Osman, aldýðý eðitimin sýrf öldürmeye dair olduðunu öðrendiði ilk günden itibaren geri dönüp yakalanmayý kararlaþtýrmýþtý. Teslim olmalý ve piþmanlýk yasasýndan yararlanmalýydý. Kimliðinin deþifre olup olmadýðýný bilmiyordu, örgüte katýldýðý bir buçuk yýllýk süreci kamplarda geçirmiþti ve önemli hiçbir eyleme bulaþmamýþtý. Çalýntý bir arabayla Elazýð’a geçebilirse oradan da trenle Ankara’ya ulaþabilirdi. Yakalanmadan Ankara’ya ulaþmasý þarttý; çünkü Ankara, Ýstanbul gibi batý kentlerinin dýþýnda yakalanýrsa konulacaðý hapishaneye yok edilmesi için talimat uçuracak olanlarýn katillerine karþý korumasýz olacaktý. Oysa Ankara’ya ulaþtýðýnda, konulacaðý F tipi cezaevinde kralý gelse kýlýna zarar veremezdi.

Osman, rehberin uzaklaþtýðýna iyice emin olduktan sonra sýrt çantasýndaki haritayý çýkarýp açtý. Fýrat’ýn karþý kýyýsýna paralel bir karayolunun Erzincan’ý Kemah üzerinden Elazýð’a baðladýðý görünüyordu. Özgürlük suskunluðun ve karanlýk korkunçsuzluðun daðlarýnda hýrsýz otlarýnýn arasýndaki düþlerde gizliydi, aylarca o düþlerde yaþadýktan sonra, iþte, kurtuluþ için ilk fýrsat önündeydi.

Kemah istikametinde iki kilometre sonra bir demiryolu köprüsü daha vardý, onu kullanarak karayoluna çýkabilir ve bir araç bularak Elazýð’a gidebilirdi.

Üç dört saati vardý, bu en azýndan yola koyulmak için yeterli bir süreydi; sonra kaçtýðý anlaþýlacak ve peþine düþeceklerdi. Bir ihtimal Erzincan’a döndüðünü düþünerek ve orada arayarak vakit kaybedeceklerdi. Elini çabuk tutmalýydý. Sýrt çantasýnda bundan sonraki yolculuðunda taþýmasýna gerek olmayan þeyleri maðaranýn içine fýrlatarak ayaklandý.

Yamaç aþaðý çakýl taþlarýný da sürükleyerek inmeye baþladý. Aðaçlýk bölgeden çýkmadan, Fýrat’a paralel olarak iki kilometre kadar koþtuktan sonra, karþý tarafa geçmek için demiryolu köprüsüne çýktý. Çevrede asker görünmüyordu, içi rahat karþýya geçti. Caddeye çýkar çýkmaz denk gelen bir taksiyi durdurdu.

Sýrt çantasýndan çýkardýðý bir tomar parayý uzatarak, “Al bunlarý kardeþ, bunun gibi bir taksi alabileceðin kadar para var burada. Can belasýna bir arabaya çok ihtiyacým var. Bu alýþveriþimizden hiç kimseye bahsetme, bahsetmek zorunda kalsan bile, ya da bana güvenemeyip arabanla bir vukuat iþleyeceðimi ve senin baþýný bir belaya sokacaðýma inanýrsan arabaný gasp ettiðimi ve Erzincan yönüne gittiðimi üç-dört saat sonra bildir, yoksa birileri altýndan kalkamayacaðýn kadar bela olurlar. Bence, ses etmeden iki gün bekle, sonra Elazýð’a gidip Týp fakültesi hastanesinin otoparkýndan arabaný al. Bu olanlarý hiç hatýrlamamak üzere unut! Anlaþtýk mý kardeþ?”

“Anlaþmadýk dersem, ne olacak kardaþ? Bir de onu de!”

“Arabaný silah zoruyla alacaðým kardeþ! Kaçýþýmý engellememen için de seni öldüreceðim!”

Adamýn suratýndan tüm kanýnýn çekildiðini fark etti. Sesi titreyerek, ”yaþamayý tercih ederim,” dedi.

Osman, “güveneyim mi sana?” diye sordu.

“Güvenebilirsin abi! Dediðini aynen yapacaðým. Söz!”

“Teþekkür ederim!”

Heyecanlý ve sorunsuz bir yolculuktan sonra Elazýð týp fakültesinin otoparkýna ulaþtýðýnda, menekþe rengi sis içinde ateþten top, karanlýðý menekþe rengine boyamaya baþlamýþtý. Renkler karalýða dönüþmek üzere, minarelerden akþam ezaný yankýlanýyordu. Otopark bekçisi park ücretini kaçýrmamak için acele ederek geldi. Adama, arabanýn anahtarýyla beraber bir yirmi milyonluk teslim ederek, “ben on gün kadar yukarýda, dahiliyede yatacaðým için arabayý bir iki gün sonra buradan alacaklar. Arabanýn sahibi olduðunu kanýtlayan þahsa teslim edersiniz,” dedi.

