Eskiþehir Bahçelievler’de otururken Güllük Mahallesinin Bahçelievler ile birleþtiði ara bölgede, Talatpaþa caddesinde oturan Meral ismindeki bir kýza büyük bir platonik aþk ile tutulmuþtum. Platonik aþk diyorum, çünkü kýz yirmili yaþlardaydý, ben ise on altý filan. Kýzýn oturduðu evin arka tarafýnda bulunan bir arsada siniyordum ve kýzýn bahçeye çýkmasýný bekliyordum. Bahçeye çýktýðýnda da, onun için yazdýðým þiirleri veya aþk mektuplarýný bir kibrit kutusu içinde kýza atýyordum. Yemin ediyorum ki, kýz hadi mademki sevgili olalým diyerek karþýma dikilivermiþ olsa, heyecandan tek cümle edemeden kaçýp gidecektim; öyle de utangaç birisiydim…
Bu kýzcaðýz, bana yüz vermemesine sebep olan asýl sevgilisiyle evlenip kayýplara karýþtýðýnda yasýmdan dertlere düþmüþtüm. 
O yaþlarda her ne kadar yaslansan da, tesellin de çabuk oluyordu ve benim de daha sonra karþýma çýkan baþka kýzlara aþýk olarak onu unutmam mümkün olmuþtu.

Yýllar sonra ben yirmili yaþlara geldiðimde, ebeveynim, tam da bu kýzýn evi karþýsýnda bulunan Gül apartmanýnýn üçüncü katýndaki bir daireye kiracý olarak taþýnmýþlardý. Haliyle ben de ebeveynimin yanýna yerleþmiþtim. Bu evde otururken nostalji (geçmiþe özlem anlamýnda) yaþayarak karþýdaki kýzýn evine bakýyordum arada sýrada. Bunlardan birisinde, onun, kucaðýnda beþ yaþlarýnda bir kýz çocuðu ve valizlerle çýka geldiðini görünce aklýma ilk gelen þey, kocasýný terk edip geldiði olmuþtu. Daha sonra annemin komþu dedikodularýndan edindiði bilgilere göre, kocasýnýn bir Alman kadýnýyla anlaþmalý bir evlilik yapmasý için anlaþmalý olarak boþanmýþlardý. Adam Almanya’ya gitmiþ, orada iþ bularak çalýþmaya baþlamýþtý. Yakýnda, oturma izni alýr almaz evlenmiþ olduðu Alman kadýndan boþanacak ve Eskiþehir’e dönerek eski karýsýyla yeniden evlenerek onu da Almanya’ya götürecekti.

Beni pencereden bakarken ilk gördüðü an, hayretler içinde kaldýðým bir þey oldu. Beni hatýrlamýþtý ve benimle kendi pencerelerinden sürekli bakýþmaya baþlamýþtý. Aramýzdaki cadde, karþýlýklý konuþsak birbirimizi duyabileceðimiz kadar dar bir yoldu; hemen iki satýrlýk bir yazý ile, “seni unutamadýðým için bu evi tutup, karþýna taþýndým,” diye yazýp bir don lastiði ile sapan yaparak yazdýðým pusulayý onun bahçesine sýpýttým. Attýðým kâðýt topaðýný aldý, açýp okudu ve itinayla katlayarak cebine filan deðil, direk koynuna, sutyeninin içine sokuþturdu. Bunun ayrý bir anlamý var mýydý, hala bilemiyorum; ancak yarým saat kadar sonra oldukça þýk bir kýyafet giyinmiþ olarak gözleri benim baktýðým pencerede, çevreye belli etmeden baþýyla peþinden gitmemi iþaret ederek evlerinden çýktý. Sinyali almýþtým tabii ki… 

Üstümde bir kot pantolon ve alacalý bulacalý bir tiþört ile evden fýrtýna gibi fýrlayýp peþinden gittim. Beþ on adým gerisinde yürüyerek Sakarya caddesine ulaþtýðýmda, “merhaba Meral!” diyerek yanýna sokuldum. Elini uzattý, “merhaba Bora!” diyerek elimi sýktý. Hiç tanýþmamýþtýk, ama birbirimizi yýllardýr tanýyorduk; bu karþýlaþma iþte öyle bir andý. 

“Seni kaçýrmak korkusuyla düzgün bir kýyafet giyinemedim. Kusura bakma,” diye bir cümle kurdum, ama cümle tam da böylemiydi, þüpheliyim doðrusu. Kem küm ederek, zar zor konuþuyordum. “Seninle konuþmak istediðim o kadar çok þey var ki…”

O ise çok, ama çok rahattý. Beni, “gece, saat tam onda çevreye görünmeden bize gel, oturup uzun uzun sohbet ederiz,” diyerek yanýndan yolladý. 

