Eþimin can ciðer kuzu sarmasý arkadaþý Halide’nin ilk kocasýndan olma lolita kýzý Ebru bir kýr düðünüyle evleniyordu. Kýz, ünlü milyarder Kazým Köyceðiz’in playboy oðlunu nasýl yaptýysa kafa kola almýþ, kendisiyle evlenmeye razý etmiþti.

Dört çekerli yeni model bir Grand Cherokee Jeep içinde iki kadýn, iki erkektik. Ýki erkek pahalý takým elbiselerimizle arka koltukta baharatlý patates cipsiyle teneke kutudan bira içiyorduk. Kadýnlarýn saçlarý yapýlý fakat üstlerinde günlük kýyafetleri vardý. Gece kýyafetleri arabanýn bagajýndaydý, düðün evinde giyineceklerdi.

Direksiyondaki Halide arabayý yetmiþ kilometreyi geçmeden yolun en sað þeridinde sürüyordu. Otoyola ilk çýktýðýmýzda kocasý Remzi bey, “biraz bastýrsana,” diyecek olmuþ, onu, “tabakhaneye bok mu yetiþtireceðiz?” diyerek terslemiþti. Zavalli Remzi bey. Hayatý boyunca bir iþin ucundan tutmuþ deðildi. Bu günlere kendini birilerine baktýrarak gelmiþti. Bir dönem eskaza milletvekilliði yaparak  meclisteki toplantýlara iþtirak etmiþ, partisinin grup kararlarý doðrultusunda ne için kaldýrýp indirdiðini öðrenmeye bile teþebbüs etmeden elini kaldýrýp indirmiþti. Bir sonraki seçimlerde kazanamayýnca da oldukça yüksek bir maaþ baðlanarak emekli edilmiþti.  Ondan sonrasýný da devletin cömert bakýmýnda geçiriyordu. Onun aldýðý maaþla sýradan on aile geçinebilirdi ama bu onlar için paradan sayýlmazdý, masraflarý çoktu. Geçimlerini asýl Halide saðlýyordu. Yok, Halide’nin de bir iþi yoktu. Ama önceki üç kocasýndan tazminat olarak elde ettiði yüklüce banka hesaplarý ve babadan kalma hisse senetleri ile kirada gayrimenkulleri vardý. Remzi bey dördüncü kocasýydý. Yüzüne her tükürüldüðünde yarabbi þükür diyerek boyun eðmesi Remzi beyin Halide ile on yýldýr evli kalabilmesinin tek sýrrýydý. Yolculuk boyunca Remzi bey bol bol Halide hanýmýn aile bireylerinden bahsetti, tabii Halide hanýmýn kýzdýklarýný yererken, sevdiklerine methiyeler düzerek. Aðzý iyi laf ediyordu. Entelektüel takýlan bir adamdý, palavra sýkmaktaki baþarý oraný oldukça yüksekti.

Ana caddeden stebilize çiftlik yoluna döndük. Ýki yanda ip gibi ayný hizada sýralý zeytin aðaçlarýnýn arasýnda bir kilometre kadar gittikten sonra bir görevlinin açýp kapattýðý geniþ kapýdan çiftliðin duvarlarý içine geçtik. Dýþarýdaki zeytinliðin aksine bahçe narenciye aðaçlarýyla kaplýydý. Narenciye aðaçlarý arasýndaki hazýrlanmýþ masalarý gördük. Elli kadar masa. Beyaz kurdeleli örtülerle kaplanmýþ, etraflarýna misafirlerin kýçlarý rahat etsin diye yumuþak retten party sandalyeler konulmuþtu. Evin önünde indik. Ev sözcüðü yanlýþ oldu, önünde indiðimiz bir villaydý. Yüksekçe bir kaya kütlesinin üzerindeydi. Görkemli bir görüntüsü olduðu için küçük bir þato da denilebilirdi. Ýri bir kangal ürüyerek karþýladý bizi. Kazým bey köpek sesine çýkýp verandadan aþaðý baktý. “Hoþ geldiniz!” diye seslendi.

