Oldum olasý dayanamam bebek sesine. Yok yok, öyle kibarlýðýmdan deðil. Kýyamam onlarýn böyle aðlama seslerine ben. Ýþte tamda karþýmda ve ne yazýk ki bugün aþý günü. Çevremdeki her kadýnýn kucaðýnda bir bebek. Güle oynaya girdikleri odadan çýðlýk çýðlýða çýkýyorlar iþte. Neyse, içerdeki hasta çýksaydý, bendeydi sýra. Yok ilaç kullanmasam geçmeyecekti bu hastalýk. Ýliklerime kadar titriyordum. Bedenim hatta kemiklerim bile aðrýyordu. Uzun zamandýr böyle üþütmemiþtim hani. Kapýnýn üstünde yazan doktor ismi dikkatimi çekmiþti. Yeni gelmiþti galiba saðlýk ocaðýna. Dilek KOCAÖMER… Yahu ben bu ismi hatýrlýyorum bir yerden ama nerden? Saða sola bakýnýp dursam da gözlerim bu isimde sabitleniyordu.

Bir süre böyle aklým gelgitlerdeyken kapý usulca açýldý. Önce kýrklý yaþlarda bir kadýn. Kapalý, üzerinde lacivert uzun bir pardösü. Baþýnda çenesinin altýndan baðlanmýþ yine koyu renkli gül desenli bir eþarp. Elinden tuttuðu yedi sekiz yaþlarýnda bir erkek çocuðu ile çýkarken doktor ona eþlik ediyor,  bir yandan da son tembihlerini veriyor.

--Bol bol sývý alsýn. Ateþ düþürücüleri altý saatte bir deðiþtirerek verebilirsin.

--Saðolun doktor haným. Allah sizden razý olsun. Ardýndan bana baktý doktor. Küt sarý saçlarý, beyaz teni yuvarlak yüz hatlarý, iri gözleri. Yahu ben tanýyorum bu doktoru ama.

--Buyurun beyefendi. Dedi. Toparladým kendimi. Ýçeri giren doktorun arkasýndan girdim. Bilgisayarýn baþýndaki hemþire bana dönerek kýsýk bir sesle;

--Evraklarý alayým.

--Tabi tabi dedim. Uzattým evraklarý. Sonra doktorun daveti ile masasýnýn önündeki sandalyeye oturdum. Boynunda bulunan steteskop, elinde ufak ufak çevirdiði kalem, sol göðsünün üzerindeki yaka kartý ve kendinden emin bakýþlarla gözlerini gözlerime dikip derdimi dinlemeye baþladý. Anlattým anlattým. Hastalýðým belliydi aslýnda. Þiddetli bir þekilde üþütmüþtüm. Doktor haným da teþhisi koymuþ, reçeteyi yazmaya baþlamýþtý. Muayene bitmiþti. Usulca ayaða kalktým. Son bir cesaret sormaya karar verdim.

--Hocam Kusura bakmayýn. Ben bir yerlerden tanýyor gibiyim sizi ama. Bir türlü çýkaramadým. Doktor baþýný kaldýrmadan hafifçe gülümsedi. Bir yandan da reçete yazmaya devam ediyordu.

--Ben tanýdým ama sizi. Merakým daha da artmýþtý. Sorgu dolu gözlerle baktým kendisine. Ýki ayrý kaðýt uzattý bana.

--Bu reçeteniz.  Bu diðer kaðýt ta da üç tane isim yazýyor. Bu üç ismi birleþtirirseniz, benim kim olduðumu hatýrlarsýnýz. Dedi. Tabi yine o güzel tebessümünü eþlik ederek.   Þaþkýn bir þekilde odasýndan çýkarken arkamdan seslendi bu arada;

--Ýlaçlarý kullanýn haftaya yeniden göreyim sizi…

--Tamam, anlamýnda baþýmý salladým.

Usul adýmlarla çýktým saðlýk ocaðýndan. Yerler sabah yaðan yaðmurlardan ýslanmýþ, oluþan küçük dereler þehrin tos topraðýný katmýþ gidiyordu.  Ýþte böyle bir açan bir kapayan, bir soðuk bir sýcak havalar. Ýþte bu havalar mahvetmiþti beni. Elimdeki iki kaðýt ile yürümeye baþladým. Üþüdüðümü hissettim bu arada. Montumun fermuarýný çektim. Kaðýdý elime aldým. Mehribaz, Tugay,  Rauf… Bu da neydi þimdi bu isimler. Bu isimler ile ben doktor hanýmý nerden tanýyacaktým ki! Mehribaz bu nasýl bir isim! Diye geçirdim içimden. Mehribaz diye bildiðim tek isim ilkokul öðretmenimdi benim. Ýsmi tekrarlayýp güldüm kendi kendime. Mehribaz.

Tugay… Tugay. Aklýmda birkaç uç noktanýn bir araya geldiðini hissettiðim anda sokakta direðe çarpmýþ gibi duraksadým.

