‘’Susmak yalnýzlýðýn ana dilidir, Ömür haným, þiiridir, beni
konuþmaya zorlama ne olur. Sözün sularýný tükettim ben,
kaynaðýný kuruttum. Geriye bir büyük sessizlik kaldý yü-
reðimde, kalabalýklar, kalabalýklar kadar büyük…Yalnýzým
Ömür haným, geceler boyu akýp giden ýrmaklar gibi ka-
ranlýklar içre, öyle yitik, öyle üzgün, yalnýzým…’’(Alýntý)

Soytarý bir sözcüðe meylettim öncemdeki Çýfýt çarþýsý ne ki ben semt pazarlarýnda tükettim düþlerimi.

Hercai bir menekþe iken kalbim ve de evhamla ve telaþla severken ben sizi…

Renklerin en müþkülüne tekabül etmiþken bir ömür ve iþte tezatlýklarla hýnca hýnç dolu iken yüreðim…

Kurusýký bir gülüm/seme saklý iken kursaðýmda ve kurduðum tüm saatler ve tüm alarmlar aþka d/okunuyorsa usul usul.

Uslu olmayan bir yüreðin de sahibesiyim ve iþte onun da suç ortaðý iken diviti tükenmek bilmeyen kalemim ve bilirim ki kaile de almazsýnýz siz beni yine de kale duvarlarýmda resimleriniz ve þiirleriniz asýlýdýr hem ne olmuþ ki uzaktan usulca sevmiþken ben sizi?

Hýrpani bir buluta meylettim ve içimdeki çiy tanesini kalemimle devasa bir çýða dönüþtürdüm.

Yorgun iklimlerden geliyorum ve mecbur kalmasaydým eðer ki düþmezdim ben bu can yakýcý aþka lakin…

Damarlarýmda kan akmaz benim.

Demlendiðim kadar da dertlenirim ve iþte akabinde þiirler derlerim her birinde size rast geldiðim gelin görün ki sizinle rastlaþmadýðým köþe baþlarýnda nöbet tutarým ben ve her geçeni kâh siz sanýrým kâh þiir ekerim topraða.

Topraktan geldik topraða döneceðiz madem…

Hem siz matemimi dahi önemsemezken.

Az evvel kurdum saati aþka:

Kum dökmesinden belli ve kumdan kalelerimde sizi aðýrlarým uysal bir bekleyiþe meyletsem de ansýzýn öfke hâsýl olur hücrelerimde ve ölen hücrelerimin zincirleme telaffuzunda sizi büyüttüðüm kadar da g/özümde nasýl da aðrýma gider sessizliðiniz ve bilirim ki verilen en büyük tepkidir siz ses etmeden…

Sahi, ses etmeden sevebilir miydiniz beni?

Her sus payý söylem bir þiire gebedir.

Sizsizlikle örülü cihansa cehennemi yaþatýrken bana ve iþte sevdamýn dik alasýnda ve dikiz aynasýnda sözcükler ürer ama yetinmem de tek bir þiirle.

Yatýya kalan bir imgeyi tutar çekerim kulaðýmdan ve ucu yanýk mektuplar derlerim.

Hengâmedir içimde yaþattýðým ve ben en çok acýyla beslenirim beþlerim de aþký ne zamanki þah damarýmdan yakýn olana meyledeyim hem ben sizi Allah rýzasý için sevdim seveli…

Hammurabi kanunlarýndan derlediðim þiirlerim hem kilit noktamdýr hem de ket vurulduðum.

Sýnýrlarým ihlal edilir ve baþkaldýrýrým düzene.

Bir düzenek olarak addedilebilirken hayat ve de müdavimi olmadýðým gruplarda en arkaya itilirken itiþ kakýþ yaþanan dünyaya aldýrýþ dahi etmem ve tebessüm ederim beni sevmeyenlere ve her nasýlsa onlarýn bana duyduðu öfke ve nefreti aþk beller þiarým þiirlerle de þerh düþerim insanoðlunun kurduðu tuzaklara ve uzak meylettiðim her mesafe ben her nasýlsa kendime kavuþurum.

Bir uçurumdan düþeli epey oldu hani ve ben, o günden beri þiir yazýyorum.

Tevazu yüklü yüreðimle de bu aralar kendimi sevmeyi deniyorum:

Bir yap-boz adeta kürediðim hayat ve günbegün bulduðum parçalarla içimdeki silik resmi tamamlamaya çalýþýyorum.

Ah, azizim bir yaným hep eksik.

Ah, derbeder sevdam ve sevgili demekten imtina ettiðim, siz bayým ben de bayým bayým bayýlmýyorum hani her gün ama her gün aþký resmetmeye lakin ruhumun ressamý her gün sizi çiziyor kara kalemle bense karakaþýnýza kara gözünüze bayýlmamýþ olsam bile seviyorum iþte kara gözlerinizde oynaþan ýþýltýlarý.

Kum döküyor saatim.

Zaman tükeniyor, azizim.

Büyüttüðüm kadar sizi gözümde yeter ki iki cihanda da aziz olunuz ve meylettiðim rotamda ezkaza bulursanýz beni bir el verin yeter ki.

Ruhumun kýrýk döþemeleri ve de saçýmýn kýrýklarý.

Kýraðý çalan bir gece.

Kýlkuyruk öfkem yeni geçti ne de olsa karanlýðýn gücünde yitirdim ben içimde saklý o beyaz güvercini.

Nasýl ki her þiirim posta güvercini ile ulaþýyor size ve siz nasýl ki görmezden geliyorsunuz…

Ne çok da pot kýrdým hani.

Yoksa o pot izi midir beni size yakýn kýlan?

Ya da taþtan yüreðiniz midir aþka aþ eren?

Bensiz iklimlerde sekerken sözcükler.

Ben dilinde saklý iken yalnýzlýk.

Hararetle yazdýðýmdan da öte hibe ettiðim sessizlik ve iþte günün fermaný ve feryadý gül mizaçlý sevdamda esen yellerden sorun beni de ezelden saklandýðým mabedimde kâh matemle örülü kâh mahremim iken aþk sadece nakþetmiyorum da hani bir þiire erip de dinmiyor coþkum ta ki hidayete ulaþana deðin seveceðim ben sizi ve nihayetinde Rabbime de kavuþtum mu kimse tutamaz beni mademki bir þiirden medet umdum mademki þiir bellediðim hayatta aþkla olan izdivacýmda tutulsa da nutkum kalemim asla sus pus kalmazken ve de rencide edilmiþ yüreðimin de isinde saklý iken hayaletler.

Hayal gücümden öteye gitmediðim kadar hayallerimi gerçek kýldýðým kadar mutluyum ben mademki kalemimdir diklendiðim en dik kale iken de size duyduðum sevgi ve hoþ görü o halde…

Boþ verin gitsin:

Siz sevmeseniz de olur hani beni.

Sizsizliðe alýþtýðým dönemeçte kendime de kavuþmanýn verdiði coþku ve heyecanla yazacaðým þiirlerden sorsunlar beni nasýl ki tek þiir yetmez coþkumun büyümesine mademki mahrem bir kaygýdýr þiirin tecelli ettiði ve iþte yaza yaza teselli bulduðum kadar sizi ve aþký düþürmezken dilimden…