Komidinin üstünde bir pantolon, yanýnda cüzdan, birkaç para. Diðer komidinin üstünde saat, birkaç kitap. Aynalý masanýn üzerinde birkaç parfüm, makyaj malzemesi.  Aðzý kapanmamýþ laptop. Küçük bir siyah el çantasý. Yerde çoraplar. Bir çift terlik. Her þey yüzüstü,daðýnýk, her þey eksik, her þey hüzünlü. Yaþayan insanlarýn hüznü sessizliði acýsý çökmüþtü yatak odasýna.

Adam aðýr aðýr kalktý yataðýndan. Uykulu gözlerle lavabonun yolunu tuttu. Elini yüzünü yýkadý. Havlu ile sildi yüzünü. Kaldýrdý baþýný. Kendini süzdü aynada. Gözlerinin altý þiþmiþ, son zamanlardaki huzursuzluðu, mutsuzluðu iyice yer edinmiþti çehresinde. Yatak odasýna yöneldi. Etrafa baktý þöyle bir. Bir þey olmamýþ gibi dolabýna yöneldi. Pantolonunu, gömleðini giydi. Kravatýný taktý.Ceketini giydi. Komidinin üzerinden cüzdanýný, parasýný aldý. Küçük el çantasýný aldý. Mutfaða doðru yönelirken son bir hamle ile laptopun kapaðýný kapattý.

Kadýn erkenden kalkmýþ, kahvaltý sofrasýný hazýrlamýþ, sandalyesini bir kenara çekmiþ kahvesini yudumluyordu. Adam yaklaþtý. Masadan bir çay bardaðý aldý. Altý iyice kýsýlmýþ, buharý tütmekte olan çaydanlýktan bir bardak çay aldý. Masaya oturdu. Çayýna bir kaþýk þeker attý. Karýþtýrdý. Birkaç parça kahvaltýlýktan aldý. Yeniden baktý eþine. Bir þeyler söylemek istedi. Hayýr o cesareti vermiyordu eþi. Garip bir sýzý duydu içinde.

Az konuþurdu adam tabiatý gereði. Az gülerdi. Duygularýný zor belli ederdi. Konuþacaðý kelimeyi özenle seçerdi. Siyaset, politika, ekonomi konuþmayý severdi. Birde Futbol. Futboldan konuþmayý severdi. Oysa eþi öylemiydi. Cývýl cývýldý tanýþtýklarýnda. Hep konuþur, hep konuþur, hep konuþurdu. Dinlerdi adam. Keyifle dinlerdi. O hep konuþsun isterdi. O hiç susmasýn isterdi. Hep gülerdi kadýn. Gülerken gözlerinin içi gülerdi sanki. “Güneþimsin sen” derdi adam. “Sen gülünce güneþ açýyor, içim ýsýnýyor” derdi. Kendinde olmayan sýcak kanlýlýk, içtenlik, sevecenlik vardý kadýnda. Tutulup gitmiþti ona. Bu büyülü aþk mutlu son ile bitmiþti. 

Son günlerde iyi gitmiyordu birliktelikleri. Sütün rengini bile tartýþýr olmuþlardý. Masal tadýnda baþlayan bu birlikteliðe nazar mý deðmiþti. Bir þeyler eriyordu. Bir þeyler ellerinden kayýp gidiyordu. Ýkisi de baþlatmamýþtý bu gidiþi. Ýkisi bitirmiyordu. Ansýz olmuþtu. Gelip yüreklere konmuþtu bu dolu vurgunu. Temmuz sýcaðýnda yaðan dolu misali Bir þeyler eriyordu. Engel olamýyorlardý. Dur diyemiyorlardý. Bir þeyler bitiyordu. Bitmesin diye haykýrsalarda. 

Kadýnýn saçlarý daðýnýk, sabahýn mahurluðu üstünde. Uzun siyah saçlarý, beyaz saten geceliðinin üstüne dökülmüþ, iri siyah gözleri ile saf masum bir güzellik vardý çehresinde. Günlerdir beyninde süren savaþlar bitmiþti sanki bu sabah. Uzun ve meþakkatli bir yolculuðun sonunda iyi yada kötü varýlan son noktanýn garip huzuru vardý. Her sabahkinden daha yumuþak tutuyordu kahve fincanýný. Parmaklarý ile küçük dokunuþlarý vardý. Tükenmiþti milyonlarca kelime. Bitmiþti isyan kýzgýnlýk. Felsefi söylemler vardý artýk yüreðinde. Tek kendisinin söylediði, tek kendisinin duyduðu, anlamýný tek  kendisinin bildiði.

