Askerlikle ilgili anlatacak bir þeyleri olan insanlara gýptayla bakarým. Anlata anlata bitiremediði bir þeyleri olanlara þaþarým, bu kadar çok þeyi o kadar kýsa zamanda nasýl yaþadýlar diye…

Onlara þaþkýnlýkla ve gýptayla bakarým, ama pek dinlemem… Hayatýmda en nefret ettiðim þey, baþkalarýnýn askerlik anýlarýný dinlemektir.

Gene de, askerlikle unutamadýðým tek þey yediðim bir tokattýr. Aklýma geldikçe, hala incinirim.

Acemi ocaðým olan Mamak’ta ki çavuþ talimgahýnda, Eskiþehirli “Mesut bilmem ne oðlu” diye biri, benden üç-dört ay önce askere gelmiþ, hasbelkader onbaþý olmuþ, bizi de onun mangasýna verdiler. Hergün, habire sol, sað, haz’rol, rahat, haz’rol…

Bu zibidi artýk talimlerin biteceði günlerden birinde, kolumu yeterince sallamadýðým gerekçesiyle bana öyle bir tokat attý ki, gözlerimden yaþ geldi. Bir aðrýma gitti bu tokat, bir aðrýma gitti… Bu tokattan on, onbeþ dakika kadar sonra eratýn mektuplarý daðýtýlýrken bana da Nur’dan oðlum Cenk’e hamile olduðunu bildirdiði mektubu vermiþlerdi. Kendimi tutamamýþ, sevinçten hüngür hüngür aðlamýþtým. Mesut isimli bu zibidi de beni aðlattýðýný düþünerek sadistçe bir keyifle karþýmda sýrýtmýþtý. Bu zibidinin devresi olan kayýnbiraderim Ertan’a bu olayý anlattýðýmda, gitmiþ, insan hemþerisine yapar mý böyle þey, diye sormuþ. O da, askerden sonra buluþtuðumuzda hatýrlatýp kýzdýracaðým, onun için mahsustan vurdum demiþ. Hakikaten zibidiymiþ bu oðlan! Ulan, seninle askerden sonra arkadaþlýk yapacak olan kim ki, seni askerdeyken nasýl tokatladýydým ama, diyerek böbürlenme imkanýn olsun…

*

Çorlu Orduevindeki askerliðim sýrasýnda samimi olduðum Yaþar isimli Mersinli bir arkadaþým vardý.

Bu Yaþar, karýsý hakkýnda duyumlar almýþtý, sanýrým onu terk etmiþti. Bana, yengem orduevi komutanýna telefon edip, ben Yaþar’ýn karýsýyým, annesi öldü, acilen gelsin, desin, deyince, olur dedim. Nur’a rica ettim, o da etti telefon, söyledi ve bu arkadaþýma on gün izin verdiler yolladýlar.

ondan sonra;

On gün sonra dönmedi Yaþar. Bir ay sonra da dönmedi. Askerlikten firar etti…

Aylar sonra getirilip askeri cezaevine konulduðunda hala tek destekçisi bendim, haftada bir ziyaretine gidip sigarasýný filan götürüyordum. Onun isteði doðrultusunda da Mersin ile temas kurup edindiðim havadisleri ona iletiyordum. Bunlardan birisinde annesi, karýsýnýn kaçýp babaevine gittiðini ve boþanmak için dava açtýðýný söylediðinde, bu bilgiyi, sýrf morali iyice çökmesin diye ondan gizledim.

Cezasýný tamamlayýp cezaevinden çýktýðýnda gizlediðim bu bilgiyi öðrenmiþti. Bana, bunu gizlememiþ olsaydým, alacaðý önlemlerle karýsýndan boþanmalarýný önleyebileceðini, benim gizlemem yüzünden müdahale edemediði için boþandýklarýný söyleyerek çok kýzmýþtý ve benimle küsmüþ, bir daha da barýþmamýþtý.

*

Orduevinde çavuþ rütbesinde dört beþ kiþiydik ve sýrayla kolluk tutarak eratýn nöbetleriyle ilgileniyorduk. Kolluk tuttuðum bir gün, nasýl yaðmur yaðýyor ama, sicim gibi… Orduevinin arka nizamiyesinde nöbetçi olan Memed isminde Mardin Kýzýltepeli bir arap çocuðu, yaðmurdan kantincilerin hemen yan taraftaki barakasýna sýðýnmýþ. Ne yapsaydý yani, kovadan boþalan yaðmurun altýnda dursa mýydý? Yok tabii, baþta ben razý olmazdým öyle bir þeye, ama þeytan dürttü, bir þaka yapmam için. Gittim resepsiyona, bir albay þapkasýyla pardösüsü giyindim, resepsiyonda da Bayburtlu Fevzi isminde bir arkadaþým nöbetçi, anlattým ona Mehmet’e yapacaðým oyunu, sonra çýktým arka avluya, nizamiyeye gittim, baþladým baðýrmaya, “nöbetçiii!” Garib Mehmet koþturup gelerek, bir albayýn onu aradýðýný görünce, tabii, korkuyla tekmil vermeye baþladý. Ben, nöbet yerini nasýl terk edersin bakiim, yat, sürün, diyerek fýrçayý basýnca, yattý yaðmur birikintilerinin ortasýna, baþladý sürünmeye. O sürünmeye baþladý, bizim Bayburtlu Fevzi de gülmeye. Memed Fevzi’nin güldüðünü görünce, uyandý, kafasýný kaldýrýp bir baktý, tanýdý beni. “Ulaaan!” diye baðýrýrken daha, ben baþladým kaçmaya. Yakalasa giriþecek, kaçmaktan baþka çarem yok. Orduevini dört dönerek zor kurtuldum elinden. Sonraki günlerde de Memed’in düþmanlýðý dinmek bilmedi bana karþý. Yalvardým, özür diledim, aracý koydum, ý-ýh, Nuh dedi, peygamber demedi, barýþmadý benimle. Ta ki, ben hastaneye kaldýrýldýðýmda ölüyorum, benimle barýþýp hakkýný helal etmezse gözlerim açýk gidecek, diye haber yolladýðým vakit, haberciler de öleceðim konusunda duygu sömürüsü yaptýklarýnda ziyaretime gelip barýþtý benimle.