“Hoþ bulduk! Þu köpeðine söyle de bizi ýsýrma arzusundan vaz geçsin!” diye karþýlýk verdim.

“Isýracak köpek diþini göstermez. Korkmayýn, gelin yukarý! Isýrma huyu olanlarý misafirler gelecek diye kapattýrdým.”

Arabanýn bagajýndan hanýmlarýn küçük bavullarýný aldýktan sonra, binanýn altýndaki kayalýðý dik bir merdivenden týrmanmaya baþladýk, bir minareye týrmanmaktan farksýz. Binaya ulaþtýðýmýzda nefes nefese kalmýþtýk. Binanýn aþaðýdaki toprak zemin yerine kaya üstüne inþa edilmesi  gösteriþ ya da bir saldýrýdan korunma amacýndan çok Kazým beyin deprem korkusundandý. Þiddetli depremlerde kaya üzerindeki binalarýn sarsýntý nedeniyle yýkýlmadýðýna inandýrmýþtý kendini. Bunu öykünün yazarý olarak bir ben biliyordum tabii, kimseye itiraf etmezdi.

Kazým bey verandada yanýndaki iki genç kadýnla karþýladý bizi.

“Bu ünlü yazar Kemnur Yavuz… Ve gelinimizin nikah þahidi eþi… Eþi… þey…” Þeyde takýlýp kalmýþtý. Sonunda eþime dönüp, “özür dilerim! Adýnýz neydi allaaþkýna? Unuttum,” demek zorunda kaldý.

Eþim, "Nurten," dedi.

 "Bu Nurten hanýmefendi," dedi yanýndakilere.

Elimizi uzattýk

Sonra, “Bu Melek, büyük kýzým,” diyerek hemen yanýnda duran genç kadýný tanýttý.

“Merhaba Melek!”

“Ve bu da Elif, karým.”

Elif de güzel kadýndý, fakat sivri dilliydi. “Ayýk kafayla iki sözcüðü yan yana koyup bir cümle dahi yazamadýðýnýz, bütün romanlarýnýzý zil zurna sarhoþken yazdýðýnýz doðru mu?” diye sordu bana.

“Ayýkken hiç yazý yazmadýðým için doðru olsa gerek,” diye cevap verdim.

“Bu kadar çok içmeniz yaþýnýza göre riskli deðil mi?”

Bu defa cevap vermedim. Kazým bey de Remzi beye dönerek dikkatleri onun üzerine çekti. “Dünürlerimiz saygýdeðer milletvekilimi ve eþi Halide hanýmefendiyi tanýyorsunuz kýzlar.”

Kadýnlar öpüþerek kucaklaþýrlarken ben geçip bir kenara oturdum. Bir bira isteyerek onu içmeye baþladým.

Kazým bey, “haydi, hanýmefendilere üslerini deðiþtirmelerinde refakat edin!” diyerek yanýndakileri yollarken Remzi beyin koluna girerek yanýma getirdi.

Hanýmlar üslerini deðiþtirmek için bir odaya alýnýrken biz erkekler kendi aralamýzda geyik muhabbetiyle oyalandýk. Hizmetçiler o dik merdivenleri bir inip bir çýkarak mutfaktan bahçedeki masalara bir þeyler taþýyorlardý. Merdivenlerden iniþler çýkýþlardan daha hýzlý oluyordu.

