Online Üye
Online Ziyaretçi
Hızlı başlangıçlar yapıyor insanlar ve hızın içinde yitip gidenlerin ardından başladıkları yolun bıkkın ve yorgun yolcuları olarak devam ediyorlar hayatlarına. Maalesef bir mantık hatasının ispatı gibiyiz.
Toplumumuzda bir insan emekli olduğunda eğer çalışmaya devam etmiyorsa toplumuz tarafından kınanır ve eğer çalışıyorsa toplumuz tarafından kendisinden övgü ile bahsedilir. Oysa insan çalışmaya devam edecekse neden emekli edilir ki? Oysa emeklilerin hala çalışması bize normal görünürken, genç insanların hiçbir iş yapmadan boş boş gezmesi neden kimsenin gözüne batmaz ki? İnsan gençken çalışmalı ve ihtiyarladığında dinlenmeli değil midir oysa?
Gençken bol bol dinlenip boş boş gezen gençlerimize neleri dayattığımızın farkında olmadığımıza eminim elbette. Her şeyi yapmak isteyen hiçbir şey yapamaz gerçeğinden bahsediyorum. Bu yüzden uzmanlaşamıyoruz hiçbir işte. Bir genç bir fabrikaya bekçi olarak alınır ama bekçi olarak çalışamaz mesela. Sabah geldiğinde pas pas yapmak, çayı demlemek, patronun arabasını yıkamak, patronun alışveriş listesini tamamlamak, kamyonet; kamyon ya da tır ile yük geldiğinde indirmeye yardımcı olmak gibi işleri de bekçilikle beraber yürütmek zorunda kalır. Ülke çalışanları olarak kendimizi her şeyi bilmek ve yapabilmek zorunda hissettiğimizden hiçbir şey yapamamaktayız. Bu bir işçi içinde, bir yönetici içinde böyledir bu ülke de. İlkokula giden oğlumuzun matematik dersinin çok iyi olması bizi asla tatmin etmez. Aynı zamanda oğlumuzun çok iyi futbol oynamasını da isteriz. Sosyal bilgilerle alakalı dersleri iyi olan kızımızın sayısal derslerinin çok iyi olmasını ve aynı zamanda ev işlerini de yürütmesini isteriz. İşte bu yüzden mühendislerimiz proje üretemez, doktorlarımız hastanın halinden pek anlamaz, şoförlerimiz trafik canavarıdır ve oyuncularımız hem tiyatro, hem dizi, hem sinema, hem reklâm oyuncu olup aynı zamanda manken ve müzisyendir. Beyinlerimiz, zihinlerimiz, bedensel güçlerimiz ve yaşam enerjimiz bölünüp gider böylece. Asıl yapmamız gerek işi bile yapamayacak hale geliriz. İşverenler işyerlerine hangi konuda eleman alacaklarını bilmiyorlar belki de. Temizlik için mi, sekreterlik için mi, çaycılık için mi, memurluk için mi, proje üretmek için mi, ulaşımı sağlamak için mi, güvenliği sağlamak için mi eleman alsam? Yoksa bir eleman alıp tüm bu işleri ona mı yaptırsam? Neden uluslar arası boyutlarda bir şirketimiz yok anladınız mı ya da neden emekli olan insanların uzun ömürlü olmadıklarını?
Lise yıllarımda ‘Türk gibi başla, İngiliz gibi boşla’ diye bir söz işitmiş ve anlayamamıştım. Şimdi anlayabiliyorum. Hangi sektörde olursak olalım, işimiz ne olursa olsun; işimize öyle şevkle başlıyoruz ki anlatmanın imkânı yok. Yani bir işe ancak bu kadar iyi başlanabilir. Ama maalesef sonunu getiremiyoruz. Tüm projelerimizin finalleri bu yüzden hiçbir şeye benzemiyor. Romanlarımız, şiirlerimiz, dizilerimiz, tiyatrolarımız, sinemalarımız, fabrikalarımız, otoyollarımız, barajlarımız ve daha birçok şey bu yüzden yarım yamalak. Çabuk mu sıkılıyoruz nedir? Ama durumumuzun özeti bu, kısa vadeli mi düşünüyoruz yoksa? Bu konudan bende çok muzdaripim belirtmek isterim.
Düşüncelerimizle yaptıklarımızı alt alta koyup bir birinden çıkardığımızda eğer kalan sıfır oluyorsa mükemmeliz demektir ki insan mükemmel değildir. Ama sıfıra ne kadar yakınsak ya da sıfıra yaklaşmak için ne kadar uğraşıyorsak o kadar doğru yoldayız. Sıfırdan artı yönde ne kadar artış varsa o kadar köleyiz ve eksi yönde ne kadar çok artıyorsa o kadar başarısızız demektir. Düşünmenin ve mantığın her daim akılcı bir biçimde insana kılavuz olması kadar güzel ne olabilir ki dünyada?