“Tutundum parmaðýna, avucuma sýðdýrarak yüreðini, ne çok sevinçler ve ne çok acýlar yaþadýk beraber… Böyle baþladý birlikte tüketiþimiz her þeyi. Çocukluðuma dönmek istiyorum, çocukça sevilmeler için… Sen sev beni, bir sen sev anne. Yeterli…”

“Sevgi Tanrý’nýn temsilcisidir derdin ya, sen böyle öðrettiðin için her þeyi, herkesi, hepsini sevdim. Tanrý’yý sever gibi sevdim… Kötüler güçlüyken sevgiler var olamýyor ki! Sevdiklerim beni terk etti. Hiçbir suçum yokken beni yalnýz býraktýlar… Oysa sen hiç býrakmazdýn elimi, sevginle donatýrdýn yüreðimi, toz kondurmadýn üzerime, hep abarttýn yeteneklerimi. Sen, dünyanýn en iyi annesiydin. Beni hiç býrakma anne! Bir senin varlýðýn, yeterli…”

“Uðrayayým yanýna özlemi bahane edip; ikimiz olalým anne… Bir sen, bir ben… Baþýmý kucaðýna yatýrayým… Saçlarýmý okþa, ninniler söyle bana… O eski emzirme seanslarýndaki gibi, ben uyuyamadýkça, uykusuz kal benimle gece boyu, acýlarýmý paylaþ, her hýçkýrýðýmla sarýlayým yüzümü boynuna gömerek, ne olur anne… Bir senin tesellin, yeterli…”
“Sancýlar çekerek doðurdun ve günün birinde yuvadan uçacaðýmý bile bile koskoca ömrünü hiçbir karþýlýk beklemeden verdin… Bense seni ne de kolay terk ettim. Hayat, nasýl da zalim bir oyun! Ne yazýk ki, düzeni kuran böyle kurmuþ. Tek baþýma kanat çýrpmayý sürdürürüm ben… Dualarýn benim için olsun anne! Yeterli…”

“Kuþak çatýþmasýný ne çok yaþardýk seninle… “Yeni nesilleri anlayamýyorum artýk,” diye isyan ederken sen; ben, beni baský altýnda tuttuðundan þikâyet ederdim. Birbirimizi sorgulamakla geçerdi günlerimiz. Sen beni baþka oðullarla kýyaslayarak, ben seni baþka annelerle itiþtirerek, sürüp giderdi kavgalarýmýz. Sen kendi çocukluðundan örnekler vererek her eylemimi tenkit ettikçe ben, devir deðiþti artýk, diye baðýrýrdým. Ben büyürken seni de büyüttüm. O günlerde olduðu gibi oturt beni önüne, nasihatler ver, hepsi senin doðrularýn olsun anne! Yeterli…”

Limandan kalkan gemiler özlemenin ne olduðunu bilmiyordu alýp da götürürken beni suyun sükunetini darp ederek. Ve hayat birden ýssýz bir adaya dönüþüvermiþti. Sonrasý kâh bir kapý zili beklentisi, kâh bir mektup, kâh bir telefon sesi… Fotoðraflar sarardýkça solan bir yaþam ve uzaklaþtýkça yakýnlaþtýðýmýz bir mazinin geri dönmez anýlarý… Tüm mesajlarýn tek cümleden ibaretti: “Seni çok özledim oðlum…” Ben de çok ne demektir bilmiyordum. Özlemenin azý mý olurmuþ diyordum. Yazýlarla konuþtuk öyle zamanlarda… Bakýþlarla anlaþtýk. Aðlaþtýk birbirimizden gizleyerek acýlarýmýzý… Bir mimikle özleþtik, bir gülüþle kavuþtuk. Senden uzak kaldýkça öðrendim ama, özlemin çokluðunun ne demek olduðunu. Çok büyütüyorum anne, sana özlemimi çok; sevginden mahrum kaldýkça daha da büyüterek… Bir kavuþabilsem sana, ah bir anne! Yeterli…”

“Pastoral ninnilerle büyüttün beni; yalan söylediðimde burnum uzadý masallarda, öptüðüm Pamuk Prenses uyandý, atýmýn terkisinde krallýðýma götürmem için.. Anlattýðýn masallarda yaþattýn beni, bazen beyaz atlý prens olarak, bazen bir çizmeli kedi olarak. Hep onlar gibi yaþayacaðýmý sanýrdým. Her yalan söylediðimde burnumu yoklardým. Büyüdükçe masallarýn yalan olduklarýna inandým. Tanýþtýðým her kýzý uyuyan prenses sandým; ama, öptüðüm kýzlarýn hiç birini uyandýramadým. Bir bilsen, ne müthiþ hayal kýrýklýðý yaþadým. Bir bilsen, bu yüzden sana nasýl kýzdým. Ama þimdi anlýyorum ki, yalan olan yaþammýþ anne, masallarýn realitesi karþýsýnda… Bana bir masal anlat anne, içinde yaþamýn yalanlarý olmasýn, yeterli…”


“Senin kollarýnda ‘sen’den habersiz, bambaþka bir ‘ben’ çýktý ortaya. Bazen o eski ‘ben’e hiç benzemeyen bir ‘ben’… Bilmeni çok istediðim þey: seni çok seviyorum anne…”