“Saat tam onda…” 

Saati on yapýncaya kadar, her halde hayatýmýn en uzun saatlerini yaþamýþtým. Saat ondan sonra ise, hayatýmýn en çabuk geçen saatlerini yaþadýðýma eminim, çünkü o ilk gecemizde kurduðu çilingir sofrasýndaki hoþ sohbette ve bana büyük bir ihtirasla açtýðý koynunda vaktin sabah olduðunu bile anlayamamýþtým. O ilk gecemizdeki sohbetimizde, aklýmda kalan tek þey, ben onunla ilgili çektiðim yýllanmýþ karasevdayý anlatmaya çalýþýrken, o beni cinselliðin yeterli olduðuna ikna etmiþti. 

Buna ikna olmuþtum, çünkü onunla geçirdiðim gecelerin keyfi, duyulabilecek en büyük karasevdadan çok daha keyif vericiydi. 

Yaz gelip de, adýnýn Tarýk olduðunu öðrendiðim, boþandýðý kocasý Almanya’dan izine geldiðinde bu keyiflerimize ara vermek zorunda kaldýk. Beni kocasýyla, “Bora’ciðim, kardeþim gibi sevdiðim bir komþu oðlumuzdur,” diyerek tanýþtýrdýðý zaman, kocasý da beni kardeþ gibi sevilen bir komþu oðlu olarak baðrýna bastý. Ýkisinden de beþ-altý yaþ küçük kardeþleri gibiydim. Bu kimlikle sýk sýk üçlü sohbetlerimiz olmaya baþlamýþtý.

Bir fýkra vardýr : “Kadýncaðýzýn birisi, komþu evde oturan külhanbeyinin onca askýntý olmasýna direnerek, namusunu korumuþsa da, komþu külhanbeyin kalleþçe fiskoslarla kadýnýn kendisiyle düþüp kalktýðýný yaymasý üzerine, hakkýnda dedikodular alýp yürümüþ. Çok kýskanç olan kocasý, bu dedikodular kulaðýna geldikçe de kapýldýðý kýskançlýk krizleri yüzünden karýsýna insafsýzca dayaðý basmýþ…

Kadýncaðýzýn sabrýnýn iyice tükendiði bir gün, bak herif, ben seni boynuzlamadýðým halde, boynuzladýðýmý iddia edip zulmediyorsun ya, seni öyle bir boynuzlayacaðým ki, boynuzlamam için þalvarýmýn uçkurunu sen çözeceksin, seni boynuzladýktan sonra da gene uçkurumu sen baðlayacaksýn, boynuzlandýðýný da ruhun bile duymayacak, ama ben duyurup sonra da seni terk edeceðim, demiþ. Bunu dediði için de bir dayak daha yemiþ ya, olsun varsýn…

Aylar sonra adamýn, kadýnýn bu dediklerini unutup, caný bir mantý istemiþ ki, karýsýný yalvar yakar mantý yapmasý için ikna etmiþ. Kadýncaðýz, tamam, git, kasaptan kýyma, bakkaldan da yumurta, yoðurt ve un alýp gel de yapayým diyerek kocasýný yollamýþ. Kocasý gider gitmez komþu evdeki bekar külhanbeye koþturmuþ, seninle yatmayý kabul ediyorum, bize gel de yatalým, diyerek, adamý sokmuþ evine. Adamý anadan üryan soyup, tahrik ederken kocasýnýn geldiðini duyarak tuvalete sokup, orada saklanmasýný istemiþ. Kocasý gelmiþ. Kadýncaðýz hamuru yoðurmuþ, elleri hamur içinde, çok sýkýþtým, altýma kaçýracaðým, çöz þu uçkurumu da, helaya girip çiþimi yapayým, diyerek þalvarýnýn uçkurunu çözdürmüþ kocasýna, helaya girmiþ. Külhanbeyinin hela içinde, ayak üstünde gönlünü ederek çýkmýþ heladan, kocasýna, yine, çek þu þalvarýmý da uçkurunu baðlayýver, ellerim hamur, diyerek uçkurunu baðlatmýþ. Sonra da, aç helanýn kapýsýný da içeri bak, diyerek kocasýný helaya yollamýþ. Kocasý, hela kapýsýný açar açmaz, basmýþ çýðlýðý tabiî ki… Kadýn o arada çýkmýþ, gitmiþ. Gidiþ o gidiþ. Gerisindeki iki herifin ne yaptýklarýný merak ederek baþýný çevirip bakmamýþ bile…”