 Davetliler gelmeye baþlamýþtý. Kazým bey ve Remzi bey misafirlerle ilgilenmeye baþlayýnca yalnýz kaldým. Her gelen týrmanmak zorunda kaldýklarý dik merdivenin sonuna soluk soluða ulaþýyordu. Gelenlerden biri sakat bacaklarý yüzünden merdivenleri týrmanmakta çok zorluk çekiyordu. Kazým bey hemen talimat verdi, dört hizmetli adamý bir sandalyeye oturtup taþýdýlar yukarý. Sakat bacaklarýn nedenini gazeteler de yazmýþtý, zamanýnda yapýlmamýþ bir ödemenin bedeli adamýn diz kapaklarýna birer mermi sýkýlarak ödettirilmiþti. Gelenler genelde Halide’nin ya da Kazým beyin akrabalarýydý. Remzi beyin zaten az sayýdaki akrabalarý davet edilmemiþti. Çoðu samimi olmasam da tanýdýðým tiplerdi. Az önce selamlaþtýðým Anadolu Üniversitesinde rektörlük yapmýþ bir profesördü. Onun yanýna sokulup kolkola sohbet etmeye baþlayan ise Ýran sýnýrýna silah götürüp karþýlýðýnda uyuþturucu getiren bir mafia babasý. Bir sürü sahtekar ve karanlýk karakter.

Bira bitti, yenisini istedim. Mümkün olduðu kadar sessiz kalarak kimseyle muhatap olmamaya özen gösterdim. Arada bir Kazým beyin getirip tanýþtýrdýklarý hariç, onlara en azýndan hal hatýr sormaya mecbur kalýyordum. Gelenlerin arkasý kesildiðinde yanýnda çantasýný taþýyan kadýn yardýmcýsýyla belediye reisi de geldi. Herkesin dikkati onlara yöneldi, nikahý o kýyacaktý. Sýrtýnda kýrmýzý bir cübbe vardý. Çevresini saranlara gülücükler saçarak bir þeyler söylüyordu. Tüm politikacýlar gibi gevezenin tekiydi.

Bira þiþem boþaldýðýnda yenisini söylemek için bir hizmetçi bakýndým. Hepsi nikahýn kýyýlacaðý masayý hazýrlamakla meþguldü. Ýþ baþa düþtü diyerek kalktým, mutfaða gittim. Þiþeði açmaya çalýþýrken Kazým bey geldi.

“Viski içmez misin?” diye sordu. “Gerginliðe birebirdir, biliyorsun.”

“Ýyi olurdu,” dedim.

Dolaptan çýkarttýðý viski þiþesinden geniþ bedenli viski bardaðýna bir duble viski doldururken, “romanlarýnýn hepsini okudum,” dedi. “Sen benim Nobel adayýmsýn.”

“Elbette… Öyledir,” diyerek kadehi elinden aldým, baþýmdan diktim.

“Bir tane daha?”

“Ýyi olur.”

Salona döndüðümde nikah masasýnýn bir ucunda oturan eþimi gördüm. Yanýnda da eski rektör profesör vardý, o da oðlanýn nikah þahiti olacaktý anlaþýlan. Belediye reisi nikah defterini açmýþ gelinle damatýn getirilmesini bekliyordu. Onu çok bekletmediler. Salonun kapýsýndan giren gelinle damat alkýþlar arasýnda geldi, belediye reisinin karþýsýna oturdu. Lolitanýn gelinliði alýþýk olduðum salkým saçak upuzun gelinliklerin tersine kýçýný gösterecek kadar kýsacýktý. Bu kýz ben bildim bileli hep böyle etekler giyinir. Bir keresinde, “kýzým kýçýný üþütür ishal olursun, biraz uzunca giyin,” diyerek takýldýðýmda, “erkekler popomu böyle daha kolay okþuyorlar,” demiþti. Damat esmer, býyýklý, yakýþýklý. Otuzlu yaþlarýnda olmalý, gelin ise bildiðim kadarýyla yirmi ikisindeydi.

"Bayan Ebru Çokça, Halim Köyceðiz’i kocalýða kabul ediyor musunuz?"

 "Evet..."

"Ve sen Halim Köyceðiz, bayan Ebru Çokça’yý karýlýða kabul ediyor musun?"