Evet Mehribaz benim ilkokul öðretmenim. Tugay da benim ilkokul beþinci sýnýfa kadar ki en iyi arkadaþým. Rauf… Rauf Paþa da bizim ilkokulumuzun adý. Eee Dilek… Dilekte oydu iþte. Dilek KOCAÖMER…Doktor…

Çehreme yayýlan çocuksu bir tebessüm ile aklým yüreðim yýllar öncesine gitmiþti…

***

Tugay en iyi arkadaþýmdý benim. Sýra arkadaþým, teneffüs arkadaþým. En yakýn arkadaþým, Birbirimizden saklýmýz gizlimiz yoktu. Her þeyini anlatýrdý bana. Bende ona her þeyimi anlatýrdým. Ya da hemen hemen her þeyimi. Okulun bitmesine de bir þey kalmamýþtý. Ýkimizde on bir yaþýnda idik.  Ýlkokul beþinci sýnýf.  Bundan sonra ikimizde muhtemelen ayrý ortaokullara gidecektik. Son günler yaklaþtýkça daha bir yakýnlaþmýþtýk sanki.

Mevsim bahar olsa da kýþtan bir gündü yaþanan. Hava buz gibiydi. Beden dersimiz boþ geçiyordu. Sýnýfta öylece oturuyorduk. Öðretmen de yoktu. Yine biz Tugay ile kafa kafaya vermiþiz sohbet ediyorduk. Sýnýfta onca kalabalýk, gürültü, nasýl beceriyorsak tüm bu insan ve gürültü kalabalýðýndan kendimizi soyutluyor, birbirimizi çok iyi duyuyorduk. Oldu. Ýþte tam da o anda oldu. Daha bir yakýn hissettim kendimi arkadaþýma. O büyük sýrrýmý açabileceðim hissine kapýldým.

“Hadi Tugay, gel aþaðý kantine inelim. Oralet ýsmarlayayým sana!

“Tamam“ dedi Tugay. Usul adýmlarla aþaðý indik. Herkes derste olduðundan, kapýlar kapalý, koridorlar bomboþtu. Kantine inip birer tane oralet aldýk. E ben ýsmarladýðým için parasýný da ben vermiþtim. Kantinin ortasýnda bulunan masa tenisi masasýnýn arka tarafýna geçip, birer sandalye çektik kendimize. Oturup laflamaya baþladýk. O istediðim beklediðim an yine gelmiþti. Tamam, þimdi Tugay’a büyük sýrrýmý verebilirdim.

--Tugay

--Efendim.

--Ya ben sana bir sýrrýmý vereceðim. Ama kimseye söylemek yok. Tamam mý?

--Ayýpsýn kanka, o kadar sýrrýn var bende, hangisini söyledim baþkasýna? “Tamam” anlamýnda baþýmý salladým. Sonra konuya girmeye baþladým usul usul. On bir yaþýn verdiði çocukluk ile ergenlik arasýndaki karmaþa içerisinde, yüzüm þekilden þekle girmeye baþlamýþtý.

--Hani Dilek var ya?

--Hangi Dilek?

--Bizim sýnýftaki Dilek?

--Eee?

--Ya ben Dilek’i çok seviyorum. O çok güzel. Bence Dilek okulun en güzel kýzý. Tugay bana baktý. Baktý. Baktý. Bir süre hiçbir þey demedi. Derin bir nefes aldý. Hafif tombul, etli yüzünün üstünde kendisine olgunluk katan alnýnda çizgiler iyice belirginleþti.

--Nasýl olur? Dedi. Ben þaþkýn;

--Nasýl, nasýl olur? Seviyorum kanka bu kýzý ben. Zaten iri olan gözleri kocaman açýldý Tugay’ýn. Kaþlarý çatýldý.

--Olamaz. Çünkü ben Dilek’e iki yýldýr aþýðým zaten. Þok olma ve kaþlarýný çatma sýrasý bendeydi.

--Yalan söylüyorsun. Ben deyince mi aklýna geldi Dilek. Dilek benim sevgilim olacak. O büyük dostluðumuza gonk çalýndýðý gün, o gündü.

                Dilek… Ah Dilek. Ýri ela gözleri, konuþurken gözlerinin içinin gülmesi. Alnýna dökülen kakülleri. Upuzun sarý saçlarý. Bence sýnýfýn, okulun ve hatta dünyanýn en güzel kýzýydý Dilek.  Tugay. Alçak Tugay onu nasýl sevebilirdi.

                Bir süre sonra zil çalmýþ, biz ayrýlmýþtýk Tugay ile.

