Çocukluðumda yazdýðým ufak tefek þiir ve kompozisyonlarý saymazsak, lise yýllarýnda baþladým yazmaya. Tabii her Türk genci gibi ben de þiirle baþladým edebiyat hayatýna. Yine her Türk genci gibi aþk þiirleri yazarak…

Lisede kültür edebiyat kolu panosuna asýlan þiirlerime edebiyat öðretmeninim yorumu hala kulaklarýmdadýr: “Oðlum, býrak bu çoluk çocuk aþkýna þiirler yazmayý, adam gibi þiir yaz!”. Bu çoluk çocuk aþký lafýna çok kýzmýþtým o zaman. Uzun süre bakmamýþtým edebiyat öðretmenimin yüzüne.

Bir baþka öðretmenim þiirimi gazeteye vermemi söylemiþti. Bir akþamüzeri elimde bir þiirle çalmýþtým yerel gazetenin kapýsýný utana sýkýla. Daktilo baþýnda oturan gözlüklü ve kirli sakallý adam þöyle bir bakmýþtý bana “Ne var?” ifadesiyle. Þiirimi uzatmýþtým tüm mahcubiyetimle. Þöyle bir bakýp “Ýyi, tamam!” deyip koymuþtu bir kenara. Ben de arkamý dönüp çýkmýþtým þaheserime yapýlan bu hakarete içerleyerek.

Ertesi gün okulda müdür yardýmcýsý çaðýrmýþ, gazetede yayýnlanan þiirimi göstermiþ, tebrik etmiþti beni. Ýnanamamýþtým gözlerime ve tabi o gazla haftada iki üç þiir götürür olmuþtum gazeteye.

Üniversite sýnavýna girerken tercihlerimi gözden geçiren dershane matematik öðretmenim “Sende þairlik, edebiyatçýlýk var, gel sana bir edebiyat bölümü yazalým.” diyene ve beni Türk dili ve edebiyatý öðretmeni yapacak okula gidene kadar hiç düþünmemiþtim edebiyatla iç içe olmayý.

Üniversitede sýra üzerine yazdýðým bir beyit dikkatini çekmiþti arkadaþlarýmýn. Þiirin devamý yok mu ýsrarlarýyla bir kasideye dönüþmüþtü ilerleyen zamanda bir beyit. Ardýndan gazel tarzýnda yazýlan þiirler. Ta ki hocam Bekir Oðuzbaþaran bölümümüzdeki eli kalem tutan öðrencilerin bir yerel gazetede sayfa hazýrlamasýný isteyene kadar.

Benden de bir yazý istemiþti hocam, tabi ben büyük þairim ya yazý ne ki? Hemen oturup yazdým, götürdüm hocama. Hocam kalemi eline aldý, yazýyý bir yandan okurken bir yandan da üzerini çiziyordu satýrlarýn. Bir sayfa yazýdan bir paragraf kalmýþtý üzeri çizilmeyen. Sonra hoca tamamlamýþtý yazýnýn kalan kýsmýný ve “Al, temize çek, götür gazeteye ver.” demiþti.

Diðer haftalarda da ayný þeyi yaþadým. Ben yazýyorum, hoca çiziyor, ben yazýyorum, hoca çiziyor… Sonra bir þey fark ettim, hocanýn çizdiði yerler gün geçtikçe azalýyor. Bir gün yazýmý aldý, okudu “Tamam” dedi. “Bundan sonra bana getirmeden doðrudan gazeteye götürebilirsin yazýlarýný.”.

Ben farkýna varmadan piþirmiþti beni. Sonra tez çalýþtým hocamla ve tezim kitap oldu.

Van’da “Ýki Nisan” gazetesinde yazýyorduk haftada bir gün. Ben yazýlarý topluyor, hocanýn onayýný alýp götürüyordum gazeteye. Ertesi gün de gazeteleri alýp üniversiteye getiriyordum. Gazetenin Yazý iþleri müdürü merhum Ali Laleci bir gün gazeteleri aldýðýmda þöyle demiþti: “Bu Mustafa Kuvancý kimdir? Onunla bir görüþmek istiyorum, söyle bana gelsin bir gün.” Benim, deyince hemen sandalye çekip oturtmuþtu yanýna, bir çay söyleyip baþlamýþtý konuþmaya: “Üslubun güzel, yazýlarýn güzel ama evladým, çok keskin kalemin. Býrak siyasi yazmayý, edebi yaz.”

Edebi yazdým üniversite boyunca. Sonra öðretmenliðe baþlayýnca ara verdim bir süre yazmaya. Üniversiteye hazýrlýk derslerine girmeye baþlayýnca bir soru yazma meraký baþladý, sonra da soru bankasý. Yazdýk, ama yayýn piyasasý kurtlar sofrasý. Dolaþmadýk yayýnevi býrakmadým Ankara ve Ýstanbul’da Türkçe konu anlatýmý ve soru bankasý kitabým için. Herkes bedava ver basalým peþinde. Tabi küstük yazmaya, çizmeye bir müddet. Gel gör ki yazma tutkusu bir kere girdi mi insanýn gönlüne, durdurmak mümkün deðil.

90’lý yýllarýn sonuyla 2000’in baþlarýndaki siyasi ortamda yeniden döndüm güncel siyasi yazýlara yerel gazetelerde. Bulunduðum þehirlerde siyasi görüþüme uygun her gazetede yazdým merhum Ali Laleci aðabeyimin tabiriyle keskin kalemimle. 2004’te arkadaþlarýmýn uyarýsý geldi ayný tarzda ve “edebî” olmaya karar verdim artýk.

Yaþ da ilerleyince biraz, insanýn edebi yazma ihtiyacý daha fazla oluyor tabi. Zaman zaman eski coþkular depreþiyor, kaçýrýyoruz kantarýn topuzunu, güncel taþlama tarzýna kayýyorum ama o da olmasa tadý tuzu kalmayacak yazarlýðýn.

Hem ne demiþ þair:
“Býrak beni haykýrayým, susarsam sen mâtem et;
Unutma ki þâirleri haykýrmayan bir millet,
Sevenleri toprak olmuþ öksüz çocuk gibidir”