Ýslamiyet, en son ve en mükemmel dindir. Her ayeti, insanlýðý iyi olana yönlendirmek için indirilmiþtir. Ve bizlere daha ilk ayette bu öðretiyi okumamýz farz kýlýnmýþtýr.
Hepimiz ayný ailenin fertleriyiz, çünkü ayný annenin babanýn çocuklarýyýz.
“Müminler ancak kardeþtirler.” (Hucurat, 10) ilâhî buyruðu ile Allah Rasulünün, “Müslüman Müslümanýn kardeþidir. Ona zulmetmez, onu düþmana teslim etmez. Din kardeþinin ihtiyacýný karþýlayanýn, Allah da ihtiyacýný karþýlar. Müslümandan bir sýkýntýyý giderenin, Allah da kýyamet günündeki sýkýntýlarýndan birini giderir. Bir Müslümanýn ayýbýný örtenin, Allah da kýyamet gününde ayýplarýný örter.” (Buhârî, Mezâlim,3; Müslim, Birr, 58) ifadeleri örnek olarak zikredilebilir. Bu nedenledir ki; Müslümanlar acýda, tasada iyi veya kötü günde ayný duygularý ortaklaþa hisseder ve birbirinin yardýmýna koþarlar. Toplumsal problemlerini el birliði ile çözerler.

Bu anlayýþ bizzat imanla irtibatlandýrýlarak, bireyin kulluk hayatýný þekillendirecek bir kuvvette ve ayný zamanda belirli yükümlülükleri, görev ve vazifeleri de beraberinde getirerecek bir tarzda ortaya konulmuþtur. Bu prensip gereði, komþusu açken tok olarak sabahlayanýn kâmil bir imana sahip olamayacaðý bizzat Ýslâm peygamberi tarafýndan açýklanmýþtýr. Peygamberimiz (s.a.s.), insanlara ve diðer canlýlara merhamet gösterenlere Yüce Allah’ýn merhametle karþýlýk vereceðini bildirerek þöyle buyurmuþtur: “Merhamet edenlere Allah da merhamet eder, siz yeryüzündekilere merhamet ediniz ki, göktekiler de size merhamet etsin.” (Ebû Dâvûd, Edeb, 58; Tirmizî, Birr, 16)
Nitekim toplum içinde en fazla þefkat ve merhamet gösterilmesi gerekenler de bir kanadý kýrýk olan yetim, öksüz veya bakýma muhtaç kimsesiz çocuklardýr.

Yetimler Topluma Allah’ýn Emanetidir.
Hepimiz hayatta çeþitli þekillerde imtihan ediliriz. Yetim-öksüz veya korunmaya muhtaç bir çocuk olarak hayatla mücadele etmek zorunda kalmak da en zor sýnavlardan biridir.
Daha hayatýn baþýnda, küçük yaþta, sevgiye, ilgiye muhtaç olduðu bir dönemde karþýlaþtýðý zorluklar, sýkýntýlar çocuðun üzerinde olumsuz etkiler býrakýr.
Hz. Peygamber (s.a.s.): “Baþý hiç okþanmamýþ bir yetimin baþýný okþayan kimseye, elinin deðdiði saçlar sayýsýnca sevap yazýlýr.” (Ahmet Ýbn Hanbel, Müsned, V, 250) buyurmuþlardýr. O, “Ben her mümine kendi nefsinden daha ileriyim, daha üstünüm. Bir kimse ölürken mal býrakýrsa, o mal kendi yakýnlarýna aittir. Fakat borç veya yetimler býrakýrsa, o borç bana aittir; yetimlere bakmak da benim vazîfemdir.” (Müslim, Cuma, 43) buyurmuþ ve Ebû Ümâme’nin (r.a.) Kebþe, Habîbe ve Fâria adlý üç küçük kýzýný himayesine alarak bu yetim yavrularýn ihtiyaçlarýyla yakýndan alâkadar olup onlarýn nebevî terbiye altýnda yetiþmelerini saðlamýþtýr. (Ýbn-i Sa’d, III, 610)
Yetimlere, öksüzlere kimsesizlere sevgi ve ilgi göstermek önemli olmakla birlikte, bu sevginin fiiliyata geçirilerek onlara maddî ve manevî yardýmda bulunulmasýda son derece önemlidir. Bu çocuklarýn eðitilmesi ve topluma kazandýrýlmasý gerekmektedir.

Kur’an-ý Kerim’e baktýðýmýzda yetimlere yapýlan hayrýn Allah katýnda ayrý bir deðer bulduðunu görüyoruz. Pek çok ayet-i kerimede yetimlerin doyurulmasý Allah’ýn rýzasýný kazanmaya, cennete girmeye vesile olarak gösterilmektedir. Ýnsan suresi 8-9. ayetlerde Allah’ýn has kullarýnýn özellikleri sayýlýrken þöyle buyrulur: “Onlar, kendileri de sevip istedikleri halde yemeði yoksula, yetime ve esire yedirirler. (Ve þöyle derler:) “Biz sizi Allah rýzasý için doyuruyoruz; sizden ne bir karþýlýk ne de bir teþekkür bekliyoruz.”
”Rasûlüllah (s.a.s.), orta ve iþaret parmaðýný birleþtirerek: “Yetimin bakým ve gözetimini üstlenenle ben, cennette þöyle yan yana olacaðýz.” (Tirmizî, Birr, 14) demiþtir.
“Müslüman evleri içinde en hayýrlýsý, içinde yetime bakýlan evdir; en kötüsü de içinde yetime kötülük yapýlan evdir.” (Ýbn Mace, Edeb, 6)
“Kim Müslümanlar arasýndan bir yetimi yedirip içirirse, baðýþlanmayacak günahý hariç, Allah onu elbette cennete koyar.” (Tirmizî, Birr, 14) vb. pek çok hadis ile yetim, yoksul ve kimsesizlere karþý sorumluluklarýný yerine getirenler, sorumluluðunda ötesinde yetimlere evlerini ve gönüllerini açanlar, Allah Rasûlü tarafýndan cennetle ve peygambere komþu olmakla müjdelenmiþtir.

Yüce Allah bahþettiði nimetler karþýsýnda sorumluluðunu yerine getirmeyen insana, Beled suresinde " Onlara karþý sergilediði vurdum duymaz tavýrdýr. “Ona (insana) iki göz, bir dil, iki dudak vermedik mi? Ve ona iki yolu göstermedik mi? Fakat o, sarp yokuþu aþmayý göze alamadý. O sarp yokuþ nedir, bilir misin? Köle azat etmektir. Veya bir kýtlýk gününde akrabalýðý olan bir yetimi yahut aç açýk bir yoksulu doyurmaktýr.” (Beled, 9-16)