12-18 Aralýk haftasý ülkemizde “Tutum, Yatýrým ve Türk Malý Haftasý” olarak kutlanýyor. Bizim çocukluðumuzdaki adýyla “Yerli Malý Haftasý”…

Bu hafta, Atatürk’ün 1923 yýlýnda yaptýðý Ýzmir Ýktisat Kongresi’ne dayanýyor. Ýkinci Dünya Savaþý sonrasý oluþan ekonomik darboðazdan kurtulmak ve yabancý ülkelere para akýþýþýný durdurmak amacýyla yerli üretime önem vermek, dolayýsýyla sanayileþmek, kongrenin temel kararý olarak ele alýnabilir.

12 Aralýk 1929 yýlýnda dönemin baþbakaný Ýnönü, TBMM’de “milli ekonomi, yerli malý ve tutumlu olma” konularýný anlatan bir konuþma yapar. Daha sonra bu hafta 1946’dan itibaren “Yerli Malý Haftasý” olarak kutlanmaya baþlar. 1983’te ise haftamýzýn adý “Tutum, Yatýrým ve Türk Mallarý Haftasý” olarak deðiþtirilir.

Buraya kadar her þey gayet güzel. Ülkemizde  “kaðýt üzerinde” iþ yapma geleneði olduðu için kaðýt üzerinde her þey güllük gülistanlýk. Gel gelelim iþin aslý hiç de öyle deðil.

Malum, geçtiðimiz hafta “Tutum, Yatýrým ve Türk Mallarý Haftasý”ydý. Okullarýmýzda kutlandý. Sosyal medyada kutlama fotoðraflarý paylaþýldý. Þöyle bir baktým, 38 yýl önce benim ilkokulda olduðum yýllardaki kutlamalardan hiçbir farký yoktu.

Masalarýn üzerinde pastalar, börekler, meyveler, çerezler, içecekler vs… Benim çocukluðumda bu hafta okullarda “Yeme Ýçme Haftasý” olarak algýlanýp öyle kutlanýyordu, baktým, þimdi de ayný mantýkla kutlanýyor.

Sordum bir öðretmenimize: “Öðretmenim, ne yaptýnýz bu yýl Tutum, Yatýrým ve Türk Malý Haftasý’nda?” diye. Cevabý oldukça manidardý: “Bol bol israf yaptýk. Velilerimiz adeta en iyi pasta ve böreði yapma yarýþmasýna girdiler. En süslü masalarý donattýk, çocuklarýn yiyebildiði yenildi, kalaný çöpe gitti.”

Ne kadar güzel deðil mi? Çocuklarýmýza “Yerli Malý” bilincini ne kadar güzel veriyoruz(!) Neden yerli malý denince hep yeme içme gelir akla acaba? Bizim tek yerli malýmýz annelerimizin yaptýklarý pasta ve börekler mi?

Maalesef ve galiba evet!.. Þöyle bir bakýyorum odama, çevreme. Hangi ürünümüz yerli malý diye. Bu yazýyý yazdýðým bilgisayarým yabancý üretim, Kalemliðimdeki kalemlerin arasýnda bir tane bile Türk Malý kalem yok. Bakýyorum, cep telefonum yabancý marka. Gözlüðümün bile markasý yabancý… Ayakkabým yabancý marka, Ceketim yine ayný… Masamdaki not tutacaðýný kaldýrýp altýna bakýyorum, Çin malý… Toplu iðne kutusunun barkotuna  göz atýyorum, o bile  Çin malý…

Daha saymaya gerek var mý?

Eeee, ne yapsýn öðretmenlerimiz, yerli üretimimiz mi var ki “Yerli Malý” haftasý yapsýnlar?

91 yýl geçmiþ Ýzmir Ýktisat Kongresi’nin üzerinden. O zaman milli üretime önem verilmesi, yerli sanayinin kurulmasý kararý alýnmýþ. Çocuklarýmýzý götürüp gezdireceðimiz, ülkemize girdi saðlýyor, bizi marka yapýyor, dünyaya satýyoruz diye gezdireceðimiz kaç tane yerli üretim fabrikamýz var?

Evimizdeki iðneyi bile yurt dýþýndan alýyoruz. Kalemlerimiz bile dýþarýdan geliyor. Bu kadar aciz miyiz, bu kadar tembel miyiz? Nasýl bu kadar hazýrcý olduk, nasýl üretimi bir kenara býrakýp tüketim toplumu olduk?

Çocuklarýmýza, geleceðe ne býrakacaðýz? Ülkemizi hangi güçle geleceðe taþýyacaðýz. Üretimi olmayan, yerli sanayisi, yerli malý olmayan bir ülke ve yerli malýný sadece pasta börek olarak algýlayan bir toplum dünyada sömürge pazar olmaktan baþka ne yapar?

Ýsterdim ki 12 -18 Aralýk tarihlerindeki bu hafta “Türk Malý” damgalý ürünlerin bayramý olsun. Çocuklarýmýz bu ürünlerin üretildiði dev fabrikalarýmýzý gezsinler. Onlara bu ürünlerle nasýl dünya markasý, dünya devi olduðumuz anlatýlsýn.

Mideleri doldurma derdinden kurtulup beyinlerde reformlar yapsak artýk…