Tüm gündelik dertlerimizi bir kenara býrakýp sakin bir kafayla düþünürsek insanýn yeryüzü macerasýnýn oldukça acýklý olduðunu anlarýz esasýnda. O meþhur sözde de dediði gibi; insan hiç ölmeyecekmiþ gibi yaþar ve hiç yaþamamýþ gibi ölür. Bu konuda sevdiðim þair Orhan Veli’nin þu dizelerine de deðinmemek kendi adýma büyük bir ayýp olur elbette;
 
“Ölünce kirlerimizden temizlenir,
Ölünce biz de iyi adam oluruz;
Þöhretmiþ, kadýnmýþ, para hýrsýymýþ,
Hepsini unuturuz.”
 
            Ölüm konusu elbette tatsýz bir konu, insanýn düþünmek istemeyeceði bir konu ancak hayattaki en kesin þeyin ölüm olduðu hususunda da kimsenin herhangi bir kuþkusunun bulunduðunu sanmýyorum. Günün birinde herkes ölecek; tanýdýk, tanýmadýk herkes ölüm denen son ile tanýþacak. Yani ister yaþlýlýktan olsun, ister hastalýktan olsun, ister kazadan olsun bir þekilde hayatlarýmýz son bulacak. Peki, ne olacak sonra? Elbette her insanýn bu konuyla ilgili inançlarý farklý farklý zira dünya üzerinde mevcut sekiz milyar insanýn inançlarý farklý farklý. Bu sebepten öldükten sonra ne olacaktan ziyade ölümle birlikte hayatta ne deðiþecek bu konu üzerine yazmak istiyorum.
 
            Nuri Bilge Ceylan’ýn ödüllü filmi “Bir Zamanlar Anadolu’da” filminde filme ismini veren sahnede doktor çok çarpýcý bir ifade kullanmýþtý; “Bundan yalnýzca yüz yýl sonra þu anda yeryüzünde var olan tüm insanlar ölmüþ olacak.” Buradan hareketle dünya üzerinde yaþayan sekiz milyar insanýn hepsinin bundan yalnýzca yüz yýl sonra artýk bu dünyada olmayacaðý gerçeðine ulaþabiliriz. Ne büyük bir rakam öyle deðil mi? Sekiz milyar ölü beden, sekiz milyar ceset, sekiz milyar beyin, sekiz milyar hayat, sekiz milyar bakýþ açýsý ve sekiz milyar aný.  Bazen internette bundan yüz yýl önceki siyah beyaz videolara denk geliyorum. 1924 yýlýnýn Londra’sýný almýþlar kayda mesela. Onlarca insan gündelik yaþamý içinde koþuþturuyor, atlý arabalarla bir yerlere ulaþmaya çalýþýyorlar. Bu insanlar bu videolarda ne kadar da canlý görünüyorlar. Oysa þimdi hepsi ölmüþ. Kimisi savaþlarla, kimisi salgýnlarda, kimisi ecelleriyle ama tek ortak nokta artýk hiç birisinin canlý olmamasý. Bana oldukça ilginç geliyor bu fanilik meselesi. Hepimiz faniyiz yani hepimiz gelip geçiciyiz bu dünyada.
 
            Doksanlý yýllarda Milli Bayram günlerindeki geçit törenlerinde Ýstiklal Harbi Gazileri olurdu. Gururla geçerlerdi insanlarýn önünden. Son Ýstiklal Harbi Gazisi 2008 yýlýnda vefat etmiþ. Bu haberi öðrendiðimde hem çok üzülmüþ hem de derin düþüncelere dalmýþtým. Artýk Kurtuluþ Savaþýný bizzat yaþayan kimse kalmadý yeryüzünde. Bir milletin var olma savaþý yalnýzca kitaplarda ve yazýlý metinlerde kaldý. Elbette bu duru kaçýnýlmazdý. Zira tarih boyunca kimler kimler ölmediler ki? Herkesin bildiði ve tanýdýðý krallar, padiþahlar, sultanlar, komutanlar, liderler, fikir önderleri herkes ölümün pençesinden nasibini aldý.
 