 "Evet..."

“Sizler de bu nikah akdine þahitlik  yapýyor musunuz?”

“Evet…”

O arada herifin teki fotograf çekip duruyordu.

 Klik! Klik! Klik!

Flaþ ýþýðý gözlerime vurdukça herife illet oluyordum.

Nikah defterine imzalar atýldý. Ve bitmisti. Hep beraber ayaða kalkýldý. Nikah cüzdaný geline teslim edildi, gelin damatýn ayaðýna bastý, alkýþlar, falan, filan... Belediye reisi hafifçe gülümsedi, “hayýrlý olsun!” deyip, süslü cümlelerle uzunca bir nutuk çekmeye baþladý.

Nutuk sonunda belediye reisinin yanýna sokuldum, elini sýktým. "Tebrikler. Töreni çok güzel yönettiniz."

 “Teþekkür ederim!” dedi. Ama politikacýlar bir yazarla samimiyetle tokalaþmayacak kadar aptal ve gururludurlar, elini elimden çabucak çekip kurtardý, bu hareketiyle kendimi daha iyi hissettim.

“Ben müsaadelerinizi rica ediyorum!”

Belediye reisi kalabalýðýn arasýndan sýyrýlarak gitmeye çalýþýrken, önünü benim haným kesti. “A-a… Gitmeyin, kalýn lütfen!” Ona ne dertse! Ýnandýrýcý bir yakarýþ deðildi çabasý zaten. O da bu kalabalýðýn bir parçasýydý aslýnda. Ne isim vardi benim bunca riyakarlýðýn içinde?

Belediye reisi gittikten sonra damatla gelin davetlileri dolaþarak kutlamalarý kabul etmeye baþladýlar. Benim yanýma da geldiler. Bu defa geline hiç sataþmadan, yanaklarýný öpüp mutluluklar diledim.

O da, “saðol Kemnur amca,” deyip geçti.

Damatla tokalaþýrken, “Kemnur bey, kitaplarýnýn hepsini okudum,” dedi bana. “Bu güne kadar okuduðum en iyi yazar sensin.”

“Teþekkür ederim!” diyerek onu da yanaklarýndan öptüm. “Allah bir yastýkta kocatsýn.”

“Saðol!”

Onlarý savuþturur savuþturmaz kendime içki koymak için mutfaða gittim. Kazým ayaküstü kelli felli bir adamla konuþuyordu. Geldiðimi görünce beni adamla tanýþtýrdý. “Bak, bu Ebru’nun babasý Fatih. Bu da ümlü yazarlarýmýzdan Kemnur Yavuz…”

Halide’nin ilk kocasýyla tokalaþtým. “Memnun oldum!”

“Ben de…”

“Kýzýnýzýn nikahýna geldiniz ha?”

“Öyle…”

“Belediye nikah dairesinde yýldýrým nikahý kýydýrsalar da olurmus. Ruhsuz bir törendi!” dedim.

Viskilerin yerini öðrenmiþtim, bu defa dolabý açýp kendim bir þiþe viski çýkardým. Kazým diðer misafirlerle ilgilenmek için müsaade isteyip içeri kaçýnca eski koca Fatih ile baþbaþa kaldýk. Benim niyetim de viskimi doldurup köþeme dönmekti. Fakat Fatih’in çenesinden fýrsat bulup yapamadým bunu. Dostoyevski’den, Turgenev’den, Kafka’dan anlatýyorda anlatýyordu. Arada bir beni de sýnava tutup, “bilmiyorum, okumadým,” türünden cevaplar aldýkça, “okumalýsýnýz, müthiþ,” deyip baþlýyordu okumamý istediði yazarý anlatmaya. Ayaklý kütüphane gibiydi mübarek. Sýkýntýdan her an patlayabilirdim. O gevezelik yaptýkça üst üste bir kaç duble viskiyi ayak üstü içip bitirdik. O kadar viskiden sonra herifin bir köþeye çekilip sýzýp kalmasýný umuyordum. Ama boþuna. Benim içtiðim her kadehe karþýlýk iki kadeh içmiþti hergele ve hala makineli tüfek gibi þakýyordu. Allah'kahretsin. diye geçirdim içimden, Kazým bu herifi niye sardý baþýma ki! Sonra adamýn kulaklarýný fark ettim. Hani uzay yolu dizisinde Atýlgan gemisinin Mister Spock’u vardý, sivri, uzun kulaklý; ayný onun kulaklarýna benziyordu adamýn kulaklarý. Bir insanda o güne kadar gördüðüm en uzun kulaklara sahipti Fatih. Bu günün anýsý olarak saklamak için o kulaklara sahip olmalýydým! Bu düþüncem bir takýntýya dönüþtü, içtikçe takýntým büyüdü. Gözlerimi Fatih’în kulaklarýndan alamaz oldum.

