Nisan’ýn bu ilk günlerinde her taraf tenhaydý henüz ve masalarýn yarýdan çoðu boþtu. Denize göre yüksek bir yerdi çay bahçesinin olduðu yer, denize tepeden bakýyordun. “Bu, tepeden bakmak, deyimini beðenmedim,” diye düþündü Halil Kaya, kýza bakarak. ”Herkes her þeye tepeden bakmaya baþladý…” Gözünün önüne dün eve geldiklerinde Erol Soylu’nun tepesinden bakýþý ve tepe noktasýnda ki kelliði görüþü geldi. Garsona doðru, karþýdan iki çay iþareti verdi; elini kaldýrdý, zafer iþareti verir gibi iki parmaðýný açtý, sonra onlara, havada bir iki defa daire çizdirdi.

Karþýnda ki bir insan ile ayný anda, ayný þeyi düþünmenin bir anlamý varsa, O, zafer iþaretli çay iþaretini düþüncelerinde þekillendirdiði ayný anda, Ümmühan’ in, ayný düþüncelerindeki biçimiyle konuþmuþ olmasýnýn da bir anlamý olmalý; evet, “elini kaldýrýyorsun, zafer iþareti yapar gibi parmaklarýný açýyorsun ve havada parmaklarýna daireler çizdiriyorsun,” dedi kýz; “bu anlatýmbilime geçmiþ olan, ’çay getir ulan,’ demenin iþaretidir.” Galiba bu kýzda þeytani bir þeyler vardý…/ ya da, “kalbi çok temiz ve hisleri çok güçlü…”

Halil Kaya, ‘çok konuþuyorsun,’ anlamýnda, sol elini aðzýnýn yanýna kaldýrdý, parmaklarýný birbirlerine doðru oynatmaya baþladý, sonra, “Peki, bu iþaretin literatüre geçmiþ olan anlamý nedir?” diye sordu.

Kýz, “Anlatýmbilimi,”diyerek kelimeyi kendi kabul ettiði biçime göre düzelttikten sonra, “Susma, anlat da, dinleyelim ulan, demenin... Peki, anlatayým : Ben, en çok, kendimden kýsa boylu erkeklerden hoþlanýrým. Ayrýca, yirmi dört yaþýna geldiklerinde saçlarýnýn tepeleri dökülmüþ olmalý ve kýrk yaþýna geldiklerinde ise kafalarý iyice kel olmalý…” Sustu. Tam o anda garsonun çaylarý getirmiþ olmasý, Halil Kaya’yý bir sözcük bombardýmanýndan mý kurtarmýþtý, acaba?

Halil, kýza biraz daha sevecen yaklaþmakla, onu bazý þeylere ikna edebileceðini sanarak, laf sýrasýný ona kaptýrmamak için de acele ederek, olanca sevimliliði ile, “Ümmühan’çýðým,” dedi; “bu evlenme esprisini sürdürmeyelim artýk, ne olur!”

“Bir daha söyle…”

“Bu evlenme esprisini, diyorum…”

“Yok, onu deðil… O cümleye baþlarken söylediðini!”

“Ümmühan’cýðým…”

“Evet, onu... Bir daha söyle…” diyerek baygýn bakýþlarla oðlanýn aðzýnýn içine bakmaya baþladý.

Halil, sabýrla, “Ümmühan’cýðým,” diye tekrarladý.

Kýz o baygýn bakýþlarý oðlanýn gözlerine dikerek, “bir saat boyunca tekrar et!” dedi.

Halil, “Seninle, ciddi konuþamayacak mýyýz?” diye tepki gösterdi.

Kýz ýsrar ederek, “bir saat süreyle bana, ardý ardýna, Ümmühancýðým, dersen, konuþuruz…”

“Yahu, Allah aþkýna, bak, ne güzel, abi kardeþ gibi, oturmuþuz, þakalaþýyoruz…” Cümleyi zor toparladý. Toparlayabildi mi, onun da tam farkýnda olmadan kelime kelime bir þeyler söyledi iþte. Söylediklerine, bir anlam katsýn diye az önceki cümleyi, bu defa ‘Ümmühancýðýmý katmadan tekrarladý. “Býrakalým o evlilik esprisini bir kenara…”

Ümmühan ciddileþti bu defa da. “Neden? Espri yapmýyorum ki, ben!”

Halil Kaya, “benim bildiðim, evlenme teklifini erkekler yapar,” diyerek konuyu sürdürebilmek için her yolu denemeye baþladý.

Ümmühan, soðukkanlý, “beni utandýrmaya mý çalýþýyorsun?” dedi.

Halil Kaya, acaba bu yoldan ikna olacak mý, diye düþünerek, “sadece, böyle davranmaný yadýrgýyorum,” dedi.

Ümmühan, onun bu taktiðini de boþa çýkartmaða kararlý gibiydi. “Yadýrgama! Ben de, teklifin senden gelmesini arzu ederdim ama, senden böyle bir teklif gelmezdi… Onun için utanmazlýðý aldým ele!“

Halil Kaya, “Benden gelmese bile, bir baþkasýndan mutlaka gelir. Çünkü, sen çok güzel bir kýzsýn,” diyerek ýsrarlý davrandý.

Ümmühan, sade bir dille, “Ben,” dedi; ”baþka bir erkeðe deðil, sana aþýk oldum!”

