Bugün aralarýna bir arkadaþlarý daha katýlmýþtý. Burcu… Onaltý yaþýnda, kýsa küt kesilmiþ sarý saçlarý, aðýr kaçmýþ makyajý ve hayata meydan okuyan tavýrlarý ile, yurtta hareketli günler geçeceðinin iþaretiydi bu. Malatya kýz yurdundan sürgün gelmiþti. Uyum saðlayamayan, sýk sýk kavga eden suça karýþan çocuklarýn baþýna gelen olaðan durumlardan birisiydi bu. Müdür Beyin talimatý ile Burcu’yu alýp yatakhaneye götürmüþ arkadaþlarý ile teker teker tanýþtýrmýþtý. Bir süre sonra Yeniden Müdür beyin odasýna geldi. Kapýyý týklatýp girdi içeri. Müdür Bey;

--Hýý gel kýzým. Diðer masada bulunan evraklarý göstererek;

--Bu yeni arkadaþýmýz Burcu’nun evraklarý. Bak resimleri de orda.Resimleri kes. Form evrakýna yapýþtýr. Bak orda da boþ dosya var. Ona tak, bir dosya oluþturalým olur mu?

--Tamam hocam. Dedi.Diðer masaya geçip oturdu. Makasý alýp fotoðrafý düzgünce kesti. Forma yapýþtýrdý. Kayseri Kýz Yurdundan gelen evraklarý dosyaya takarken bir göz atmadan edemedi.Burcu henüz On altý yaþýnda idi.Ama Vukuat raporu oldukça dolgundu. Pek çok suça karýþmýþtý. Pek çok defa kavga, dört beþ defa yurttan kaçma, uyuþturucu madde kullanma, balli çekme.Hatta Birkaç kez de fuhuþtan yakalanmýþtý. Okudukça gözlerindeki þaþkýnlýk ifadesi artýyordu. Henüz on altý yaþýndaydý ve yurttan kaçtýðýnda birkaç kez fuhuþtan yakalanmýþtý. Okuduklarýnýn tesirinden Müdür beyin bir anda telaþla yerinden kalkmasý ile kurtuldu.Odaya gelen ezan sesi ile Müdür bey ayaða kalkmýþ, kendi kendine söylenmeye baþlamýþtý.

--Eyvah Cuma namazýný kaçýracaðýz. Dedikten sonra kalkýp apar topar çýkmýþtý. Müdür beyin çýkýþýndan sonra Esra’nýn gözleri masanýn üzerinde bulunan el çantasýna takýlmýþtý.Müdür Bey hiç yapmadýðý bir þeyi yapmýþtý.Çantasýný masada býrakýp çýkmýþtý.Gözleri çantaya takýlý kaldý bir müddet. Bir çanta bir dolap. Gitti geldi.Gitti geldi. Beynine yerleþen düþünce kalbinin atýþlarýný hýzlandýrdý. Ayaða kalktý. Odanýn içinde bir iki tur attý. Kapýdan dýþarý baþýný uzattý.Kimse yoktu. Tekrardan geldi masaya oturdu. Sol eli ile saçýný düzeltti.Kalbi küt küt atýyordu.Anlamsýz ifadeler yerleþti çehresine.Usulca kalktý. Diðer masaya geçti.Çantayý aldý eline.Usulca fermuarýný açtý. Zor olmamýþtý çantayý bulmak. Çýkardý içinden. Dolaba geçti. Açtý usulca. Dosyalar dosyalar. Pek çok dosya vardý. Allahtan harf sýrasýna göre dizilmiþti.. Evet bulmuþtu. Kendine ait dosyayý bulmuþtu. Ýþte elindeydi.Tüm benliðini saran sorgularýn cevaplarý elindeki dosyadaydý.Kalbinin atýþlarý daha da artmýþtý. Yüzü renkten renge giriyor, elleri titriyordu. Açtý dosyayý usulca. Annesinin adý… Annesinin adý Sultan Bulut. Babasý Kemal… Kemal ASLAN… Peki ama soy isimleri neden farlýydý. Adres… Adresi Kayseri Hacýlar Beðendik Mahallesi 37016 Sokak Numara 21. Bir þaþkýnlýk ifadesi daha yerleþti çehresine. Demek buralýydý. Bu ilden. Oysa hep kendisini uzaklardan gelmiþ, getirilmiþ buraya teslim edilmiþ hissederdi hep. Yuvaya teslim tarihi 1999. Ýki yaþlarýnda iken teslim edilmiþti demek. Teslim Eden öz annesi Sultan BULUT. Kapattý dosyayý. Yerine yerleþtirdi hýzlý bir þekilde. Tekrar kilitledi dolabý. Ellerinin titremesine mani olmaya çalýþýyor, bir yandan da anahtarý Müdür Beyin el çantasýna yerleþtirmeye çalýþýyordu. Olmuþtu. Femuarý kapattý. Yeniden yerine geçti oturdu. Kimse görmemiþti. 