Susmak… Susmak ne güzeldi.

Bir tarafta konuþmaya doymayan, yaþama sevinci ile dolu, çehresinden tebessümü eksik etmeyen, gözlerinin içi gülen bir kadýn. Diðer tarafta az ve öz konuþan, hayata her daim ben bilirim edasý ile bakan, çokça gerçekçi hep realist bir adam. Zýt kutuplarýn çektiði gibi çekmiþlerdi birbirlerini. Eksikliklerini tamamlamýþlardý birbirlerinin. Birlikte tam olmuþlardý. Tamam olmuþlardý.

Olurdu elbet.Her evde olurdu ufak tefek kavgalar tartýþmalar.Yazýsýz kuralý olmuþtu bu evin. Her kavga, kavga ardýndan birkaç gün süren suskunluk. Bilahare kadýnýn güler yüzü. Hiçbir þey olmamýþ gibi kocasýna yaklaþýmý. Haklý kim? yada haksýz kim? Kavganýn konusu neydi unutulurdu. Kadýndý toparlayan. Kadýndý ilk adýmý atan. Ama zaman geçtikçe deðerler yerli yerine oturacaðýna daha da rayýndan çýkmýþtý bu birliktelikte. Birbirlerini ne kadar tamamladýklarýný düþünürken aslýnda birbirlerinden ne kadar farklý olduklarýný hissediyorlardý. Bitmez tükenmez olmuþtu son birkaç aydýr kavgalarý. Konuþmak, tartýþmak güzeldi elbet. Her kavga her tartýþma birazda olsa yaklaþtýrýrdý insanlarý. Birbirlerini anlamalarýna vesile olurdu ya, tam aksiydi bu iliþkide. Gün be gün koptuklarýný hissediyorlardý. Yaklaþýk iki ay olmuþtu o son kavgayý yapalý. Günlerce sürmüþtü tartýþmalarý. Þiddeti hiddeti azalsa da sürmüþtü hep.

Adam kendinden emin. Adam rahat. Çok da derin düþünmeye, kafa yormaya, sorun çözmeye gereksinimi yoktu. Olaðandý bunlar. Olaðandý kavgalar, yaþanmasý gerekendi. Kendiliðinden gelip geçecekti nasýl olsa  Geride kalmýþtý iktidar kavgalarý. Kendisi kazanmýþtý hep. Yine kendisi kazanacaktý. Gerçi hiç bu kadar sürmemiþti küslükleri. Ama olsun, gelecekti kadýn. Yine güler yüzü ile hiçbir þey olmamýþ gibi sarýlacaktý kendisine. Hep böyle olmamýþ mýydý. Genel olarak eþi tarafýndan çok konuþmakla suçlanan,her lafa cevabý olan, saplantýlý olmakla suçlanan kadýn. Kadýnýn durmakta olan bir yüreðin ritim düþmesi gibi, konuþmasý azalmýþtý. Daha az. Sonra daha da az. Evet nihayet bugün tamamen susmuþtu. Adam daha önce hissetmediði bu garip hissin ürpertisini çekse de içine, sebebini bilmediði bu suskunluða çok da anlam yüklemek istemiyordu.

Havada aðýr bir trajedi. Kadýn ve erkeðin hisleri eþyalara sinmiþti sanki. Musluktan akan su öfkeli, ocakta kaynayan çayýn fokurtusu kaynayan duygularýn dýþavurumu. Kulaða gelen her müzik melodisi hayatýn hüzünlü fon müziði. Kahkahalar neþeler gülüþmeler geride kalmýþtý.. Yaklaþýk iki aydýr kimse gelmiyordu bu eve. Yaklaþýk iki aydýr bu evden birlikte çýkmýyorlardý. Kýrýk bir arabesk þarký gibi dudaktan dökülen “Günaydýn” ve “Hoþçakal” lar da tükenmiþti sonunda.

Mutfakta bulunan yemek masasýnýn etrafýnda sandalyeler düzensiz, tezgahýn üstünde baharatlar geliþigüzel, her þey süregelen sergüzeþt hayatýn aynasý. Konuþmaktan tartýþmaktan diller yorulmuþ, yürekler nekahet döneminde. Yarýnýn ne getireceðinden habersiz, onca yaþanan mutlu anýn sonunda gelinen nokta, daha çok kadýn yüreðinde hissedilen, dile getirilmeyen ancak derinden hissedilen “yarýn” endiþesi.