Halil Kaya, “bu iþ iyice zývanadan çýktý, Allah’ým aklýma mukayyet ol,” diye düþünerek, ”Öyle sanýyorsundur… Yýlda bir iki defa karþýlaþýlan bir erkeðe aþýk olunmaz…” diye ýsrar etti.

Ümmühan, net bir þekilde, “oldum!” dedi. “Sen kendin yoktun ama, hayalin hep vardý!”

Halil Kaya, “Bir hayale aþýk olduðunu sanýyorsun, sen!” diyerek sesini az biraz yükseltti. “Benim duygularýmýn önemi yok mu?”

Ümmühan, hazýr cevaplýlýkla, “Benim aþkým ikimize de yeter! Sen de beni seversin, nasýl olsa!...” dedi. “Bak… bugün azýcýk azýcýk baþladýn bile!”

“Neye?”

“Beni sevmeye…”

Halil yine sevecen tavrýna bürünerek, adeta yalvarmaya baþladý. “Seni kýrmak istemiyorum… Ne olur vazgeç bu sevdadan! “

Ümmühan, kaþlarýný çattý, sert sert bakarak, “Vazgeçemem! Evleneceðiz!...” dedi.

Bu öyle bir tavýrdý ki, Halil, korkar gibi oldu. Þaþýrarak, “evlenecek miyiz?” diye tekrarladý.

Ümmühan ayný tavýrla, “Evet!” dedi sertçe.

Halil, dalga geçmek isteyerek, “Ne zaman?” diye sordu.

Bu defa sesini daha da sertleþtirerek, “Sabah ezanýndan önce!” dedi.

Halil Kaya, O’nun böyle deli mimikleriyle konuþmasý karþýsýnda, dalga geçmeyi sürdürmek için, ya da bir anda boþ bulunarak, salakça, “Niçin sabah ezanýndan önce?” diye sordu.

Ümmühan, onu gafil avlamanýn keyfiyle gülmeye baþladý. “Biraz,erken olsun diye! Ha! Ha! Ha!...”

Halil Kaya, kendini iyice salak gibi hissetmeye baþlamýþtý bu kýz yüzünden, “Yahu, niye dalga geçiyorsun? Seninle hiçbir þeyi ciddi ciddi konuþamayacak mýyým ben?”

“Konuþursun, elbette! Bu yaz içinde evleneceðimizden konuþalým, bak, hiç dalga geçecek miyim o zaman, gör!”

Halil, bu iþin içinden çýkamayacaðýný iyice anladý.

Ümmühan, “Dur, ben ciddi bir þey konuþayým,” dedi. Halil’in, hele þükür, der gibi baktýðýný görerek, "Bana, sen beni eskiden de sevmezdin, demiþtin ya?” diye devam ederek yeni bir konu açmaya niyetlendi.

Halil Kaya, “Yine bir þeyler saçmalayacak,” diye düþünerek hayal kýrýklýðý yaþadý, mecburen, “Evet? N’olmuþ dediysem?” diye karþýlýk verdi ona. Þimdi, Allah bilir, yeni bir aþk ilanýný dinletecekti ona.

Ümmühan, devam ederek, “Ben de sana, abim seni benden çok seviyordu, onun için kýzýyordum sana, demiþtim, deðil mi?”

“Evet. Öyle demiþtin herhalde…”

“Ýtiraf ediyorum!” dedi, çok ciddi bir sesle; “abim seni, benden çok sevdiði için deðildi o kýzgýnlýklarým. Senin, abimi benden çok sevdiðin içindi! Çünkü ben, sana, ta o zamanlardan beri aþýktým!”

Halil Kaya, “beklediðim gibi, aþk itirafý…” diye düþündü; nedense hiç þaþýrmadý bu itirafa, “olabilir…” deyip sustu.

“Genç kýzlýða adým attýðýmdan bu yana, yüzlerce delikanlý, yanýma gelip arkadaþlýk teklif etti. Hiç birini kabul etmedim. Ve, onlara diyordum ki, ben sözlüyüm…”

“Benimle?...”

“Seninle!”

Halil kýza acýmayla baktý. “Ah, Ümmühan, ah!” diyerek iç geçirdi. “ Çekeceðim var senden…”Kýza þunlarý söylemeyi düþündü: “Kendine öyle yazýk etmiþsin ki! Ýnanýr mýsýn, bu seninki kesinlikle, aþk, deðil; beni çok aþýrý abartmýþsýn gözünde, ulaþýlamaz, elde edilemez biri olarak görmüþsün ve kendini, beni elde etmeye þartlandýrmýþsýn. Ve bu hýrsla, tutkunu abarttýkça abartmýþsýn. Vallahi, tallahi, ben abarttýðýn kadar biri deðilim! Beni elde etmiþ olsan, o tutkun bir anda bitecek, biliyor musun? Bu muymuþ diyeceksin, benim ilahlaþtýrdýðým adam, Ve, kýçýma tekmeyi sen vuracaksýn… Ýnan bana, bu, böyle…” Ama, söylemedi bunlarý. Söylerse, anlaþýlmayacaðýný biliyordu çünkü…

Ümmühan, sesi duygulanarak çatladý, “Býrak, denememe izin ver! Burada geçireceðin bir ay boyunca deneyeyim… Eðer seni kendime inandýramazsam, beni hiç sevemezsen, evlenmeyiz… Býrakýrsýn beni, zaten çekip gideceksin iþte…”

Halil, kýzýn bu en son tavrýndan dolayý çok duygulanmýþtý, “bana biraz zaman taný da, düþüneyim…” dedi o da duygulanarak.

*