Yüzünü iki elinin arasýna aldý. Bir süre öylece kalakaldý. Heyecaný yatýþýp kendine gelince kalktý yerinden. Dýþarýya çýktý. Yurdun arka bahçesinde bulunan büyük çýnar aðacý altýnda bulunan banka oturdu. Ortam kalabalýktý. Olta atanlar, aðaçlar altýnda laflayanlar, voleybol oynayanlar. Kendisini de çaðýrdýlar. Oralý olmadý. Annem… Dedi. Sultan… Dedi. Yurt nöbetçi annelerine söylenen anlamsýz duygusuz içi boþ “Anne” kelimesinden çok farklýydý bu.

…

Gece herkesle birlikte yataða girmiþti. Esra’da uykudan eser yoktu. Bugün öðle saatlerinde yaþadýklarý, okuduklarý bir türlü aklýndan çýkmýyordu. Hayal dünyasýnda öldürdüðü, yok farzettiði annesi, babasý canlanmýþtý sanki. Ýþte annesi Sultan, iþte babasý Kemal. Hemde burada bu þehirde. Yalnýzca iki dolmuþ uzakta. Peki neden býrakmýþlardý kendisini buraya. Neden hiç arayýp sormamýþlardý. Amcasý, dayýsý, halasý kimsesi yokmuydu birgün arayýp soracak. Yoktu belki. Ama vardý belki. Neden gelmemiþlerdi peki. Anne babasý belki ölmüþtü gerçekten. Hiç mi bakacak baþka kimsesi yoktu da daha iki üç yaþýnda getirip býrakmýþlardý buraya. Küçük aklý bu kadar sorguya dayanamýyordu. Saat gecenin ikisi olmuþtu. Esra gözlerini tavana dikmiþ binbir sorgu ile baþbaþaydý.

Cumartesi; 06.30

Sabahlara kadar uyku tutmamýþtý. Kimse uyanmadan usulca kalktý yerinden. Dolabýný açtý. Kot pantolonunu, basenlerini kapatan uzun lacivert gömleðini giydi. Saçlarýný býraktý omzundan aþaðýya. Spor ayakkabasýný giyip usul adýmlarla yurdun arka kapýsýna yöneldi. Bahçede bulunan çýnar aðacýna çevik bir hareketle çýkýp bahçe duvarýna, oradan da yola atladý.Gidiyordu.Yurttan kaçýyordu. Annesine gidiyordu.

 Ana caddeye inip dolmuþ beklemeye baþladý. Bir süre sonra gelen ilk dolmuþa sordu;

                --Amca, Hacýlar Beðendik Mahallesinden geçer mi?

                --Yok kýzým. Tek dolmuþla gidemezsin zaten. Gel buna bin. Ýlerde Hacýlar21’e bineceksin.

                --Tamam. Dedi. Geçip oturdu. Yarým saatlik dolambaçlý bir yolculuktan sonra þöför;

                --Bak kýzým buradan karþýya geçeceksin. Oradan Hacýlar 21 dolmuþu geçer ona bineceksin.

                --Tamam Amca saðol. Dedi Esra. Ýndi dolmuþtan. Korna sesleri, insan kalabalýðý. Þehrin keþmekeþ hali. Koþuþturan insanlar, büyük maðazalar. Baþý dönmüþtü. Yirmi metre kadar ilerde ýþýklar dikkatini çekti. Oraya yöneldi. Yeþil ýþýk yanýnca hýzlý adýmlarla karþý tarafa geçti. Bir süre sonra beklediði dolmuþ gelmiþti. Hacýlar 21 numaralý dolmuþa bindi.Dolmuþ hareket etti. Yirmi dakika kadar geçmiþti. Dolmuþ þehrin gürültülü atmosferinden çýkýp þehir dýþýnda gecekondu semtlerinin olduðu bölüme gelmiþti. Kendisinden baþka üç dört kiþi daha kalmýþtý dolmuþta. Endiþelenmeye baþlamýþtý. Þöföre seslendi;

--Abi ben 37016 sokakta inecektim unutmadýnýz deðilmi?

