Ayný güne uyanýr katille maktül, ayný güneþ dokunur tenlerine zalimle mazlumun. Ayný kaynaðýn sularýndan içerler, ayný tarladan çýkan buðdaylarla yapýlmýþ ekmekleri yerler. Ayný sokaklarda yürüyüp ayný futbol takýmýný tutarlar. Farklý olansa birinin acý veren diðerininse acý çeken olmasýdýr.

Ayný gezegende yaþayanlarýz bizler. Ayný yýldýzlara ve ayný aya bakanlarýz geceleri. Belki ayný yaðmurlarýn altýnda ýslandýk, belki ayný soðuk çatlattý tenimizi. Peki, bu uçurumlar neden? Bazý insanlarýn çöpe attýklarý için bazý insanlar birbirlerini öldürüyorlar. Bazý insanlar rahat uyuyabilsinler diye bazý insanlar iþkence masalarýnda can veriyorlar. Zalim ve mazlum arasýndaki bu uçurumda belirleyici ve nitelendirici olan ne?  Daha da önemlisi neden?

            Benim rahatým yerinde. Ama dünyada bir çok insan zulmün pençesinde çýðlýklar savuruyor gökyüzüne. Vicdanýmý nasýl susturabilirim? Nasýl týkayabilirim kulaklarýmý bu çýðlýklara? O zaman nasýl insan olabilirim? Ben fazla kilolarýmdan þikayet ederken bu gezegende bazý insanlar açlýktan ölüyorlar. Ben arabamýn modelinin düþük olmasýndan yakýnýrken bazý insanlarýn çýplak ayaklarýný parçalýyor kayalýklar. Ben sinema salonlarýna cinayet ve savaþ filmleri izlemeye giderken bir yerlerde insanlar bir iç savaþýn içinde katlediliyorlar. Nerede adalet? Yoksa yalnýzca haksýzlýða uðrayan mý baðýrýr; ‘’Adalet istiyorum!’’ diye. 

Biz rahatýn ve huzurun içinde olanlar nasýl susturacaðýz vicdanlarýmýzý? Anlayamýyorum.