Bugün küme þeklinde oturuyorduk sýnýfta. Sýralardan bir kare yapýlmýþ, ortaya da boþ bir sýra konulmuþtu. Ve ne tesadüftü ki, Dilek tam karþýmdaydý. Ders Türkçe idi. Öðretmenimiz kümeler arasýnda dolaþýyor bir þeyler anlatýyordu. Ancak ne ders, nede öðretmenin anlattýklarý umurumda bile deðildi. Aklým fikrim Dilekte idi. Gözlerimle onu süzüyor, göz göze gelince kalbimin atýþlarý iki katýna çýkýyor, utanýp kaçýrýyordum bakýþlarýmý. Ama aklýmdaydý. Ona karþý bir þeyler hissettiðimi bilmesi gerekiyordu. Cesaretimi toplayýp yapmam gerekiyordu. Bir daha, bir daha göz göze geldik. Tüm cesaretimi toplayýp, evet yaptým. Ona göz kýrptým. Þaþýrdý. Yüzünde garip bir ifade oluþtu. Benim kalbim ise deli gibi çarpýyordu. Biliyordum, bir erkek bir kýzý seviyorsa o kýza göz kýrpardý. Bende öyle yapmýþtým.

Aradan bir hafta geçmiþti. Dilek’in tavrý bana karþý biraz deðiþmiþti. Biz Tugay ile yine ayný sýrada oturuyor ama artýk hiç konuþmuyorduk. Ýkimizin yüzünde de somurtkan bir ifade vardý. Mecbur kalmadýkça konuþmuyor, teneffüslerde yalnýz takýlýyorduk. Bir haftadýr benle tek kelime konuþmayan Tugay nihayet bana döndü ve ;

                --Bu iþ böyle olmayacak. Dedi.

                --Nasýl olmayacak.

                --Konuþalým kendisiyle, ikimizden birisini seçsin. Bu fikir bana mantýklý gelmiþti. Bir kýzý iki kiþi sevebilirdi. Ama önemli olan kýzýn kimi seçtiðiydi.

                --Tamam. Dedim. Nasýl olacak peki.

                --Gidip konuþacaðýz, ikimizden birini seç diyeceðiz. Düþündüm þöyle bir. Bu cesareti kendimde göremedim doðrusu.

                --Yok. Dedim. Mektup yazalým.

                --Tamam. Peki. Dedi Tugay. 

Bir gün sonrasý idi. Ýkimizde temiz beyaz Türkçe defterimizden birer yaprak kopardýk. Birimiz saða, birimiz sola döndük. Yazýlý esnasýnda kaðýtlarýmýzý birbirimizden saklar gibi yazmaya baþladýk.

“Merhaba Dilek. Bunu söylemek zor benim için. Bu mektubu yazmakta zor. Ama iþte böyle oluyor. Ýnsan en yakýn arkadaþý tarafýndan sýrtýndan vuruluyor. Seni beðeniyorum. Bence sen çok güzel bir kýzsýn. Ben seni çok seviyorum… Ben bunu hep sakladým. Sendende sakladým. Tugay dan da sakladým. Ama sen biliyorsun sanýrým. Geçen küme þeklinde otururken sana göz kýrptým. Biliyorsundur artýk. Tugay ile biz yakýn arkadaþtýk. Ama artýk deðiliz. Çünkü o beni kýskandý. Benim sevgimi çekemedi. Ona seni sevdiðimi söyleyince bende Dilek’i seviyorum dedi. Ben ona hiç inanmadým. Çünkü baþýndan beri o çok yalan söyler. Hep yanýmda oturur, yazýlýda hep bana bakar. Birde hep pis kokar o. Birde çok küfreder. Utanmadan þimdi sana mektup yazýyor birde. Onun dediklerine inanma. Seni gerçekten seven benim. Yarýn biraz erken geleceðiz biz okula. Sýramýza oturup senin tercihini bekleyeceðiz. Beni seç olur mu. Seni gerçekten seven benim çünkü...”

Evet yazmýþtým. Sanýrým Tugay’da bitirmiþti. Þimdi sýra bu mektuplarý Dilek’e nasýl ulaþtýracaðýmýza gelmiþti. Ona da çözüm bulmuþtuk. Ýlkokul birinci sýnýfta bir çocuðu yakalamýþtýk.

“Okul çýkýþý bu mektuplarý Dilek’e vereceksin “ demiþtik. Çocuk yapmam vermem dediyse de tehditlerimiz iþe yaramýþ, korkmuþ, mektuplarý vermeye razý olmuþtu.

Bir gün sonra… Tugay ile ikimizde okula erken gelmiþtik. Sýramýza oturmuþ heyecan ile Dilek’in hangimizi seçeceðini bekliyorduk.

Ve beklenen an gelmiþti. Dilek tüm zarafeti ile sýnýfýn kapýsýndan girmiþ küçük adýmlarla yanýmýza doðru yaklaþýyordu. Yine saçlarý örgü, elinde kocaman çantasý vardý. Kalbimiz küt küt atýyordu. Acaba hangimizi seçecekti. Yaklaþtý. Yaklaþtý. Yaklaþtý. Sonra kendisinden beklenmeyen çeviklikle o koca çantasýný kaldýrdý. Bir benim kafama vurdu, bir Tugayýn kafasýna. Bir bana, bir Tugay’a, Bir bana bir Tugay’a…

                ***

                Hatýrlamýþtým. Doktor haným benim ilk aþkýmdý…