Deniz kokusunu kendimden ilk kez dinleyişim
duvağını açarken gün martılara...
Aç bir köpek dolanıyor ayağıma
kovalasam da geri dönüp beni bulacak biliyorum.
Acıkan kuş gölgelerinde karnını doyuruyorum...
ve içimdeki sevecenliği,samimiyeti bırakıyorum
gözlerinin bitimsiz çıkmazlarına.
Bağrıma yaslanıyor isanların gösteremediği vefa ile...
Dilimin ortasında devrilmiş
bir merdiveni kaldırıyorum
Acının son durağından gülün harcını ödeyerek.
Ve gül taşıyan çocuklara yerleştiriyorum sevdayı. Üç kere başımda çevirip,uzak diyarlara salıyorum
parmak yalayan yalakaları...
Açığa alıyorum eteğimi sıyıran rüzgarı
çıngırak gibi sallanıyor arka kapımda.
Ağıma takılan bir balık kadar yorgun
devrilmiş yatıyor sessizliğin kıyısında...
Ah Ahmet Abi ’’Mendilimde kan izleri var ’’’derdin ya
ne çok anımsıyorum böyle günlerde seni.
Ak bir kağıda serdiğim insanları
ak sütüm gibi göğsümde saklamıştım cimrice
şiirimin dalgaları siliyor yavaş yavaş şimdi adlarını...
Akşam erken iniyor mapushaneye
Gardiyan bir kadının çığlıkları
karışıyor gurbet sürgünü türkülere.
Alçak bir felek bağlıyor elini ayağını.
bir kerrat cetveli gibi çarpıyor şeytanını
Demir almak zamanı hoyratça esse de yüreğinde...
Oysa ben Ahmet Abi;Ben gülüyorum mahkum olduğum için
özgürlüğe dair güzel günler var içimde. Yaşantımın sürekli devrimi
efsane gibi parklarda dolaşırken el ele
Avuçlarımda büyüttüğüm yarın
Adım gibi parlıyor aydınlığın ellerinde...
Ferda Özsoy
