Esra demedi biþey. Yaþlý kadýn;

--Yoksaaa! Kýzýmýsýn yoksa? Boynunu büktü Esra.Birþey demedi. Yaþlý kadýn;

--Gel hele yukarý gel sen.Anlamsýz adýmlarla merdüvene yöneldi Esra. Beton merdüvenlerden yukarý doðru çýktý.Oturdu dinlendi biraz. Yaþlý Teyze çay ikram etti.Saat On olmuþtu. Olanlardan yiyecek içecek birþeyler çýkardý. Yorulmuþtu. Acýkmýþtý.

Yaþlý Teyzenin anlattýðýna göre annesi ile babasý kaçarak evlenmiþ, üç dört yýl burada oturmuþtu. Kayserinin bir köyünden gelmiþlerdi.Babasý burada bir fabrikada çalýþýyormuþ. Sonra iþten ayrýlmýþ, sorunlarda ondan sonra daha bir artmýþ. Temeli yokluk olan sorunlardan birbirlerine düþer olmuþlar, ayrýlmýþlar. Annesi kaçarak evlendiði için baba evine de dönememiþ. Kadýn baþýna yapamamýþ tabi. Bir süre sonra Maraþtan baþka bir talibi çýkmýþ.Ama oda kýzýný istememiþ. Mecbur yurda vermiþ annesi kendisini. Yaþlý kadýn anlattýkça anlatýyordu.Esra ise içine boþalttýðý gözyaþlarýna daha fazla hakim olamýyor, artýk hýçkýra hýçkýra aðlýyordu. Yaþlý kadýnýn anlattýðýna göre annesi hala Maraþtaydý.Hatta iki yýl kadar önce yaþlý kadýnýn bir iþ için Maraþa iþi düþmüþ, evlerine kadar uðramýþtý.Adresini tam olarak bilmiyordu. Ama terminalden Doðukent dolmuþuna binmiþlerdi. Doðukent apartmanlarýndan B Blok Üçüncü katta oturuyorlardý. Bir süre sonra sordu yaþlý kadýn;

--Eee kýzým napacaksýn þimdi. Durdu bir süre Esra.Ne yapmalýydý. Ne yapabilirdi.Gitmeliydi. Nolursa olsun ne pahasýna olursa olsun annesini görmeliydi.Ama tüm harçlýðý buraya kadardý.Ancak buraya kadarki dolmuþ parasýna yetmiþti.

--Gitmeliyim Teyze.Gitmem lazým.Görmem lazým bir kez.Tek bir kez.

--Nasýl gideceksin kýzým. Kýz baþýna. Hem var mý harçlýðýn, yol paran? Ses çýkarmadý Esra.Anlamýþtý.Yaþlý Teyze diðer odaya geçti. Bir süre sonra geri geldi. Elini tuttu Esra’nýn. Avuçlarýnýn içine bir 50 Lira sýkýþtýrdý. Sarýldý teyzeye. Aðladý. Aðladýlar…Aðladýlar…

…

Öðle olmuþtu nerdeyse.Saat on iki olmuþtu.Kayseri terminalinde idi. Otobüse binmiþti. Maraþ’a gidiyordu. Ýki ayrý dünya vardý. Ýkisinin de pek birbirinden haberi olmayan. Genellikle ikisinin de birbirini yok saydýðý. Pek çok insan yetiþtirme yurdundan bihaberdi. Orasý neresi, orda kimler kalýr, ne yerler ne içerler? Hangi okula giderler? Pek çoðunu aileleri daha çocuk yaþta neden buralara teslim eder? Devlet bu çocuklara hangi imkanlarý sunar? On sekiz yaþýndan sonra bu çocular ne yapar? Nasýl yaþar? Orasý “Öteki” dünyadýr hep. Yurtta kalan çocuk içinde diðer insanlarýn yaþadýðý dünya hep “Öteki” dünyadýr. Anne nedir? Baba nedir? Kardeþ nedir? Yurtta yetiþmek ayýptýr çoðu kez. Saklanmasý gereken bir þeydir. Okulda saklanýr, çarþýda saklanýr. On beþinde, yirmisinde, hatta otuz, kýrk yaþýnda bile saklanýr. Öteki insanlar hep baþka bakar kendilerine. Potansiyel suçludur toplum için kendileri.

Otobüs hareket etmeye baþlamýþ, usul usul terminalden çýkmýþtý. Anlamsýz sorgusuz sualsiz bu kararý almýþtý. Aklýnýn deðil yüreðinin götürdüðü yere gidiyordu Esra.Bugün Öteki dünyadan çýkmýþtý. Öteki dünyaya adým atmýþtý. Bugün þu an þimdi yapmalýydý. Gitmeliydi. Annesini görmeliydi. Her ne olursa olsun. Yüzünü görmeliydi. Gözlerinin ta içine bakmalýydý. Kendisinin gözleri gibi irimiydi acaba gözleri. Elleri. Kendisinin elleri gibi beyaz mýydý? Parmaklarý uzun ve incemiydi. Anne gibi kokarmýydý ?Anne ne demekti? Kapýda görür görmez ne hissederdi acaba Esra? Annesi ne düþünürdü? Kan çeker miydi? Tanýr mýydý bir görüþte? “Yavrum” diye sarýlýr mýydý boynuna? Sarýlýr mýydý sýký sýký?

