Kapanda bacaðý sýkýþýp kalmýþ, sadece bacaðý. Bir laðým faresiydi. Öyle abartýlacak kadar kocaman deðil caným! Bir kedi enceði kadar, filan… Koyu gri, kirli tüyleri sanki bir fare vücudunu deðil de ak göðüslü Karadeniz kirpisinin sýrtýný korumaktan sorumlu birer iðne gibi kalkýþmýþtý.

Karýmýn onun korkusuyla pencereden atlayýp bacaðýný kýrdýktan sonra oðlumuzu da yanýna alarak beni terk etmesine sebep olan fare bu olmalýydý.

Karým, “Lütfen dön evimize!” diye yakardýkça, “dönmemi istiyorsan yakala þu sýçaný!” diye rest çekip dönmüyordu. Onu yakalayýp karýmýn dönmesini saðlamak için uzun zamandýr çeþitli operasyonlar düzenliyordum.

Kilerdeydi. Erzak raflarýndan birinde. Tavandaki spot lambanýn pýrýltýlý ýþýðýndan gözleri kamaþtýðýndan kafasýný üst rafýn gölgesi içinde tutuyordu. Sýkýþtýðý yerde kýpýrdamadan kalakalan ince, uzun bacaðýn önünde, bacaða baðlý vücudu kýpýr kýpýrdý. Karýmýn becerikli elleriyle lezzetli yemekler yapmasý gereken erzaklarý etrafa saçmýþ, onlarýn yerinde kendisi arz-ý endam ediyordu. Yakalanmadýðý süreçte kimbilir nasýl havalardaydý. Þu hali o öz güveniyle hiç de baðdaþmayan bir eziklik duygusu yansýtýyordu. “Ah, ah, ben bu hallere düþecek biri miydim?" der gibiydi. “Çok deðil, daha on beþ dakika önce bu kilerin altýný üstüne getiriyordum, þimdi kýpýrdayamýyorum bile.”

Aslýnda fareyi de, saçýlan erzaklarý da umursamýyordum. Benim derdim geceleri koynuma girip benimle seviþecek, sabah iþe giderken çayýmý kahvaltýmý, akþam dönünce yemeðimi önüme getirecek bir kadýnýn yokluðuydu. Bu çirkin þey yüzünden madur olmuþtum, hem de çok…

Ondan hýncýmý, onu hemen öldürerek çöp bidonuna atmakla çýkartamazdým. Yakalandýðý bu kapanda birkaç gün tutuklu kalýp açlýk ve aþksýzlýk çekmeliydi ki, onun yüzünden neler çektiðimi bizzat yaþayarak öðrensin. Bu düþünceyi benimsedim. Onu öylece býrakýp kilerden çýkmaya yöneldim.

“Beni serbest býrakýrsan komþunuz Ayþekadýnla araný yaparým!”

Kilerin kapýsýna uzanmýþ kolum öylece, havada donakaldý. Gözlerim tutmak üzere olduðum kapý koluna bakýyordu. Hayalimde ise hemen arkamdaki raflarda esaret süren farenin birden þekil deðiþtirip Al Karýsý þekline bürünüþü canlandý. Ceketimin yakasýnda saplý toplu iðneyi hemen elime aldým. Þayet hýzla dönüp iðneyi yakasýna saplayabilirsem ömrüm boyunca bana hizmet edecek bir köle edinmiþ olacaktým. “Saçmalama be oðlum!” diye söylendim kendime. “Al karýsý iðrenç bir farenin kýlýðýna girer mi hiç?” Sesli söyleniyordum. Maksat, onun Al Karýsý olduðunu anladýðýmý anlasýn da, yeniden fareye dönüþüp, dönüp baktýðýmda ödümü poguma karýþtýrmasýn. Ne var ki, dönüp bakmayý maçam bir türlü yemiyordu. Kolum havada, gözlerim kapý kolunda sabit, öylece beklemeyi sürdürdüm.

