Kendimi iyi hissetmediðim günlerden birinin tam ortasýndayým. Ruhumun derin karanlýklarýndan buram buram yükselen o olmamýþlýk, yarým kalmýþlýk hissi çepeçevre kuþatmýþ sanki dört bir yanýmý. Ne yapsam olmuyor ya da ne yapsam olmayacak gibi. Bir kitap mý okusam, yoksa bir þiir mi? Dost yüzlü birkaç insanla sohbete mi koyulsam yoksa yüreðimi bir ezginin sol anahtarýyla açýp bir güzel havalandýrsam mý? Þöyle uzun bir yürüyüþe mi çýksam yoksa kendimi iþe güce mi versem? Yoksa tüm bunlara sýrt çevirip her caným sýkýldýðýnda yaptýðým gibi bir þeyler mi atýþtýrsam? Ne yapsam olmayacak gibi, ne yapsam bu yarým kalmýþlýk, olmamýþlýk hissi beni iþgal etmekten vazgeçmeyecek gibi. Bu durumda en iyisi içini dökmek birilerine ya da bir þeylere ama dikkatli olmak kaydýyla elbette. Geriye tek bir seçenek kalýyor benim için; yazmak. Bende o tek seçeneði uyguluyorum þimdi. Eminim bu yazýnýn sonunda omuzlarýmdaki aðýrlýk hafifleyecek, ruhumu sýkýþtýran o mengene sýkmayý býrakacak, zihnime vurulan o dev pranga gevþeyecek ve ben huzurlu bir nefes alabileceðim.
 
 Ýnsan insanýn zehrini alýr demiþ eskiler. Ancak kýsa ömrüm boyunca edindiðim deneyimler neticesinde anlýyorum ki bu söz sanýrým söylendiði dönemde makbul bir sözmüþ. Zira benim yaþadýðým bu dönemde insan bir baþka insanýn zehrini almaktan ziyade sanki zehirlemek için ant içmiþ gibi. Kime derdini sýkýntýný anlatsan; ya içten içe seviniyor, ya bunu bir zayýflýk olarak nitelendirip insanýn aleyhine kullanýyor ya da bir kýnama vesilesi olarak kabul ediyor. Derde ortak olmak, derde çare bulmak için çabalamak, teskin etmeye çalýþmak, moral vermek ya da arkadaþýnýn derdiyle dertlenmek sanki ütopik dünyalarda, romanlarda, þiirlerde ya da tarihin silikleþmiþ sayfalarýnda kalmýþ gibi. Bu çaðda ne bir dost kalmýþ insana ne de bir arkadaþ. Ama insanýnda benim þu an içinde bulunduðum hal gibi durumlarda zehrini bir þekilde akýtmasý lazým. Aksi halde o zehir insanýn kendisini zehirleyecek ve daha tehlikeli bir hal alacak. Bu durumlar ben zehrimi kendimi zehirlemeden akýtmanýn bir yolunu buldum elbette. Bu yol benim için yazmak. Böyle durumlarda bunun çalakalem yazmak olduðunu da açýkyüreklilikle söyleyebilirim. Yani hiçbir edebi kaygý taþýmadan, cümle yapýlarýna, imla kurallarýna ve anlam bütünlüðüne takýlmadan yalnýzca yazmak… Yanana ve alt alta çoðalan cümlelerin oluþturduðu üretme hazzýnýn kederini yok etmesine izin vermek. Zehirli düþüncelerin zihninden, ruhundan ve yüreðinden her kelimede ve her cümlede silinmesine þahit olmak… Arada bir soðuk kahveden yudumlamak belki ya da Yeni Türkü müzik grubundan hüzünlü bir þarký dinlemek bir yandan da…
 
Sýcaktýr, soðuktur, gündüzdür gecedir, sabahtýr ya da akþamdýr hiç fark etmez. Ne zaman ya da nasýl olursa olsun insan her yerde ve her þekilde insandýr. Ýnsan bazen belki de ortada hiçbir sebep yokken hüzünlenir. Bu hüzne bir sebep aramak, bir kýlýf uydurmaya çalýþmak oldukça boþ bir iþtir. Çünkü bu birdenbire gelip insanýn zihnini, kalbini ve ruhunu iþgal eden bu hüzün insan yaþadýkça gelecek ve insan yaþlandýkça gitmez olacaktýr. Aslýna bakýlýrsa yaþlý olmanýn da en kötü ve en öldürücü yaný budur. Bedeninizin eskimesi, hücrelerinizin artýk kendini yenilememesi, katabolizmanýn anabolizmanýn önüne geçmesi deðil bu hüznün insaný artýk zehirlemesidir ölüme insaný her zaman diliminde biraz daha yaklaþtýran. Zamanla biriken anýlar artýk taþýnmaz bir hale geldiðinde insan taþýmaktan vazgeçer o anýlarý. Her aný biz iz býrakýr insanda. Ýyi ya da kötü olarak nitelendirmenin yersiz olduðu bu izler neticesinde izdir iþte. Bu izler yaþlandýkça o kadar çok artar o kadar çok artar ki gerçek insan görünmez olur. Bu elbette acý vericidir. Zaten insanýn yeryüzündeki bu kýrýk dökük hikâyesi temelde acý vericidir.
 
Ýnsan steril bir þekilde kendi halinde otururken hayatýn bir köþesinde. Bir baþka insan gelir ansýzýn ve bu steriliteyi, bu temizliði, bu saflýðý alt üst eder. Öyle ki kendi mikrobunu bulaþtýrýr, kendi pisliðiyle kaplar en temiz yerlerini. Hasta eder sapasaðlam kendi halindeki insaný. Ne olduðunu bile anlayamaz insan. Bir anda periþan olur. Sonrasýnda gelenleri hoþ karþýlamaz olur. Kendini güvene almak için duvarlar örmeye baþlar. Ama her defasýnda o duvarlardan birisi atlar gelir ve yine mikrobunu, fesatlýðýný, hasetliðini bulaþtýrýr kendi halindeki insana. Ýnsan duvarlarý daha da yükseltir. Hatta duvardaki pencereleri bile sýký sýkýya örer. Ama ne yaparsa yapsýn bu hayasýz akýný engelleyemez. Sonunda insan kendi inþa ettiði duvarlar arasýnda havasýzlýktan ve güneþsizlikten kendisi hastalanýr. Öyle ki dýþarýdan gelen bir mikroba da ihtiyacý kalmaz. Kendi kendini hasta eder ve ölür. Peki, bunun çaresi nedir? Bunu bilemiyorum. Ancak bir insan olarak kendi cinsimden yani diðer insanlardan o kadar çok çekiniyor ve korkuyorum ki bunu anlatamam.
 
Ýnsan bir baþka insanýn hayatýný zehretmek için deðil daha yaþanýlýr kýlmak için çaba sarf etmeli. Hepimiz birbirimizi yok etmeye, sabote etmeye programlanmýþ kötücül programlý robotlara benziyoruz. Bundan vazgeçmeliyiz.