            Genel olarak insanlar bu konuyu pek düþünmek istemezler. Çünkü tatsýz bir konudur. Ayrýca bu konu üzerinde çok düþünmek insanýn yaþama tutunmasýna mani olabilir. Bu konuda ne zaman biriyle konuþmak istesem hem ayný öðütleri iþitirim; “Fazla düþünmeyeceksin yoksa yaþayamazsýn.”, “Fazla takma kafana yoksa kafayý üþütürsün.”, “Aman boþ ver, düþünsen de öleceðiz, düþünmesen de öleceðiz.” Velhasýl-ý kelam insanlar bu konunun hatýrlatýlmasýna bile tahammül etmek istemezler. Yani her gün çevremizde birileri ölüyor olsa da bu gerçeði görmezden gelme eðilimindeyizdir. Ölümü kendimize deðil, hep baþkalarýna yakýþtýrýrýz. Kimse öleceðini tahmin etmek ve dillendirmek istemez. Bu oldukça insani bir durumdur. Kesinlikle kýnadýðým için deðinmiyorum bu konuya. Zira ölüm konusunu fazla düþünüp ruhsal problemler yaþan insanlarýn sayýsý da azýmsanmayacak kadar çoktur diye düþünüyorum. Velhasýl-ý kelam kaçýnýlmaz bir gerçek bu ölüm konusu.
 
            Susan Ertz’in bu konuda þöyle bir sözü var; “Yaðmurlu bir Pazar günü öðleden sonra ne yapacaklarýný bilmeyen milyonlar, bir de ölümsüzlük isterler.” Ýnsan gerçek mana da ölümsüzlüðe hazýr mýdýr peki? Hiç sanmýyorum. Zira dünyadaki tüm mekanizmalarýmýz ölüm üzerine kurulmuþtur. Bu gerçeði her ne kadar görmezden gelsek de aslýnda tam manasýyla kör bir bakýþ açýsýyla da yaklaþmayýz bu konuya.  Ancak þöyle bir gerçek vardýr ki biz insanlar sonu olan bu evrende sonsuzluðu düþleyen varlýklarýzdýr. Uyumsuzluðumuz da buradan kaynaklanýyor sanýrým.
 
            Tarih boyunca özellikle iktidarý ve gücü eline geçirmiþ tiranlarýn ölümsüzlük heveslerini açýklýkla görmekteyiz. Bu bir tür sýnýrlarý zorlama, faniliði kabul etmeme durumu. Yani sahip olduðu güç ile insanüstü bir varlýk olduðunu düþündüren hastalýklý bir bakýþ açýsý. Yani þöyle mi düþünüyorlardý acaba; “yeryüzünde o kadar insan varken iktidarý, bu kadar gücü ben elime geçirdiðime göre diðer insanlardan farklý olmalýyým.” Mesela meþhur Cengiz Han böyle düþünmüþ müdür? Ya da Tanrýnýn Kýrbacý lakabýný almýþ Attila Han acaba bir kez olsun bunu aklýndan geçirmiþ midir? Yeryüzünde seçilmiþ kiþi olduðunu düþünmek böyle bir þey midir acaba? Zira þuan günümüzde de dünyanýn ücra bir yerinde doðmuþ ve ömrü boyunca bir daha hiçbir yere gidemeyip doðduðu yerde ölecek olan birisi ile bir dünya lideri arasýnda bir fark var mýdýr? Dünya lideri olma durumu kiþinin kendisine doðuþtan mý verilmiþtir? Yoksa koþullarýn denk gelmesiyle oluþmuþ tesadüfi bir durum mudur? Yani Ýngiltere Kraliyet Ailesinin torunu olarak deðil de Orta Anadolu’da sýradan bir Yörük ailesinin torunu olarak dünyaya gelmek tercih edilebilecek bir þey midir?  Elbette ben bu ayrýma bir saçmalýk olarak bakýyorum. Seçemediðiniz koþullar yüzünden yargýlanamazsýnýz.
 
            Ýnsan anne ve babasýnýn hatalarýndan sorumlu tutulabilir mi?
 
            Ýyi ki ölüm var…