Meral, bu fýkrayý anýmsatan þeyleri yaþattý bana; kocasý içkiye çok dayanýksýzdý ve çabucak sýzýp kalýyordu, sýzmýþ haldeki kocasýný sadece külotu kalýncaya kadar bir güzel soyup, yataðýna sokarak yatýrdýktan sonra, adamýn horlamalarý kulaðýmýzýn dibinde ortalýðý inletirken, hemen yataðýn yamacýnda da benimle yatýp saatlerce seviþiyordu. Kocanýn dibindeki bu iliþkinin kendisini büyük bir zevke gark ettiðini söylüyordu. Ýlk zamanlar böyle bir iliþki beni çok korkutmuþtu, ama sonradan týpký Meral gibi, büyük bir zevke gark olur olmuþtum...

Türkiye’de iþsizliðin had safhaya çýktýðý o günler patronlarýmýz yevmiyelerimizi iyice düþürüp, ister çalýþýn, ister çalýþmayýn diyerek restlerini çekmeye baþladýðý için, müzisyenlikten iyice býkmýþtým. Bir yolunu bulup kapaðý yurt dýþýna atan paçayý kurtarýyordu. Üçlü sohbetlerimizden birinde, ben de ayný þeyi yapmak için bir arayýþ içinde olduðumu söyledim.

Tarýk, yurt dýþýna giderken vedalaþmak için geldiðinde, yurt dýþýna çýkmanýn en kolay yolunu öðrenmiþ oldum. 

Tarýk, “yurt dýþýna kapaðý atmanýn en kolay yolu, yabancý uyruklu bir kadýn bulup, onunla evlenmektir,” diyordu. 

Ýyi de, benim gibi hiç yabancý dil bilmeyen çekingen ve beceriksiz birisi, yabancý uyruklu kýzý nereden bulup, nasýl tavlar, nasýl evlenirdi. Olacak þey deðildi bu…

Tarýk, “tavladýðýnla deðil, bunu iþ edinen yabancý uyruklu kadýnlardan birisiyle evleneceksin,” deyince Türklerle evlenip onlarý memleketlerine götürerek para kazanan yabancý kadýnlarýn varlýðýný da öðrenmiþ oldum. Genelde kerhane karýsý, telekýz, ya da sokak karýsý oluyormuþ bunlar ya, olsun varsýn. Maksat mutlu bir yuva kurmak deðil, yurt dýþýna kapaðý atmak. 

Tam bu iþ oldu, kurtuldum, diye çýðlýk atacakken, çýðlýðý kadýnlara vermem gereken parayý duyunca attým. Küçük müçük deðil, kocaman bir servetti ödenecek para…”O kadar param olsa, açarým bir bakkal dükkaný, otururum memleketimde,” diyerek, Tarýk’a, yurt dýþýna çýkmanýn bu yolunu kotaramayacaðýmý söyledim.

Beni kardeþi gibi seven sevgili Meral’in sevgili kocasýyla vedalaþtýk, gitti.

Tam bir yýl sonra Tarýk’tan kýsa bir mektup aldým. Kendisinin gerekli olan oturma iznini aldýðýný, Alman karýsýyla evli kalmasýna artýk gerek kalmadýðýný, sýrf, beni yurt dýþýna götürebilmek için, Türkiye’ye gelirken onu da getireceðini, kendisi Meral ile yeniden evlenirken, boþandýðý Alman karýsýyla da beni evlendireceðini ve bu iþler için ödenen parayý da orada çalýþmaya baþladýktan sonra taksitle ödeyeceðimi yazmýþtý. “Tek þartým þu: evlendiðinizde onu sahiplenmeye kalkýþmayacaksýn, zira biz birbirimize aþýðýz ve ömrümüzün sonuna kadar birlikte olacaðýz. Bunu bir sýr olarak saklamaný rica ediyorum, özellikle de Meral’in kulaðýna sakýn gitmesin…”

Onun Alman karýsýný elbette ki sahiplenmeyecektim. Niye sahipleneyim ki? Türk karýsý yetiyordu bana… Maksat evlenip bir yuva kurmak deðil, yurt dýþýna kapaklanmak… 

Ýyi ama, o benim karýmý sahiplenmiþ olmayacak mýydý? Kadýn benim nikahýmda olacaktý, ama geceleri onun koynunda geçirecekti. Yani, düpedüz benim ona Meral ile yaptýðýmý o da bana Alman karýmla yapacaktý. Bir baþka deyiþle, bana, gavatlýk yaptýracaktý! 

Yok… Bu olamazdý. 

Hemen iki kelimelik bir cevabi telgraf yazýp, yolladým Tarýk’a: “Gavat sensin!...”