Gelinle damatý kutlama faslý da bitmiþti içerde. Yükselen uðultularý bastýran bir ses, “deðerli dostlarým! Haydi eðlence baþlasýn artýk! Hepinizi bahçeye davet ediyorum,” diye ünledi. Sesin sahibini çýkartamadým, Kazým’ýn sesi deðildi. Ýçerden dýþarýya doðru bir hareketlilik baþladý. Fatih, “biz de çýkalým mý?” diyerek kadehinin dibinde kalmýþ son yudum viskisini baþýndan dikti. Döndü, dýþarý doðru hareketlendi.

Hemen ben de peþinden seðirttim. Daha içli dýþlý olmanýn tam zamanýydý. “Fatihciðim bekle!” diye seslendim.

 Fatih arkasýna döndü. “Beraber mi çýkalým?” diye sordu.

“Ya o kulaklarýný bana verirsin, ya da ebediyen burada kalýrsýn!”

“Ne? Ne saçmalýyorsun sen birader?”

Birader mi? “Mademki biraderin olarak görüyorsun beni, o iki kulaðý kýskanmamalýsýn benden, ver çabuk onlarý!” diyerek adamýn iki kulaðýna birden  yapýþtým. Fakat o heyecanlý saldýrý anýnda apýþ aramý tedbirsiz býrakmýþtým. Adam dizini þöyle bir kaldýrýnca yumurtalarýmýn kýrýldýðýný sandým. “Uððhhh!” diye inleyerek iki büklüm katlanýp bu defa apýþ aramýn derdine düþtüm. Kafamýn içinde intikam þimþekleri çakarken, ayný þekilde onun apýþ arasýna net bir darbe indirmenin planlarýný yaptým. Hemen arenadaki boðalarý aratmayacak bir gerilimle apýþ arasýna doðru uçtum. Ama o usta bir matador çevikliði ile yana sýyrýlmayý baþardý. Yere kapaklandým. Fatih beni tutup kaldýrdý.

“Sakin olsanýza, ne yapmaya çalýþýyorsunuz siz!”