Ýkindi üzeri saat dört olmuþtu. Aðustos sýcaðý azda olsa etkisini yitirmeye baþlamýþtý. Kahramanmaraþ Terminali týklým týklýmdý yine. Yolcu kapma telaþýndaki çýðýrtkanlar, yolcularýn telaþlý halleri, terminale girip çýkan otobüsler.Usul adýmlarla çýktý terminalden. Anayolun karþýsýna geçti.Bir süre sonra gelmiþti Doðukent dolmuþu. Bindi dolmuþa.Arkalarda bir yere geçti. Baþýný önüne eðmiþ, parmaðýnda bulunan gümüþ yüzükle oynuyordu. Dolmuþ hýzlý bir þekilde yol alýyor, Esranýn bedeni dolmuþta, içi, yüreði ruhu uçuyordu sanki.Bir süre sonra kaldýrdý baþýný cama dayadý. Onbeþ dakikalýk kýsa bir yolculuktan sonra dolmuþ Doðukent Sitelerinin bulunduðu yerde indirdi kendisini. B Blok. Bulmak zor olmamýþtý. Önüne geçti apartman dairesinin. Baþýný kaldýrdý bir.Baktý uzun uzun. On bir katlý bir apartmandý burasý. Giriþ kapýsýndan içeri girdi. Asansöre bindi. Üç numaralý düðmeye bastý. Üçüncü katta indi. Saðýnda solunda iki daire vardý. Önsezisini dinleyip saðdaki daireye yaklaþtý. Durdu üç beþ saniye. Derin bir nefes aldý. Ardýndan zile bastý.Bekledi. Açýlmadý kapý. Bir endiþe rüzgarý esti içinde. Bir daha çaldý. Ardýndan ayak sesleri geldi içerden. Usulca açýldý kapý. Altý yedi yaþlarýnda bir erkek çocuðu açtý kapýyý. Þöyle bir baktý Esra’ya sorgu dolu gözlerle. Ardýndan yine beþ yaþlarýnda bir kýz çocuðu uzattý baþýný. Esra toparladý kendisini;

--Þeyy Sultan Haným’ýn evi burasý mý?

--Evet. Dedi erkek olan. Ardýndan baðýrdý;

--Anneeee! Ses duyuldu uzaktan;

--Ne vaaar!

--Birisi seni soruyooo.Dedikten sonra kapýyý açýk býrakýp yarým kalan oyunlarýna devam etmek için içeri doðru koþuþturdular.Ardýndan terlik sesi ile birlikte Sultan! Gözüktü. Baþýnda bulunan eþarbýný düzelterek kapýya geldi.

--Buyrun? Esra baktý annesine. Süzdü þöyle bir.Kalbi deli gibi atýyordu. Evet burdaydý.Karþýsýndaydý annesi.Ne diyeceðini bilemedi. Annesi de kendisini süzdü boydan boya. Tanýmaya çalýþýyordu belki.

--Ben… Dedi Esra…Benim adým Esra.Kayseri’den.Beyninde git geller oldu Annesinin.Esra… Kayseriden.

--Esraa? Dedi sorgulu gözlerle. Aklýna gelen ihtimali kesinleþtirme çabasý vardý.

--Evet. Dedi Esra.Yurttan.Ýkiside durdu bir an. Soðuk bir hava oluþtu.Esra alt dudaðýný diþleri arasýna aldý.Buðulandý gözleri.Kýrýk bir ses tonu ile mýrýldandý.

--Annee! Ses çýkarmadý annesi. Þaþtý kaldý bir an.Afalladý. Ne yapacaðýný, ne diyeceðini bilemedi.Kenarý çekildi.

--Gel… Ýçeri gel. Dedi yarý tereddütlü.Ayakkabýsýný çýkardý. Ýçeri geçti Esra.Oturma odasýna geçtiler. Karþýlýklý kanepeye oturdular. Sustular. Ýkiside birbirine bakýyordu. Sonra iki küçük bozdu sessizliði, küçük, kardeþini þikayete gelmiþti.Esra gözlerini dikti ikisine. Hayran hayran baktý.Kardeþleriydi bu ikisi. Esranýn kardeþleri.Annesi kararlý ve sert ses tonu ile ikisini de odalarýna gönderdi yeniden. Esra’ya döndü.

--Eee. Nasýlsýn bakalým? Neler yapýyorsun? Okuyormusun?

--Evet. Anadolu Lisesi.Üçüncü sýnýftayým bu yýl.

--Çocuklarýn adý ne?

