þýk gece kýyafeti giyindirin!” diyerek talimat verdi.

Seçilen kýyafet Semra’yý bambaþka bir görüntüye sokmuþtu. 

Hamiyet haným, “turnayý gözünden vurdun kýz, aferin!” diyordu. “Dur, þu saçlarýna da bir þekil verelim.”

Semra hâla, “yok be abla, sadece yemek için…” diyordu saf saf.

Yemek için seçilen yer þehrin en lüks lokantasýydý. Yemeklerini, dolunayýn yansýmasýyla ýþýldayan boðaz sularýnýn üzerinde güçlü aydýnlatmalarýyla hareket halinde olan deniz trafiðini seyrederek yiyorlardý.

Semra adamýn sesine kulak verdi. Adam, etkileyici bir ses tonuyla, “bu hayatýmýn en mutlu gecesi,” diyordu.

 Manzaranýn güzelliði çok etkileyiciydi. Semra, gözlerini manzaradan alýp adama çevirdi. “Benim için ise hiç alýþýk olmadýðým bir deneyim oluyor,” dedi. “Kendimi, eþiniz hanýmefendiye saygýsýzlýk yapýyormuþum gibi hissediyorum.”

Adam piþkin, “bir eþim olsaydý, ben de öyle hissedebilirdim,” dedi.

Semra þaþýrdý. “Sizin evli olduðunuzu biliyorum,” dedi.

“Evet, evliydim,” dedi adam, “ama eþimden ayrýldým, boþanmak üzereyiz. Sizi buraya davet etmemin bir nedeni de, bunu sizinle konuþabilmek içindi Semra haným. Maðazada çalýþmaya baþladýðýnýz ilk günden itibaren gözlerim sizin üzerinizdeydi. Beni çok etkiliyorsunuz. Ben galiba size âþýk oldum…”

Aþk neydi? Semra aþký hayal dünyasýnda beslediði bir büyü ile yaþamýþtý. Aþk bir sevda türküsüydü.

Deðil miydi yoksa?

Adamýn bahsettiði aþk deðil, bir tutku olsa gerekti. Aþk sadece bir tutkudan mý ibaretti?

Semra’nýn aþký bir hayal ürünüydü. Adamýn tutkusu ise aþkýn gerçeðiydi.

O ilk yemekten sonra her þey çok hýzlý geliþti.

Semra uzun bir süre kararsýzlýðýn boþluðunda bocaladý. Sevmeli miydi? Sevgili olmalý mýydý? Bir türlü karar veremiyordu.

Adam kolay pes edecek gibi görünmüyordu. Cazip vaatler ve pahalý hediyelerle kýzýn aklýný çelmek için ýsrarla mücadele etti. Kýzla karþýlaþýncaya kadar aþktan umudunu kestiðini ve onu koþulsuzca, kuralsýzca, çýkarsýzca sevmeye hazýr olduðunu anlattý uzun uzun. Evet, heyecanlanmayý, tutkuyu, sevmenin yüceliðini yeniden anlamýþtý onunla.  Kullandýðý tatlý dil ve gözlerinden yansýyan o içten gülümsemeyle kýzý etkilemeyi baþardý. 

Semra, ondan hoþlanýyordu ama onu seviyor muydu, bu tartýþýlýrdý. Sevmese de, onu en azýndan yoksulluðundan kurtaracak bir iliþki olabilirdi bu. Ýþte bu bana hayatý yaþatacak insan diye düþünmeye baþladý onun için. Sevgili olmalarý kolay olmadý, ama oldu. Onu, ondan daha çok seven, en azýndan bu duyguyu yaratabilen bir sevgilisi olmuþtu. Onunla her þey kolaydý ve her istediðini koþulsuz yerine getiriyordu. Her gününü hemen hemen ona ayýrýyordu ve bundan da hiç mi hiç gocunmuyordu…

Son zamanlarda Semra’nýn hemen her gün mesaiye kalýp gecenin geç saatlerine kadar çalýþmasý annesini de babasýný da üzüyordu. Çok yoruluyor diye acýyorlardý kýzlarýna; öte yandan fazla mesai karþýlýðýnda getirilen paranýn bolluðu nedeniyle buna bir itirazlarý olmuyordu.

Oysaki Semra maðazada çalýþmayý býrakmýþ, günlerini adamla beraber gezip tozarak, alýþ veriþ yaparak ve birlikte yaþayacaklarý evin hazýrlýðýný yaparak geçiriyordu. Adam bonkörlükte o kadar ileri gitmiþti ki, Semra’yý alýp tapu idaresine götürmüþ, oturacaklarý evin tapusunu onun üzerine devretmiþ, tapu senedini eline tutuþturmuþtu. Bu da yetmemiþ, onun için son model bir araba için sipariþ vermiþti.

Ýtirazlarý, Semra’nýn çalýþtýðý maðazanýn sahibiyle evleneceðini bildirdiðinde oldu. Baþlangýçta buna da olumlu bakmýþlar, ama Semra adamýn evli olduðunu, resmi nikâhý adam karýsýndan boþandýktan sonra kýyacaklarýný, o güne kadar da imam nikâhýyla evleneceklerini söyleyince buna þiddetle karþý çýkmýþlardý.

Hüsnü Duman, “adam seni kendine metres yapacak!” diyerek öfkeden küplere bindi. “Namusumuzu, þerefimizi on paraya mý düþüreceksin? Hüsnü Duman’ýn kýzý adamýn birine metres olmuþ, demeye baþladýklarýnda ben insan arasýna nasýl çýkarým?”

Semra ise ýsrarla, “metres yapmayacak, niyeti ciddi,” dedi. Çantasýndan tapu senedini çýkartýp göstererek, “oturacaðýmýz evin tapusunu bile benim üstüme yaptý. Niyeti ciddi olmasa o pahalý evi benim üstüme niye yapsýn?” diyerek ýsrarýný sürdürdü.

Bu tartýþma sürdükçe evdeki gerginlik arttý. Sonunda Semra, “karýþmayýn bana! Evleneceðim,” diye rest çektiðinde Hüsnü Duman’ýn öfkesi patladý, dövdü kýzýný. Saçlarýndan sürüyerek sokak kapýsýna götürdü.

“Defol! *rospu! Bir daha dönme buraya, defol!” diye baðýrarak onu kapý dýþarý etti.

Semra, kapý dýþarý edildiði evden hýzla uzaklaþtý. Ana caddeye çýkar çýkmaz çevirdiði bir taksiye bindi, doðruca yeni evine gitti. Anahtarýyla açtý kapýyý, girdi. Iþýklarý yaktý. Kendini salondaki koltuklardan birinin üstüne attý. Yenidünyasý iþte buradaydý, ýþýltýlar içinde. Aðlamak istemiyordu artýk. “Canýn cehenneme baba!” diye seslendi.