    Yine o ses: “Ciddi söylüyorum! Býrakýrsan beni, Ayþekadýn senin olacak…”

Derin bir nefes alýp göbeðimi içime çektim, göðsümü þiþirdim. Böyle yapmak bana her zaman cesaret vermiþtir. O cesaretle, korku ve kaygýyý üzerimden atýp baþýmý omuzumun üzerine doðru döndürüp gözlerimi sese doðrulttum. Kolumu da asýlý kaldýðý boþluktan yanýma indirdim ki, bir saldýrý olursa bertaraf etmek için kullanabileyim.

Fare kapanýn üstünden bana bakýyordu. Al Karýsýna benzeyen bir yaný yoktu. Boynu kýrýlasýca fare az önce nasýl idiyse þimdi de öyleydi. Sanki biraz daha muzip bakýyordu, o kadar! Bu muzipliði de az önce ödümün poguma karýþtýðýný görmesinden olsa gerekti. Duyduðum o seslerin bundan çýkmýþ olmasýna imkan ve ihtimal yoktu. Sanýrým bir iþitsel halüsinasyon… Yok, kendime þizofreniyim demek istemiyorum, hasta olmayan kiþiler de zaman zaman kendi kendine konuþup, gaipten gelen sesler duyabilir.

“Bir farenin içimi akýttýðým, ama karýmýn arkadaþý olduðu için yan gözle bakmaya bile korktuðum bir kadýný bana tavlamasý olacak þey mi?”

Yaþamýþ olduðum bu saçmalýðý çabucak unutmayý kararlaþtýrdým. Hemen dýþarý çýkýp rahatlamalýydým. O hýrsla uzandým, kapý kolunu tutup büktüm. Açýlan kapýdan adýmýmý atmaya niyetlenerek sað bacaðýmý havalandýrdým. O ne! Arkamda yine o manyak ses! Hem bu defa öyle baðýrýyordu ki, komþular bile duyabilirdi. Adým atmak için havalandýrdýðým ayaðým havada, tek ayaðým üzerinde dona kaldým.

“Beni serbest býrakmadýðýn için laðým borularýnda gidip gelen kimse olmayacak. Gidip gelen olmayýnca poglarýnýz borularý týkayacak. Aksýn gitsin diye sifonu çektikçe poglarýnýz dýþarý taþacak. Evin içini pog kokusu dolduracak. Sokaklardaki pog sineklerinin hepsi evinize gelecek. Dýþarda sinek kalmayýnca kuþlar aç kalacak. Aç kuþlar gelip balkonunuza konacak. Kakalarý geldikçe balkonunuzu poglaycak. Balkonunuzu pog götürecek. Ýçerde pog kokusu, dýþarda pog kokusu, havalanmak için pencere açamayacaksýn. Açarsan kuþlar içeri doluþacak. Mahallede kuþ kalmayýnca kediler aç kalacak. Pog sinekleriyle kuþlar savaþacak. Ev alt üst olacak. Bunu duyunca mahallenin kedileri kapýna, pencerene, çatýna toplaþacak. Bakacaklar ki, içerde bir sürü kuþ var, onlar da içeri dalacak. Kuþlar sinekleri, kediler kuþlarý  kovalarken çýkan gürültüden sokaktaki köpekler rahatsýz olacak. Hepsi gelip kapýna dayanacak. Kapýna dayananlara bakmak için kapýyý açtýðýnda da hepsi içeri dalacak. Pog sineklerini kuþlar, kuþlarý kediler kovalarken onlar da kedileri kovalamaya baþlayacak…”

Lafý uzattýkça uzatýyordu. “E-e… yeter be! Beni bu aptal martavallarýnla kandýrabileceðini mi sanýyorsun?”

 Tabii ki, iþitsel halüsinasyon; yani kulaklarýmla deðil, beynimle duyduðum seslerdi bunlar. Havada askýda kalan bacaðýmý indirip kapý eþiðine bastým, hemen sol bacaðýmý kaldýrýp ikinci adýmýmý atmaya hazýrlandým.