--Enes ve Burcu. Enes bu yýl baþladý okula… Bir süre sürdü bu ilgisiz sohbet. Ardýndan Annesi çay demlemek için mutfaða geçti.Ýçinde birþeyler ezilmiþti Esra’nýn.Herþeyi daha farklý bekliyordu sanki. Daha sýcak, daha içten. Daha coþkulu belki. Sarýlýr boynuna öper koklar diye bekliyordu belki. Yavrum der, baðrýna basar. Kendisi de sarýlýrdý belki. Ama þu ana kadar yaptýklarý gayet resmi bir hal hatýr sormaydý.Bir süre sonra geldi annesi. Çaylarý doldurdu. Bu kez yüzünde o þaþkýnlýk o kararsýzlýk yoktu.Daha kendinden emindi.Esra bir þey sormadan anlatmaya baþladý annesi;

--Cahildim o zamanlar.Çok küçüktüm daha.Durumumuz iyiydi. Gönül verdim babana. Aptal kafa iþte.Geldi. Ýstedi. Vermedi babam. Fakir dedi. Ýþi yok dedi. Neyle geçindirecek seni dedi.Dinlemedim. Kaçtým babana. Nede olsa affederdi babam.Annem gönlünü ederdi. Ama olmadý. Babam hiç affetmedi. Þehre geldik. Bir ev kiraladýk. Baban fabrikaya girdi.Bir seneyi geçmedi sen oldun. Sonra ne bilim kötü gitmeye bazý þeyler. Kötü arkadaþlar edindi baban. Her akþam kahve. Her gece on ikilere kadar yolunu beklerdim. Sonra daha kötüsü oldu. Ýþ yerinde patronun kardeþi ile kavga etmiþ.Ýþten çýkardýlar. Elde avuçta ne var ne yok yedik. Baþka birkaç iþe daha girdi. Yok hiçbir yerde dikiþ tutturamadý. Yokluk, hep eziklik. Alýþmamýþtým. Görmemiþtim ben yokluðu. Sorunlar çýktý. O kahveden gelmez oldu. Her gün kavga. Ýyice bir dövdü beni birgün. Ýki gün sonrada Ýstanbul’da iþ buldum dedi. Gitti. Dört ay. Dile kolay dört ay. Ne aradý ne sordu. Ben bir çocuk, dört aydýr kira vermeden, onun bunun verdikleri ile karnýmý doyurdum. Seni besledim.Sonra iþte. Kayseride bulunan Teyzemin kýzý aracýlýðý ile þimdiki kocama geldim.Ýstemedi seni. Benim çocuðum yok, baþkasýnýn çocuðuna da ben babalýk edemem dedi. Çarem yoktu baþka… Sustu. Baþýný yere dikti.Esra iki elini çenesine götürmüþ annesini dinliyordu.Ara sýra kirpiklerinden yanaklarýna süzülen yaþlarý elinin tersi ile siliyor, ardýndan yine iki eli ile çehresini ellerinin arasýna alýyordu. Belli ki kendisini savunuyordu annesi. Esra’nýn kendini suçladýðýný düþünüyordu belki. Savunma ihtiyacý duyuyordu. Oysa Esra’nýn hiçte öyle bir niyeti yoktu. Annesinin gözü laf arasýnda ara sýra karþý duvarda bulunan saate kayýyor, sonra devam etti annesi;

--O günler artýk çok geride kaldý.Ben… Dedi durdu. Ben yeni bir dünya kurdum kendime. Eþim var. Ýki çocuðum var.Onlardan baþka kimsem yok. Kocam bugün beni gönderse gidecek sýðýnacak kimsem yok. Yani benim bir düzenim var.

Ýçi acýdý Esra’nýn. Usulca kapattý gözlerini.Yutkundu.Güçlü olma çabasý belirdi çehresinde. Annesi;

--Yani yanlýþ anlama ama, Kocam baþtan kesti. Yine uzunca bir sessizlik oldu.Karþý duvarda bulunan saate yeniden baktý. Endiþeli bir ses tonu ile;

--O da saat altý da geliyor iþten. Esra da gayri ihtiyari baktý saate. On beþ dakika vardý 6’ya. Toparlandý bir an.

--Ben kalkayým. Dedi. Ayaklandýlar birlikte. Kapýya yöneldi Esra. Açtý. Ayakkabýsýný giymeye baþladý. Annesi baþýnda onu izliyordu. Giydi ayakkabýsýný. Ayaða kalkýp annesine baktý son kez. Sýrtýný döndü. Ellerini oðuþturdu annesi. Bir þeyler diyecek oldu. “sus” dedi içinden bir ses. Demedi bir þey. Hoþça kal demedi Esra. Asansöre bindi. Aþaðý indi. Yürümeye baþladý. Annesi onu görünce var olan düzeninin bozulmasýndan korkmuþtu. Kýzým dememiþti bir kez. Yavrum dememiþti. Oysa oysa Esra hiçbir þey istemiyordu ki. Çocuklar gibi aðlýyordu. Belki ömründe hiç bu kadar aðlamamýþtý. Bir yandan karþýdan gelen insanlarýn gözyaþlarýný görmelerine engel olmaya çalýþýyor, bir yandan da hýçkýra hýçkýra aðlýyordu.

 …

Otobüste yerini aldýðýnda hava kararmaya baþlamýþtý. Gidiyordu Esra. Kayseri’ye, yurda dönüyordu.