Son lokmayý da aldý adam. Çayýndan son bir yudum daha. Masanýn üzerine koyduðu el çantasýný aldý. Kapýya doðru yöneldi. Vestiyeri açýp pardösüsünü aldý. Dýþ kapýyý açtý. Þöyle bir geriye dönüp kadýna baktý. Kendisini geçirmeye bile gelmemiþti.Dýþarý çýktý. Asansöre binip indi aþaðýya. Fazla beklemesine gerek kalmadý. Ýlk gelen taksiyi durdurup iþ yerine doðru yol almaya baþladý.

Kadýn kaldýrdý bakýþlarýný kahve fincanýndan. Ayaða kalktý. Üzerine o siyah þalý aldý. Balkona çýktý. Ahþap sandalyeyi çekip oturdu. Yoldan geçen insanlar baktý bir süre anlamsýz. Balkonuna baktý. Sonbaharýn yerini kýþa terketmeye hazýrlandýðý þu günlerde, zamansýz soðuklara dayanma gücü kalmayan balkondaki güllere. Dallarý dökülmeye baþlamýþ. Renkleri solmuþ. Uzun bir süre öylece kalakaldý. Boþluða baktý. Bir þey düþünmeden bir þey hissetmeden. Üþüdüðünü hissetti sonra. Usul adýmlarla içeri girdi. Tezgahýn üzerine baktý. Daðýnýklýðý toparladý þöyle bir. Yatak odasýna yöneldi sonra. Kapýnýn önünde dikildi. Baþýný kapýya yasladý. Derin bir nefes aldý. Bir kaç adým attý. Bazalý yataðý kaldýrdý. Ýçinde bulunan küçük bavullardan birisini çýkardý. Dolabýný açtý. Toparlanmaya baþladý.

Gitmek kadýna yakýþýrdý en çok. Zamaný geldiðinde hassas bedene bürünmüþ pamuksu yüreðine suskunluk çöker. Gitme vakti geldiðini en erken o hisseder. Hele elini atmasýn yürek bohçasýna. baþlamasýn toparlanmaya. Suskun asil, vakur gidiþi vardý kadýnýn. Gitmek yakýþmýþtý kadýna.

…

                Adam taksinin arka koltuðuna oturmuþ, elindeki telefonu karýþtýrýyordu. Ama aklý ne telefonda ne iþteydi. Yüzünde hiç olmadýðý kadar bir huzursuzluk ifadesi vardý. Bugün kendisini kapýya kadar geçirmemiþ olmasý çok etkilemiþti kendisini. Fazla mý ileri gitmiþti çok mu kýrmýþtý onu acaba? Evimin gülü derdi ona. En olumsuz durumlarda bile neþe saçan, hep pozitif, hep anlayýþlý. Son zamanlardaki kavgalarý, tartýþmalarý. Çokmu kýrýcý olmuþtu yoksa. Yaþanýlanlarý bir bir getirdi gözünün önüne. Düþünmeye baþladý. Onun evinin gülünün gün be gün suskunluða bürünmesi. Eski neþesinden coþkusundan eser kalmamasý, hele bu sabahki yüzündeki o anlamlandýramadýðý ifade. Birleþtirdi kafasýnda bir çok noktayý. Bir sýzý düþtü içine. Þoföre seslendi;

“Þoför bey hemen geri dönüyoruz”

“Hayýrdýr abi?”

“Bir evrak unutmuþum evde, hemen geri dönüyoruz”

Þoför müþterideki paniði hissetmiþ, ilk kavþaktan geri dönmüþtü. Gaza daha da basýp hýzýný arttýrmýþtý. Bir süre sonra apartman kapýsýnýn önüne gelmiþlerdi. Adam elini cebine attý. Hýzlý bir þekilde ücreti ödeyip koþar adýmlarla asansöre yöneldi. Kata çýkýp kapýnýn ziline bastý. Sonra bir daha bastý. Sonra bir daha. Hayýr kapýyý açan yoktu. Daha fazla bekleyemedi. Anahtarý ile açtý kapýyý. Ayakkabýsýný çýkarmadan içeri girdi. Kalbi hýzlý hýzlý çarpmaya baþladý.

Eþine seslendi. Cevap yoktu. Bir daha seslendi.yine cevap yoktu.Mutfaða baktý. Salona baktý.Yatak odasýna yöneldi.Yoktu.Sonuna kadar açýk olan eþinin dolabýna baktý.

Anlamýþtý. Omuzlarý düþtü. El çantasý düþtü. Dizlerinin üzerine çöktü. Evinin gülünü soldurmuþtu. Gitmiþti.