Bekçi, “olur,” diyerek anahtarý ve parayý teslim aldý.

Osman, otoparkýn karþýsýndaki kapýdan hastaneye girdikten sonra baþtabiplik kapýsýndan çýkarak yerleþke binalarý arasýndan uzaklaþtý. Yüz metre kadar yürüdükten sonra bir caddenin karþý tarafýna geçerek sokak aralarýna saptý. Camiye giden birkaç ihtiyara rast geldi. Yoluna tren ile devam edeceðinden tren garýna ulaþmalýydý. Ortalýk iyice kararýncaya kadar vakit geçirmeliydi. Bu saatlerde bir cami en uygun yer gibi görünüyordu. Ýhtiyarlarýn peþinden giderek bir camiye girdi. Sýrt çantasýný çýkartýp bir kenara býraktýktan sonra önündeki bir ihtiyarýn hareketlerini taklit ederek namaza baþladý. Abdest almayý unuttuðunu fark edince biran tereddüde kapýldý, ama niyeti sýrf dikkat çekmemek için namaz kýlýyormuþ gibi davranarak vakit geçirmek olduðuna göre bunun bir öneminin olmadýðýna karar verdi. Kendi kendine, özgürlüðe kavuþtuðum ilk günden itibaren Tanrý’ya þükretmek için beþ vakit namaz kýlacaðýma söz verdi.

Cami çabuk daðýlmýþtý, umduðu kadar vakit geçirtmemiþti; gene de ortalýk iyiden iyiye kararmýþtý. Camiden çýkanlardan birine yanaþarak, “affedersiniz, buralarda bir kahvehane ya da çorbacý bulabilir miyim?” diye sordu.

Adam kolundaki saatine baktýktan sonra, ”bu sokaðýn yukarýsý Hürriyet caddesidir. Oraya çýkarsan, aradýðýn gibi bir yer bulabilirsin,” dedi.

Adamýn gösterdiði istikamete yöneldi. Hürriyet caddesine ulaþtýðýnda açýk bir lokanta bulmak zor olmadý; masalardan birisine geçip oturduðunda bir tencere dolusu çorbayý yiyip bitirebileceðimi düþünüyordu.

‘Cebimde sahte öðrenci kimliðim var, ayrýca görünümüm bir öðrenciden farklý deðil; huzursuzluða gerek yok. Gerçi huzursuzluklarýmýn ömür boyu biteceðini sanmýyorum. Baþkalarýný suçlamaya hakkým yok. Bunun tek suçlusu benim. Huzursuzluðun çatýþmalardan güç kazanan bir yaþam fonksiyonu olduðunu biliyorum. Çatýþmalardan kurtulmanýn tek yolunun direniþten vazgeçmek olduðunu da biliyorum. Savaþ olmadan barýþ olmayacaðýna inananlar bunun korkaklýk olduðunu, korkaklýðý ise cezalandýracaklarýný söylüyorlardý. Direniþ adýna geçirilen her saniye savaþýn alevlerini körüklemekten baþka bir iþe yaramadýðý, barýþ adýna bedenimizin hücrelerini tahrip ederek bize yapmadýðýný býrakmadýðý herkesin çok iyi bildiði bir þey. Direniþ yýkýlýþtýr!’

Ýçtiði çorbanýn parasýný ödeyerek çýkarken masalardan birinde oturan bir polis memurunun kaçamak bakýþlarýný üzerinde hissederek az kaygýlandý.

‘Hayat, uykunun bittiði andan, uykunun baþladýðý ana kadar verilen kararlardan ibarettir. Karar vermek kadar bu kararlara sadýk kalmak ta önemlidir.’

Gözünü hedefinden ayýrmadan bu yolculuðu tamamlamalýydý. Bir taksiye binip istasyona giderek, biletini aldýktan sonra yolcu salonuna girdi, trenin gelmesini beklemeye baþladý.

Zaman adeta donup kalmýþtý. Geçmek bilmeyen vakit ruhunu daraltýyordu. Gelen giden yok denecek kadar azdý, çýt yoktu ortalýkta.

Birden üç adam belirdi bekleme salonun kapýsýnda. Osman, onlarýn terör örgütünden olduðunu hemen anladý. Sýrt çantasýný soyunup içindeki tabancasýný almak için hareketlendi çaresizce.

*