Aptal herif, beni tam da önüne dikiltmiþti; iþte tam fýrsatýydý. Hemen bir sol direkt çýkarttým. Bu sefer tam isabet saðlamýþtým. O da,  “ugghhh!” diye inledi. Ýkinci yumruðumu yememek için bir adým geri çekildi. Birde sað direkt savurdum ama bu defa sakýnýp yemedi. Boþluða savurduðum yumruðun þiddetinden kendi dengem bozuldu, kýçýmýn üstüne devrildim. Kalktým, yine üstüne yürüdüm. Bekledi. Bana küçük bir karate darbesi indirdi. Þefkatle. Suratýmýn mutfak seti üstünde bir tepsi içinde duran yoðurta gömüldüðünü fark ettim. Dilimi çýkartýp birkaç yudum yoðurt yalayýp yuttum. Tadý hoþuma gitti. Karným yoðurtla iyice doyunca kaldýrdým suratýmý, baktým, Fatih korkusundan kaçýp gitmiþ. Yalpalayarak merdivenlere yöneldim, düþe kalka indim. Kimsenin umurunda deðildim, boktan bir gürültüyle kucak kucaða dans ediyorlardý. Ulaþabildiðim ilk masadaki boþ bir sandalyeye çöktüm. Masadaki iki kiþinin avanak avanak bana baktýklarýný fark edince azarladým onlarý. “Ne bakýyorsunuz ulan, ayý mý oynuyor burda?” Karate darbesiyle sað kaþým yarýlmýþtý. Masa üstündeki yumuþak peçeteyi aldým, yaranýn üstüne bastýrdým. Masadakilerin kadehlerinde raký vardý. Ýki kadehi de alýp peþpeþe diktim. Masadakiler bir þeyler söylenerek baþka bir masaya taþýndýlar. Umursamadým bile.

Remzi ile Halide geldiler, “bizim masaya gel,” diyerek. Sahi ya, kýzlarýný milyarder bir piçe kakalamayý baþardýklarý için onlarý tebrik etmeyi unutmuþtum. Kalktým. Halide’nin omuzuna dokundum.  "Hayýrlý olsun," diyerek eðildim, yüzünü ellerimin arasina alýp dudaklarýndan öptüm. Remzi gözlerini kýrpmadan baka kalmýþtý. Geri zekâlý! Sanki karýsýný ilk öpüþümdü! Ne halin varsa gör deyip gittiler.

Sahnede ünlü bir þarkýcý þarkýlar söylemeye baþladý, kadýnýn adýný bir türlü çýkartamadým. Þarkýcý olmadan önce bir maðazada tezgahtarlýk yaptýðýný biliyordum da, adýný bilmiyordum iþte. Ayaða kalkýp sahneye gittim, kadýnýn eteðini kalçalarýna kadar sýyýrýp dizinden yukarý doðru öpmeye baþladým.

Kadýn önce bir þey anlamadý, sonra birden kendine geldi. “Ne yapýyorsunuz?” diye baðýrdý.

“Sahnemin ortasýnda bir gösteri yapalým seninle,” diyerek bacaklarýna sarýldým.

O kýzgýnlýkla bir itti, sýrt üstü devirdi beni.

Düþtüðüm yerden doðrulmaya çalýþýrken, “porno kasetlerinde bu kadar haþin deðilsin, pis fahiþe!” diye baðýrdým.

Birilerinin kahkahalar atarak güldüðünü duyuyordum. Koþarak yanýma gelen kadýna baktým. Karýma benziyordu.

“Rezil ettin bizi, Allah belaný versin!” diye söyleniyordu.

“Defol git, sürtük!” diye azarladým onu.

Sonra iri yarý adamlar geldi, kimi kollarýmdan, kimi bacaklarýmdan çekiþtirerek karga tulumba bir arabanýn arka koltuðuna soktular beni. Arabanýn hýzla hareket ettiðini fark ettim. Direksiyonda ve yanýnda iki karanlýk tip oturuyordu. “Hey! Beni nereye götürüyorsunuz? Durdurun çabuk arabayý, karým orada kaldý,” diye söylenmeye baþladým.

“Eþiniz sayýn milletvekili ile gelecekmiþ efendim,” dedi ön tarafta oturan. “Sizi de biz evinize býrakacaðýz.”

Kabul etmek istemedim bunu. Yol boyunca adamlara olmadýk hakaretlerde bulunup küfürler ettim. Adamlarýn sabrý tükendiðinde evimin bulunduðu caddeye girmiþtik. Durdurdular arabayý, arabadan aþaðý attýlar. “Cehennem ol pis herif!” demeyi de ihmal etmediler. Araba uzaklaþýrken, “kaçmayýn ulan, erkekseniz gelin!” diye baðýrmaya baþladým. Caddenin bir o kaldýrýmýnda bir öteki kaldurýmýnda yürüye yalpalaya evime ulaþmaya çalýþýrken ani bir fren sesi ve hafif bir dokunuþ ile yere kapaklandým. Baþým kaldýrýma çarptý. Bana çarpan araba hemen hareketlenip uzaklaþtý, gitti. Acýdan bayýlmak üzereydim. Ve insanlardan nefret ediyordum.