                --Yok unutmadým. Var biraz daha. Dedi þöför. Ara sokaklara daldý dolmuþ. Etrafta yýkýk dökük binalar, Küçük bakkallar. Ýki arabanýn zor geçeceði daracýk yollar. Dað tarafýna dolmuþ hýzla yol alýyordu. Arabanýn tekeri her çukura düþmesinde içinde kalan üç beþ yolcu bir saða bir sola hareket ediyordu. Ama etrafýndaki insanlarýn bu hali kanýksadýklarý her hallerinden belli oluyordu. Bir süre sonra dolmuþ saða çekti. Durdu. Þoför baþýný uzattý arkaya;

                --Ablacýðým bak bu cadde boydan boya aradýðýn cadde.

                --Tamam. Saðol Abi. Dedi Esra. Ýndi dolmuþtan.Gerisi kendisine kalýyordu. 21 Numaralý daireyi bulmak… Buralar zihninde canlandýrdýðý, anne ve babasýnýn yaþadýðýný varsaydýðý mahallelere hiç benzemiyordu. Ama gerçek buydu iþte. Hem ne önemi vardý ki. Anne. Annesini bulmalý. Bir görmeliydi. Bir kez bir kez görmeliydi.Belki bir þey sormazdý. Belki tanýtmazdý kendisini. Belki konuþur tanýtýr sarýlýrdý boynuna. Koklardý. Bunlarý hiç düþünmemiþti. Ama bir kez görmeliydi iþte.

                Ev numaralarý tekli sýra ile gidiyordu. On yedi, On dokuz… Yirmi bir. Etrafý boyasýz sývasýz yer yer kýrýk dökük biriket duvarla çevrili, önünde yine boyasýz ve paslanmaya yüz tutmuþ demir kapýsý bulunan iki katlý bir ev vardý karþýsýnda. Mahalle arasý top oynayan, araçlar geldikçe kenara çekilip yol veren çocuklar. Köþede üstü açýk, aðzýna kadar dolmuþ bir çöp bidonu. Evet burasýydý. Bu mahalle. Bu ev.Kalbinin atýþlarý hýzlandý.Usulca demir kapýya yaklaþtý. Kapý açýktý.Dýþ duvarda bulunan zili çalmaya gerek kalmamýþtý. Ýçeri girdi. Ürkek ve çekinden adýmlarla birinci katta bulunan kapýya yaklaþtý. Bir süre kaldý öylece. Cesaretini toplayýp çaldý kapýyý. Bekledi bir müddet. Kimse yokmu acaba diye geçirirken içinden kapý gýcýrtýyla açýldý. Otuz yaþlarýnda bir kadýn açmýþtý kapýyý. Uzun boylu, haddinden fazla zayýf. Sorgulu gözlerin ardýndan;

                --Buyrun? Dedi. Esra kadýný þöyle bir süzmüþtü kaçamak bakýþlarla.Ýç sesi hayýr demiþi.Hayýr bu senin annen deðil.

                --Þeyy Dedi.Sultan BULUT’u soracaktým.Burda oturuyormuþ.

                --Sultan BULUT’mu. Yok burda öyle birisi.Devam etti Esra;

                --Eþinin adý Kemal. Çok uzun zaman önce burda oturuyorlarmýþ. Kadýn;

                --Vala bilmiyorum ki. Biz zaten geçen yýl taþýndýk buraya.Kiracýyýz. Anladým manasýnda baþýný salladý Esra.

                --Peki. Kusura bakmayýn rahatsýz ettim. Dedi.Daha fazla ne yapacaðýný bilemez bir þekilde dýþ kapýya doðru üç dört adým attý.Yukardan gelen ses ile geri dönüp baþýný yukarý çevirdi.Ýkinci kat balkon demirlerine tutunmuþ Altmýþ beþ yaþlarýnda bir kadýn kendisine sesleniyordu.

                --Hayrola kýzým kimi sormuþtun.Esra daha kýsýk ve ürkek bir ses ile tekrarladý ayný þeyleri. Yaþlý kadýn durdu bir müddet.Hafýzasýný yoklar gibi bir hal aldý yüzü. Esraya döndü ardýndan;

                --Sultan… He ya Sultan.Dedi. Devam etti sonra ;

                --Onbeþ seneyi geçti belki. Kiracýmýzdý. Kemal idi doðru kocasýnýn adý.Hiç anlaþamazlardý ve kýzým. Ayrýldýlardý bildiðim kadarý ile.Birde kýzlarý vardý ya. Kadýncaðýz çaresiz kalmýþtý.Yurda vermeyi bile düþünüyordu. Kader iþte. Tüm dikkati ile kadýnýn aðzýndan çýkacak her kelimeye odaklanmýþtý Esra.

--Nereye gitti peki Sultan? Yaþlý kadýn;