Bir yaþam tarzý haline gelen kabalýðýn bu kadar rahatsýz edici bir davranýþ biçimi olacaðýný elbette düþünmemiþtim. Hatta önceleri kabalýk bir salgýn haline dönüþmeden önce bir güldürü unsuru olarak bile kabul görebiliyordu zihnimde. Ama þimdi her köþe baþýnda, her insanla tanýþmada sert bir tokat gibi zihnime iniyor kabalýk. Kibarlýk ve zarafet kabalýk tarafýndan vahþice katledilmiþ ve orta yerde býrakýlmýþ cesetlere benziyorlar. Ýnsanlara zarif davranýþlarda bulunulduðu zaman, kibar sözler söylendiði zaman ya bu cesetleri görmezden geliyorlar ve sýrtlarýný dönüp gidiyorlar ya da bu cinayetin faili sanki benmiþim gibi acýsýný çýkarmaya çalýþýyorlar. Hâlbuki bu çaðda ben katletmedim kibarlýðý ve zarafeti. Ben yalnýzca yaslarýný tutan ve anýlarýný yaþatmak isteyen bir hayranýyým bu olgularýn o kadar. Belki biraz sonra yazacaklarým birilerini rahatsýz edecek ama yazmadan da edemeyeceðim; zaten Ýç ve Orta Anadolu’da maalesef ölü doðmuþ davranýþ biçimleriydi kibarlýk ve zarafet. Ömrünün tamamýný Ýç ve Orta Anadolu’da geçirmiþ bir bahtý kara olarak açýk yüreklilikle söyleyebilirim ki bu davranýþ biçimlerini hemen hemen hiç göremedim desem yalan söylemiþ olmam. Ben kabalýðýn baþþehirlerinden birinde doðdum ve bu þehirlerde savruldum ve hatta yoðruldum. Her nasýlsa bir türlü bu anlayýþýn içine bir türlü dahil olamadým. Zaman zaman dahil olmak hevesini taþýdým içimde her ne kadar sevmesem de ama beceremedim. Ýþin aslý ben ömrüm boyunca bir grubun içine dahil olmayý beceremedim. Daha okula gitmeyen bir ana kuzusuyken bile mahallede çocuk gruplarýnýn içine giremedim. Ýlkokulda da bir arkadaþ grubum yoktu. Ortaokul, Lise, Üniversite ve hatta Askerlikte bile maalesef bir topluluða dahil olamadým. Oysa ne özenirdim askerdeki tertip muhabbetine. Ýþ hayatýmda da bir arkadaþ grubum olmadý, olamadý.  Bu beni oldukça üzdü hala da üzmekte. Her zaman o istenmeyen siyah ördek yavrusu oldum maalesef. Bir yerde bir sorun olduðu kesindi elbette. Grup içindeki zorunluluklar beni hep grubun dýþýna attý. Aslýnda o kadar da özgürlüðüne düþkün birisi de deðilimdir. Hemen yelkenleri suya indiririm. Ama bir grubun içindeki zorunluluklar ve sorumluluklar beni sanki boðazýmda ve ayaklarýmda prangalar varmýþ gibi hissettirir. Bu yüzden tek baþýna olmanýn tarif edilemez huzuruna koþarým her defasýnda.  Bir de bir tarafý seçince aklým hep diðer tarafta kalýr. Bu popüler olan kabalýk salgýnýna dahil olamamamýn nedenleri de belki de bunlardýr. Ancak maalesef bu kabalýk salgýný durumu benden daha mühim bir toplumsal bir yara halini almýþ bir durumda.

Þu yadsýnamaz bir gerçek ki kabalýk her zamanda ve her yerde mevcuttu. Cahillik, vurdumduymazlýk, aþaðýlýk kompleksi gibi temeller üzerinde yükselirdi. Ancak bu temellerin dýþýnda sinema, televizyon, radyo, internet ve sosyal medya tarafýndan hiç bu kadar yükseltildiði ve parlatýldýðý olmamýþtý. Kýnanmak yerine hiç bu kadar takdir edildiði de olmamýþtý. Toplumun hemen hemen her kesiminde cahillik ve en ilkel haliyle kabalýk yüceltildikçe yüceltildi. Takdir edildi ve parlatýldý. Sonunda bir yaþam biçimi halini aldý. Ýnsanlarla ve insanlarýn kusurlarýyla dalga geçmek, insanlarý aþaðýlamak, výcýk výcýk aðýzlar ve þivelerle insanlarý ezmek, küçümsemek ve hatta bir adým ötesine geçip hakaret etmek normalleþti. Bununla ilgili sosyal medyada akýmlar oluþtu. Kabalýkla çekilen iðrenç videolar komik sayýlarak milyonlar tarafýndan izlendi. Ýzlenilenler milyonlar tarafýndan taklit edilmeye baþlandý. Gündelik yaþamda insanlar çevrelerindeki insanlara bu þekilde davranmaya baþladýlar. Ancak kýnanmadýlar aksine takdir edildiler. Durum böyle olunca kantarýn topuzu kaçtý ve iþler rayýndan çýktý. Elbette iþin baþýndan beri bu durumdan rahatsýz olan insanlar vardý. Ancak bu insanlar ya bu salgýna kapýldý ya da kýnamaktan ve ayýplamaktan vazgeçtiler. Çünkü artýk kabalýk normalleþmiþti. Bu durumu þöyle örnekleyebiliriz; bir zamanlar dini inançlar gereði insanlar tanrýlara kurban edilebiliyorlardý. Bu normal bir þeydi ve kimse bu durumu yadýrgamýyordu. Eðer günümüzde bir insan ayný þekilde kurban edilse yer yerinden oynar. Platon’un dilinden Sokrates’in Savunmasýný okumuþtum. Sokrates’in zehirlenerek öldürülmesinin sebepleri bana çok anlamsýz gelmiþti. Ama demek ki o dönemde böyle önemsiz sebeplerle insanlar idam edilebiliyordu. Yani o dönemin normali buydu. Hatta uzunca bir zamandýr insanýn insana köle olmasý ve bir hayvan gibi muamele görmesi de normal olarak karþýlanýyordu. Ama çaðýmýzda bunlar normal durum ve olgular deðiller. Bu konuda aslýnda en güzel örneklerden birisi de tüm dünya olarak yaþadýðýmýz Covid-19 Pandemi yýllarýdýr. Covid-19 Pandemisinden önce sokaklarda týbbi maske ile gezen birisi gördüðümüzde tuhafýmýza giderdi. Ama pandemi döneminde tam tersi bir durum yaþadýk ve maske takmayanlarý tuhaf bulduk. Yani normallerimiz deðiþti. Normallerin deðiþmesi hususunda olumlu deðiþim ve olumsuz deðiþim söz konusu. Köleliðin kaldýrýlmasý, insan kurban etmenin yasaklanmasý olumlu deðiþim ama kabalýðýn yaþam biçimi haline dönüþmesi olumsuz deðiþme örnek. Kötü yaklaþýmlar maalesef birbirini doðurur. Umursamamazlýk cahilliði, cahillik þiddeti, þiddet belki de savaþlarý, esareti, köleliði doðurur.

Uzun kýsasý her yeri bir sarmaþýk misali saran kabalýktan rahatsýzým.