Birkaç dakika kýpýrdamadan yatabilirsem kendimi toparlar, kalkarým diye düþünerek öylece bekledim. Beþ dakika sonra evimde olur, bir duþ alýp kendime gelir, yaralarýmý pansuman edip iyileþirdim. Bir daha da hiçbir davete iþtirak etmezdim, bu son…

Ýki kadýn yaklaþtý. Durup bana baktýlar.

 "Aa, suna bak! Nesi var?"

 "Sarhoþ."

 "Hasta olmasin?"

Allah kahretsin!

 "Defolun gidin baþýmdan kaltaklar!"

 "Abovvv!"

 Uzaklaþtýlar. Ve ben hâlâ yerden kalkamýyordum. Tek yapmam gereken elli metre ötedeki evime ulaþmaktý. Ýki dakika daha yatsam kalkabilecektim. Her deneyiþte biraz daha güçleniyordum. Eski bir ayyaþ her zaman ayaga kalkar, yeter ki zamaný olsun.

  Bir dakikam daha olsaydi kalkmýþtým. Ama gelmiþlerdi. Arabanýn tepesinde bir lacivert, bir kýrmýzý yanýp sönen ýþýðý yanýk býrakarak indiler, yanýma geldiler.

"Kemnur Yavuz," dedi biri, "baþýný belaya sokmadan duramiyorsun, deðil mi?"

 Adýmý biliyordu, ne de olsa evveliyatýmýz vardý.

 "Ayaðým takýldý, düþtüm,” dedim. “Baþýmý çarptým. Az sonra toparlanýrým. Evim zaten hemen þuracýkta."

 “Ýddiaya girerim bu halde ayaða bile kalkamayacaksýn.”

Kalkmaya zorladým kendimi, ben zorladýkça yer altýmdan kayýp beni yeniden suratým üstüne düþürdü.

Güldüler. "Köyceðiz’in neþe kaynaðýsýn sen. Sen olmasan gülecek bir þey bulamayacaðýz," dedi biri.

"Açta götüne gül," diye söylendim

 “Saygýlý ol!” diye terslendi.

 "Afedersiniz,” demek zorunda kaldým. Bunlarla itiþmeye gelmezdi.

Boynumdan süzülerek gömleðimin yakasýna bulaþan kaný fark ettim.

O arada polis elindeki telsizle anons yapmaya baþladý. “1434… Cihanbeyli caddesi batý ucunda baþýndan yaralý, kanamalý bir hasta için acele bir ambulans gönderin...”

 Kan gömleðimin içinde göbeðime kadar inmiþti. Kendimi çok yorgun hissediyordum. Yaþamaktan usanmýþtým artýk.

Ambulans geldi. Karga tulumba sedye üzerine koyup ambulansýn içine taþýdýlar. Siren sesi ile yola koyuldular.

Baþýma gelen her þey o Fatih denilen herifin yüzündendi. Beni dövüp moralimi böylesine bozacaðýna kulaklarýný veriverseydi, bunlarýn hiçbiri olmayacaktý, eminim. Ama alacaðý olsun! Ben Kemnur Yavuz’um. Þehir kütüphanelerinde ve üniversite kütüphanelerinde kitaplarým var. Benim olaðanüstü bir yazar olduðumu düþünen milyonlarca okurum var. Bir þeyi istedim mi elde ederim. Fatih’in kulaklarýný da mutlaka istiyorum… O kulaklar er geç benim olacak. Yemin ederim…