“Nereye gidiyorsun ulan!” diye baðýrdý arkamdan. “Lafýmý bitirmedim daha!”

Lanet olsun! Bir köle gibi itaat edip, beynimin pencerelerini açarak ne söyleyeceðini merakla dinlemeye koyuldum yine...

“Býrak geri zekalýlýðý da þu kapandan kurtar beni. Yedikule zindanlarýndan Genç Osman’ý kurtar demiyoruz sana! Þu tel mandalý kaldýracaksýn, tamam…”

Mesele bir tel mandalý kaldýrýp onu serbest býrakmaktan ibaret olsa kolaydý, ama onun leþi beni karýcýðýma kavuþturacaktý. Geceleri bir kadýnla seviþmeden yatmanýn, sabah bir simitle iþe gidip akþam iki yumurta kýrýp yemenin nemenem bir rezillik olduðunu bir ben biliyordum.

“Olmaz!” diye haykýrdým. “Üzgünüm, ama serbest býrakamam seni. Aile saadetim senin ölmene baðlý…”

Her ne kadar dirensem de yüreðimin yufkalýðýnda bir merhamet duygusu yuvarlanýp duruyordu. Ýnsanýn elini sokup, söküp atamayacaðý bir yerinde merhamet oluþmasý, merhameti ukelalaþtýrýyordu da. O da, “kurtarýver hayvancazý be dostum! Canýný sen vermedin onun, yazýktýr, günahtýr,” diyerek kafa ütülemeye baþlamýþtý.

Beynimin sol tarafýndaki iþitme hücrelerinde fare, sað tarafýndaki hücrelerinde yüreðimdeki merhamet, kanon yapar gibi ayrý telden ama üstüste sesler çýkartýyorlardý. Dinlemeye yoðunlaþtýkça ekolu mikrofondan geliyormuþ gibi yankýlanmaya baþlýyorlardý.

“Hey…yey…yeyyy…! Eðer…rer…rer…”

“Lütfen…fen…fen… acý…cý…cý…”

Sonra her ekolu sesler beyinden kulaklara ulaþarak iþitilmeye baþlýyordu.

“Seni uyarmadým deme! Evini kokular ve hayvanlar sarýnca Ayþekadýn pis bir herif bu deyip sana hiç yüz vermeyecek… Karýný benim ölümü gösterip dönmeye ikna etsen bile, evi çöplüðe çevirmiþin diye aðzýna sýçacak!”

“Sen merhametli adamsýn be dostum! Allah’ýn verdiði caný alanlara hep kýzardýn sen. Ne oldu sana böyle?” Merhametli adamým, evet, senin gibi merhametli bir merhametim var.

“Ama karým…” diyecek oldum, sol gözüm seyirmeye baþladý. Sol göz seyrimesi iyi deðildir derler ya, hayýr dileyeyim, hayýr olsun.

“Karýný getiririm sana. Anam avradým olsun…”

“Ben de yardýmcý olurum getirmesi için…”

“Ya Ayþekadýn?”

“Ýste, onu da ayarlarým sana. Anam avradým…”

“Ben de destek olurum…”

Nasýl kandýrdýlar beni, anlayamadým bile. Havadaki sol bacaðýmý indirip geri döndüm, doðruca rafýn önüne varýp kapanýn tel maþasýný kaldýrdým. Fare þöyle bir yüzüme bakýp sýrra kadem bastý. Arkasýndan, “Ama bir daha karýma görünmeyerceksin!” diye seslendim ya, duydu mu bilemiyorum.

Karým mý? Geldi mi? Yok valla, gelmedi. Ayþekadýnla da eskisi gibi abi kardeþ gibi merabana, meraba, geçinip gidiyoruz.

Eðer bir daha bu fare milletinin sözüne kanarsam anam avradým olsun!